Kulturako txakur irudikapenak

Kulturako txakur irudikapenak dira gizakiak antzina etxekotutako abere honen gainean askotariko kulturetan adierazi diren interpretazioak eta usteak, hala ahozko tradizioan nola arte adierazpideetan. Euskal Herrian, txakurrek ez dute aztarna handirik utzi mitologian, baina Zuzidun Txakurra da horietako bat. Munduan, herri askotako folklore eta mitologian agertzen da txakurra, baita erlijio artean ere.

Dominikarren Txakur Ziriduna

Guzmaneko Santo Domingo "Txakur ziriduna" alboan duela. Claudio Coello-ren 1685eko margo batean.

Jainkoaren Zakurrak

Dominikarrek Albigensiar Gurutzadaren testuinguruan jaio ziren, XIII. Mendearen hasieran Eliza Katolikoak, Frantziako erresumako nobleziar eta Okzitaniako nobleziaren ekimenez egin zen kataroen aurkako sarraskian . Domingo de Guzmán, Caleruegakoa (Burgos, Espainia), Osma katedraleko kapituluko kide zen elizgizona zen. Diego de Acevedo apezpikuak Europako iparraldera egindako bidaia diplomatikoan, Frantziako hegoaldean instalatutako kataroak bihurtzen saiatzeko agindua jaso zuen. 1206. urte inguruan, Aita Santuaren oniritziarekin, kataroen ohiturak imitatzen zituen predikazio talde bat antolatu zuen, gaizki bizi zena, zerbitzari edo ondasunik gabe, baina bere saiakerak porrot bat izan ziren, indarraren erabilera eta kataroen aurkako gurutzada hasiera deia.

Jainkoaren Txakurrak

Santo Domingok "Predikarien Ordena" deitu zuen sortutako ordenari, baina denek "dominikano" gisa ezagutzen dute. Latinez Dominicanus idatzita dago, Domini Canis-en (Jaunaren txakurrak) oso antzekoa dirudi. Ebanjelioaren predikazio sutsua egiteko aginduaren karisma ikusita, istorioak eta hitz jokoak kasualitate· gehiegi dirudi. Horregatik, gaur egun arte, Dominikarrei "Jaunaren txakurrak" ezizenez deitzen zaie.

Argidun Txakurraren ametsa

Dominikar txakurrak Guzmaneko Santo Domingoren amak jaio aurretik zuen ikuspegian du jatorria.

Bere ama izango zena behin amestu zuen txakur bat sabeletik ateratzen zitzaiola argia ahoan zuela. Esnatu zenean, Jainkoak zerbait erakutsi nahi ziola interpretatu zuen eta Santo Domingo de Silós monasteriora erromeria egitea erabaki zuen bere bitartekotza eskatzeko.

Handik gutxira, haurdun geratu zen eta Jainkoak eman nahi zion mezua zela ulertu zuen bere izakiak Jesukristoren mundua predikatzearen bidez piztuko zuela. Siloseko Santo Domingori esker onekoa, bere semeari izen bera jartzea erabaki zuen: Domingo.

Espainiako antzekotasuna duten beste zakur mitologiko batzuk

Asturiarren Gúercu eta galegoen Urkoa

Urko, Pontevedrako Entroidoko jaietan ospetsua dan monstruoa.

Neboa uhartean mundu guztiari beldur zion Urkoa ipar-mendebaldeko iberiar penintsulako herri mitologiatik mailegatutako pertsonaia mehatxagarria zan. Galizian Urco, Can de Urco edo Can do Mar izenekin ezagutzen da, Asturiasen ordea Huerco, Güercu, izenekin ezagutzen zuten.

Kondairak dioenez, itsasotik ateratzen den txakur beltz erraldoi baten itxura du, laino gauetan ikusten zaio, kate zaratatsu eta astunak arrastaka darama itsasotik ateratzen danean beldurrik larrienak irudikatuz eta heriotzaren iragarlean bihurtuz. Bere atzetik, zorigaitza ereiten du.

Lérez ibaiaren ertzean kokatutako jatorriarekin, izaki ilun hori infernuko zaindaritzat jotzen zen.

