Ternant
Ternant pòt essèr:
- Ternant, una comuna francesa de Nièvre
- Ternant, una comuna francesa de Còsta d'Aur
- Ternant, una comuna francesa de Charanta Maritima
- Ternant, una anciana comuna francesa d'Orne, auèi annexada a Monnai, puèi en 2016 a La Ferté-en-Ouche
- Ternand, una comuna francesa de Ròse
- Tarnant, una comuna auvernhassa de Puèi de Doma
- Ternant, un vilatge de la comuna auvernhassa d'Orsinas, dins lo Puèi de Doma
Toponimia
[modificar | Modificar lo còdi]Lo sens de Ternant, del gallés taro-, « que travèrsa », e nantu- / nanto-, « val, riu, cors d'aiga », seriá de « vilatge situat sus un cors d'aiga que los travèrsa », o « passatge dins una val ». La primièra sillaba tar- es presenta dins una atestacion de 1023 del Ternant de Còsta d'Aur [1],[2],[3].
La dificultat ambe'l compausat Ternant es que gaireben totas las comunas son traversadas per una val o una comba e que lo sens es donc fòrt pauc discriminant. La comuna de Puèi de Doma domina de mai de 100 m la val d'un riu. La de Nièvre domina tanben una comba. Lo Ternant d'Orne es sus un planòl, en naut d'un travèrs que domina tanben una val segondària. Al revèrs, lo de Charanta Maritima domina de 10-15 m la ribièra bassa d'un cors d'aiga important, Boutonne, e lo de Ròse es dins la val d' Azergues, tanben mai qu'un riu. Lo siti del Ternant de Còsta d'Aur es encara diferenta : l'angle d'una val seca, en país karstic, e coma pel precedent, lo vilatge es gaireben al fons de la val. Lo Ternant de la comuna d'Orsinas es pas luènh del fons d'una comba. Riu o cors d'aiga important, siti de fons de val, de travèrs, etc, la realitat que representa lo tipe Ternant es donc plan generala. Amai cal pas oblidar qu'en 2000 ans, la posicion exacta de l'aglomeracion a poscut cambiar. En mai de l'aspècte geografic concret, los noms galleses an tanben sovent un sens religiós e se n'es atal pels diferents Ternants, aquel sens riscarà longtemps de nos escapar.
- ↑ Xavier Delamarre, Noms de lieux celtiques de l'Europe ancienne, ed. Errance, 2012, p. 248 e 368
- ↑ Xavier Delamarre, Dictionnaire de la Langue gauloise, ed. Errance, 2na edicion, 2008, p. 230 e 290
- ↑ Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 672