Batuhan Taşçılar’s review published on Letterboxd:
2 analyzes in English and Turkish
English:
Body Count: 8
Watching a French New Extremity Cinema film after such a long time genuinely brought me peace. It also made me shout, “French New Extremity Cinema lives inside the house!” What a fantastic film; sheer brilliance in brutality! Legendary techniques that have never been used in any horror or slasher film before… If you’ve been following the horror and thriller genres to some extent, you’ll know that this genre’s usual “burger and cola” duo is Alexandre Aja and Franck Khalfoun. They’re inseparable; they always support each other. If one is directing a film, the other is there as a producer. If Franck Khalfoun is directing, he turns to Aja’s brilliantly written scripts. I love watching the projects of these two friends who are unwavering supporters of each other. Especially Alexandre Aja, who I adore, look up to, and admire as one of my favorite directors—he is absolutely a genius with a savage intellect! He picked up the pen nearly 32 years after the original Maniac and provided enormous support with a magnificent script. At the same time, he became an indispensable figure on set with his role as a producer. Franck Khalfoun, on the other hand, presents us with a suffocating and guilt-ridden narrative, showcasing a style perhaps never attempted before in the history of horror cinema. Of course, we must also praise Aja and the brilliant cinematographer Maxime Alexandre, whose work we know from many horror films. They’ve delivered an extraordinary idea flawlessly to the audience. In the cast, William Lustig, from the original Maniac, also served as a producer, bringing invaluable experience to the project. Did I like this MANIAC movie? I loved it! After a long time, a film didn’t bore me and satisfied me by doing everything I wanted it to. This film, a remake of the 1980 Maniac, may not have met financial expectations, earning only $2,631,275 at the box office. However, with a significantly large budget for a slasher film ($6,000,000), it succeeded in using this budget wisely. It also boasts 4 wins and 5 nominations. The shooting was completed in just four weeks.
Here’s the plot:
When the streets seem safe, a serial killer with a fetish for scalping returns and starts hunting. He uses a sharp weapon to remove his victims’ scalps, complete with their hair, and places them on mannequins. The killer, Frank, is an introverted mannequin shop owner who seems naive and quiet on the outside. Frank has various fantasies and suffers from disorders such as Post-Traumatic Stress Disorder and schizophrenia. However, neither he nor those around him are aware of this. One day, a young artist named Anna visits his shop seeking help for her new exhibition. This encounter changes Frank’s life. As their friendship develops and Frank’s obsession grows, his long-suppressed urges to stalk and kill resurface. Will the scalp-obsessed killer Frank target his friend with these horrific acts? Let’s watch and find out. ;)
Since its release, some horror movie fans have considered this one of the best remakes ever made. And it really might be. It’s Maniac, but from the killer’s perspective! If someone had told me back in 2012 that Elijah Wood would be playing the lead role, I probably would’ve laughed. I even chuckled while watching. But he completely proved me wrong. He portrayed the killer’s innocent and insecure profile flawlessly. He even explained:
"The entire film is basically shown from the character’s perspective. That’s why 70% of the process involved working with cinematographer Maxime Alexandre. Maxime was both the character and me. The rest of Frank was created locally with an internal monologue I later recorded in a sound stage."
The idea of an internal monologue for the character also came from him, and it became one of the best aspects of the film. Additionally, the fact that the childhood photos of the killer were actually Elijah Wood’s is a unique detail.
The film also conveys a message: Never, ever trust people who seem naive from the outside but have high self-confidence. So much so that among them, there are maniacs who could cut your Achilles tendon with a single knife strike, sneak into your house, and cut your scalp with a knife. Joking aside, all the brutal scenes, aside from those mentioned, were MANIAC. The makeup was beyond legendary, and we witnessed a brutality that no one could handle at an unexpected moment. Additionally, we watch from the killer's point of view. This is truly suffocating and disturbing. The camera technique was brilliantly thought out, especially in capturing the killer's psychological swings, his inner voice, and even the satisfaction in his breathing sound. This film is truly magnificent. Of course, at times, we go back to the killer's past stories, as is typical. Most of the things stem from past traumas. Does the killer need to become one just because of something he experienced in the past? No, but it was nice to see it in certain moments. The film started with legendary brutality and ended with legendary brutality. The tempo never dropped, the chases never ended, and most importantly, I was never bored. Everything was made so disturbing and realistic. Additionally, the film pays homage to horror legends and references the old Maniac film, never missing a chance to include these. A huge thank you to the amazing director Franck Khalfoun and everyone involved. Germany, known for censoring and banning films, also banned this remake just like the original film. However, if I had directed this film, I would have seen it as a success and a compliment. Just think about it: the film is being blocked because of its brutality, and the country blocking it is Germany, known for its past actions. This is definitely a compliment. Franck Khalfoun agrees with me. He said that he took the reactions of people who either threw up or loved it as a "compliment" and explained: "We did a screening here in Los Angeles, and someone threw up, and I congratulate myself for that. The film should affect you insidiously – it's a different type of horror; more of a nauseating horror. You get the chance to feel the nausea of committing a crime, rather than glorifying it just for entertainment and excitement. The audience experiences firsthand how disgusting murder is. We definitely don't condone it, but we are making a real statement about serial killers. I wanted the audience to feel trapped in his body. Cinema plays a huge role in this concept because you're forced to experience things with very little control over the outcome. Just like Frank being trapped in his own body. That's why you are both an accomplice and disgusted at the same time. That’s where the horror lies." This is why I love the French; another amazing film by legendary French directors. Much love to you, idols. Thank you for reading..