Pontevedran, Urcoren kondaira sartu zen Entroido ospakizunen artean. 1876an hasita, munstro hau ohoratzen hasi zen, hogei txanpon zaku hozka bakar batekin irensteko gai den txakur erraldoi eta kementsu baten moduan, astoak bi garagar ale irensten dituen bezain erraz. Galiziako mitologiaren arabera, animalia hau Borrónen biziko litzateke, Alén-en toki lainotsu eta goibelean, eta hortik letorke, batzuen esanetan, Urco eta Tartaroaren zaindari dan Zerberoren artean egiten den konparazioa.

Urko Entroidoko ospakizunetan

Pontevedrako 1876. urteko Entroidoko jaietan berpiztu zuten Urkoren oroimena. Argazkian Pontevedrako udaletxea.

1876ko Inauteriak baino hilabete batzuk lehenago, Pontevedrako jende talde bat, hala nola Andrés Muruais, Renato Ulloa eta Rogelio Lois poetak; Federico Guisasola margolaria; Demetrio Durán dekoratzaileak eta Prudencio Piñeiro musikariak Urco pertsonaia berrasmatu zuten. Taldeak munstro bat leku jakin batzuetan mota guztietako gaiztakeriak egiten ikusi zutela zabaldu zuten. Prudencio Landínek "De mi viejo carnet" liburuan gogoratzen duenez, "gaueko zaindariak ere izutu ziren, defentsarako bitartekoak bikoiztu zutelarik". Munstroa, Filgueira Valverdek "Del Urco al esperpento" (Revista de dialectología y tradiciones populares, 1977) artikuluan islatzen duen moduan, Muruais bera baino ez zen «larruz jantzita, animali maskara batekin, kateak arrastatuz eta ulu errukarriak ematen. ».

A Moureira auzoan agertu zen agerraldia "O Urco" izenarekin. Poetak eta bere lankideek oso ondo pasatu zuten elkarretaratzeetan, pertsonaia deabruzko honen kondaira zaharra nola berreskuratu zuten ikusita. Handik Urco inauterietako figura bihurtzeko, egun batzuk igaro ziren. Taldeak hiri osoa mobilizatu zuen ondoz ondoko urteetan errepikatuko zen emanaldi batean, eta Muruduk berak argitaratutako parodiak hainbat argitalpenetan bildu zituen.

Kataluniako Dip-a

Pratdipeko armarrian ageri da Dip-a- XIX. menedean desafertu zan izakia kondairen arabera.

Kataluniako izaki mitologikoa hau, zakur gaizto baten itxuran agertzen da ere, deabruaren morroia, beste batzuekin batera, herrena da. Jendearen odola xurgatzen du hil arte. Pratdip-eko armarrian (Baix Camp-en),pizti honen irudi bat ikus daiteke. Hain zuzen ere, herri horretan bizirik dirau bere kondaira.

1602ko Santa Marina de Pratdipeko erretaulan, txakur banpiroen atxiloketen irudiak daude. 1730eko beste erretaula batean ere agertzen da, urrezko fondo batean grabatuak. Heldu zenean, zakur haiek ganaduaren odola xurgatzen zutela esaten zuten, gauetan bakarrik ateratzen zen. eta haren biktimen artean, herriko tabernetara gauez ardoa edatera joaten ziren mozkortiak zeuden.

Gaueko itzaletan bere begi gaiztoak ikusten zirela esaten zen. Baina inork ez ditu inoiz ikusi txakur horiek.. Kondaira hau herriko mozkorrak uxatzeko eta, beraz, behar baino gehiago edatea eragozteko sortu zela uste da.

Tradizioaren arabera, herriaren izena, hain zuzen ere, XIX. Mendean desagertu omen ziren txakur hauetatik dator. Pratdipeko sarreran izaki mitologiko horren monumentua dago, baina irudikatzen denez oso irudi atsegina du.

Zakurra Europako mitologietan

Greziarren zakur beldurgarriak

Zerbero, greziarren infernuko zakurra

Greziar mitologiako Zerbero txakurra hiru buru zeuzkala esaten bada ere irudi askotan bi buru erakusten ditu. Ortro, bi buru dituen bere anaia izan daiteke. Argazkian Herkules Zerberorekin Atikako 530–520 K.A. anfora batean. Bi buru dituela dirudi harren hirugarren bat badu, sugearena bada ere.

