Meneldil (quen. miłujący Niebo, 3318 DE – 158 TE) – trzeci król Gondoru, pierwszy rządzący samodzielnie, we własnym imieniu. Rządził przez 156 lat – od 2 roku Trzeciej Ery do swojej śmierci. Był czwartym najmłodszy synem Anáriona, bratankiem Isildura, kuzynem Elendura, Aratana, Ciryona i Valandila oraz wnukiem Elendila Smukłego.
Biografia[]
Meneldil był ostatnim chłopcem urodzonym w Númenorze. Był czwartym synem Anáriona i miał starsze rodzeństwo składające się z 3 starszych braci. Wraz z rodziną opuścił wyspę w obawie przed gniewem Valarów, który doprowadził do jej upadku.
Przez kolejne 110 lat żył w Gondorze i służył u boku ojca. Prawdopodobnie pomagał mu odpierać ataki Mordoru, gdy w 3429 roku DE Sauron zdobył Minas Ithil i zaczął oblegać Osgiliath. Wraz z nadejściem posiłków Elendila i Gil-galada, zawiązał się Ostatni Sojusz. Walka jednak nie była łatwa, a w 3440 roku zginął Anárion oraz prawie wszyscy jego synowie z wyjątkiem najmłodszego Meneldila, zaś rok później sam Elendil.
Po zakończonej wojnie Arnor został bez władcy. Isildur, wuj Meneldila, wziął więc Berło Arnoru i Elendilmir i ogłosił się władcą Dúnedainów i Królem Północy, oddając władzę na południu swojemu bratankowi. O ile większość jego wojska ruszyła do domów na północy, sam Isildur pozostał jeszcze 2 lata w Gondorze, wraz ze swymi trzema synami, aby przywrócić porządek i umocnić granice królestwa. Wtedy też, wraz z niewielką grupą zaufanych przyjaciół pochował ciało swojego ojca na wzgórzu Eilenaer, zwanym później Amon Anwar, oraz zasadził w Minas Anor na pamiątkę swego brata Białe Drzewo Gondoru które stało się symbole południowego królestwa. Po tym wydarzeniu ostatecznie oddał resztę władzy w Gondor Meneldilowi i wyruszył na północ, w kierunku Imladris, aby spotkać się ze swoim czwartym synem i Elrondem. Pozostawiając bratankowi Skrzydlatą Koronę i polecenie aby Południowe Królestwo cały czas miało pod strażą Mordor na wypadek powrotu Saurona.
Meneldil cieszył się z wyjazdu stryja. Został koronowany na króla i mógł rozpocząć samodzielne panowanie. Niestety miesiąc po jego wyjeździe doszła do władcy tragiczna wiadomość o śmierci Isildura i jego kompanów w Bitwie na Polach Gladden. Tym samym nowym władcą Arnoru został kuzyn Meneldila, Valandil, który tytułował się również królem Gondoru, jednak faktyczna władza należała do Meneldila.
Przez resztę panowania Meneldila Gondor cieszył się pokojem. Niewiele zatem wiadomo o jego rządach, poza faktem, że w czasie owym, lub nieco wcześniej, nieznany autor napisał Ondonóre Nómesseron Minaþurie, księgę zawierającą wyjaśnienia nazw miejsc na obszarze Gondoru. Meneldil zmarł 158 TE, a jego syn, Cemendur, objął tron.