Excomunicacion

Representacion de l'excomunicacion de l'emperaire germanic per lo papa Gregòri VII.

L’excomunicacion (var. escomenge) es una pena d'exclusion de la comunautat crestiana qu'existís dins totei lei glèisas crestianas. Dins lo drech crestian, es una sancion grèva que permet d'exclure lei personas aguent de comportaments ò d'ensenhaments contraris a la Bíblia. L'objectiu es de protegir la comunautat e de permetre a l'individú excomunicat de començar son pentiment. Per extension, lo tèrme es utilizat per descriure de sancions similaras qu'existisson dins d'autrei religions.

L'excomunicacion foguèt fòrça utilizada per leis autoritats crestianas de la fin de l'Antiquitat a la fin dau sègle XIX per luchar còntra seis adversaris religiós e politics. Plusors sobeirans foguèron ansin excomunicats coma l'emperaire Enric IV (1084-1105) durant la Querèla deis Investiduras ò Ramon VI de Tolosa (1194-1222) durant la Crosada deis Albigés. Pasmens, en causa de la poissança militara limitada dau papa, l'excomunicacion aviá de limits coma o mostrèt lo rèi anglés Enric VIII (1509-1547) que fondèt l'anglicanisme e rompèt definitivament amb Roma.

Liames intèrnes

• Cristianisme.
• Religion.

Bibliografia

• (fr) Alphonse Borras, Les Sanctions dans l'Église, Desclée, 1990.
• (fr) Yvonne Bongert, L'interdit, arme de l'Église contre le pouvoir temporel, Presses de l'Université d'Angers, 1987.
• (fr) François-Xavier Fleutot, Les rois de France excommuniés, Le Cerf, 2019.