Martial Solal

Martial Solal
	; (2006) Irudi gehiago
Bizitza
Jaiotzako izen-deiturak	Martial Saul Cohen-Solal
Jaiotza	Aljer, 1927ko abuztuaren 23a
Herrialdea	Frantzia
Heriotza	Le Chesnay-Rocquencourt, Versailles eta Chatou, 2024ko abenduaren 12a (97 urte)
Hobiratze lekua	Père Lachaise hilerria
Familia
Seme-alabak	ikusi Claudia Solal;
Hezkuntza
Hizkuntzak	frantsesa
Ikaslea(k)	ikusi Claudia Solal; Manuel Rocheman;
Jarduerak
Jarduerak	orkestra zuzendaria, musikagilea, jazz pianist (en) , soinu banda konpositorea, musikaria, jazz musikaria eta piano-jotzailea
Lantokia(k)	Aljer
Jasotako sariak	ikusi Paul Acket Award (1986) ; Prix Django Reinhardt (1955) ; Grand Prix du Disque (1957) ; [[]] (1980) ; Jazzpar Prize (1999) ; grand prix de l'Académie du jazz (2021) ; [[]] (1994) ; Ohorezko Legioko zalduna (1990) ; Officer of the National Order of Merit (1998) ; Arte eta letren komendadorea (1997) ;
Kidetza	Martial Solal Trio; Martial Solal Quartet
Genero artistikoa	jazza
Musika instrumentua	pianoa
Diskoetxea	Pausa Records; EMI; Disques Vogue; MPS Records (en) ; Erato Records (en) ; RCA Victor

Martial Solal (Aljer, 1927ko abuztuaren 23a – Versailles, 2024ko abenduaren 12a) frantses piano-jotzailea, musikagilea eta orkestra-zuzendaria izan zen. Sei urte zituela piano klasikoa ikasten hasi zen. Estatubatuarrak Afrika iparraldera iritsi zirenean (1942) ezagutu zuen Solalek jazza. Bere herrialdeko dantza-orkestretan jotzen hasi zen. 1950ean Parisa joan zen, eta han Jo Jaguar ezizenarekin hasi zen lanean. Hiri horretan Aimé Barrelli, Tony Bennett eta Noël Chiboustekin jo zuen, baina batez ere Parisen bizi ziren jazz-musikagileekin: Django Reinhardt, Don Byas eta Lucky Thomson saxofoi-jotzaileak, Kenny Clarke, etab. 1960an Guy Pederson baxu-jotzailearekin eta Daniel Humair bateriarekin garai hartako hirukote berezienetako bat osatu zuen. Newporteko Jaialdira gonbidatu zuten (1963), eta beste hirukote bat antolatu zuen, baina ez zuen lehenengoaren bezainbesteko arrakasta izan.

Orkestrarako hainbat lan ere idatzi zituen. Jazz-album garrantzitsuak grabatu bazituen ere (Happy Reunion avec Stéphane Grappelli, 1980), Solalek estatus berri bat iritsi zuen, gaur egungo musikagilearena hain zuzen ere. Piano-jotzaile gisa izugarrizko teknika zuen, eta bat-batean jotzeko erraztasun handia. Hainbat filmetako musika ere egin zuen, hala nola, Bi gizon Manhattanen (1958), Arnasestuka (1959), Leon Morin apaiza (1961).

1989an Martial Solal Nazioarteko Piano-Lehiaketa sortu zuen, mundu-mailan ospetsuenetako bat.

Diskografia

1953 : The Complete Vogue Recordings, Vol. 1 – Trios And Quartet (Vogue/BMG, 1953–56)
1954 : The Complete Vogue Recordings, Vol. 2 – Trios And Solos (Vogue/BMG, 1954–56)
1955 : The Complete Vogue Recordings, Vol. 1 – Trio And Big Band (Vogue/BMG, 1955–58)
1965 : Solal Series – Zo-Ko-So (MPS) with Hans Koller and Attila Zoller
1970 : Sans Tambour Ni Trompette (RCA)
1971 : En Solo (RCA)
1974 : Jazz A Juan with Lee Konitz (Steeplechase)
1975 : Duo In Paris (Musica Records) with Joachim Kühn
1975 : Plays Ellington (Musica)
1976 : Movability (Pausa Records) with (Niels Pedersen)
1979 : Four Keys (Pausa Records) with (Lee Konitz) (John Scofield) and (Niels Pedersen)
1981 : Martial Solal Big band (Gaumont)
1983 : Bluesine (Soul Note)
1984 : Plays Hodeir (OMD)
1990 : Tryptique (Adda)
1993 : Solal-Lockwood (JMS)
1993 : Improvisie Pour France Musique (JMS)
1994 : Triangle (JMS) with Marc Johnson and Peter Erskine
1997 : Just Friends (Dreyfus) with Gary Peacock and Paul Motian
1998 : Ballade du 10 Mars (Soul Note)
1998 : Jazz’n (e)motion (BMG/RCA)
2001 : Live at the Village Vanguard with François Moutin and Bill Stewart
2006 : Exposition sans tableau Martial Solal Newdecaband (Nocturne)
2007 : Solitude
2008 : Longitude with François Moutin and Louis Moutin
2008 : Live at the Village Vanguard

Filmetako musika

Deux hommes dans Manhattan (1959, Jean-Pierre Melville)
À bout de souffle (1960, Jean-Luc Godard)
Léon Morin, prêtre (1961, Jean-Pierre Melville)
Échappement libre (1963, Jean Becker)
L'affaire d'une nuit (1960, Henri Verneuil)
Le Testament d'Orphée (1960, Jean Cocteau)
Ballade à blanc (1983, Bertrand Gauthier)
Les Ennemis (1962, Edouard Molinaro)
Les Acteurs (2000, Bertrand Blier)
Le Procès (1962, Orson Welles)

Erreferentziak

Artikulu honen edukiaren zati bat Lur hiztegi entziklopedikotik edo Lur entziklopedia tematikotik txertatu zen 2011/12/27 egunean. Egile-eskubideen jabeak, Eusko Jaurlaritzak, hiztegi horiek CC-BY 3.0 lizentziarekin argitaratu ditu, Open Data Euskadi webgunean.

Datuak: Q1317748
Multimedia: Martial Solal / Q1317748