Naar inhoud springen

Nederlandse hockeyploeg (vrouwen)

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
(Doorverwezen vanaf Nederlandse vrouwenhockeyploeg)
Nederlandse hockeyploeg (vrouwen)
Bijnaam Oranje
Associatie Koninklijke Nederlandse Hockeybond
Bondscoach Raoul Ehren
Stadion variërend
Meeste interlands Minke Smabers (309)
Topscorer Maartje Paumen (195)
FIH-wereldranglijst 1e (31 december 2023)
Eerste interland
Vlag van België België 2 - 1 Vlag van Nederland Nederland
(Antwerpen, België; 23 maart 1926)
Grootste overwinning
Vlag van Nederland Nederland 15 - 0 Vlag van België België
(Keulen, Duitsland; 19 augustus 1999)
Zwaarste verlies
Vlag van Engeland Engeland 8 - 0 Vlag van Nederland Nederland
(Folkestone, Engeland; 2 april 1938)
Portaal  Portaalicoon   Sport

De Nederlandse hockeyploeg is het team van vrouwelijke hockeyers dat Nederland vertegenwoordigt op internationale toernooien. De Nederlandse damesploeg is de meest succesvolle ploeg aller tijden op het Europees kampioenschap hockey met twaalf titels en het wereldkampioenschap hockey met negen FIH-titels en drie IFWHA-titels. Daarnaast won het zevenmaal de Champions Trophy (samen met Argentinië mede-recordhouder), tweemaal de Hockey World League, viermaal de Hockey Pro League en won het vijfmaal goud op de Olympische Spelen. Hiermee is het qua Olympische titels recordhouder. Raoul Ehren werd in september 2024 als bondscoach aangewezen.[1][2]

Geschiedenis

[bewerken | brontekst bewerken]
Nederlands vrouwenteam in Alcalá la Real, Jaén, Spanje (2004)
Nederland tegen Duitsland in 1960
Vreugde na het winnen van de finale tijdens de Olympische Spelen in 2012.

Nederland speelt van oudsher een dominante rol in het vrouwenhockey, dat tegen het einde van de negentiende eeuw langzaam maar zeker op gang kwam. Omdat het in de nadagen van het victoriaanse tijdperk onmogelijk was dat een dergelijke en van oorsprong Engelse sport zowel door mannen als door vrouwen werden beoefend binnen één vereniging, ontstonden gaandeweg zelfstandige dameshockeyclubs.

Op 16 oktober 1911 volgde de oprichting van een eigen bond: de Nederlandse Dames Hockey Bond (NDHB). Een kleine en vrijblijvende competitie met deelname van acht clubs ging van start, waarbij tot 1927 gespeeld werd volgens de zogeheten 'Nederlandse regels'. Net als de mannen gingen de vrouwen een jaar later over op de toen internationaal geldende spelreglementen.

Op last van de Duitse bezetter sloot de NDHB zich tijdens de Tweede Wereldoorlog aan bij de Koninklijke Nederlandse Hockey Bond (KNHB), met als gevolg dat de voorzitster van de damesbond het eerste vrouwelijke bestuurslid van de KNHB werd. Een fusie tussen beide organen volgde in 1954. Drie jaar eerder, in 1951, nam Nederland het voortouw met het organiseren van het eerste internationale vrouwentoernooi, met deelname van Franse en Zwitserse teams. In de jaren vijftig en zestig deed het Nederlandse vrouwenteam mee aan tal van mondiale toernooien.

Probleem was het bestaan van twee elkaar min of meer beconcurrerende en overkoepelende organisaties, met enerzijds de wereldhockeybond FIH en anderzijds de International Federation of Women's Hockey Associations (IFWHA). De laatste was begin van de eeuw op initiatief van Groot-Brittannië ontstaan, en organiseerde vanaf 1930 om de vier jaar een groot internationaal toernooi. Nederland (NDHB) sloot zich in 1930 aan bij de IFWHA.

In 1971 won Nederland in Auckland (Nieuw-Zeeland) het eerste officiële wereldkampioenschap van de IFWHA. Drie jaar later, in het beroemde Wembley-stadion in Londen, won het nationale elftal voor de eerste keer in de hockeygeschiedenis van de tot dan toe oppermachtige collega's uit Engeland. Maar als de vrouwen ooit wilden meedoen aan de Olympische Spelen, dan moest sprake zijn van eenheid. In 1973 volgde de eerste toenadering tussen de FIH en de IFWHA, waarna vijf jaar later de samenwerking tussen beide organen van de grond kwam. In 1982 ging de IFWHA uiteindelijk officieel op in de FIH, en was sprake van de door het IOC zo gewenste eenheid. Vrouwenhockey stond in 1980, bij de Olympische Spelen in Moskou, voor het eerst op het olympisch programma. De Nederlandse dameshockeyploeg ontbrak in de Russische hoofdstad vanwege de internationale boycot.

