Naar inhoud springen

Mazan-verkrachtingszaak

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

De Mazan-verkrachtingszaak is een Franse rechtszaak waarin 49 mannen worden beschuldigd van verkrachting van dezelfde vrouw, Gisèle Pélicot, zonder haar medeweten gedrogeerd door haar echtgenoot, Dominique Pélicot, hoofdverdachte. Twee andere mannen worden ervan beschuldigd haar onder dezelfde omstandigheden seksueel te hebben misbruikt en geprobeerd te hebben haar te verkrachten. De feiten vonden plaats tussen 23 juli en 23 oktober 2020, voornamelijk in Mazan, een gemeente in de Vaucluse, vanaf maart 2013, maar ook in Île-de-France (regio Parijs) en op het Île de Ré.

De rechtszaak, die op 2 september 2024 in Avignon begon en tot 19 december duurde, heeft een sterke indruk gemaakt op de samenleving, in Frankrijk en het buitenland. Dankzij de intense media-aandacht rondom deze rechtszaak worden er meer vragen gesteld over geweld tegen vrouwen, en de genormaliseerde verkrachtingcultuur.

Context en vermeende feiten

[bewerken | brontekst bewerken]

Op 12 september 2020 rond half vier, werd Dominique Pélicot, 67 jaar oud,[1] verrast door een bewaker bij de Leclerc-supermarkt in Carpentras, terwijl hij zonder hun medeweten onder de rokken van verschillende klanten filmde. Na hem te hebben gezien op de videobewaking greep de beveiliger in, Pélicot was op dat moment bezig met zijn vierde slachtoffer.[2] De politie werd geroepen, en Dominique Pélicot werd aangehouden.[3][4][1][5]

De volgende ochtend besloot het Openbaar Ministerie van Carpentras zijn hechtenis op te heffen, en het vooronderzoek voort te zetten met een psychiatrisch onderzoek en de inspectie van de in zijn woning in beslag genomen computer.[6][4] Daarop werden gesprekken ontdekt op de datingsite coco.gg,[7] waarin Dominique Pélicot vreemden uitnodigt om zijn vrouw te verkrachten, en te kijken naar video's van overige verkrachtingen van zijn vrouw. Zij is tijdens de feiten bewusteloos, door grote doses Temesta (lorazepam), een krachtig anxiolytisch middel, die Pélicot haar had gegeven.[5][8]

Na de ontdekking werd hij op 2 november 2020 opnieuw in hechtenis geplaatst. Daar bekende hij de feiten.[9][10] Tegelijkertijd legde een politieagent in een andere ruimte de situatie uit aan zijn vrouw Gisèle Pélicot, die voor het eerst op de hoogte werd gebracht van de feiten.[10] Op 4 november 2020 werd Dominique Pélicot in voorlopige hechtenis geplaatst.[9]

Het stadje Mazan, in de Franse Vaucluse

Op de in beslag genomen computer ontdekten onderzoekers een bestandsmap met de titel "ABUS" (MISBRUIK), met daarin honderden video's met expliciete titels.[11] Op basis van deze bestanden wordt vastgesteld dat de gebeurtenissen plaatsvonden van juli 2011 tot oktober 2020. De politieagenten telden 92 verkrachtingen van het slachtoffer, die plaatsvonden in Mazan in de slaapkamer van het echtpaar.[5] Het slachtoffer, al bijna vijftig jaar getrouwd met Dominique Pélicot,[12] had door de chemische middelen[1] geen herinnering aan de feiten en ontdekte tijdens het politieonderzoek waar ze slachtoffer van is.[5]

Op sommige beelden verscheen de dochter van het echtpaar, bewusteloos en in haar ondergoed.[5] Dominique Pélicot filmde ook zijn stiefdochters zonder hun medeweten en plaatste de video's op dezelfde site.[5][13]

Slachtoffer

[bewerken | brontekst bewerken]

Het slachtoffer in deze affaire is Gisèle Pélicot,[14] een vrouw van in de zeventig, tijdens de feiten getrouwd met Dominique Pélicot.