Zerbero, Greziar mitologian buru anitzeko txakurra, Hadesen txakurra da eta lur azpiko (infernuko) ateak zaintzen ditu hildakoen izpirituak ez irteteko. Ekidna eta Tifon munstroen ondorengoa zen, eta normalean hiru buru, sugea buztanerako eta sugeak bere gorputzeko atal anitzetatik irteten zirela zioten. Zerberok Herkulesek, bere hamabi lanetako batean, harrapatu izanagatik da ezaguna batez ere.

Ortro, Zerberoren anaia

Hesiodoren arabera,Ortro, Orthrus, Ortos, Esfinge eta Nemeako Lehoiaren aita zen, nahiz eta Hesiodok ama bezala Ekidna zela idatzi bazuen ere, Kimera edo Zeto ere amatzat aurkeztu dira.

Ortro eta bere maisu Eurytion arduratu ziren Gerionen (hiru buru edo hiru gorputzeko erraldoia) ganaduaz zaintzeaz Erytheia-ko ("gorria") lurraldean (Mediterraneoko mendebaldeko muturreko uharte batean). Bere hamargarren lana osatzeko Herkulesek Ortro hil zuen, eta geroago Eurytion eta Gerion hil zituen ganadu gorria hartu aurretik. Apolodororen arabera, Herkulesek Ortro bere makilarekin hil zuen, nahiz eta batzuetan irudietan Ortro geziek zeharkatuta agertzen den.

Zeltiar txakur batzuk

1596. urtean istorioak kontatzen du Ingalaterrako Henrike III.a erregearen erregealdiko gosete batean, jakintsu bat Newgateko kartzelan sartu zutela preso, aztia izatearen ospea zuela, Erregeen gaiei min egin ziela sorginkeriekin. Gosetea oso larria zen eta baldintza txarrak garai latz horretan, presoek kanibalismora jo zuten jada, eta iritsi eta berehala jan egin zuten. Krimen hau gertatu eta gutxira, bere heriotzaren errudunek kartzelan gora eta behera txakur beltz izugarri baten mamua zebilela ikusten zutela, ziur zeuden aztiaren izpiritua bere hiltzaileen aurka mendekatzeko bueltan zetorrela. Honen ondorioz, errudunak banan-banan hiltzen joan ziren, bizirik atera zirenak, beldurrak erotuta bukatu zituzten bere egunak.

Gudaria txakur batekin alderatzea bere ausardia erakusteko laudorio handia izan zen zeltiarren artean. Zeltiar heroi handienak, Cuchulainek, "Culannen txakurra" esan nahi du. Cuchulaín-i txakur haragia jatea debekatuta zeukanez, bere herioa nahi zuten sorginek jan zezan proposatu zioten eta gudura joan zenean jatera behartu zuten ere bere hondamendia gauzatzen

Txakurrak Sucellus-en parean ere agertzen dira, babesaren eta hornikuntzaren jainkoa (nekazaritzaren ikuspegitik). Txakurrak leialtasunaren sinboloa ziren, eta zelten istorioetan txakur ospetsu asko zeuden ere.

Yorskshire Barguest (txakur izugarria), Ingalaterra iparraldeko herrietan agertzen da, batez ere Yorkshire-n. Animalia argi ikusten zutenak handik gutxira hilko zirela uste zen, urrunetik bakarrik ikusten zutenak hil baino hilabete batzuk lehenago hilko zirela.

"Bloody Tongue", (mihi-odoldura ), Yorkshire mendebaldeko eskualdeko mamu txakur bat da, ondorengo bizitzarekin lotura duena. Eskoziako Bhacain: txakur itxurako harri erraldoia, munduen arteko lotura propietateak dituela zioten. Caillech-en txakurrek bizitza iraganeko sarrerak babesten zituzten eta beren jabea, Evening, Irlandako mitologian ikustea merezi zuten.

Kristautasuna herrialde zeltietan errotu zenean, sinbologia alderantzikatu zuen eta txakurra presentzia deabruarekin lotu zuen; Bretainiako Arrée mendietan "txakur beltzak" gauez mahatsetan ulu egiten duten gaitzetsien arimak izendatzen ditu. Gizakiak tormentatzeko deabrua maiz agertzen da, txakur beltza bezala.

