Λουκίνο Βισκόντι
Ο Λουκίνο Βισκόντι ντι Μοντρόνε, Κόμης του Λονάτε Ποτσόλο (ιταλικά: Luchino Visconti di Modrone, Μιλάνο, 2 Νοεμβρίου 1906 – Ρώμη, 17 Μαρτίου 1976), γνωστός απλώς ως Λουκίνο Βισκόντι ήταν Ιταλός σκηνοθέτης του κινηματογράφου, του θεάτρου και της όπερας. Υπήρξε θεμελιωτής και βασικός εκφραστής του ρεύματος του ιταλικού νεορεαλισμού.[1] Η θεματολογία του έργου είναι επηρεασμένη σημαντικά από προσωπικά βιώματα και επιμέρους πτυχές της προσωπικότητάς του, όπως η αριστοκρατική του καταγωγή, η μαρξιστική ιδεολογία του και οι ομοφυλοφιλικές του προτιμήσεις.
Οι ταινίες, Ο Γατόπαρδος (1963), που βραβεύθηκε με τον Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ των Καννών, και ο Θάνατος στη Βενετία (1970) είναι ορισμένες που σκηνοθέτησε και τον κατέστησαν ευρέως γνωστό. Στα έργα του πρωταγωνίστησαν αρκετοί γνωστοί ηθοποιοί όπως η Άννα Μανιάνι, ο Μαρτσέλλο Μαστρογιάννι, ο Αλέν Ντελόν, η Κατίνα Παξινού, ο Μπαρτ Λάνκαστερ, η Κλαούντια Καρντινάλε και ο Χέλμουτ Μπέργκερ.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Νεανικά χρόνια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Βισκόντι ήταν ένα από τα εφτά παιδιά μιας από τις πιο πλούσιες οικογένειες της πόλης του Μιλάνου. Ο πατέρας του, Τζουζέπε Βισκόντι, καταγόταν από την αριστοκρατική οικογένεια των Βισκόντι του Μοντρόνε.[2] Η μητέρα του, Κάρλα Έρμπα, ήταν αστή κόρη αυτοδημιούργητων βιομηχάνων.[3] Ο νεαρός Βισκόντι μεγαλώνει σε καλλιτεχνικό περιβάλλον και από μικρό παιδί παρακολουθεί παραστάσεις λυρικού θεάτρου στην περίφημη Σκάλα του Μιλάνου,[4] ενώ στην οικογενειακή οικία παίζει μαζί με τα αδέλφια του σαιξπηρικά έργα.[5] Ξεχωριστό θαυμασμό εκδηλώνει για τον συνθέτη Τζιάκομο Πουτσίνι, τον μαέστρο Αρτούρο Τοσκανίνι και τον συγγραφέα Γκαμπριέλε ντ' Ανούντσιο, με τους οποίους έχει την τύχη να συναναστραφεί, γεγονός που συμβάλλει στην απόφασή του να σπουδάσει μουσική και φιλοσοφία.[6]
Το 1926 υπηρετεί στο Ιταλικό Ιππικό και από το 1928 ασχολείται με την οργάνωση ιπποδρομιών.[7]
Τα χρόνια στο Παρίσι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το 1933 ο Βισκόντι ταξιδεύει στη Γερμανία και ζει από κοντά την άνοδο του ναζισμού. Στη συνέχεια, εγκαθίσταται στο Παρίσι όπου γνωρίζει και συναναστρέφεται με τον Ζαν Κοκτώ και την Κοκό Σανέλ. Παράλληλα, εργάζεται ως βοηθός του σκηνοθέτη Ζαν Ρενουάρ στις ταινίες Toni (1935) και Γεύμα στην Εξοχή (Une Partie de Campagne) (1936).[4]
Στο Παρίσι η συναναστροφή του με μαρξιστικούς κύκλους και ο ενθουσιασμός του Λαϊκού Μετώπου τον ωθούν, σε πρώτη φάση, να ασπαστεί τον μαρξισμό και, ακολούθως, να γίνει μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας.[4] Το 1937 ταξιδεύει στην Ελλάδα και στις ΗΠΑ όπου επισκέπτεται το Χόλυγουντ.