Jarenlang klaagde ze over onverklaarbare gynaecologische pijn, afwezigheid en vermoeidheid.[5]

Gevolgen voor het slachtoffer

[bewerken | brontekst bewerken]

Ondanks het aantal verkrachters en het gebrek aan bescherming, ontsnapte Gisèle Pélicot aan HIV, syfilis en hepatitis. Niettemin liep ze vier soa's op, waaronder het papillomavirus. Bovendien bracht de chemische onderwerping haar in levensgevaar, om nog maar te zwijgen van de risico's in haar dagelijks leven als gevolg van haar "bijna comateuze" toestand, aldus medisch deskundige Anne Martinat Sainte-Beuve.[15][16]

De ontdekking van haar misbruik veroorzaakte bij het slachtoffer een ernstig psychologisch trauma, aldus een psychiater die haar onderzocht.[5] Zodra ze van de feiten hoorde, vroeg ze een scheiding aan en verhuisde ze.[1]

Verdachten

[bewerken | brontekst bewerken]

Tussen 2011 en 2020 is hetzelfde slachtoffer 92 keer verkracht.[17] De politie telde 83 potentiële verkrachters, waarvan er 54 werden geïdentificeerd: de 51 verdachten uit de rechtszaak, een 52e verdachte die inmiddels is overleden, en twee andere mannen die zijn vrijgelaten wegens gebrek aan bewijs. De echtgenoot van het slachtoffer was een van de verkrachters.[5] Allen werden gearresteerd en gevangengezet.[5][12]

De verdachten zijn "normale" mannen,[5][12] ten tijde van de feiten tussen de 22 en 67 jaar oud, allemaal afkomstig uit dezelfde regio als het echtpaar.[5] Minstens 37 verdachten zijn vaders.[18] Sommigen zijn gepensioneerd, anderen oefenen verschillende beroepen en functies uit, waarvan sommige van algemeen belang zijn: brandweerman, militair, gevangenisbewaker, gemeenteraadslid.[5] De verdachten hebben geen psychologische ziektes, maar genieten van een gevoel van "almacht" op vrouwenlichamen.[19] Dertien verdachten verklaarden tegenover de agenten drugs te gebruiken of een verslaving (alcohol, cannabis, cocaïne) te hebben.[18] Dertien verdachten, waaronder Dominique Pélicot, verklaarden tijdens hun jeugd het slachtoffer te zijn geweest van seksueel geweld, waaronder twee van incest.[18]

Drieëntwintig van de verdachten waren al eens door de rechtbank veroordeeld, waaronder zes voor huiselijk geweld en twee voor seksueel geweld.[18] Negenenveertig verdachten stonden terecht wegens verkrachting onder verzwarende omstandigheden, één voor poging tot verkrachting en één wegens aanranding.[18] Tijdens het onderzoek zijn grote hoeveelheden kinderpornografische afbeeldingen aangetroffen[5] en zijn vijf verdachten aangeklaagd wegens het bezit van kinderporno.[18]

Van de verdachten gingen er tien meerdere keren naar het huis van Pélicot, en 39 slechts één keer.[18]

Tijdens de rechtszaak waren achttien verdachten (waaronder Dominique Pélicot) onder arrest, tweeëndertig verschenen onder gerechtelijk toezicht en één was op de vlucht, en werd in zijn afwezigheid berecht.[18]

Hoofdverdachte: Dominique Pélicot

[bewerken | brontekst bewerken]

Dominique Pélicot werd geboren op 27 november 1952 in Quincy-sous-Sénart, in het Franse département Seine-et-Oise. Eind jaren vijftig verhuisde zijn familie naar het département Indre, waar zijn vader Denis uiteindelijk werd aangenomen als voorman van het landgoed Oublaise in Luçay-le-Mâle, een revalidatiecentrum voor legerveteranen opgericht door commandant Jean-François Perrette (1898–1999) na de Tweede Wereldoorlog.[20]