In oktober 2015 stelde de KNHB Alyson Annan aan als bondscoach, zij was succesvol leidde Oranje o.a. naar één wereldtitel, drie Europese titels en Olympisch Goud in Tokio.[3] Na de Olympische Spelen in 2021 kwamen berichten van een angstcultuur naar buiten. Hierop stelde de KNHB een onderzoek in.[4] Op 12 januari 2022 meldde de KNHB dat ze de samenwerking met bondscoach Alyson Annan per direct stopzette vanwege de angstcultuur. De bond en Annan zouden van mening verschillen over de aanpak van het probleem.[5] Speelster reageerde wisselend op het vertrek.[3][6] De KNHB stelde Jamilon Mülders aan als interim-bondscoach.[7]

Prestaties op eindrondes

[bewerken | brontekst bewerken]

Veldhockey

[bewerken | brontekst bewerken]
Jaar Champions Trophy Europees kampioenschap Olympische Spelen Wereldkampioenschap Hockey World League
Hockey Pro League
1971 Goud IFWHA WK 1971 Vlag van Nieuw-Zeeland Auckland
1972 Goud WK 1972 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Barcelona
1974 Goud WK 1974 Vlag van Frankrijk Mandelieu
1975 4e IFWHA WK 1975 Vlag van Schotland Edinburgh
1976 Zilver WK 1976 Vlag van Bondsrepubliek Duitsland West-Berlijn
1978 Goud WK 1978 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Madrid
1979 Goud IFWHA WK 1979 Vlag van Canada Vancouver
1980 boycot OS 1980 Vlag van Sovjet-Unie Moskou
1981 Zilver WK 1981 Vlag van Argentinië Buenos Aires
1983 Goud WK 1983 Vlag van Maleisië Kuala Lumpur
1984 Goud EK 1984 Vlag van Frankrijk Rijsel Goud OS 1984 Vlag van Verenigde Staten Los Angeles
1985
1986 Goud WK 1986 Vlag van Nederland Amstelveen
1987 Goud CT 1987 Vlag van Nederland Amstelveen Goud EK 1987 Vlag van Engeland Londen
1988 Brons OS 1988 Vlag van Zuid-Korea Seoel
1989 5e CT 1989 Vlag van Bondsrepubliek Duitsland Frankfurt
1990 Goud WK 1990 Vlag van Australië Sydney
1991 Brons CT 1991 Vlag van Duitsland Berlijn 4e EK 1991 Vlag van België Brussel
1992 6e OS 1992 Vlag van Spanje Barcelona
1993 Zilver CT 1993 Vlag van Nederland Amstelveen
1994 6e WK 1994 Vlag van Ierland Dublin
1995 geen deelname Goud EK 1995 Vlag van Nederland Amstelveen
1996 Brons OS 1996 Vlag van Verenigde Staten Atlanta
1997 Brons CT 1997 Vlag van Duitsland Berlijn
1998 Zilver WK 1998 Vlag van Nederland Utrecht
1999 Zilver CT 1999 Vlag van Australië Brisbane Goud EK 1999 Vlag van Duitsland Keulen
2000 Goud CT 2000 Vlag van Nederland Amstelveen Brons OS 2000 Vlag van Australië Sydney
2001 Zilver CT 2001 Vlag van Nederland Amstelveen
2002 Brons CT 2002 Vlag van China Macau Zilver WK 2002 Vlag van Australië Perth
2003 Brons CT 2003 Vlag van Australië Sydney Goud EK 2003 Vlag van Spanje Barcelona
2004 Goud CT 2004 Vlag van Argentinië Rosario Zilver OS 2004 Vlag van Griekenland Athene
2005 Goud CT 2005 Vlag van Australië Canberra Goud EK 2005 Vlag van Ierland Dublin
2006 Brons CT 2006 Vlag van Nederland Amstelveen Goud WK 2006 Vlag van Spanje Madrid
2007 Goud CT 2007 Vlag van Argentinië Quilmes Zilver EK 2007 Vlag van Engeland Manchester
2008 Brons CT 2008 Vlag van Duitsland Mönchengladbach Goud OS 2008 Vlag van China Peking
2009 Brons CT 2009 Vlag van Australië Sydney Goud EK 2009 Vlag van Nederland Amstelveen
2010 Zilver CT 2010 Vlag van Engeland Nottingham Zilver WK 2010 Vlag van Argentinië Rosario
2011 Goud CT 2011 Vlag van Nederland Amstelveen Goud EK 2011 Vlag van Duitsland Mönchengladbach
2012 Brons CT 2012 Vlag van Argentinië Rosario Goud OS 2012 Vlag van Verenigd Koninkrijk Londen
2013 Brons EK 2013 Vlag van België Boom Goud HWL 2012-13
2014 Brons CT 2014 Vlag van Argentinië Mendoza Goud WK 2014 Vlag van Nederland Den Haag
2015 Zilver EK 2015 Vlag van Engeland Londen 5e HWL 2014-15
2016 Zilver CT 2016 Vlag van Verenigd Koninkrijk Londen Zilver OS 2016 Vlag van Brazilië Rio de Janeiro
2017 Goud EK 2017 Vlag van Nederland Amstelveen Goud HWL 2016-17
2018 Goud CT 2018 Vlag van China Changzhou Goud WK 2018 Vlag van Engeland Londen
2019 Goud EK 2019 Vlag van België Antwerpen Goud HPL 2019
2021 Goud EK 2021 Vlag van Nederland Amstelveen Goud OS 2020 Vlag van Japan Tokio Goud HPL 2020
2022 Goud WK 2022 Vlag van Nederland/Vlag van Spanje Amstelveen/Terrassa Zilver HPL 2022
2023 Goud EK 2023 Vlag van Duitsland Mönchengladbach Goud HPL 2023
2024 Goud OS 2024 Vlag van Frankrijk Parijs Goud HPL 2024