Έργο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Κινηματογράφος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Νεορεαλισμός
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1939, μετά τον θάνατο της μητέρας του, ο Βισκόντι μετακομίζει από το Μιλάνο στη Ρώμη.[4] Εκεί γνωρίζει ορισμένους νεαρούς διανοούμενους, μανιώδεις με τον κινηματογράφο και μαρξιστές.[8] Πρόκειται για τον Μάριο Αλικάτα, τον Τζουζέπε Ντε Σάντις, τον Τζιάνι Πουτσίνι και τον Μικελάντζελο Αντονιόνι, μαζί με τους οποίους γράφει στο περιοδικό "Cinema", που διευθύνει ο Βιτόριο Μουσολίνι, γιος του Μπενίτο Μουσολίνι. Με τα άτομα της ομάδας αυτής ο Βισκόντι θα γυρίσει την πρώτη του ταινία, Διαβολικοί εραστές (Ossessione) (1943). Βασισμένη πάνω στο μυθιστόρημα του Τζέιμς Μ. Κέιν, Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δυο φορές, αποτελεί τη γενέθλια ταινία του ιταλικού νεορεαλισμού, ενός όρου που καθιερώθηκε χάρη στον μοντέρ της ταινίας, τον Μάριο Σεραντρέι.[2][9] Τα γυρίσματα λαμβάνουν χώρα κατά τη διάρκεια του πολέμου, με αποτέλεσμα οι συντελεστές της ταινίας να αντιμετωπίζουν σημαντικές δυσχέρειες: όλο το υλικό ελέγχεται από τη λογοκρισία του φασιστικού καθεστώτος, ενώ για να καλυφθούν τα έξοδα της ταινίας ο ίδιος ο Βισκόντι αναγκάζεται να διαθέσει ένα μέρος της οικογενειακής του περιουσίας.[9][10] Το Ossessione ταράζει τα νερά στον ιταλικό κινηματογράφο και γρήγορα απαγορεύεται από τη λογοκρισία.[11]
Με την ολοκλήρωση της ταινίας, ο Βισκόντι αναλαμβάνει ενεργό ρόλο στην αντίσταση, συλλαμβάνεται και φυλακίζεται από τους Ναζί. Τα γεγονότα αυτά αποτυπώνονται στο ντοκιμαντέρ του Μέρες Δόξας (1945). Το 1948 το Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας του αναθέτει να γυρίσει μια τριλογία με θέμα τη ζωή των ψαράδων της Σικελίας, των ανθρακωρύχων και των αγροτών. Τελικά, μόνο το πρώτο μέρος της τριλογίας ολοκληρώνεται· πρόκειται για την ταινία Η Γη Τρέμει, βασισμένη στο μυθιστόρημα του Τζιοβάνι Βέργκα Οι Μαλαβόλιε. Γυρισμένη στο χωρίο Άτσι Τρέτσα της νότιας Σικελίας με ερασιτέχνες ηθοποιούς, κατοίκους του χωριού, θεωρείται χαρακτηριστικό δείγμα του ιταλικού νεορεαλισμού. Παρά τις αντιδράσεις που προκαλεί, η ταινία βραβεύεται με το Ειδικό βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ Βενετίας 1948.[2] Ακολουθεί το Μπελίσιμα (1951) στο οποίο ξεχωρίζει η ερμηνεία της Άννας Μανιάνι.