Germaniar zerutiar txakur-otsoak

Germaniar mitologian aipagarriak dira txakur-otxoen inguruko sinesmenak. Herri askok otsoekiko gurtza goraipatzen zuten bere izen eta ohituretan. Gizartearentzat baliagarriak ziren abere hauek leku berezi bat zeukaten Valhalla-n Odin/Wodam-en hondoan edo beraien kosmogoniarekin bukatzeko unean, Ragnarök-en.

Odinen Txakurrak

Geri eta Freki, Odinen Txakurrak, Huginn eta Muninn beleekin batera Odinen abere sakratuak dira. Ikerle batzuen ustetan iraganeko ehiztarien gurtzaren seinale. Ehiztari beltzaren inguruko sinesmenek idei hori onesten dute. Irudian "Odin, der Göttervater," 1882-ko Carl Emil Doepler-en grabatua.

Geri eta Freki (norvegiar zaharrean, biak "zoragarriak" edo "gutiziak" esan nahia dute) Odin jainkoarekin batera omen dauden bi otso dira, txakurren papera izaten badute ere. XIII. mendearen iturri tradizionaletatik bildutako poesia epikoaren bilduma den Edda poetikoan, Snorri Sturlusonek

XIII. mendean idatzitako Prosa Eddan eta skalden poesian ageri dira. Bikotea greziar, erromatar eta veda mitologian aurkitutako antzeko irudiekin alderatu dira, eta litekeena da Úlfhéðnar germaniar "otso-gudari bandak" inguruko sinesmenekin ere parekotasuna izatea.

Prosa Edda Gylfaginning liburuan (38. kapitulua), High-en tronuratutako irudiak azaltzen du Odinek bere mahaiko janari guztia ematen diela Geri eta Freki otsoei eta Odinek ez duela janaririk behar, ardoa haragia eta edaria baita beraietzat. High-ek ondoren aipatutako ahapaldia aipatzen du Grímnismál olerkian laguntzeko. Prosa Edda Skáldskaparmál liburuko 75. kapituluan "warg" eta otsoen izenen zerrenda ematen da, bai Geri eta Freki biltzen dituena.

Poesia skaldikoan Geri eta Freki "otsoaren" izen arrunt gisa erabiltzen dira Skáldskaparmál-eko 58. kapituluan (Hvinir eta Egill Skallagrímsson-en skjóðólfr-en obretan aipatutakoak) eta "Geri" berriro erabiltzen da 64. kapituluan "otsoaren" izen arrunt gisa. Prosa Edda liburuaren Háttatal. Geri "odolaren" kenning-etan aipatzen da Skáldskaparmál-eko 58. kapituluan ("Geri's ales" skald Þórðr Sjáreksson-en lan batean) eta "carrion" -en 60. kapituluan ("Geri's borsel" batean, Einarr Skúlason-en lan batean ) Freki "carrion" ("Freki-ren otordua") kenning batean ere erabiltzen da Skáldskaparmál-eko 58. kapituluko Þórðr Sjáreksson-en lan batean.

Ragnarök-en "otxoak"

Sköll eta Hati-k eklipseen erruduntzat zituzten germaniar herriek. Beldur horretan Ragnarök-a noiz bahit bilakatuko zelakoan zeuden. Sköll otsoak Sól/Sunna jainkosa irenstea lortzen duen egunean.

Sköll (norvegiar zaharrean, "Traidorea" edo "Burla" esan nahiko luke) Eguzkiaren atzetik dabilen otsoa da (jainkosa gisa identifikatua, Sól/Sunna).

Rudolf Simek-en arabera, baliteke Sköll Fenrir-en beste izen bat izatea eta, hala balitz, "interpretazio naturala-mitologikoa egon liteke Sköll eta Hati-ren kasuan (ilargiaren atzetik dabiltzanak). Interpretazio horrek otsoak iradokitzen ditu Parhelioen edo igerilekuen fenomenoa deskribatzeko asmoa izan daiteke, eskandinaviar hizkuntzetan (eguzki otsoa) deitzen baitiete (norvegieraz solulv, suedieraz solvarg).

