Snorri Narfason
Snorri Narfason (d. 9. mars 1332) var íslenskur lögmaður á 14. öld. Hann var af ætt Skarðverja og bjó á Skarði á Skarðsströnd.
Snorri var sonur Narfa Snorrasonar prests á Kolbeinsstöðum og Valgerðar Ketilsdóttur konu hans. Eldri bræður hans báðir, Þorlákur og Þórður, voru einnig lögmenn. „Þeir voru allir vitrir menn og vel mannaðir“ segir í Árna sögu biskups. Snorri var mikill vinur Árna biskups. Hann mun hafa búið í Árnessýslu þar til Þórður bróðir hans féll frá 1308 en þá flutti hann að Skarði og tók við búi þar. Hann var lögmaður norðan og vestan 1320-1329. Síðasta lögmannsár hans er sagt frá því að hann lét skera sundur vébönd kringum lögréttu á Alþingi. Ástæðan er ókunn en þetta þótti óhæfa og var hann sviptur lögmannsembættinu næsta vor.
Kona Snorra hét Þóra en um ætt hennar er ekkert vitað með vissu. Synir þeirra voru Guðmundur Snorrason og Ormur Snorrason lögmaður.
Heimild
[breyta | breyta frumkóða]- „Elzta óðal á Íslandi. Lögberg, 5. ágúst 1926“.
- Safn til sögu Íslands. 2. bindi, Kaupmannahöfn 1886.
| Fyrirrennari: Erlendur Hauksson |
|
Eftirmaður: Grímur Þorsteinsson |
|||