Dominique Pélicot beschrijft zijn vader als "hard, streng, autoritair" en "niet liefdevol".[21] Hij was getuige van het huiselijk geweld tegenover zijn moeder Juliette.[22] Voordat ze bij Denis Pélicot ging wonen, had ze twee kinderen met de broer van Denis, André.[21] De vier jaar oudere broer van Dominique, Joël,[20] was het favoriete kind van Denis, met name dankzij zijn goede cijfers op school.[21] Dominique Pélicot ging rond 1963 naar de middelbare school van Écueillé,[20] maar verliet de school in de brugklas. Kort daarna ging hij aan het werk op bouwplaatsen.[23]

In 1968 verliet de familie het landgoed van Oublaise om zich te vestigen in Châtillon-sur-Indre.[20] Het jaar daarop haalden ze Nicole in huis, een kind uit de jeugdzorg. Dominique Pélicot verdenkt zijn vader ervan haar te hebben misbruikt.[21] Op 17-jarige leeftijd behaalde hij zijn elektriciendiploma.[23]

In 1971 verliet zijn familie hun appartement in het centrum van Châtillon, om zich twee kilometer verderop in een boerderij te vestigen.[20] Datzelfde jaar ontmoette Dominique Pélicot Gisèle in een bedrijf in Azay-le-Ferron. Volgens hem was hij "op slag verliefd". Ze trouwden twee jaar later, in april 1973. Het echtpaar heeft drie kinderen: David, geboren in 1973, Caroline, geboren in 1978, en Florian, geboren in 1986.[24][25] Datzelfde jaar werd Dominique Pélicot "diep getraumatiseerd" door de dood van zijn moeder, "een ongelukkige vrouw die vocht voor haar kinderen" met wie hij "een heel goede relatie had".[21]

Eind jaren tachtig ontdekte hij de buitenechtelijke relatie van zijn vrouw.[25] Toen ze het vreemdgaan toegaf, was hij, volgens haar, voor de eerste en laatste keer agressief tegen haar.[26] Hierna verliet hij Gisèle een paar maanden lang voor een andere vrouw, om vervolgens terug te keren naar de gezamenlijke woning.[25]

Vermeend slachtoffer van verkrachting op 9-jarige leeftijd

[bewerken | brontekst bewerken]

Dominique Pélicot zegt slachtoffer te zijn van meerdere verkrachtingen, gepleegd door een mannelijke verpleger in een kliniek in Châteauroux in 1961.[21] Een gebeurtenis die door sommige in zijn directe omgeving gedeeltelijk in twijfel wordt getrokken.[22] Zo zegt zijn broer: "hij bracht slechts één nacht door in de kliniek en toen hij terugkwam, sprak hij alleen over grensoverschrijdend gedrag". "Mijn moeder, die het etablissement goed kende, heeft ernaar geïnformeerd, maar er waren die avond alleen maar vrouwelijke verpleegsters aanwezig", vertelt hij. Hij noemt het verhaal van zijn broer "verzonnen om zichzelf een slachtofferrol te geven".[27]

De advocaat van Dominique Pélicot, Béatrice Zavarro, trok de beweringen van zijn broer om de authenticiteit van dit verhaal te beoordelen in twijfel en bevestigde dat haar cliënt "zegt dat hij zijn ouders er nooit over heeft verteld" .[21] Psycholoog Annabelle Montagne, deskundige bij het Gerechtshof van Nîmes, legde uit dat de verkrachting waarvan Dominique Pélicot beweert slachtoffer te zijn geweest "een breuk in zijn psyche" zou kunnen zijn geweest.[28] Ze spreekt van "ervaring van objectivering", dat in de "prepuberale leeftijd [...] kan hebben bijgedragen aan het veranderen van iemands relationele positionering in de intieme en relationele sfeer".[29]

Vermeende getuige van groepsverkrachting op 13-jarige leeftijd

[bewerken | brontekst bewerken]

