Percubaan pembunuhan Ronald Reagan
| Percubaan pembunuhan Ronald Reagan | |
|---|---|
.png) | |
 | |
| Lokasi | Washington, D.C. |
| Koordinat | 38°54′58″N 77°02′43″W / 38.9161°N 77.0454°WKoordinat: 38°54′58″N 77°02′43″W / 38.9161°N 77.0454°W |
| Tarikh | Isnin, 30 Mac 1981 2:27 p.m. (Waktu Timur) |
| Sasaran | Ronald Reagan |
Jenis serangan | Percubaan pembunuhan, pembunuhan  |
| Senjata | Röhm RG-14 .22 cal. |
| Kematian | 1, James Brady[1] (berlaku pada 2014 akibat kecederaan) |
| Tercedera | 3; Timothy McCarthy, Thomas Delahanty, Ronald Reagan |
| Pelaku | John Hinckley Jr. |
| Motif | Cuba untuk mendapatkan perhatian Jodie Foster |
sunting · sunting di Wikidata | |
Suatu cubaan membunuh Ronald Reagan di Washington, D.C. pada Isnin tanggal 30 Mac 1981 iaitu 69 hari selepas beliau dilantik menjadi Presiden. Das tembakan dilepaskan oleh John Hinckley, Jr., seorang terganggu jiwa, ketika Reagan keluar dari Hotel Washington Hilton selepas beliau berucap mahu masuk ke dalam limosinnya. Percubaan ini menimbulkan rasa bimbang mengenai kawalan senjata api.
Percubaan pembunuhan
[sunting | sunting sumber]Pada 14:27, Waktu Timur, Reagan keluar dari hotel melalui ke arah limosin yang menunggu beliau. Hinckley menunggu dalam kumpulan orang awam. Manakala Perkhidmatan Rahsia menyekat mereka untuk menghadiri ucapan presiden, "kesilapan amat besar" yang dilakukan agensi yang membenarkan orang awam dan kumpulan yang tidak dikenali berada dekat dengan Reagan.
Reagan dengan tidak disangka-sangka berlalu di hadapan Hinckley. Percaya beliau tidak akan mendapat peluang yang lebih baik, Hinckley menembak Röhm RG-14 senapang panjang .22[2] revolver keluli biru enam kali dalam 1.7 saat.[3]
Lima daripada enam tembakan tidak terkena Reagan.[4] Peluru pertama terkena Setiausaha Akhbar Rumah Putih, James Brady, di kepala. Peluru kedua terkena pegawai polis Daerah Columbia, Thomas Delahanty di belakang lehernya semasa berpaling untuk melindungi Reagan.[5][6][7] Hinckley kini mempunyai pukulan yang jelas pada presiden, tetapi peluru ketiga terbabas dan terkena pada tingkap sebuah bangunan di seberang jalan.
Agen Khas Bertugas Jerry Parr cepat menolak Reagan ke dalam limosin, peluru keempat terkena ejen Perkhidmatan Rahsia, Timothy McCarthy di bahagian abdomen[5][6] apabila beliau melindungi Reagan untuk menjadikan dirinya sasaran. Peluru kelima terkena cermin kalis peluru pada pintu sebelah limosin yang terbuka. Peluru keenam dan terakhir melantun pada permukaan perisai limosin dan mengena ketiak kirinya, tulang rusuk dan paru-paru Reagan, hampir 1 inci (25mm) dari hatinya. Tindakan segera Parr menyelamatkan Reagan dari ditembak di kepala.
Selepas penembakan
[sunting | sunting sumber]Penembakan ini menyebabkan paru-paru Reagan luka dan mengalami pendarahan dalaman berat. Beliau mendapat rawatan perubatan dengan segera.[8] Tiada pemindahan formal kuasa presiden yang telah terjadi, walaupun Setiausaha Negara Alexander Haig menyatakan bahawa beliau adalah "berkuasa" ketika Naib Presiden George H. W. Bush kembali ke Washington.
Kontroversi
[sunting | sunting sumber]
Terdapat kontroversi di Rumah Putih apabila Reagan berada di hospital. Pada sidang akhbar, Alexander Haig berkata kepada pemberita dan berkata beliau adalah "bertanggungjawab" kerana perintah penggantian.
Dorongan Hinckley
[sunting | sunting sumber]
John Hinckley, seorang berusia 30 tahun, mengaku niatnya mahu menembak Presiden Reagan yang diharapkan menarik perhatian pelakon Jodie Foster;[9] Hinckley begitu terpesona dengan watak lakonan Foster dalam filem Taxi Driver yang turut menceritakan langkah-langkah watak utamanya Travis Bickle (lakonan Robert De Niro) mahu membunuh seorang calon presiden.[10]
Hinckley memutuskan untuk meniru watak DeNiro dalam filem. Dia mula mengekori Presiden Jimmy Carter dan terkejut melihat betapa mudahnya mendekati presiden tersebut yang hanya satu kaki jauh dalam satu kejadian. Beliau ditangkap pada bulan Oktober 1980 di Lapangan Terbang Antarabangsa Nashville, Tennessee kerana memiliki senjata api haram. Walaupun Carter membuat kempen di situ, Biro Penyiasatan Persekutuan tidak menyambung penangkapan ini kepada Presiden dan tidak memberitahu kepada Perkhidmatan Rahsia Amerika Syarikat.[11]
Beliau menulis tiga atau empat nota kepada Foster pada awal Mac 1981. Foster memberikan nota ini kepada dekan beliau, yang memberikan mereka kepada jabatan polis Yale. Selepas ini, polis mahu mencari Hinckley, tetapi gagal.[12][13] Hinckley berpindah ke Washington, DC untuk menjalankan pelan pembunuhan.
