Sefton Delmer
| Sefton Delmer | ||
|---|---|---|
| Sefton Delmer | ||
| ||
| Algemene informatie | ||
| Land | Verenigd Koninkrijk | |
| Geboortedatum | 24 mei 1904 | |
| Geboorteplaats | Berlijn | |
| Overlijdensdatum | 4 september 1979 | |
| Overlijdensplaats | Lamarsh | |
| Werk | ||
| Beroep | journalist, non-fictieschrijver | |
| Werkveld | journalistiek, war propaganda, psychologische oorlogvoering | |
| Werkgever(s) | Daily Express | |
| Studie | ||
| School/ |
Lincoln College, St Paul's School | |
| Militair | ||
| Conflict | Spaanse Burgeroorlog, Tweede Wereldoorlog | |
| Familie | ||
| Echtgenoot | Isobel Lambert | |
| Vader | Frederic Sefton Delmer | |
| Persoonlijk | ||
| Talen | Engels, Duits | |
| Diversen | ||
| Prijzen en onderscheidingen | Officier in de orde van het Britse rijk (1946)[1] | |
| De informatie in deze infobox is afkomstig van Wikidata. U kunt die informatie bewerken. | ||
Denis Sefton Delmer ("Tom") (Berlijn, 24 mei 1904 - Lamarsh, 4 september 1979) was een Brits journalist en propagandist voor de Britse regering tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Hij werd geboren in Berlijn en sprak vloeiend Duits. Tijdens de oorlog leidde hij een zwarte propagandacampagne tegen Hitler via de radio vanuit Engeland.
Jeugd
[bewerken | brontekst bewerken]Sefton Delmer werd geboren in Berlijn als Brits onderdaan van Australische ouders die in Duitsland woonden. [2] [3] Bij aanvang van de Eerste Wereldoorlog werd zijn gezin geïnterneerd in het interneringskamp Ruhleben, nabij Berlijn.
In 1917 werd de familie Delmer naar Engeland gebracht met een gevangenenruil tussen de Britse en Duitse regering. Tot zijn vijfde jaar werd er enkel Duits met hem gesproken.[4] Tot 1939 sprak hij Engels met een licht accent. [3]
Carrièrestart
[bewerken | brontekst bewerken]
Na zijn opleiding in moderne talen werkte Delmer als freelance journalist totdat hij door de Daily Express werd aangeworven werd als hoofd van een nieuwe kantoor in Berlijn.Hij was in die tijd ‘ingebed in de nazipartij’ en bestudeerde de stijl van de redevoeringen van de toekomstige Führer, de groepsgedachte die aan de basis lag van zijn band met het Duitse volk.’ [5]
- Zijn 'vriend' Ernst Röhm bezorgde hem in april 1931 als eerste Britse journalist een interview met Adolf Hitler. [6]
- Tijdens de Duitse Rijksdagverkiezingen van november 1932 reisde Delmer met Hitler mee aan boord van zijn privé-vliegtuig.
- Hij was ook aanwezig toen Hitler in 1933 de nasleep van de brand in de Rijksdag inspecteerde.
In 1933 werd Delmer naar Frankrijk gestuurd als hoofd van het Parijse bureau van de Daily Express.
In 1936 trouwde Delmer met de kunstenares Isabel Nichols.[7]
- Delmer berichtte over de Spaanse Burgeroorlog, de inval van de Wehrmacht in Polen in 1939 en over de Slag om Frankrijk in 1940.
De Tweede Wereldoorlog
[bewerken | brontekst bewerken]Delmer keerde terug naar Groot-Brittannië, werkte een tijdje als omroeper voor de Duitse afdeling van de BBC en ging vervolgens voluit in het verbaal tegenoffensief.
Delmer vond dat de Britse pogingen om tijdens de oorlog de Duitse propaganda te bestrijden gericht waren op anti-nazi's die niet overtuigd hoefden te worden. Hij verkoos om zich voor te doen als een fanatieke nazi die kritisch stond tegenover de nazileiding. Hij gebruikte pikante teksten over sadomasochistische orgieën van functionarissen, lokte luisteraars en doorbrak taboes over het beledigen van nazifunctionarissen. 40% van de Duitse soldaten luisterde naar zijn uitzendingen [8]
Radiozenders
[bewerken | brontekst bewerken]In september 1940 werd Delmer gerekruteerd door de Political Warfare Executive om zwarte propaganda -uitzendingen naar nazi-Duitsland te organiseren als onderdeel van een psychologische oorlogscampagne. [9]
Het idee was dat het radiostation Hitler zou ondermijnen door zich voor te doen als een fervent aanhanger van Hitler en de nazi's.