In 1966, toen hij in de leer was op een bouwplaats, zou hij, volgens zijn eigen verklaringen, tegen zijn wil getuige zijn geweest van de groepsverkrachting van een vrouw - "een herinnering die hem achtervolgt".[21]

Eerdere rechtszaken

[bewerken | brontekst bewerken]
Verkrachting en moord op Sophie Narme in 1991
[bewerken | brontekst bewerken]

Op 14 oktober 2022 werd Dominique Pélicot aangeklaagd voor de verkrachting - voor of na - de onopgeloste moord op Sophie Narme, 23 jaar oud, in december 1991 in Parijs,[30] stagiaire bij een makelaarskantoor. De moord toonde verschillende gelijkenissen met de aanval op Estella B., een andere jonge makelaar van 19 jaar, slachtoffer van een aanval op 11 mei 1999 in Villeparisis.[5][13] Hij ontkende de dader te zijn van deze misdrijven. Het DNA kon niet vergeleken worden.[5]

Poging tot verkrachting in 1999
[bewerken | brontekst bewerken]

Het DNA van Dominique Pélicot, afgenomen naar aanleiding van de seksuele misdrijven uit 2010, komt overeen met het DNA gevonden onder de schoen van Estella B., die aan een poging tot verkrachting wist te ontsnappen in 1999.[5] Dominique Pélicot, die de feiten aanvankelijk ontkende, erkende ze uiteindelijk. De rechtszaak was door ontslag afgesloten, maar werd in 2022 opnieuw opgestart. Tijdens de rechtszaak wegens de verkrachtingen van zijn vrouw was de zaak nog in onderzoek.[31]

Seksueel geweld in 2010
[bewerken | brontekst bewerken]

Tijdens het onderzoek rondom het misbruik van Gisèle Pélicot bleek dat Dominique Pélicot in 2010 al werd gearresteerd voor het filmen van vrouwen onder hun rok, zonder hun toestemming, in een supermarkt in Seine-et-Marne.[5] Er werd toen een DNA-monster afgenomen dat het mogelijk maakte de link te leggen met de zaak uit 1999, hoewel deze match nooit werd gebruikt vanwege administratieve fouten in beide zaken.[5]

Overige verdachten

[bewerken | brontekst bewerken]
Beschuldigd van verkrachting

De andere beschuldigden van verkrachting, 49 in totaal, zijn als volgt[32]:

