Berberia

Mapa de Berberia, de Gerardus Mercator (1630).

Berberia, Barbaria o la còsta barbaresca es lo tèrme que los europèus utilizèron del sègle xvi al sègle xix per far referéncia a las regions costièras de Marròc, Argeria, Tunisia e Libia. Lo nom deriva del nom donat als berbèrs pels arabs, barbar, qu'aqueles prenguèron dirèctament del latin, barbarus. Lo tèrme s'utilizava normalament per far referéncia als piratas e comerçants d'esclaus que poblavan aquelas còstas, basavan la siá economia en aquelas activitats e supausavan una menaça constanta per las embarcacions comercialas o, quitament, per las vilas litoralas de la mar Mediterranèa.

Berberia jamai aguèt pas un govèrn unificat. A partir del sègle xvi se trobèt devesida entre Marròc, Argeria, Tunisia e Tripolitània (uèi Libia). Entre los governants mai celèbres d'aqueles territòris, i aguèt lo pacha o bei d'Argièr, lo bei de Tunis e lo bei de Trípol, totes tributaris de l'Empèri Otoman, mas amb granda autonomia de govèrn.

Lo poèta occitan Joan Bodon utilizèt lo mot Barbaria per parlar de son estada en Argeria, abans sa mòrt alai en 1975.

Dispersion del pòble amazic uèi

Al sègle xx, la presa de consciéncia de l’unitat linguistica dels pòbles berbèrs (imazighen, plural d’amazigh) vegèt la creacion d’un mot englobaire a partir de la racina mzg: Tamazgha qu’es l’espaci ont se parlan o se parlavan aquelas lengas.