Movies I should buy on DVD
My favorite horror, thriller movies
Ölü Sayısı: 8
Türkçe:
Uzun zaman sonra Fransız Yeni Dehşet Sineması izlemek bana resmen huzur verdi. Bu da benim, “Evin içinde Fransız Yeni Dehşet Sineması yaşıyor!” diye bağırmama sebep oldu. Muhteşem bir film; mükemmel vahşet! Hiçbir korku ve slasher filminde kullanılmamış efsanevi teknikler… Az çok korku ve gerilim sinemasını takip ediyorsanız, bu türün genellikle "hamburger ve kolası" Alexandre Aja ve Franck Khalfoun’dur. Çünkü onlar ayrılmaz bir ikili; sürekli birbirlerine destek olurlar. Biri film çekecekse diğeri prodüktör olarak yanında bulunur. Franck Khalfoun film çekecekse, Aja’nın dahice yazılmış muhteşem senaryolarına gider. Birbirlerinin sonuna kadar destekçisi olan bu iki dostun projelerini izlemeyi seviyorum. Özellikle bayıldığım, örnek aldığım ve hayran olduğum yönetmenlerden biri olan Alexandre Aja, kesinlikle bir dahi ve vahşi bir zeka! Kendisi, orijinal Maniac’tan yaklaşık 32 yıl sonra kalemi eline alıp muhteşem bir senaryo ile filme büyük bir destek sağlıyor. Aynı zamanda prodüktörlüğü ile sette olmazsa olmaz bir figür haline geliyor. Franck Khalfoun ise belki de korku sineması tarihinde denenmemiş bir türü bizlere izleterek boğucu ve suçluluk duygusu hissettiren bir kalıba sokuyor. Tabii ki burada Aja ve çoğu korku filminden bildiğimiz muhteşem görüntü yönetmeni Maxime Alexandre’ı övmeden olmaz. Müthiş bir fikri mükemmel bir şekilde seyirciye sunmuşlar. Kadroda ayrıca, orijinal Maniac filminde William Lustig de prodüktör olarak sahnedeydi ve tecrübeleriyle çok şey katmıştı.Bu MANIAC filmini sevdim mi? Bayıldım! Uzun zaman sonra bir film beni sıkmadan, olmasını istediğim her şeyi yaparak tatmin etti. 1980 yapımı orijinal Maniac filminin bir remake’i olan bu film, her ne kadar gişede 2.631.275$ kazanarak maddi beklentiyi karşılayamamış olsa da, bir slasher filmine göre oldukça büyük bir bütçeyle (6.000.000$) çekilmiş ve bu bütçeyi doğru yerde kullanarak başarılı olmuş. Ayrıca, 4 galibiyet ve 5 adaylığı bulunuyor. Çekimleri ise yalnızca 4 hafta sürmüş.
Konusuna gelirsek:
Sokakların güvenli göründüğü bir anda, kafa derisi fetişi olan bir seri katil geri döner ve avlanmaya başlar. Kullandığı kesici aletle kurbanlarının kafa derisini saçlarıyla birlikte ayırıp mankenlere takar. Katil Frank, dışarıdan saf, sakin ve içine kapanık görünen bir manken dükkanı sahibidir. Farklı fantezileri olan Frank, Travma Sonrası Stres Bozukluğu ve şizofreni gibi rahatsızlıklar yaşamaktadır. Ancak bunu ne kendisi bilir ne de çevresindekiler farkındadır. Bir gün dükkâna, yeni sergisi için yardım istemek üzere genç sanatçı Anna gelir. Bu karşılaşma, Frank’in hayatını değiştirir. Arkadaşlıkları geliştikçe ve Frank’in takıntısı arttıkça, uzun süredir bastırdığı takip etme ve öldürme dürtüsü ortaya çıkar. Peki, kafa derisi katili Frank, bu manyaklıkları arkadaşına da yapacak mı? İzleyip görelim. ;)
Çıkışından bu yana bazı korku filmi hayranları, bu filmi şimdiye kadar yapılmış en iyi yeniden çevrimlerden biri olarak görüyor. Gerçekten de öyle olabilir. Maniac’tı hem de bir katilin bakış açısından izlediğimiz! Başrolde Elijah Wood olacağını söyleselerdi, galiba 2012’de gülerdim. İzlerken de güldüm. Ancak beni çok yanılttı. Katilin saf ve özgüvensiz profilini mükemmel bir şekilde yansıttı. Kendisi de şöyle bir açıklama yapmış:
"Filmin tamamı, temel olarak karakterin bakış açısından gösteriliyor. Bu yüzden sürecin %70’i görüntü yönetmeni Maxime Alexandre ile çalışmayı içeriyordu. Maxime hem karakterdi hem de bendim. Frank’in geri kalan kısmı ise, daha sonra bir ses sahnesinde kaydettiğim iç monologla yerel olarak yaratıldı."