Απομάκρυνση από τον νεορεαλισμό
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
To Senso (1954) αποτελεί σημείο καμπής[12] στο κινηματογραφικό έργο του Βισκόντι, ο οποίος, για πρώτη φορά, απομακρύνεται από τον νεορεαλισμό και υιοθετεί νέα θεματολογία που θα γίνει σήμα κατατεθέν των ταινιών του. Η ερωτική ιστορία μιας κόμισσας και ενός Αυστριακού αξιωματικού γίνεται η αφορμή για μια βαθιά ανάλυση της ιταλικής Ιστορίας και σημαντικών γεγονότων, όπως η ιταλική ενοποίηση, ο καταστροφικός πόλεμος του 1866 και η επιρροή της παρηκμασμένης αριστοκρατικής τάξης στα γεγονότα αυτά. Το σενάριο βασίζεται στην ομότιτλη νουβέλα του Καμίλο Μπόιτο, ενώ για τους πρωταγωνιστικούς ρόλους ο Βισκόντι αρχικά ζητά την Ίνγκριντ Μπέργκμαν και τον Μάρλον Μπράντο, αίτημα που ο παραγωγός αρνείται.[13] Πρόκειται για την πρώτη έγχρωμη ταινία του Βισκόντι, την οποία οι κριτικοί έχουν επαινέσει για την πρωτότυπη φωτογραφία, την πλαστικότητα των εικόνων και την επιβλητική σκηνογραφία.[2]
Το 1956 ο Βισκόντι αντιτίθεται δημόσια στη σοβιετική επέμβαση στην Ουγγαρία[2] και το 1957 γυρίζει τις Λευκές Νύχτες, που αποτελούν διασκευή διηγήματος του Ντοστογιέφσκι και βραβεύονται με τον Αργυρό Λέοντα στο Φεστιβάλ Βενετίας του 1957. Η ταινία, όμως, που ο Βισκόντι αγαπούσε περισσότερο, όπως ο ίδιος είχε δηλώσει, είναι Ο Ρόκο και τα αδέρφια του (1960).[14] Με αυτή επιστρέφει στον νεορεαλισμό και καταπιάνεται, για δεύτερη φορά μετά το έργο Η γη τρέμει, με το θέμα του ιταλικού Νότου: Τα μέλη μιας οικογένειας του Νότου μεταναστεύουν στο Μιλάνο, ελπίζοντας να ξεφύγουν από τη μιζέρια και να βρουν ένα καλύτερο μέλλον. Παρά, όμως, τις προσπάθειές τους, η βαθμιαία διάλυση της οικογένειας, η δυστυχία και η ηθική κατάπτωση είναι αναπόφευκτες.[15]
Τρία χρόνια αργότερα, το 1963, ο Βισκόντι βραβεύεται με τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών για την ταινία Ο Γατόπαρδος, βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Τζουζέππε Τομάζι ντι Λαμπεντούζα. Ο Ιταλός σκηνοθέτης εστιάζει, για ακόμη μια φορά, σε ένα από τα αγαπημένα του θέματα: την παρακμή της αριστοκρατίας και την άνοδο της μεγαλοαστικής τάξης με φόντο τη Σικελία κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα.[16] Χαρακτηριστικό στοιχείο της ταινίας είναι τα εντυπωσιακά σκηνικά, καθώς ακόμη και τα συρτάρια ήταν γεμάτα με αυθεντικά αντικείμενα εποχής.[11] Ξεχωριστή η ερμηνεία του Μπαρτ Λάνκαστερ που ενσαρκώνει τον πρίγκιπα Φαμπρίτσιο Σαλίνα.
Το 1965 ο Βισκόντι βραβεύεται εκ νέου στο Φεστιβάλ Βενετίας, κερδίζοντας τον Χρυσό Λέοντα αυτήν τη φορά με την ταινία Μακρινά Αστέρια της Άρκτου. Ακολούθως, ο Βισκόντι αποφασίζει να μεταφέρει στην κινηματογραφική οθόνη το βιβλίο του Αλμπέρ Καμύ Ο Ξένος (1967), αλλά το αρχικό σενάριο συναντά την αντίδραση της χήρας του συγγραφέα, Φρανσίν Καμύ, που απαιτεί να τηρηθεί πιστά η πλοκή του μυθιστορήματος του συζύγου της. Τελικά, ο Βισκόντι αναγκάζεται να δεχθεί αλλαγές στο σενάριό του και να μην απομακρυνθεί από την αφηγηματική γραμμή του μυθιστορήματος.[17]
