Orolaunum

Orolaunum^[1] (Francogallice Arlon, Luxemburgice ac Theodisce Arel) est urbs Valloniae 27 000 habitantium, in parte meridiana Belgiae.

Tempore Romanorum Vicus Orolauni iam a multis habitantibus habitabatur.

Historia Orolaunum

Antiquitas

Orolaunum, cum Atuatuca Tungrorum et Turnacum, una ex vetustissimis urbibus Belgicae censetur. Vicus Romanus, nomine Orolaunum Vicus, circa annum 52 a.C.n. condita est. Propter locum opportunum, urbs celeriter crescebat, quippe quae in bivio duarum viarum Romanarum iacebat: via quae Durocortorum Augusta Treverorum ducebat et via quae ab urbe Mettis Atuatuca Tungrorum perveniebat. Hae viae commerciales maximi momenti erant, coniungentes provinciam Galliam Belgicam cum regionibus Germanicis.

Primis tamen investigationibus systematicis non ante annum 1935 coeptis, reliquiae huius vici Romani detegi potuerunt. Maximum studium eruditorum fuit circumvallationem Romanam detegere. Cum multae res antiquae in regione Veteris Coemeterii repertae essent, archaeologi excavationes suas ad meridiem urbis direxerunt, ubi thermae Romanae inventae sunt.

Praeterea, repertum est hypocaustum, necnon fragmenta monumentorum, frises,^? et sculptura lapidea in qua duo viri et una femina depicti sunt. Bellum Orbis Terrarum II operam archaeologicam interrupit, quae demum anno 1948 redintegrata est. Investigationibus postea perfectis, per quadraginta annos archaeologi quattuor turres invenerunt, ex quibus concludunt moenia Romana fuisse circiter 850 metra longa. Inter maiora reperta sunt:

Turris numini Neptuno dicata (1948)
Columna Gallo-Romana Iovi et anguipedi dicata (2009)

Haec monumenta, una cum fragmentis thermarum et hypocausti, in moenibus urbis comprehensa erant.

Magna reliquiarum repertarum pars hodie in Museo Archaeologico Orolauni conservatur. Ex his investigationibus, periti melius intellexerunt perpetuam occupationem Romanam vici Orolauni inter primum et quartum saecula p.C.n.

Medium Aevum

Imperio Romano in occidente lapso, Orolaunum sub Merovingorum dicionem venit. In hoc loco reperta est necropolis sepulcris princely^? dispositis, ubi pretiosa supellex funeraria inventa est. Hinc concluditur^? principem quendam, forsan cum regibus Francorum coniunctum, in hac regione sedem habuisse.

Probabiliter exeunte aetate Merovingiana, prima ecclesia Sancti Martini in Orolauno aedificata est, prope thermas Romanas, in loco ubi corpora Merovingorum antea sepulta erant.

Medio Aevo, vicus paulatim in oppidum munitum transfiguratus est, circa collem Knippchen (Clivum), ubi castellum aedificatum est. Saeculo nono, condita est Comitatus Orolaunii, cuius primus comes fuit Conradus Orolaunii anno 972. Saeculo undecimo, eius nepos Waleranus II etiam comes Limburgensis factus est, ita comitatus Orolaunii et Limburgensis coniuncti sunt.

Anno 1214, Henricus III, dux Limburgensis et comes Orolaunii, comitatum in marchionatum elevavit, et filio suo Walerano IV dedit. Hic uxorem duxit Ermesindam, comitissam Luxemburgensem, et Orolaunum dotalis hereditatis pars facta est. Waleranus IV castrum suum in colle Knippchen erexit. Post eius mortem anno 1226, Orolaunum in dominium Henrici V Blondel, filii eius, transiit, et sic Orolaunum a ducatu Limburgensi separatum et comitatui Luxemburgensi adiunctum est.

Anno 1354, Carolus IV, Imperator Romanus, terras domus Luxemburgensis in ducatum promovit; ita ducatus Luxemburgensis ortus est, cui Orolaunum pertinuit. Anno 1409, Orolaunum in potestatem Burgundionum venit, deinde ad Habsburgos translatum est.