Hati Hróðvitnisson (lehen izena "Gorroto duena" edo "Etsaia" esan nahiko luke) "warg" bat da; Snorri Sturlusonen Prosa Eddaren arabera, Máni ilargia gaueko zeruan zehar dabilen otsoa, Ragnarök-en garaira arte, zeruko gorputz horiek irentsiko dituzten arte.

Snorrik beste izen bat ere ematen dio ilargia irensten duen otsoari, Mánagarmr ("Ilargi-untxaria" edo "Ilargiaren zakurra").

Hatiren Hróðvitnisson patronimikoak, "Grímnismál" poema eddikoan eta Prosa Edda-ko Gylfaginning atalean egiaztatuta, Fenrriren semea dela adierazten du, Hróðvitnir ("Otso ospetsua") ordezko izena baita. Snorriren arabera, Hatiren ama erraldoia da, izena ez duena baina "Völuspá" poema eddikoan aipatua, Midgard ekialdean Járnviðr ("Burdinezko-egurra") basoan bizi dena eta "Fenrirren ahaideak sustatzen dituena". Snorrik dio erraldoi eta sorgin honek erraldoi ugari dituela seme-alabentzat, guztiak otso moduan, tartean Hati eta Sköll azaltzen direla, hau da, Hatiren anaia dela esan nahi du. Snorrik aipatzen duen "Völuspá" ren bi bertsotan, erraldoi honen izenik gabeko semea profetizatzen da ilargia harrapatzeko,eta hildakoen haragia ere jaten du, zerua odolez zipriztinduz. Aitzitik, "Vafþrúðnismál" poema eddikoak dio Fenrirrek berak eguzkia suntsituko duela.

Niflheimerako sarrera, Hel jainkosaren erreinua, izotz, iluntasun eta hildakoen lurraldea, Gram txakur ikaragarria babesten du.

Ikerle batzuen iritzia

Zuzidun Txakurra. Marrazkian Etxano-ko San Petri baselizan ikus daitekeen groteskodun irudia

Jakintsuek Geri eta Freki otsoekin izandako paralelismo indoeuroparrak ere jainkotasun baten bidelagun direla adierazi dute. Jacob Grimm-ek lotura bat ikusi zuen Odinen pertsonaiaren alderdi honen eta Apolo greziarraren artean, otsoa eta borra sakratuak baitira. Maurice Bloomfield filologoak bikotea Yamako bi txakurrekin lotu zuen Veden mitologian, eta "Cerberus" indoeuroparreko gai orokorrago eta hedatuago baten pareko germaniar gisa ikusi zituen. Speidelek antzeko paralelismoak aurkitzen ditu Vedeen Rudra eta Erromako Marte-rekin. Otsoen eta botere handiko irudien arteko lotura landuz, idatzi zuen:

«

Horregatik, Geri eta Freki, Wodenen aldeko otsoak, errege anglosaxoien tronuan ere distira egin zuten. Otso gudariak, Geri eta Freki bezala, ez ziren animalia hutsak baizik eta izaki mitikoak: "Wodenen jarraitzaile gisa bere indarra sortu zuten, eta baita otso gudariak ere.

»

Bernd Heinrich-ek teorizatzen du Geri eta Freki-k, Odinekin eta Huginn eta Muninn-ekin (Odinen beleak) batera, ehizan dauden erroi, otso eta gizakien artean mundu naturalean ikusitako sinbiosia islatzen dutela:

Beste mitologia batzuetako txakur/otsoak

Txakal burua zutela esaten zuten Egiptoko historiaren jakindunek berez "Afrikako urrezko txakal" baten burua litzateke (Afrika iparraldeko otso desagertu bat). Abere hori aukeratu bide zuten hilerrietan zebiltzan txakal eta txakur basatien aurkaritzat.