Τα τελευταία χρόνια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τα τελευταία έργα του Λουκίνο Βισκόντι διακρίνονται από έντονη εσωτερικότητα και αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Η παρακμή, η αποσύνθεση και τα ομοφυλοφιλικά ένστικτα χαρακτηρίζουν όλες τις δημιουργίες της τελευταίας περιόδου του σκηνοθέτη. Με την ταινία Οι καταραμένοι (1969), που προτάθηκε για Όσκαρ Καλύτερου Σεναρίου, κατακρίνει τα εγκλήματα του ναζισμού μέσα από την αποσύνθεση μιας ισχυρής οικογένειας Γερμανών βιομηχάνων τη δεκαετία του 1930. Η αίσθηση παρακμής, η οποία αναδεικνύεται και χάρη στη φωτογραφία της ταινίας, καθιστά το εν λόγω έργο χαρακτηριστικό δείγμα της κινηματογραφικής αισθητικής του Βισκόντι. Ο Θάνατος στη Βενετία (1971), που απέσπασε το Μεγάλο Ειδικό Βραβείο Εικοσιπενταετίας του Φεστιβάλ των Καννών, αποτελεί μεταφορά της ομότιτλης νουβέλας του Τόμας Μαν και μια από τις πιο διάσημες ταινίες του, ενώ η "γερμανική τριλογία" ολοκληρώνεται με Το λυκόφως των θεών (1972).[2]
Το 1974 ο Βισκόντι, παρά την ήδη κλονισμένη υγεία του ολοκληρώνει μια ακόμα ταινία, τη γοητεία της αμαρτίας, που αποτελεί ίσως την πιο αυτοβιογραφική δημιουργία του.[18] Οι παραγωγοί είχαν ορίσει ως "εφεδρικό" σκηνοθέτη τον πρωταγωνιστή Μπαρτ Λάνκαστερ, σε περίπτωση που η υγεία του Βισκόντι δεν του επέτρεπε να συνεχίσει τα γυρίσματα.[19] Η πλοκή του έργου περιστρέφεται γύρω από έναν ηλικιωμένο και μοναχικό καθηγητή, ο οποίος αναστατώνεται όταν μια οικογένεια νεόπλουτων αστών και ένας διεφθαρμένος αλλά γοητευτικός νέος εισβάλλουν στη μονότονη ζωή του. Πρόκειται για μια σκληρή κριτική της πολιτικής και κοινωνικής κατάστασης της μεταπολεμικής Ιταλίας, ενώ σε δεύτερο επίπεδο η ταινία πραγματεύεται τον κρυφό ομοφυλοφιλικό ερωτισμό μεταξύ του καθηγητή και του νεαρού Κόνραντ.
Η τελευταία ταινία του Βισκόντι είναι Ο Αθώος (1976), που γυρίζεται ενώ ο σκηνοθέτης είναι πλέον σχεδόν παράλυτος. Βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Γκαμπριέλε Ντ' Ανούντσιο[20] αποτελεί μια σκληρή κριτική της αριστοκρατίας και της αλαζονείας της εξουσίας. Οι δύο κεντρικοί ήρωες της ταινίας (Τούλιο και Τζουλιάνα) δεν αναπαριστούν απλώς την παρακμή της οικογένειας,[21] αλλά όπως ο ίδιος ο Βισκόντι δήλωσε: "αναπαριστούν μια συγκεκριμένη κοινωνία και μια συγκεκριμένη Ιταλία που ανήκει στη μεγαλοαστική τάξη η οποία είναι υπεύθυνη για την έλευση του Φασισμού". [21]
Ενώ τα γυρίσματα για το Ο Αθώος έχουν ολοκληρωθεί και η ταινία βρίσκεται στη φάση του μοντάζ, ο Λουκίνο Βισκόντι πεθαίνει από θρομβωτικό επεισόδιο στις 17 Μαρτίου 1976 στη Ρώμη. Στο πλευρό του βρίσκεται η αδελφή του Ουμπέρτα, η οποία διηγήθηκε αργότερα τις τελευταίες στιγμές του: άκουσε τη Δεύτερη Συμφωνία του Μπράμς, μετά γύρισε προς το μέρος της και και είπε «Αρκετά. Είμαι κουρασμένος».[22][23]
Κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη στις 19 Μαρτίου σε εκκλησία της Ρώμης παρουσία του τότε Προέδρου της Ιταλίας, Τζοβάνι Λεόνε, και πολλών ανθρώπων του πολιτισμού, όπως ο Μπαρτ Λάνκαστερ, η Κλάουντια Καρντινάλε, ο Βιτόριο Γκάσμαν κ.α. Η σορός του αποτεφρώθηκε και οι στάχτες του ενταφιάστηκαν σε έναν βράχο μαζί με εκείνες της αδελφής του, στο κήπο της βίλας του στο νησί Ίσκια στον κόλπο της Νάπολης.
