Geo-IK-2
Geo-IK-2 – seria rosyjskich wojskowo-cywilnych satelitów geodezyjnych, następców serii Geo-IK, do wykonywania trójwymiarowych map powierzchni Ziemi. Planowana w latach 90. XX wieku, potem porzucona. Do projektu powrócono w 2001.
Wyniesienie pierwszego egzemplarza, Geo-IK-2 1, 1 lutego 2011, nie powiodło się i satelita wszedł na orbitę odmienną od planowanej. Start drugiego egzemplarza planowany jest na rok 2012.
Historia
[edytuj | edytuj kod]NPO PM (obecnie ISS Reszetniew) planowało trzecią generację satelitów geodezyjnych od 1982. Zaproponowano 4,5 tonowego satelitę opartego na platformie Estapheta, długości 5 metrów i średnicy 2 metrów. Miał on posiadać szkielet borowo-aluminiowy, ruchome panele słoneczne, radiatory gazowo-ciekłe. Kontrola żyroskopowa anteny miała zapewniać dokładność 15 minut łuku. Statek miał być produkowany przez zakłady Krasmasz w Krasnojarsku. Satelity te miały być wynoszone rakietami Zenit.
Projekt porzucono wraz z rozpadem Związku Radzieckiego. W połowie lat 90. XX wieku wróciły do niego Wojska Kosmiczne Federacji Rosyjskiej. Satelitę przeprojektowano do użycia z mniejszą rakietą Rokot. Średnicę modułu ciśnieniowego zmniejszono do 1,3 metra, a masę satelity do 900 kg. Wykorzystuje wiele elementów statków Uragan-M (GLONASS-M), m.in. systemy zasilania, napędowe. System kontroli położenia i lotu zaczerpnięto z satelitów SESAT, Ekspress-AM i Lutch 4. Prace nad satelitą przerwano w 1997 i wrócono do nich w 2001.
Przeznaczenie
[edytuj | edytuj kod]- Wojskowe:
- Pomiary ziemskiego pola grawitacyjnego i sporządzanie map trójwymiarowych Ziemi na potrzeby naprowadzania pocisków balistycznych
- Cywilne:
- Kartografia
- Mapowanie ruchów tektonicznych skorupy ziemskiej
- Monitorowanie falowania mórz
Budowa
[edytuj | edytuj kod]Produkowany w oparciu o platformę Uragan-M przez zakłady ISS Reszetniew.
Wyposażony w dwa panele ogniw słonecznych. Kształt walcowaty. Masa około 1400 kg. Stabilizowany trójosiowo.
Instrumenty
[edytuj | edytuj kod]- Wysokościomierz radarowy SADKO-2 – produkcji Thales Alenia Space, podobny do zastosowanych na Jason 1 i Poseidon 2
- Masa 2 × 25 kg
- Częstotliwość pracy: 13,5 GHz (pasmo Ku, szerokość 320 MHz) i 5,3 GHz (pasmo C, szerokość 320 MHz lub 100 MHz)
- Długość impulsu: 105,6 mikrosekundy
- Częstotliwość impulsów: 1800/1680 Hz (pasmo Ku); 300/420 Hz (pasmo C)
- Rozmiar anteny: 1,2 m
- Wzmocnienie: 42 dB (pasmo Ku); 33 dB (pasmo C)
- Szerokość wiązki: 1,3° (pasmo Ku), 3,4° (pasmo C)
- Zużycie energii elektrycznej: 70 W
- Szczytowa moc kanału: 7 W (pasmo Ku), 16 W (pasmo C)
- Akumulacja pomiarów: 128
- Odbijacze światła laserowego
- Odbiornik systemów nawigacji satelitarnej NAVSTAR-GPS i GLONASS
Drugi statek ma wynieść mikrofalowy wysokościomierz MIRAM, o lepszych osiągach.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Gunter’s Space Page (ang.)
- Russian Space Web – historia projektu i galeria (ang.)
- Orbiter Forum (ang.)