Egiptoar mitologian, hildakoen babeslea

Anubis edo Inpu, Anpu antzinako egiptoeraz (/ əˈnjuːbɪs /, antzinako grezieraz: Ἄνουβις, egiptoeraz: inpw, koptoz: ⲁⲛⲟⲩⲡ Anoup) heriotzaren jainkoaren izena, momifikazioa, baltsamatzea, heriotza, hilerriak, hilobiak , eta Underworld, antzinako Egiptoko erlijioan, normalean txakurren edo txakurren burua duen gizon baten moduan irudikatzen da. Arkeologoek Anubisen animalia sakratua egiptoar kanidoa dela diote, Afrikako urrezko otsoa. Otso afrikarrari "Afrikako urrezko txakala" deitzen zitzaion, 2015ean egindako analisi genetiko batek taxonomia eta espezie horren izen arrunta eguneratu zituen arte. Ondorioz, Anubis "txakal" burua duela esan ohi da, baina "txakal" horri "otso" deitzea egokiago litzake.

Egiptoko Dinastia Garaian (K. a. 3100 - K. a. 2686), Anubis animalia itxura osoa zuen, "otso" burua eta gorputza zirela. Otso jainko bat, ziurrenik Anubis, Hor-Aha, Djer eta Lehen Dinastiako beste faraoi batzuetako harrizko inskripzioetan azaltzen da. Egipto predinastikoaz geroztik, hildakoak sakonera txikiko hilobietan lurperatuta zeudenean, xakalak hilerriekin oso lotuta zeuden, gizakien gorputzak aurkitu eta beren haragia jaten zuten harrapakariak zirelako. "Antzekoekin borrokatzeko" espirituarekin, otso bat aukeratu zen hildakoak babesteko, izan ere, "ohiko arazoa (eta kezka eragiten duena) izan behar zen gorpuak lurperatzea, lurperatu eta gutxira, txakalek eta beste txakur basatiek. laborantzaren ertzean bizi zena ".

Antzinako Erresuman, Anubis hildakoen jainkorik garrantzitsuena zen. Paper horretan Osirisek ordezkatu zuen Erresuma Ertainean (K. a. 2000-1700). Erromatarren garaian, Kristo aurreko 30. urtean hasi zenean, hilobien pinturek hildako pertsonen eskutik helduta irudikatzen dute Osirisera gidatzeko.

Anubisen gurasotasuna mito, garai eta iturrien artean aldatuz joan zen. Hasierako mitologian, Ra-ren seme gisa azaltzen zen. Hilkutxaren Testuetan, tarteko lehen aldian (K. a. 2181-2055), Anubis behi jainkosaren Hesat edo katu buru Bastet-en semea da. Beste tradizio batek Ra eta Neftisen semea zela irudikatu zuen. Plutarko greziarrak (K. a. 40-120 K.a) adierazi zuen Anubis Neftis eta Osirisen seme ilegitimoa zela, baina Osirisen emazte Isisek adoptatu zuela:

Ekialde urruneko Budaren txakurrak

Fu Txakur emea,Yin, indar ezkorra

Fu Txaku arra, Yang, indar baikorra

Fu Txakurrak, Budaren Txakurrak edo Koreako lehoiak ere, tradizio budistan jatorria dute eta, ondorioz, Ekialde Urrunean nahiko hedatuta dauden animalia mitiko indartsuak dira. Txinatarrek "Fo" terminoa Buda izendatzeko erabiltzen duten neurrian, "Budaren txakurrak" ere izan daitezke. Izan ere, tenplu budisten, jauregien eta hilobi inperialen atarian aurkitzen dira eraikin guztietan, Han dinastiatik inperioaren amaiera arte.

Badirudi Fu-ren txakurrak lehoiak direla, lehoia Budari sagaratutako animalia baita. Egia esan: piztia hauek ez dira Txinako lehen artean agertzen, berandu sartu ziren, budismoarekin batera, legearen defendatzaile eta eraikin sakratuen babesle gisa. Horren beste froga bat, batzuetan, Buda piztia horien bizkarrean irudikatzen dela.

Han dinastian zehar merkataritza areagotu ziren eta Zetaren bidearen bidez kultur trukaketak egin ziren, lehoiak Txinan sartu ziren Asia Erdialdeko antzinako estatuetatik Sogdiana, Samarkanda eta Yuezhi (月氏) herriek larru moduan eta zuzeneko omenaldi moduan. apaiz budisten eta garaiko bidaiarien inguruko istorioekin batera.