Η τελευταία ταινία του ολοκληρώνεται από τους συνεργάτες του, με βάση τις δικές του υποδείξεις, και προβάλλεται στο Φεστιβάλ των Καννών της ίδιας χρονιάς ως φόρος τιμής στον σκηνοθέτη.[24]
Θέατρο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
(από την ταινία Έτσι τελείωσε μια μεγάλη αγάπη [1954] του Βισκόντι)
Εκτός από τον κινηματογράφο, σημαντική είναι η προσφορά του Βισκόντι και στο θέατρο. Η πρώτη θεατρική παράσταση που ανέβασε ως σκηνοθέτης είναι το έργο Τρομεροί Γονείς του Ζαν Κοκτώ, που ανεβαίνει στο θέατρο Ελιζέο της Ρώμης τον Ιανουάριο του 1945. Η επαναστατική σκηνοθεσία του έργου, βασισμένη στο μοντέλο του νεορεαλισμού του Ossessione, προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση.[25] Ακολούθως, και ιδίως στα πρώτα χρόνια της καριέρας του, ο Βισκόντι σκηνοθετεί αρκετές θεατρικές παραστάσεις, κυρίως έργα των Τσέχωφ, Σαίξπηρ, Τενεσί Ουίλιαμς και Άρθουρ Μίλερ, ενώ το 1953 ανεβάζει τη Μήδεια του Ευριπίδη. Συνεργάζεται επίσης με το θίασο της Ρίνα Μορέλι και του Πάολο Στόππα αλλά και με τον διάσημο ηθοποιό Βιτόριο Γκάσμαν.
Όπερα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η αγάπη του Βισκόντι για την όπερα είναι εμφανής από την ταινία του 1954 Έτσι τελείωσε μια μεγάλη αγάπη, η οποία ξεκινά με την τέταρτη πράξη του Τροβατόρε, γυρισμένη στο Θέατρο Λα Φενίτσε της Βενετίας. Η πρώτη όπερα που σκηνοθέτησε ήταν η Βεστάλε του Gaspare Spontini που ανέβηκε στη Σκάλα του Μιλάνου τον Δεκέμβριο του 1954.
Ακολούθησαν δύο όπερες που άφησαν εποχή στη Σκάλα του Μιλάνου.[26] Η Τραβιάτα το 1955 και η Άννα Μπολένα το 1957, με πρωταγωνίστρια και στις δύο τη Μαρία Κάλλας. Ο Βισκόντι, άλλωστε, επηρέασε βαθύτατα την καριέρα της μεγάλης ντίβας, αφού μέσα από τη συνεργασία τους τη βοήθησε να τελειοποιήσει το υποκριτικό της ταλέντο.[26][27] Μετά την Ελβίρα ντε Ιδάλγο, πρώτη δασκάλα της Κάλλας στο Ωδείο Αθηνών, και τον μαέστρο Τούλιο Σεραφίν, κανένας άλλος δεν επηρέασε τόσο την καλλιτεχνική εξέλιξη της Κάλλας όσο ο Βισκόντι.[28]
Το 1958 ακολούθησαν ο Ντον Κάρλος του Βέρντι από τη Βασιλική Όπερα του Λονδίνου, ο Μάκβεθ του Βέρντι στο Σπολέτο και ο Τροβατόρε στο Κόβεντ Γκάρντεν το 1964. Το 1966 ο Φάλσταφ του Βέρντι στην Κρατική όπερα της Βιέννης απέσπασε διθυραμβικά σχόλια από τους κριτικούς, ενώ αντίθετα η όπερα του Βέρντι Σιμόν Μποκανέγκρα το 1969 με τους ηθοποιούς ντυμένους με γεωμετρικού τύπου κοστούμια προκάλεσε έντονες συζητήσεις.
