conus

Latine

Conus: figura geometriae

Conus: nux pineus

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈkoːnus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: cō·nus — morphologica: con-us

Notatio

← Graeca Antiqua: κῶνος (kônos)

Nomen substantivum

cōn|us, -ī masc.

1. (Generatim) figura geometriae, in qua plures lineae ex peripheria in unum punctum assurgunt, qualis cernitur in nucibus pineis.
2. (Speciatim) apex, qui in summitate galeae prominet, super quem cristae ponuntur.
3. (Botanica) nux pineus et cypressi glans, quae huiusmodi figuram habet.

Declinatio

m.	sing.	plur.
nom.	cōnus	cōnī	I
gen.	cōnī	cōnōrum	II
dat.	cōnō	cōnīs	III
acc.	cōnum	cōnōs	IV
abl.	cōnō	cōnīs	VI
voc.	cōne	cōnī	V

Translationes

Figura geometriae	dilatare ▼

Figura geometriae	collabi ▲

Anglice: cone (en) Dacoromane: con (ro) n Germanice: Kegel (de) m, Konus (de) m Italice: cono (it) m

Cypressi glans	dilatare ▼

Cypressi glans	collabi ▲

Anglice: cone (en) Dacoromane: con (ro) n Germanice: Zapfen (de) m Italice: bacca (it) f

Discretiva

conus dictio est in variis linguis:

• Anglice: conus
• Batave: conus

Dictiones similes

• Germanice: Conus, Konus
• Polonice: konus

Loci

Iordanus Brunus Nolanus 1548-1600

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas nova

saec. XVI.

• Umbra vero quam solis corpus producit de terra: habet certos terrae terminos pro basi: conus autem ipsius Mercurii sphaeram non attingit. —De umbris idearum Iordani Bruni