Erdialdeko Asiatik etorritako omenaldi inperialak ziren lehoien zenbait kasu grabatu ziren ondorengo Han liburuan (後 漢書) 25-220 urte bitartean idatzitako dokumentuan. Gertakari jakin batean, 87. urteko ilargi hamaikagarren hilabetean, "... Parthiako mandatari batek lehoia eta ostruka eskaini zizkion Han gorteari. Hain zuzen ere, lehoia Han txinatarrek antzinako txinako izaki adoratuekin lotzen zuten, batez ere Huilin (慧琳) monjeak esan zuen "suan-ni (狻猊) mitikoa benetan lehoia dela, Mendebaldetik datorrena". Eskualdeak "(狻猊 即 狮子 也 ， 出 西域).

Animalia hauek "zorioneko txakurrak" edo "zeruko txakurrak" izenarekin ere ezagutzen dira eta ausardiaren eta energiaren ikurrak dira, jakinduriaren ezinbesteko osagarriak.

Fu txakurren sinbologia ere kontuan hartzen da Feng Shui-ri buruzko azterketetan, aditasuna, joko garbia eta ahulen defentsa lotzen dituzten ikerketetan.

Japoniar txakur mamuak

Okuri-Inu

Okuri_Inu, Ryūkansai-ren Kyōka Hyaku Monogatari idatzian.

Yōkai (mamu) Okuri-inu-ak gertutik jarraitzen du gauean mendiko bideetatik ibiltzen den jendea. Kasualitatez pertsona erortzen bada berehala jan egingo dute, baina atsedenaldi laburra egiten dutela ematen badu ez dute erasorik jasoko. Garrantzitsua da oso nekatuta ez egotea, ordea. Ezaugarri hauek ohikoak dira eskualde guztietan, baina txakurraren portaera aldatu egiten da batzuetan. Adibidez, zenbait lekutan esaten da okuri-inu-a zugan kargatuko duela, eta erortzen bazara txakur multzo bat azkar agertuko zaizu eta eraso egingo zaituztela.

Mendiko bidearen amaierara segurtasunez iritsitakoan gertatzen denari buruzko istorioak dituzten eskualdeak ere badaude. Adibidez, batek esaten du ibilbidearen amaierara iristen bazara, "agur" edo "eskerrik asko ni eskoltatzeagatik" esateak okuri-inu zure atzetik gelditzea eragingo duela. Beste batek dio etxera itzultzean lehenik oinak garbitu behar dituzuela, eskerrak eman etxerako bidaia seguru batengatik, eta ondoren okuri-inu-ari opariren bat eskaini. Honen ondoren, ustez alde egingo du.

Inugami bat Sekien Toriyama-ren Gazu Hyakki Yagyō

Inugami

Inugami (犬 神, "txakur jainko / espiritua"), kitsunetsuki bezala (azeri mitikoak), txakur baten izpirituaren posesio espirituala da, Japoniako mendebaldean oso ezaguna dena. Azken urteetara arte oso errotuta daudela dirudi ekialdeko Ōita prefekturan, Shimane prefekturan eta Shōkoku iparraldeko Kōchi prefekturaren zati batean. Gainera, teorizatzen da Shikoku, azeririk (kitsune) aurkitu ezin zen tokian, dela oinarri nagusia. inugamiak. Gainera, inamami sinestearen arrastoak Yamaguchi Prefekturan daude, Kyushu osoan, Satsunan uharteetatik Okinawa Prefekturara iritsi arte. Miyazaki Prefekturan, Kuma Barrutian, Kumamoto Prefekturan eta Yakushiman, bertako euskalkiak "ingami" esaten du eta Tanegashiman, "irigami" deitzen zaie.Kanji ere idatz daiteke.狗 神 bezala.

Inugami posesio espiritualaren fenomenoa kojutsu bat zen ("kodō" edo "kodoku" ere deitua, animalia batzuen izpirituak enplegatzeagatik izugarri beldurtuta zegoen erritual bat), dagoeneko debekatuta zegoen Heian aldian, populazioan zehar hedatu zela uste zen. eta ezaguna zen gosetutako txakur baten burua moztea eta txakurra bidegurutze batean lurperatzea bere nahigabeak pizteko jendea buruaren gainetik igarotzean bere izpiritua erabil zitekeen madarikazio bihur zedin.

Kanpo estekak

• Datuak: Q5288449