Προσωπική ζωή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Λουκίνο Βισκόντι δεν έκρυψε ποτέ πως είναι ομοφυλόφιλος.[7][29] Η ομοφυλοφιλία του εκφράζεται ανοιχτά για πρώτη φορά την περίοδο που ζει στο Παρίσι,[7] ενώ σύντροφοι του υπήρξαν ο σκηνοθέτης και συνεργάτης του Φράνκο Τζεφφιρέλλι [30] και ο Αυστριακός ηθοποιός Χέλμουτ Μπέργκερ [29] που πρωταγωνιστεί στις ταινίες Οι Καταραμένοι, Το Λυκόφως των Θεών και Η Γοητεία της Αμαρτίας. Η ομοφυλοφιλία είναι ένα θέμα που απαντά σε αρκετές ταινίες του Βισκόντι, κυρίως σε αυτές της τελευταίας περιόδου. Πάντως, σε κανένα έργο του δεν πρωταγωνιστεί κάποιος ανοιχτά ομοφυλόφιλος χαρακτήρας, αλλά συχνά παρατηρείται ένας υφέρπων ομοφυλοφιλικός ερωτισμός και ανεκδήλωτα ομοφυλοφιλικά ένστικτα μεταξύ των ηρώων.[29]
Από την οικογένεια του, ιδιαίτερη αδυναμία είχε στη μητέρα του, Κάρλα, αλλά και στην αδελφή του Ουμπέρτα.[31] Η βίλα του στη νήσο Ίσκια λειτουργεί πλέον ως πολιτιστικό ίδρυμα και μουσείο αφιερωμένο σε αυτόν.[32]
Φιλμογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Κινηματογραφικές ταινίες
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| Έτος | Τίτλος | |
|---|---|---|
| Πρωτότυπος | Ελληνικός | |
| 1943 | Ossessione | Διαβολικοί εραστές |
| 1948 | La terra trema | Η Γη Τρέμει |
| 1951 | Bellissima | Μπελίσιμα |
| 1954 | Senso | Έτσι τελείωσε μια μεγάλη αγάπη |
| 1957 | Le notti bianche | Λευκές Νύχτες |
| 1960 | Rocco e i suoi fratelli | Ο Ρόκο και τ' Αδέλφια του |
| 1963 | Il gattopardo | Ο Γατόπαρδος |
| 1965 | Vaghe stelle dell'Orsa | Μακρινά αστέρια της Άρκτου |
| 1967 | Lo straniero | Ο Ξένος |
| 1969 | La caduta degli dei | Οι καταραμένοι |
| 1971 | Morte a Venezia | Θάνατος στη Βενετία |
| 1972 | Ludwig | Το Λυκόφως των Θεών |
| 1974 | Gruppo di famiglia in un interno | Η γοητεία της αμαρτίας |
| 1976 | L'innocente | Ο αθώος |
Άλλες ταινίες
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| Έτος | Τίτλος | Είδος | |
|---|---|---|---|
| Πρωτότυπος | Ελληνικός | ||
| 1945 | Giorni di gloria | Μέρες Δόξας | Ντοκιμαντέρ |
| 1951 | Appunti su un fatto di cronaca | Σημειώσεις πάνω σε μια Είδηση Εφημερίδας | Ντοκιμαντέρ - Μικρού μήκους |
| 1953 | Anna Magnani | Άννα Μανιάνι | Επεισόδιο της σπονδυλωτής ταινίας Εμείς οι Γυναίκες (Siamo donne) |
| 1962 | Il lavoro | Η Δουλειά | Επεισόδιο της σπονδυλωτής ταινίας Βοκάκιος '70 (Boccaccio '70) |
| 1967 | La Strega Bruciata Viva | Η Μάγισσα στην Πυρά | Επεισόδιο της σπονδυλωτής ταινίας Οι Μάγισσες (Le Streghe) |
| 1970 | Alla ricerca di Tadzio | Αναζητώντας τον Τάτζιο | Ντοκιμαντέρ |
Θεατρογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Θέατρο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Τρομεροί Γονείς του Ζαν Κοκτώ (1945)
- Η Πέμπτη Κολόνα του Έρνεστ Χέμινγουεϊ (1945)
- Η Γραφομηχανή του Ζαν Κοκτώ (1945)
- Αντιγόνη του Ζαν Ανούιγ (1945)
- Κεκλεισμένων των Θυρών του Ζαν-Πωλ Σαρτρ (1945)
- Έγκλημα και Τιμωρία του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι (1946)
- Γυάλινος Κόσμος του Τενεσί Ουίλιαμς (1946)
- Ευρυδίκη του Ζαν Ανούιγ (1947)
- Όπως σας Αρέσει του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ (1948)
- Λεωφορείον ο πόθος του Τενεσί Ουίλιαμς (1949)
- Τρωίλος και Χρυσηίδα του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ (1949)
- Ο Θάνατος του Εμποράκου του Άρθουρ Μίλερ (1951)
- Η Λοκαντιέρα του Κάρλο Γκολντόνι (1952)
- Τρεις Αδελφές του Αντόν Τσέχωφ (1952)
- Οι Βλαβερές Συνέπειες του Καπνού του Αντόν Τσέχωφ (1953)
- Μήδεια του Ευριπίδη (1953)
- Η Χοάνη του Άρθουρ Μίλερ (1955)
- Θείος Βάνια του Αντόν Τσέχωφ (1955)
