Armadas blancas

Los noms d'Armadas blancas, Armada blanca (rus:Бѣлая Армiя/Белая Армия, Belaïa Armia), Movement blanc (Бѣлое движенiе/Белое движение, Beloïe dvizhenie) o, tot simplament Blancs (бѣлые/белые, belye), designa las armadas russas, formadas après la revolucion d'Octobre de 1917, luchant contra lo poder sovetic novèl. Pendant la guèrra civila russa combatavan l'Armada roja, de 1917 a 1922.

Los istorians sovietics parlavan de Garda blanca (Бѣлая гвардiя/Белая гвардия, Belaïa gvardia), per oposicion als gardas roges de la revolucion e amb un resson negatiu (refusant la qualitat d'armada als blancs).

Composicion

Lo nom d'armada blanca ven de çò que los soldats dels dos costats avián lo meteis unifòrme abans que los comunistas cambian lo lor en 1922. Per se diferenciar, las revòltas portavan de braçals blancs per se reconéisser entre eles.

Plan eterogenèu, èra formada de tsaristas, de partisans d'una monarquia constitucionala, de republicans, de socialistas revolucionaris e quitament unes batalhons anarquistas. L'armada blanca se referissiá al poder eissit de la revolucion de Febrièr e a l'assemblada nacionala dissolguda pels comunistas lo 10 de genièr de 1918. Reconessiá l'independéncia de la Finlàndia e de la Polonha, mas son incapacitat e respondre a la question de la reforma agrària remandada er après la victòria e son refús de l'independéncia de l'Ucraïna, per exemple, li faguèt pèrdre de sostens.

Las caracteristicas comunas a las armadas blancas èran:

lo reget categoric del poder bolchevic,
la primautat de l’administracion militara sus la civila,
lo movement blanc coma successor legitim del poder imperial, o eissit de la revolucion de febrièr,
la reconeissença del poder suprèma de l’amiral Koltchak,
los simbòls estatics (bandièra tricolòra, escut, imne).

Teatre de las operacions

A partir de 1917, un primièr regropament, se forma a l'entorn del general Alekseïev, rejonh en decembre pel general Kornilov, dins la region del Don, al sud de la Russia. Amb l’ajuda dels aliats de la Tripla Ententa, de las armadas blancas se crean en 1918 dins las regions perifericas de l’ancian Empèri Rus. Plaçadas un moment jol comandament de l’amiral Koltchak, convergisson cap a Moscòu. Pendent la primièra mitat de l’an 1919, progressan lèu e, pendent l’estiu, lo govèrn sovietic contraròtla pas pus qu’una partida del territòri correspondent a l’anciana Moscovia.

Dins lo sud, en mai l’Armada dels Volontaris comandada pel general Denikin, i aviá aquela dels cosacs dirigida pels atamans Kaledin e Bogaïevski.

A l’èst, tota la Siberia e la region de l’Oral èran jol contraròtle de las armadas de l’amiral Koltchak. Las tropas mai o mens autonòmas de diferents atamans operavan en Asia centrala e a la frontièra amb la China e la Mongolia.

Dins lo nòrd-oèst, l’armada de Iodenitch avançavan cap a Petrograd. En Letònia l’armada de Bermondt-Avalov luchava de biais autonòm contra los bolchevics e los independentistas.

Lo nòrd èra tengut per l’armada del general Ievgueni Miller, que la basa d’operacions èra a Arkhangelsk.

Intervencion aliada

Las armadas blancas recebèron l’ajuda occasionala de fòrça de l’exterior de la Russia: del Japon, del Reialme Unit, del Canadà, de la França, dels Estats Units d'America, de l' Alemanha, de l’Austràlia, de la Grècia, de la Checoslovaquia e de la Polonha. aquesta ajuda exteriora se traduguèt per l’operacion Arkhangelsk, ont los aliats, jol vam dels USA, desembaquèron de tropas dins la region d’Arkhangelsk a la fin de 1917. La França mandarà dos escadrons de cavaleriá de legion estrangièra formats, en granda partida, pels primièrs russes partisans blancs refugiats en França. La França e l’Anglatèrra intervenon tanben en mar Nègra en 1918-1919 per l’armada de Denikin, mas sens grand succès.

Reculada

A la fin de 1919, la situacion militara a cambiat al benefici de l’Armada roja e los fronts tenguts per las armadas blancas son practicament disperçada. Pasmens, Wrangel mèna un retorn ofensiu en Crimèa en 1920 (lo govèrn francés reconegut oficialament en 1920 lo govèrn Wrangel) e un movement armat persistís dins la region de Vladivostok fins a 1922. En agost de 1922, dos meses abans sa desfacha, lo comandant de l’armada blanca de l'Orient Extrèma Mikhaïl Dieterichs convoquèt un Zemski sobor dins la region de l’Amor a Vladivostok e a elegit (sens sa participacion) lo grand-duc Nicolas Nicolaïevitch Romanov coma tsar de tota la Russia. Mas las tropas blancas devon abandonar lo combat e son escampilhats. Los subrevivents s’embarcan sus las naus aliadas o se refugisson dins los païses limitròfs de l’URSS.

Las rasons del fracàs de las armadas blancas son d’òrdre politic e militar. L’Armada roja beneficièt d’una superioritat numerica e d’un comandament unit e de melhora qualitat. De lor costat, las armadas blancas patiguèron de mancas dins lor comandament e capitèron pas a s’unir o a cooperar de biais eficaç entre elas. en mai d'aquesta aspècte, l’abséncia d’un programa politica e social qu'auriá podut raliar las populacions a l'entorn a la causa de la contrarevolucion foguèt determinant. Las mesuras impopularas, coma la mobilizacion dins las regions ocupadas e la restitucion dels grands domènis a lors proprietaris, alunhèron dels blancs la massa dels païsans qu'esperavan accedir a la proprietat de la tèrra.

Après la guèrra civila

Dins los ans 1920 e 1930, se formèt d'organizacions blancas a l'exterior de la Russia amb l'intencion de capvirar lo govèrn sovietic mejans la guerilha. De còrs de cabdets russes se creèron dins mai d'un paises en vista de preparar la generacion venenta a la « campanha de prima » (un tèrme inventat pels dels immigrats blancs, significant lo reviscol esperat de lor campanha contra los bolchevics). Un nombre important d'aquestas recrutas se son portadas volontàrias pel servici dins l'armada russa pendent la Segonda Guèrra mondiala.

Alara que fòrces Russes blancs volguèron participar a l'Armada Vlassov de liberacion de la Russia, al contrari, d'autres emigrats russes blancs coma Denikin sostenguèron l'armada roja e l'URSS contra l'Alemanha nazia, per patriotisme fàcia a çò qu'èra una agression estrangièra.

Cant

Lo Cant dels partisans blancs a estat escrich dins los ans 1960 per Alain Sanders e Bernard Lugan, en contrapunt a aqueste comunista dels Partisans. Las doas cançons reprenon la melodia del cant dels partisans de l'Amor « По долинам и по взгорьям » (compausat en 1828, utilizada en 1919 pel cant du regiment de Drozdovski).

Fonts

Vejatz tanben