Gustav-Siegfried Eins (fonetisch voor Geheimsender 1)
[bewerken | brontekst bewerken]Delmers eerste en meest opvallende succes was een kortegolfstation: Gustav Siegfried Eins (Gustave Siegfried One). Hij liet het personage van "Der Chef" opdraven: een onverbeterlijke nazi die zowel Winston Churchill als de verraders van de nazi-revolutie zwartmaakte.
GS1 werd uitgezonden op de avond van 23 mei 1941, eerder dan gepland: om gebruik te maken van de arrestatie van Hitlers plaatsvervanger, Rudolf Hess, in Groot-Brittannië. Peter Seckelmann, een voormalige Duitse schrijver van detectiveverhalen die uit nazi-Duitsland was gevlucht, werd gerekruteerd uit een bommenruimingsteam van het Pioneer Corps in Londen en hij was het eerste lid van het team dat aankwam bij het discrete huis dat bekendstond als "The Rookery" in Aspley Guise. [10] Hij speelde "Der Chef". Een journalist, Frank Lynder,speelde de adjudant van "Der Chef". [11] [12] [13] Beide mannen hielpen Delmer met de scripts. [14] De opnamen werden op schijf gemaakt en per koerier verzonden vanaf een zender van het ministerie van Buitenlandse Zaken
GS1 werd 700 keer uitgezonden: op de radio waren geweerschoten te horen die aangaven dat de autoriteiten "Der Chef" hadden ingehaald. Door een fout van een niet-Duitstalige zendertechnicus werd het programma per ongeluk herhaald en werd de dramatische moord op "Der Chef" twee keer uitgezonden. [15]
Delmer richtte verschillende zenders op en was succesvol door zorgvuldig gebruik te maken van inlichtingen. Hij gebruikte onderschepte roddels in Duitse post die naar neutrale landen werd verzonden om geloofwaardige verhalen te creëren. Delmers reputatie bij de inlichtingendiensten was zo groot dat de Admiraliteit hem inhuurde om de bemanning van Duitse onderzeeërs te bestoken met demoraliserende nieuwsberichten.
Atlantiksender
[bewerken | brontekst bewerken]Dit station maakte gebruik van Amerikaanse jazz ( in Duitsland verboden vanwege decadent karakter) en moderne dansmuziek uit Duitsland (via Zweedse en RAF-koeriersdiensten). Ook had het station een eigen Duitse dansband. Belangrijke details over de procedures op zee kwamen van anti-nazi's die in krijgsgevangenenkampen waren geïdentificeerd. Hun post werd doorzocht om gepersonaliseerde aankondigingen te maken. [16]
Christus Koning viel het geweten van religieuze Duitsers aan, waarbij via een Duitse priester werd verteld over de verschrikkingen van de werk- en concentratiekampen. [17]
Soldatenzender Calais
[bewerken | brontekst bewerken]
Soldatensender Calais was een ander radiostation van Delmer dat gericht was op de Duitse strijdkrachten. Soldatensender Calais, gevestigd in Milton Bryan produceerde live -uitzendingen, een combinatie van populaire muziek, en zwarte propaganda om de Duitse strijdkrachten te demoraliseren. Delmers zwarte propaganda.
Ook in Duitsland bleek het station populair. [18] Hoewel luisteraars wisten dat het station door de Britten werd gerund, luisterden ze ernaar en vertrouwden ze het. Als ze betrapt werden op het luisteren, konden ze dan nog het excuus gebruiken dat ze dachten dat het een legitiem Duits station was. [8]
Delmer hield ook toezicht op de productie van een dagelijkse 'grijze' Duitstalige krant Nachrichten für die Truppe ('Nieuws voor de troepen'), die voor het eerst verscheen in mei 1944 en dagelijks over Duitsland, België en Frankrijk werd verspreid. [19]
Toen de strijd zich in Duitsland zelf begon te voltrekken, werd er zwarte propaganda gebruikt om de indruk te wekken dat er sprake was van een anti-nazi verzetsbeweging.