- Δεσποινίς Τζούλια του Άουγκουστ Στρίντμπεργκ (1957)
- Ο Ιμπρεσάριος της Σμύρνης του Κάρλο Γκολντόνι (1957)
- Ψηλά από τη Γέφυρα του Άρθουρ Μίλερ (1958)
- Μετά την Πτώση του Άρθουρ Μίλερ (1965)
- Βυσσινόκηπος του Αντόν Τσέχωφ (1965)
- Έγκμοντ του Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε (1967)
Όπερα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Βεστάλε του Gaspare Spontini (1954)
- Υπνοβάτις του Βιντσέντζο Μπελίνι (1955)
- Τραβιάτα του Τζουζέπε Βέρντι (1955)
- Άννα Μπολένα του Γκαετάνο Ντονιτσέττι (1957)
- Ιφιγένεια εν Ταύροις του Κρίστοφ Βίλιμπαλντ Γκλουκ(1957)
- Ντον Κάρλος του Τζουζέπε Βέρντι (1958)
- Μάκβεθ του Τζουζέπε Βέρντι (1958)
- Ο Δούκας της Άλμπα του Γκαετάνο Ντονιτσέττι (1959)
- Σαλώμη του Ρίχαρντ Στράους (1961)
- Τραβιάτα του Τζουζέπε Βέρντι (1963)
- Οι Γάμοι του Φίγκαρο του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ (1964)
- Τροβατόρε του Τζουζέπε Βέρντι (1964)
- Ντον Κάρλος του Τζουζέπε Βέρντι (1965)
- Φάλσταφ του Τζουζέπε Βέρντι (1966)
- Ιππότης με το Ρόδο του Ρίχαρντ Στράους (1966)
- Τραβιάτα του Τζουζέπε Βέρντι (1967)
- Σιμόν Μποκανέγκρα του Τζουζέπε Βέρντι (1969)
- Μανόν Λεσκώ του Τζιάκομο Πουτσίνι (1973)
Βραβεία & Υποψηφιότητες
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| Έτος | Ταινία | Βραβείο | Αποτέλεσμα |
|---|---|---|---|
| 1970 | Οι Καταραμένοι (La caduta degli dei) | Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου | Νίκη |
| Έτος | Ταινία | Βραβείο | Αποτέλεσμα |
|---|---|---|---|
| 1972 | Θάνατος στη Βενετία (Morte a Venezia) | Βραβείο BAFTA Καλύτερης Σκηνοθεσίας | Νίκη |
| Έτος | Ταινία | Βραβείο | Αποτέλεσμα |
|---|---|---|---|
| 1963 | Ο γατόπαρδος (Il gattopardo) | Χρυσός φοίνικας | Νίκη |
| 1971 | Θάνατος στη Βενετία (Morte a Venezia) | Χρυσός φοίνικας | Υποψηφιότητα |
| Θάνατος στη Βενετία (Morte a Venezia) -
(καθώς και για το σύνολο του έργου του) |
Βραβείο για την 25η επέτειο του φεστιβάλ | Νίκη |
| Έτος | Ταινία | Βραβείο | Αποτέλεσμα |
|---|---|---|---|
| 1948 | Η Γη Τρέμει (La terra trema) | Διεθνές βραβείο | Νίκη |
| Μεγάλο διεθνές βραβείο | Υποψηφιότητα | ||
| 1954 | Έτσι Τελείωσε Μια Μεγάλη Αγάπη (Senso) | Χρυσός Λέοντας | Υποψηφιότητα |
| 1957 | Λευκές Νύχτες (Le notti bianche) | Αργυρός Λέοντας | Νίκη |
| 1960 | Ο Ρόκο και τ' Αδέλφια του (Rocco e i suoi fratelli) | Βραβείο FIPRESCI | Νίκη |
| Βραβείο Ειδικής Επιτροπής | Νίκη | ||
| Χρυσός Λέοντας | Υποψηφιότητα | ||
| 1965 | Μακρινά Αστέρια της Άρκτου (Vaghe stelle dell'Orsa) | Χρυσός Λέοντας | Νίκη |
| Βραβείο Νέου Κινηματογράφου | Νίκη | ||
| 1967 | Ο Ξένος (Lo straniero) | Χρυσός Λέοντας | Υποψηφιότητα |
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Γιάννης Ζουμπουλάκης (23 Ιουνίου 2006). «Βιτόριο ντε Σίκα». Το Βήμα.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 Emmanouel Denis. «Biographie de Luchino Visconti». Ανακτήθηκε στις 6 Μαρτίου 2012.(Γαλλικά)
- ↑ Luchino Visconti, Λιναράς 11
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 «Biografia Luchino Visconti». luchinovictodi.net. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Σεπτεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 6 Μαρτίου 2012.(Ιταλικά)
- ↑ Luchino Visconti, Λιναράς 12
- ↑ Luchino Visconti, Λιναράς 13
- ↑ 7,0 7,1 7,2 Horacio Silva (17 Σεπτεμβρίου 2006). «The Aristocrat». New York Times.(Αγγλικά)
- ↑ Luchino Visconti, Paul Louis Thirard 74
- ↑ 9,0 9,1 Luchino Visconti, 102
- ↑ Stirling, Monica (1979). A screen of time: A study of Luchino Visconti. ΗΠΑ: Harcourt Brace Jovanovich; 1st edition. σελ. 74. ISBN 978-0151796847.