Zaalhockey

[bewerken | brontekst bewerken]

Selectie

[bewerken | brontekst bewerken]

Felice Albers · Joosje Burg · Pien Dicke · Luna Fokke · Yibbi Jansen · Marleen Jochems · Sanne Koolen · Renée van Laarhoven · Frédérique Matla · Freeke Moes · Laura Nunnink · Lisa Post · Pien Sanders · Marijn Veen · Anne Veenendaal (K) · Maria Verschoor · Xan de Waard · Coach: Paul van Ass

Voorgaande selecties

[bewerken | brontekst bewerken]
Voorgaande selecties Nederlandse hockeyploeg 
Nederlandse hockeyselectie vrouwen – EK 2023 - 1e plaats

Felice Albers · Joosje Burg · Pien Dicke · Luna Fokke · Margot van Geffen · Yibbi Jansen · Josine Koning · Sanne Koolen · Renée van Laarhoven · Frédérique Matla · Freeke Moes · Laura Nunnink · Lisa Post · Pien Sanders · Marijn Veen · Anne Veenendaal · Maria Verschoor · Xan de Waard · Coach: Paul van Ass

Felice Albers · Margot van Geffen · Eva de Goede · Marloes Keetels · Josine Koning · Sanne Koolen · Laurien Leurink · Caia van Maasakker · Frédérique Matla · Laura Nunnink · Malou Pheninckx · Pien Sanders · Lauren Stam · Maria Verschoor · Xan de Waard · Lidewij Welten · Coach: Alyson Annan

Naomi van As · Willemijn Bos · Carlien Dirkse van den Heuvel · Margot van Geffen · Eva de Goede · Ellen Hoog · Kelly Jonker · Marloes Keetels · Laurien Leurink · Caia van Maasakker · Kitty van Male · Maartje Paumen · Joyce Sombroek · Maria Verschoor · Xan de Waard · Lidewij Welten · Coach: Alyson Annan

Marilyn Agliotti · Naomi van As · Merel de Blaey · Carlien Dirkse van den Heuvel · Margot van Geffen · Maartje Goderie · Eva de Goede · Ellen Hoog · Kelly Jonker · Kim Lammers · Caia van Maasakker · Kitty van Male · Maartje Paumen · Sophie Polkamp · Joyce Sombroek · Lidewij Welten · Coach: Max Caldas

Marilyn Agliotti · Naomi van As · Minke Booij · Wieke Dijkstra · Miek van Geenhuizen · Maartje Goderie · Eva de Goede · Ellen Hoog · Fatima Moreira de Melo · Eefke Mulder · Maartje Paumen · Sophie Polkamp · Lisanne de Roever · Janneke Schopman · Minke Smabers · Lidewij Welten · Coach: Marc Lammers

Minke Booij · Ageeth Boomgaardt · Chantal de Bruijn · Mijntje Donners · Miek van Geenhuizen · Sylvia Karres · Lieve van Kessel · Fatima Moreira de Melo · Eefke Mulder · Lisanne de Roever · Maartje Scheepstra · Janneke Schopman · Clarinda Sinnige · Minke Smabers · Jiske Snoeks · Macha van der Vaart · Coach: Marc Lammers