Karakterin iç monolog fikri de ondan çıkmış ve bu, filme en çok yakışan şeylerden biri olmuş. Ayrıca, katilin küçüklük fotoğraflarında gerçekten Elijah Wood’un olması ayrı bir detay.
Film biraz da mesaj veriyor: Dışarıdan saf gözüken özgüvene sahip kişilere asla ama asla inanmayın. Öyle ki, içlerinden aşil tendonunuzu bıçakla tek bir harekette kesip, evinize gizlice girip kafa derinizi bıçakla kesebilecek manyaklar dışarıda dolaşıyor olabilir. Şaka bir yana, saydıklarımın dışındaki tüm vahşet sahneleri MANİACAYDI. Efsane ötesi makyaj ve hiç beklemediğiniz anda, kimsenin kaldıramayacağı bir vahşeti izledik. Artı olarak, katilin bakış açısından izliyoruz. Bu resmen boğucu ve gerici bir şey. Kamera tekniği şahane düşünülmüş, özellikle katilin psikolojik gitgellerini, iç sesini, nefes sesindeki tatminkarlığı bile hissetmemizi sağlamış. Bu film cidden muazzam. Tabii ara sıra bir katilin olmazsa olmazı geçmiş hikayelere dönüyoruz. Çoğu şeyde geçmiş travmalardan kaynaklanıyor. Geçmişte bir şey yaşadığı için katil olması gerekiyor mu derseniz, hayır; fakat yer yer görmek güzeldi. Efsane bir vahşetle başlayıp efsane bir vahşetle bitti. Tempo asla düşmedi, kovalamacalar asla bitmedi ve en güzeli, asla sıkılmadım. Her şey çok gerici ve gerçekçi yapılmış. Artı olarak, korku dünyasının efsaneleri ve eski Maniac filmine yer yer atıflarını, referanslarını eksik etmeyen müthiş yönetmen Franck Khalfouna ve emeği geçen herkese teşekkürler. Her filme sansür koymaktan ve yasaklamaktan çekinmeyen Almanya, orijinal film gibi bu yeniden çevrimde de yasaklanmış. Fakat bu filmi ben yönetmiş olsaydım, kesinlikle bu benim için başarı ve iltifat olurdu. Çünkü, düşünsene; filmin içinde vahşet var diye engelleniyor ve engelleyen ülke, geçmişteki yaptıklarıyla bilinen Almanya. Bu bir iltifattır, kesinlikle. Franck Khalfoun da benimle aynı düşünüyor. Khalfoun, seyircilerin kustuğunu ve bayıldığını ve tepkileri "bir iltifat" olarak algıladığını söyledi ve şöyle açıkladı: "Burada Los Angeles'ta bir gösterim yaptık ve biri bayıldı, bunun için kendimi tebrik ediyorum. Film sizi sinsice etkilemeliydi - farklı bir korku türü; daha çok mide bulandırıcı bir korku. Suç işlemenin mide bulantısını hissetme fırsatınız var, sadece eğlence ve heyecan olsun diye yüceltmekten ziyade. Seyirci, cinayet işlemenin ne kadar iğrenç olduğunu ilk kez deneyimliyor. Kesinlikle bunu onaylamıyoruz, ancak seri katiller hakkında gerçek bir açıklama yapıyoruz. Seyircinin onun bedenine hapsolmuş hissetmesini istedim. Sinema, bu konseptte büyük bir rol oynuyor çünkü sonuçları çok az kontrol ederek olayları deneyimlemeye zorlanıyorsunuz. Tıpkı Frank'in bedenine hapsolmuş olması gibi. Bu nedenle aynı anda hem suç ortağı hem de iğreniyorsunuz. Korku burada yatıyor". İşte bu yüzden Fransızları seviyorum; efsane Fransız yönetmenlerden yine muhteşem bir film. Seviliyorsunuz, idoller... Okuduğunuz için teşekkürler.
Kesinlikle Koleksiyona ekle
My favorite horror, thriller movies