  • Jean-Luc L., 46 jaar oud, houtbewerker in een spiegelfabriek;
  • Patrick A., 60 jaar oud, werkloos;
  • Patrice N., 55 jaar oud, elektricien;
  • Christian L., 55 jaar oud, brandweerman in Valréas,[33] verkrachte het slachtoffer in uniform. Op zijn computers werden 728 beelden van kinderpornografie gevonden, evenals een onderhandeling op Skype met een vrouw in Metz om toestemming te krijgen haar bewusteloze 15-jarige dochter te verkrachten;
  • Philippe L., 62 jaar oud, tuinman;
  • Cyril B., 46 jaar oud, vrachtwagenchauffeur;
  • Lionel R., 44 jaar oud, verkoper;
  • Jacques C., 72 jaar oud, gepensioneerd;
  • Cyprien C., 43 jaar oud, vrachtwagenchauffeur;
  • Thierry P., 54 jaar oud, werkloos;
  • Joan K., 26 jaar oud, militair in het 511e régiment du Train, wordt ervan verdacht Gisèle Pélicot te hebben verkracht op de dag van de geboorte van zijn eigen dochter;
  • Simone M., 43 jaar oud, voormalig chasseur alpin, werkzaam per interim in de bouw;
  • Nizar H., 40 jaar oud, werkloos, acht keer eerder veroordeeld, met name voor huiselijk geweld op twee ex-partners;
  • Jean T., 52 jaar oud, werknemer;
  • Cédric G., 50 jaar oud, informaticus, had het plan zijn eigen vrouw te drogeren en haar over te leveren aan Dominique Pélicot;
  • Saifeddine G., 36 jaar oud, vrachtwagenchauffeur;
  • Paul G., 31 jaar oud, werkzaam in de agrarische sector;
  • Thierry P., 61 jaar oud, koeltechnicus;
  • Mahdi L., 36 jaar oud, werkzaam in het transport;
  • Jean-Marc L., 74 jaar oud, gepensioneerd;
  • Charly A., 30 jaar oud, heftruckchauffeur per interim[34];
  • Vincent C., 42 jaar oud, timmerman, eerder veroordeeld voor rijden onder invloed en huiselijk geweld tegen zijn ex-vriendin;
  • Husamettin D., 43 jaar oud, werkman, tweemaal veroordeeld voor drugsdelicten;
  • Nicolas F., 42 jaar oud, correspondent voor een regionaal dagblad.[5][34] Op zijn computer werden 4.284 afbeeldingen en 262 video's van kinderpornografie gevonden;
  • Didier S., 68 jaar oud, gepensioneerd;
  • Karim S., 40 jaar oud, informaticus, heeft bekend zijn voormalige partner te hebben gepenetreerd terwijl ze sliep en wordt vervolgd voor het bezit van kinderpornografie;
  • Dominique D., 45 jaar oud, oud-militair, vrachtwagenchauffeur, eenmaal veroordeeld voor rijden onder invloed, wordt ervan verdacht Gisèle Pélicot zes keer te hebben verkracht in het bijzijn van Dominique Pélicot tussen 2016 en 2020;
  • Redouane A., 40 jaar oud, werkloos, negentien eerdere veroordelingen, waaronder een voor huiselijk geweld;
  • Cendric V., 43 jaar oud, manager in een restaurant, zes keer eerder veroordeeld, waarvan 5 keer voor rijden onder invloed van alcohol;
  • Andy R., 37 jaar oud, werkloos, alcoholist, twee keer veroordeeld voor huiselijk geweld tegen zijn ex-partner;
  • Quentin H., 34 jaar oud, oud-politieagent, gevangenisbewaker in de gevangenis van Pontet;[35]
  • Abdelali D., 47 jaar oud, onder curatele;
  • Florian R., 32 jaar oud, bezorger, negen eerdere veroordelingen voor verschillende misdrijven (verkeersovertredingen, diefstal, heling, drugs, enz.), en seks met een minderjarige in 2020;
  • Redouan El F., 55 jaar oud, verpleger;
  • Grégory S., 31 jaar oud, stukadoor;
  • Fabien S., 39 jaar oud, werkloos, heeft zeventien feiten op zijn strafblad, waaronder de aanranding van een minderjarige onder de 15 jaar;
  • Jean-Pierre M., 63 jaar oud, chauffeur, vader van zes kinderen. Dominique Pélicot zou hem "opgeleid" hebben om zijn vrouw op dezelfde manier aan te randen als die van hem[36][37][38];
  • Mathieu D., 36 jaar oud, werkzaam in een winkel, vrijwilliger bij de brandweer;
  • Omar D., 36 jaar oud, schoonmaker;
  • Boris M., 37 jaar oud, bedrijfsagent, tweemaal eerder veroordeeld;
  • Romain V., 63 jaar oud, seropositief sinds 2004, wordt ervan verdacht Gisèle Pélicot zes keer zonder condoom te hebben verkracht, tussen december 2019 en juni 2020;
  • Cyrille D., 54 jaar oud, werkzaam in de bouw, maker van een van de films waarin Dominique Gisèle Pélicot misbruikt;
  • Adrien L., 34 jaar oud, bouwmeester, eerder veroordeeld tot achttien jaar cel voor verkrachtingen en geweld tegen zijn ex-partners.[5][37] Op zijn strafblad staat ook een veroordeling voor herhaaldelijke bedreiging met een strafbaar feit;
  • Mohamed R., 70 jaar oud, gepensioneerd, in 2017 veroordeeld voor de verkrachting van zijn eigen dochter toen ze nog geen 15 was;
  • Ludovick B., 39 jaar oud, winkelier;
  • Jérôme V., 46 jaar oud, werkzaam in een winkel, vrijwilliger bij de brandweer tot 2016, een tijd gevolgd voor een seksverslaving, wordt ervan verdacht Gisèle Pélicot zes keer te hebben verkracht tussen maart en juni 2020;
  • Ahmed T., 54 jaar oud, loodgieter, wordt ervan verdacht Gisèle Pélicot te hebben verkracht in de nacht van 4 op 5 juni 2019, terwijl haar polsen en enkels waren vastgebonden;
  • Hassan O., 30 jaar oud, werkloos, dertien keer eerder veroordeeld voor diefstal, drugshandel en geweldpleging. Hij is gevlucht en is de enige die zonder zijn bijzijn wordt veroordeeld tijdens deze rechtszaak.