Kesan
[sunting | sunting sumber]
Tiada siapa yang terbunuh dalam serangan itu. Setiausaha Akhbar James Brady menjadi lumpuh dan hilang upaya seumur hidup. Brady meninggal dunia pada Ogos 2014. Hinckley didapati tidak bersalah atas alasan gila. Beliau di dalam kemudahan psikiatri.
Reagan adalah Presiden Amerika Syarikat yang pertam untuk terus hidup selepas ditembak dalam percubaan pembunuhan. Anggota kakitangannya terkejut kerana presiden akan pulih dengan cepat, dan pagi selepas pembedahan, beliau melihat pengunjung dan menandatangani satu undang-undang. Reagan meninggalkan hospital pada hari ke-13. Beliau mampu untuk berada di luar Washington 49 hari kemudian.
Sebelum penembakan, Reagan mempunyai penilaian kelulusan rendah daripada mana-mana presiden lain semasa penggal pertama beliau memegang jawatan. Selepas penembakan, penilaian kelulusan Reagan meningkat. Percubaan pembunuhan meningkatkan populariti beliau dan beberapa boleh mengatakan bahawa ia membantu beliau memenangi kempen pemilihan semula pada tahun 1984.
Perbicaraan Hinckley
[sunting | sunting sumber]Hinckley didapati tidak bersalah akibat sebab kegilaan pada 21 Jun 1982. Pihak pembela laporan psikiatri telah mendapati beliau menjadi gila[14] manakala laporan pendakwaan yang menyatakan Hinckley waras.[15][16]
Mengikut nasihat peguamnya, beliau enggan memberi keterangan dalam membela dirinya sendiri.[17] Hinckley dikurung di Hospital St. Elizabeths di Washington, D.C.. Beliau dibebaskan pada 2016.
Rujukan
[sunting | sunting sumber]- ^ "James Brady's death ruled a homicide, police say". CNN.com. 2014-08-09. Dicapai pada 2015-04-02.
- ^ Schlager, D.; Johnson, T.; McFall, R. (1996). "Safety of Imaging Exploding Bullets With Ultrasound". Annals of Emergency Medicine. 28 (2): 183–187. doi:10.1016/S0196-0644(96)70060-4. PMID 8759583. Dicapai pada September 28, 2013. Unknown parameter
|deadurl=ignored (bantuan) - ^ The President is Shot by Denise Noe. Crime Library. Courtroom Television Network, LLC. Retrieved February 27, 2007.
- ^ Wilentz, Sean (2008). The Age of Reagan: A History, 1974–2008. New York: HarperCollins. m/s. 142. ISBN 978-0-06-074480-9.
- ^ a b Feaver, Douglas. "Three men shot at the side of their President", The Washington Post, March 31, 1981.
- ^ a b Hunter, Marjorie. "2 in Reagan security detail are wounded outside hotel", New York Times, March 31, 1981.
- ^ Fears of Explosive Bullet Force Surgery on Officer, by Charles R. Babcock, The Washington Post, April 3, 1981.
- ^ "Remembering the Assassination Attempt on Ronald Reagan". Larry King Live, March 30, 2001.
- ^ "The Insanity Defense, Post-Hinckley". New York Times.com. Dicapai pada February 12, 2014.
- ^ Taxi Driver by Denise Noe. Crime Library. Courtroom Television Network, LLC. Retrieved February 27, 2007.
- ^ Lyons, Richard D. (April 3, 1981). "F.B.I. Notice On Hinckley Arrest At Issue". The New York Times.
- ^ Teen-age Actress Says Notes Sent by Suspect Did Not Hint Violence, Matthew L. Wald, New York Times, April 2, 1981. Retrieved February 28, 2007.
- ^ Yale Police Searched For Suspect Weeks Before Reagan Was Shot, Matthew L. Wald, New York Times, April 5, 1981. Retrieved February 28, 2007.
- ^ Psychologist Says Hinckley's Tests Similar to Those of the Severely Ill, by Laura A. Kiernan, The Washington Post, May 21, 1982. Retrieved March 3, 2007.
- ^ John Hinckley's Acts Described as Unreasonable but Not Insane, by Laura A. Kiernan, The Washington Post, June 11, 1982. Retrieved March 3, 2007.
- ^ Hinckley Able to Abide by Law, Doctor Says, by Laura A. Kiernan, The Washington Post, June 5, 1982. Retrieved March 3, 2007.
- ^ John Hinckley Declines to Take the Stand, by Laura A. Kiernan, The Washington Post, June 3, 1982. Retrieved March 3, 2007.