Przejdź do zawartości

Wikipedia:Strona główna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zapraszamy do udziału w CEE Spring 2025 – największym konkursie edycyjnym w tej części świata!
Czy wiesz…

Z nowych i ostatnio rozbudowanych artykułów w Wikipedii:

…czego używa w walce nosorożec indyjski? (na zdjęciu)

…gdzie znajduje się kościół św. Dewoty?

co pozostało po początkach Tarnobrzeskiego Zagłębia Siarkowego?

kto, spekulując i współdziałając z byłym cyrkowcem, stał się milionerem?

…które z rzadko nadawanych imion żeńskich ma swoją ulicę w Krakowie?

…czy w botanice wprowadzenie nowych kombinacji może być tytułem do chwały?

…że statut pewnej tarnowskiej szkoły ogrodniczej (na zdjęciu) ułożył filolog klasyczny?

Rocznice

14 kwietnia: imieniny obchodzą m.in.: Ludwina, Izabela i Krzysztof
Okrągłe, pięcioletnie rocznice:

Artykuł na medal

Kerygmat – w teologii chrześcijańskiej głoszenie Słowa Bożego, a w ujęciu biblijno-teologicznym pojęcie określa publiczne i uroczyste ogłaszanie dzieła zbawienia przez Boga i objawienia go w ukrzyżowanym i zmartwychwstałym Jezusie Chrystusie. Proklamacja jest połączona z wezwaniem do nawrócenia oraz chrztu. W sensie szerszym termin „kerygmat” określa treść głoszenia, ale również – w sensie ścisłym – samą czynność takiego uroczystego ogłaszania. Do najważniejszych przykładów kerygmatu w Dziejach Apostolskich należała publiczna przemowa Piotra w dniu Pięćdziesiątnicy, czyli bezpośrednio po zesłaniu Ducha Świętego – w której mówca głosił, że proroctwo Dawida wypełniło się w zmartwychwstaniu Chrystusa. Apostołowie byli świadkami Paschy Chrystusa, mówili o Jego śmierci i zmartwychwstaniu jako o wydarzeniu zbawczym. Jak wskazał teolog Raniero Cantalamessa, głoszenie kerygmatu przez apostołów było nierozdzielnie związane z celebracją Wielkanocy-Paschy chrześcijańskiej oraz Eucharystii, będących pamiątką śmierci Pana. Czytaj więcej…

Dobry artykuł

Kukang bengalskigatunek ssaka naczelnego z rodziny lorisowatych. Największy przedstawiciel rodzaju kukang. Długość głowy i tułowia wynosi pomiędzy 34 a 38 centymetrów. Ma bladą głowę z widełkowatym znaczeniem, na grzbiecie biegnie ciemniejszy pas. Kolor futra zwierzęcia jest zmienny, ogólnie płowopomarańczowy z białym plamkowaniem na szyi i przednich łapach. Pojawiają się też osobniki karminowe. Nie ma ogona. Gruczoł ramienny wydziela jad zlizywany przez zwierzę. Występuje w Azji Południowo-Wschodniej, zasiedlając lasy i plantacje. Wiedzie samotne, nocne życie. Silne kończyny ułatwiają życie na drzewach. Długie zwisanie ułatwia specjalna sieć naczyń na nadgarstkach i stępie. Samica rodzi pojedynczego noworodka raz na 2 lata. Zagraża mu wyginięcie. Na kukangi poluje się choćby celem użycia ich w medycynie ludowej. Do istotnych zagrożeń zalicza się także: rozwój osadnictwa, rolnictwo oraz pozyskiwanie drewna. Czytaj więcej…