Beschuldigd van andere misdaden of overtredingen:[32]

Modus operandi

[bewerken | brontekst bewerken]
Feministische collage in Parijs.

Dominique Pélicot gebruikte het onlineforum coco.gg (voormalig coco.fr) om klanten te vinden. In een privégroep op de site, die door Pélicot de naam “Zonder haar medeweten" (A son insu) kreeg, plaatste hij advertenties en sprak hij met de overige verdachten.[39] Tijdens deze gesprekken gaf hij de eerste instructies voor het uitvoeren van verkrachtingen: er wordt gesproken over slaappillen, bedoeld om zijn vrouw bewusteloos te houden zodat ze haar kunnen misbruiken. Vervolgens worden andere, meer precieze instructies gegeven via gesprekken op Skype: parkeer op een afstand om geen argwaan te wekken bij de buren, draag geen parfum en rook van tevoren geen sigaret om geen reukspoor achter te laten. Kleed je uit in de keuken bij aankomst, was je handen en fluister om geen lawaai te maken.[40][37] Hun handen moesten op kamertemperatuur zijn om het slachtoffer niet wakker te maken.[39]

Na de afspraak waste Dominique Pélicot de geslachtsdelen van zijn vrouw om geen sporen achter te laten, omdat de mannen meestal geen condooms gebruikten.[39]

Rechtszaak

[bewerken | brontekst bewerken]

Voor de rechtszaak

[bewerken | brontekst bewerken]

Het Openbaar Ministerie in Avignon eiste verwijzing naar de strafrechtbank van Vaucluse wegens verkrachting onder verzwarende omstandigheden.[5]

Het echtpaar is officieel gescheiden sinds 22 augustus 2024, ongeveer tien dagen voor het begin van de rechtszaak, volgens de advocaat van Gisèle Pélicot een "sterk symbool".[41]

Tijdens de rechtszaak

[bewerken | brontekst bewerken]

De rechtszaak begon op 2 september 2024 en duurde tot 20 december van hetzelfde jaar.[42] Bij aanvang vroeg procureur-generaal Jean-François Mayet, gesteund door verschillende advocaten van de verdachten, om de zitting achter gesloten deuren te houden. Het slachtoffer verzette zich daartegen en de strafrechter, bestaande uit vijf professionele magistraten, keurde na overleg de openbaarheid van de debatten goed.[43][44] Gisèle Pélicot zei hierover: "Ik hoef me niet te schamen". Een van haar advocaten, Stéphane Babonneau, voegde hieraan toe: "de schaamte moet van kant wisselen". Op 9 september 2024 maakten de advocaten van verschillende beklaagden bekend dat zij een klacht indienden wegens bedreigingen tegen hun cliënten naar aanleiding van de "verspreiding van persoonlijke informatie, wat tot bedreigingen" en schade aan de familieleden en kinderen van de verdachten leidde.[45]

Veroordeling

[bewerken | brontekst bewerken]

