എലിയാസ് കനെറ്റി

എലിയാസ് കനെറ്റി (1905-1994)- ബൾഗേറിയയിൽ ജനിച്ച ജർമ്മൻ എഴുത്തുകാരൻ. 1981ൽ നൊബേൽ സമ്മാനം ലഭിച്ചു. ഓട്ടൊ ദ ഫേ, ആൾക്കൂട്ടവും അധികാരവും, കാഫ്കയുടെ മറ്റേ വിചാരണ എന്നിവ പ്രധാനപ്പെട്ട കൃതികൾ.

നമ്മൾ മറന്നതൊക്കെ സ്വപ്നങ്ങളിൽ വന്ന് നമ്മെ വിളിച്ചു കരയുന്നു.

ഏതു തീരുമാനവും വിമോചനമാണ്‌, അതിനി ദുരന്തത്തിലേക്കാണു നയിക്കുന്നതെങ്കിലും. അല്ലെങ്കിൽ ഇത്രയധികം ആൾക്കാർ കണ്ണും തുറന്നു പിടിച്ച്, നെടുകെ നടന്ന് സ്വന്തം ദൌർഭാഗ്യങ്ങളിലേക്കു പോകുന്നതെങ്ങനെ?

എല്ലാവർക്കും മതിയായത്ര ആഹാരം കിട്ടണമെന്ന് നീതി പറയുന്നു. ആഹാരത്തിന്റെ ഉല്പാദനത്തിൽ എല്ലാവരും അവനവന്റെ പങ്കു വഹിക്കണമെന്നും നീതി പറയുന്നുണ്ട്.

യുദ്ധം അഴിച്ചുവിടാൻ നോക്കുന്ന ഭരണാധികരികൾക്കു നന്നായിട്ടറിയാം, ആദ്യത്തെ ഇരയെ കണ്ടുപിടിക്കുകയോ, കൈക്കലാക്കുകയോ വേണമെന്ന്.

വിജയത്തിനു കൈയടിയേ കേൾക്കേണ്ടൂ. മറ്റു ശബ്ദങ്ങളൊന്നും അതിന്റെ കാതിൽ പെടില്ല.

കവർച്ചക്കാരോടുള്ള പേടി മുതലു നഷ്ടപ്പെടുമെന്നുള്ള പേടി മാത്രമല്ല, ഓർത്തിരിക്കാതെ അന്ധകാരം വന്നു പിടികൂടുന്നതിനോടുള്ള പേടി കൂടിയാണ്‌.

ഒരു സംശയവും വേണ്ട: മനുഷ്യനെ നാം പഠിക്കാൻ തുടങ്ങിയിട്ടേയുള്ളു; അപ്പോഴേക്കും അവന്റെ അന്ത്യവുമായിരിക്കുന്നു.

നിങ്ങൾ സ്വന്തം ജീവിതകഥ എഴുതി വയ്ക്കുമ്പോൾ ഓരോ പേജിലുമുണ്ടാവണം, മറ്റൊരാളും കേൾക്കാത്ത ചിലത്.

ദൈവം മരിച്ചോ ഇല്ലയോ എന്നതൊന്നും പ്രശ്നമല്ല: ഇത്രയു കാലം ഉണ്ടായിരുന്ന ഒരാളെക്കുറിച്ച് ഒന്നും മിണ്ടാതിരിക്കാൻ പറ്റില്ല എന്നതാണു കാര്യം.

വാക്കുകളല്ല പഴകുന്നത്, ഒരേ വാക്കുകൾ നിരന്തരം എടുത്തുപയോഗിക്കുമ്പോൾ മനുഷ്യരാണു പഴകുന്നത്.

വിജയം എന്നാൽ ഒറ്റ ദിവസത്തെ ഔദ്ധത്യമെന്നേയുള്ളു.

ചില പുസ്തകങ്ങളുണ്ട്, ഇരുപതു കൊല്ലമായി വായിക്കാതെ നിങ്ങളോടൊപ്പമുള്ളവ; എപ്പോഴും കൈയകലത്തു തന്നെ നിങ്ങൾ വയ്ക്കുന്നവ; നഗരത്തിൽ നിന്നു നഗരത്തിലേക്ക്, ഒരു രാജ്യത്തു നിന്നു മറ്റൊരു രാജ്യത്തേക്ക് നിങ്ങൾ യാത്ര ചെയ്യുമ്പോൾ ഇല്ലാത്ത സ്ഥലമുണ്ടാക്കി, ഭദ്രമായി നിങ്ങൾ കൊണ്ടുപോകുന്നവ; പെട്ടിയിൽ നിന്നെടുക്കുമ്പോൾ നിങ്ങൾ അതൊന്നു മറിച്ചുനോക്കിയെന്നുകൂടി വരാം; പക്ഷേ ഒരു വാക്യം പോലും പൂർണ്ണമായി വായിക്കാതിരിക്കാൻ നിങ്ങൾ ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ട്. അങ്ങനെ ഇരുപതു കൊല്ലം കഴിയുമ്പോൾ പെട്ടെന്നൊരു മുഹൂർത്തമെത്തുകയാണ്‌: ഉന്നതങ്ങളിൽ നിന്നൊരു കല്പന കിട്ടിയപോലെ നിങ്ങൾ ആ പുസ്തകം തുടക്കം മുതൽ ഒടുക്കം വരെ ഒറ്റയിരുപ്പിനു വായിച്ചുതീർക്കുന്നു. അതൊരു വെളിപാടു കിട്ടിയ പോലെയാണ്‌. ഇപ്പോൾ നിങ്ങൾക്കു മനസ്സിലാവുന്നു, ഈ കോലാഹലമൊക്കെ എന്തിനു വേണ്ടിയായിരുന്നുവെന്ന്. അത്രയധികം കാലം അതു നിങ്ങളോടോപ്പം വേണ്ടിയിരുന്നു; അതു യാത്ര ചെയ്യേണ്ടിയിരുന്നു; അതു നിങ്ങളുടെ സ്ഥലം അപഹരിക്കേണ്ടിയിരുന്നു; അതു നിങ്ങൾക്കൊരു ഭാരമാകേണ്ടിയിരുന്നു; ഇന്നതിന്റെ യാത്രാലക്ഷ്യമെത്തിയിരിക്കുകയാണ്‌; അതു നിങ്ങൾക്കു സ്വയം വെളിപ്പെടുത്തുകയാണ്‌; നിങ്ങളോടൊപ്പം ഉരിയാട്ടമില്ലാതെ കഴിഞ്ഞ പൊയ്പ്പോയ ഇരുപതു കൊല്ലങ്ങൾക്കു മേൽ അതു വെളിച്ചം വീശുകയാണ്‌. ഇത്രയും കാലം നിശ്ശബ്ദമായി അതു നിങ്ങളോടൊപ്പമുണ്ടായിരുന്നില്ലെങ്കിൽ ഇത്രയൊക്കെ പറയുവാൻ അതിനു കഴിയുമായിരുന്നില്ല; അതൊക്കെത്തന്നെയാണ്‌ അതിലുണ്ടായിരുന്നതെന്ന് ഉറപ്പിച്ചു പറയാൻ ഏതു വിഡ്ഢിക്കു തന്റേടമുണ്ടാവും?