- ↑ 11,0 11,1 Luchino Visconti, 7
- ↑ Dennis Lim (20 Φεβρουαρίου 2011). «A Second Look: Luchino Visconti's 'Senso'». Low Angeles Times.
- ↑ Peter Rainer (14 Ιουνίου 2011). «Visconti's Neglected 'Senso' Snubbed Brando, Lost Bergman». Bloomberg.
- ↑ Luchino Visconti, 19
- ↑ Luchino Visconti, 22
- ↑ «Ταινίες-σταθμοί και νέα ταλέντα», Ιστορικό Λεύκωμα 1963, σσ. 153-154, εκδ. «Καθημερινή» (1997)
- ↑ Luchino Visconti, 164
- ↑ Luchino Visconti, 100
- ↑ Luchino Visconti, 97
- ↑ «L'innocente». IMDB. Ανακτήθηκε στις 5 Απριλίου 2012.
- ↑ 21,0 21,1 Schifano, Laurence (1990). Luchino Visconti: The Flames of Passion. Ηνωμένο Βασίλειο: HarperCollins Publishers Ltd; 1st UK ed edition. σελ. 409. ISBN 978-0002154789.
- ↑ Schifano, Laurence (1990). Luchino Visconti: The Flames of Passion. Ηνωμένο Βασίλειο: HarperCollins Publishers Ltd; 1st UK ed edition. σελ. 415. ISBN 978-0002154789.
- ↑ Stirling, Monica (1979). A screen of time: A study of Luchino Visconti. ΗΠΑ: Harcourt Brace Jovanovich; 1st edition. σελ. 275. ISBN 978-0151796847.
- ↑ Luchino Visconti, 51
- ↑ Luchino Visconti, 44
- ↑ 26,0 26,1 «Οταν η Κάλλας συνάντησε τον Βισκόντι». Το Βήμα. 5 Μαρτίου 2011. Ανακτήθηκε στις 9 Μαρτίου 2012.
- ↑ Laurence, Schifano (1990). Luchino Visconti, The Flames of passion. UK: HarperCollins Publishers Ltd. σελ. 286. ISBN 978-0002154789.
- ↑ Stirling, Monica (1979). A screen of time: A study of Luchino Visconti. ΗΠΑ: Harcourt Brace Jovanovich; 1st edition. σελ. 74. ISBN 978-0151796847.
- ↑ 29,0 29,1 29,2 Schifano, Laurence (1990). Luchino Visconti: The Flames of Passion. UK: HarperCollins Publishers Ltd; 1st UK ed edition. σελ. 404. ISBN 978-0002154789.
- ↑ Schifano, Laurence (1990). Luchino Visconti: The Flames of Passion. UK: HarperCollins Publishers Ltd; 1st UK ed edition. σελ. 431. ISBN 978-0002154789.
- ↑ Luchino Visconti, 14
- ↑ «Museo Luchino Visconti». Ανακτήθηκε στις 5 Απριλίου 2012.
- ↑ 33,0 33,1 33,2 33,3 «Luchino Visconti». IMDb. Ανακτήθηκε στις 20 Μαρτίου 2017.
Βιβλιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Luchino Visconti, Εκδόσεις Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, 2000. ISBN 960-86572-6-1
- Schifano, Laurence (1990). Luchino Visconti: The Flames of Passion. UK: HarperCollins Publishers Ltd; 1st UK edition. ISBN 978-0002154789
- Stirling, Monica (1979). A screen of time: A study of Luchino Visconti. ΗΠΑ: Harcourt Brace Jovanovich; 1st edition. ISBN 978-0151796847