Erkenning
[bewerken | brontekst bewerken]In december 1945 werd Delmer benoemd tot Officier in de Orde van het Britse Rijk. [20]
Latere carrière
[bewerken | brontekst bewerken]
Na de Tweede Wereldoorlog keerde Delmer terug naar de Daily Express als hoofdverslaggever voor buitenlandse zaken. Gedurende de daaropvolgende vijftien jaar berichtte hij voor de krant over vrijwel elk belangrijk buitenlands nieuws. In 1959 werd hij door Lord Beaverbrook ontslagen vanwege een kwestie van onkosten [21] en ging met pensioen in Lamarsh in Essex, vlak bij Little Sampford, waar zijn ex-vrouw Isabel woonde met haar derde echtgenoot.
Hij stierf in Lamarsh, na een langdurige ziekte, op 4 september 1979. [3]
Voetnoten
- ↑ Who's Who; Who's Who UK-identificatiecode: U153831.
- ↑ Frederick Sefton Delmer (2001). English Literature from Beowulf to Bernard Shaw. Adamant Media Corporation. ISBN 978-0-543-90834-6.
- ↑ a b c Richard Ingrams (2004). "Delmer, (Denis) Sefton". Oxford Dictionary of National Biography. DOI:10.1093/ref:odnb/31024. ISBN 978-0-19-861412-8 . Geraadpleegd op 17 november 2022.
- ↑ Sefton Delmer: Trail Sinister Secker & Warburg, London, 1961, p. 19.
- ↑ James Crossland: "Fake news is old news". History Today (November 2018), p. 19.
- ↑ Adolf Hitler by Sefton Delmer at psywar.org. Retrieved 1 August 2017.
- ↑ Out of the Cage: The Art of Isabel Rawsthorne | Francis Bacon. www.francis-bacon.com.
- ↑ a b Pomerantsev, Peter, "The man who tricked Nazi Germany: lessons from the past on how to beat disinformation", The Guardian, 2 March 2024.
- ↑ Twigge, Stephen & Edward Hampshire, & Graham Macklin. British Intelligence, (National Archives, 2008), pp. 72–73.
- ↑ Howe, Ellic (1982). The black game: British subversive operations against the Germans during the Second World War. Michael Joseph, London, p. 110. ISBN 9780718117184.
- ↑ Delmer 1962, page 1
- ↑ Lloyd, Mark (2003). The art of military deception. Pen & Sword, Barnsley, "Second World War deceptions". ISBN 9781844680108.
- ↑ Hirschfeld, Gerhard (1984). Exile in Great Britain: Refugees from Hitler's Germany. Berg, Leamington Spa, Warwickshire, p. 149. ISBN 9780907582212.
- ↑ Delmer (1962) pp 36–38, 44
- ↑ Delmer (1962) p. 80
- ↑ (en) David, Alexander, "Obituary: Agnes Bernelle", The Independent, 17 March 1999. Geraadpleegd op 25 August 2023.
- ↑ Delmer (1962) pp. 139–141
- ↑ Rankin (2008) p. 310
- ↑ The Psychological Warfare Division Supreme Headquarters Allied Expeditionary Force: an Account of its Operations in the Western European Campaign 1944–1945, 2008. SHAEF, Bad Homburg, Germany (1945), p. 170.
- ↑ "Additional Officers of the Civil Division", The London Gazette, 9 januari 1946, p. 277.
- ↑ See Chapter Two of Tail of a Tale by Sefton DelmerThe hiring and firing by Beaverbrook.
Bronnen
- Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Sefton Delmer op de Engelstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.
Literatuur
- Trail Sinister (1961) en Black Boomerang (1962), de twee delen van zijn autobiografie
- Weimar Germany (1972)
- Delmer, Sefton (1973). The counterfeit spy. Hutchinson, London. ISBN 9780091097004.
- Hare, David (1984). The history plays. Faber and Faber, London, 11–15; 124–125. ISBN 0-571-13132-8.
- (en) Pomerantsev, Peter (2024). How to Win an Information War: The Propagandist Who Outwitted Hitler. PublicAffairs, New York. ISBN 9781541774728.
Externe links
- Richards, Lee, The Sefton Delmer Archive. PsyWar.Org. Gearchiveerd op 5 February 2021. The online archive of all of Sefton Delmer's books, including his autobiography Black Boomerang.
- Gray and Black Radio Propaganda against Nazi Germany. Extensively illustrated paper describing the Allied effort in the Second World War to undermine Germany through unidentified or misidentified radio broadcasts.
- Yours Faithfully, Adolf Hitler Correspondence between Delmer and Hitler in 1931.