Op 25 en 26 november 2024 openbaarde het Franse Openbaar Ministerie (OM) hun strafeisen voor de verdachten.[46] Tegen Dominique Pélicot, hoofdverdachte, werd een straf van 20 jaar cel geëist, de maximale straf voor verkrachting met verzwarende omstandigheid in Frankrijk.[47] Verder eiste het OM 10 jaar gevangenisstraf voor elf beklaagden, 11 jaar voor twee, 12 jaar voor dertien, 13 jaar voor zes, 14 jaar voor zes, 15 jaar voor drie, 16 jaar voor vier, 17 jaar voor drie en 18 jaar voor de laatste beklaagde.[48]

Op 19 december 2024 werd het vonnis uitgesproken; alle verdachten werden schuldig bevonden.[47] Dominique Pélicot werd veroordeeld tot 20 jaar cel, waarvan 1/3 voorwaardelijk.[49] Jean-Pierre M., schuldig bevonden aan het verkrachten van zijn eigen vrouw naar de modus operandi van Pélicot, kreeg een straf van 12 jaar cel. De overige beklaagden werden veroordeeld tot een celstraf van drie jaar (waarvan twee voorwaardelijk) tot vijftien jaar. De kinderen van Gisèle Pélicot lieten na het oordeel weten "teleurgesteld" te zijn in de opgelegde celstraf, aanzienlijk lager dan wat was geeist door het OM.[49]

Na de uitspraak van de rechtbank betuigden meerdere Franse en internationale politici hun steun aan Gisèle Pélicot. Onder andere Franse parlementariërs Valérie Pécresse (Les Républicains), Manon Aubry (La France Insoumise) en Yaël Braun-Pivet (Renaissance (Franse politieke partij), voorzitter van de Nationale Vergadering) deelden hun steun op social media, evenals Olaf Scholz, bondskanselier van Duitsland, en Pedro Sánchez, premier van Spanje.[50]

Media-aandacht

[bewerken | brontekst bewerken]

In Frankrijk

[bewerken | brontekst bewerken]

De hele rechtszaak werd in Frankrijk van dichtbij gevolgd in de regionale en nationale pers. Talrijke artikelen beschreven het gedrag van de verdachten als het resultaat van een maatschappij waarin verkrachtingscultuur en systematisch geweld tegen vrouwen zijn genormaliseerd, gebaseerd op een sterke patriarchale en vrouwonvriendelijke gedachtegang. Daarbij werd het niet-bestaan van het begrip instemming in de juridische definitie van verkrachting in Frankrijk bekritiseerd.[51][52][53][54]

Op 14 september werden er overal in Frankrijk demonstraties georganiseerd ter ondersteuning van Gisèle Pélicot en de slachtoffers van verkrachting.[55][56][57]

Internationaal

[bewerken | brontekst bewerken]

Ook vele buitenlandse media volgden de rechtszaak op de voet;[58] onder meer de BBC, verschillende Engelse tabloids, The New York Times, de Washington Post, El País en Der Spiegel,[58] The Guardian,[59] Hindustan Times,[60] en El Mundo,[61] behoren tot de 36 geaccrediteerde media.[62]

Ze brachten allemaal een eerbetoon aan de moed van het slachtoffer dat vroeg om openbaarmaking van de procedure "zodat de schaamte van kant verandert". Ze waren het met elkaar eens dat, zoals Der Spiegel het beschreef, de verdachten niet als "monsters" moeten worden beschreven, daar dit hen in de hand speelt en hun afweermechanisme overneemt, terwijl het "veel zorgwekkender zou zijn om te moeten toegeven dat verkrachters allemaal geworteld zijn in een voortdurend sociaal weefsel van gebagatelliseerde vrouwenhaat".[58] In een artikel over de rechtszaak vatte de Franse krant Courrier international de analyses van de internationale pers samen: 'Lafheid, wreedheid, broederschap […] patriarchale solidariteit […] vrouwonvriendelijke brutaliteit [en] gewone mannelijkheid'.[63]

Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mazan-verkrachtingszaak&oldid=68615622"