Dillianne van den Boogaard · Minke Booij · Ageeth Boomgaardt · Julie Deiters · Mijntje Donners · Fleur van de Kieft · Fatima Moreira de Melo · Clarinda Sinnige · Hanneke Smabers · Minke Smabers · Margje Teeuwen · Carole Thate · Daphne Touw · Macha van der Vaart · Myrna Veenstra · Suzan van der Wielen · Coach: Tom van 't Hek

Dillianne van den Boogaard · Mijntje Donners · Willemijn Duyster · Stella de Heij · Noor Holsboer · Fleur van de Kieft · Nicky Koolen · Ellen Kuipers · Jeannette Lewin · Suzanne Plesman · Wietske de Ruiter · Florentine Steenberghe · Margje Teeuwen · Carole Thate · Jacqueline Toxopeus · Suzan van der Wielen · Coach: Tom van 't Hek

Carina Benninga · Carina Bleeker · Annemieke Fokke · Noor Holsboer · Danielle Koenen · Helen Lejeune-van der Ben · Jeannette Lewin · Caroline van Nieuwenhuyze-Leenders · Martine Ohr · Wietske de Ruiter · Florentine Steenberghe · Carole Thate · Jacqueline Toxopeus · Cécile Vinke · Ingrid Wolff · Mieketine Wouters · Coach: Roelant Oltmans

Willemien Aardenburg · Carina Benninga · Det de Beus · Marjolein Bolhuis-Eijsvogel · Yvonne Buter · Marieke van Doorn · Annemieke Fokke · Noor Holsboer · Lisanne Lejeune · Helen Lejeune-van der Ben · Aletta van Manen · Anneloes Nieuwenhuizen · Martine Ohr · Sophie von Weiler · Laurien Willemse · Ingrid Wolff · Coach: Gijs van Heumen

Carina Benninga · Det de Beus · Fieke Boekhorst · Marjolein Bolhuis-Eijsvogel · Marieke van Doorn · Irene Hendriks · Elsemiek Hillen · Aletta van Manen · Anneloes Nieuwenhuizen · Martine Ohr · Sandra Le Poole · Alette Pos · Lisette Sevens · Sophie von Weiler · Laurien Willemse · Margriet Zegers · Coach: Gijs van Heumen

Spelersrecords

[bewerken | brontekst bewerken]

Meeste interlands[8]

[bewerken | brontekst bewerken]
Minke Smabers speelde de meeste interlands voor Nederland
Naam Positie Jaren Interlands Doelpunten
1 Minke Smabers middenveldster 1997-2010 312 23
2 Eva de Goede middenveldster 2006-2024 266 34
3 Margot van Geffen verdedigster 2011-2024 265 17
4 Fatima Moreira de Melo aanvalster 1997-2008 258 35
5 Lidewij Welten aanvalster 2008-2023 247 95
6 Mijntje Donners aanvalster 1993-2004 235 96
Maartje Paumen verdedigster 2004-2016 235 195
8 Ellen Hoog aanvalster 2004-2016 233 60
9 Naomi van As aanvalster 2003-2016 229 45
10 Minke Booij verdedigster 1998-2008 226 37
■ Nog actief

Laatst bijgewerkt: 9 augustus 2024

Meeste doelpunten

[bewerken | brontekst bewerken]
Maartje Paumen maakte voor Nederland de meeste doelpunten
Naam Positie Jaren Doelpunten Interlands Doelpunt/interland
1 Maartje Paumen verdedigster 2004-2016 195 235 0,82
2 Fieke Boekhorst verdedigster 1978-1985 128 116 1,10
3 Kim Lammers aanvalster 2002-2014 123 200 0,62
4 Frédérique Matla aanvalster 2017-heden 98 139 0,71
5 Wietske de Ruiter aanvalster 1989-1996 97 135 0,72
6 Mijntje Donners aanvalster 1994-2004 96 235 0,41
7 Lidewij Welten aanvalster 2008-2023 95 247 0,38
8 Lisanne Lejeune verdedigster 1984-1994 92 96 0,96
9 Sophie von Weiler aanvalster 1978-1988 84 154 0,54
Ageeth Boomgaardt verdedigster 1993-2004 84 195 0,43
■ Nog actief

Laatst bijgewerkt: 9 augustus 2024

Bondscoaches sinds 1965

[bewerken | brontekst bewerken]

Zie ook

[bewerken | brontekst bewerken]
Zie de categorie Nederlandse hockeyploeg (vrouwen) van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Nederlandse_hockeyploeg_(vrouwen)&oldid=68199625"