لیوان

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /لِی/وان/

اسم

لیوان

1. ظرفی معمولا استوانه‌ای شکل که برای خوردن مایعات بکار می‌رود، و بزرگتر از استکان یا فنجان است.

   لیوان ممکن است تصحیف شدن لیبان باشد و هر دو اصطلاح به دو بخش قابل تجزیه هستند، لیوان بصورت لی - وان بوده که وان نیز مانند بان محافظ یا نگهبان لی است.

2. ایوان، خیمه شاهی.
4. ریشه واژه لیوان واژه لیوان برگرفته از نام یک روستا در آذربایجان شرقی گرفت شد است که دهخدا در این رابطه می گوید : واژه لیوان . [ لی ] ( اِ ) از واژه ی لوان گودوش  یعنی گاودوش لوان ( لوان اسم دهکده ای از آذربایجان که در آنجا سفال نیک پزند ) گرفته شده است . گیلاس . آب وند. آبخوری . کوزه ٔ نازک . آبخوری که در لیوان آذربایجان سازند و امروز تعمیم یافته و بر مطلق ظرف آبخوری که از سفال یا چینی یا بلور یا فلز سازند اطلاق میگرد. نام این دهکده معروف به وان بوده که به مرور زمان و تغیر لهجه ها به لوان و بعدها به لیقوان تغیر یافته است. در قدیم روستا بود اما الان بخش از تبریز مرکز آذربایجان شرقی است..
5. لیوان واژه ای ایرانی و در اصل لو وان ( لب وان ) بوده که از دو واژه لی یا لو یا لب وان به معنی ظرف آبی که با لب برخورد دارد و نوشیده می شود درست شده

––––

برگردان‌ها

لیوان
انگلیسی: glass ایتالیایی: bicchiere ایتالیایی: bicchiere انگلیسی: tun tumbler mug glass wineglass		rummer pannikin noggin naggin beaker glassful stein highball

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن
• لغت‌نامه دهخدا