Μετάβαση στο περιεχόμενο

Κιλκίς

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Για άλλες χρήσεις, δείτε: Κιλκίς (αποσαφήνιση).

Συντεταγμένες: 40°59′43.4″N 22°52′35.4″E / 40.995389°N 22.876500°E / 40.995389; 22.876500

Κιλκίς
Τοποθεσία στο χάρτη
Τοποθεσία στο χάρτη
Κιλκίς
40°59′43″N 22°52′35″E
ΧώραΕλλάδα
ΠεριφέρειαΚεντρική Μακεδονία
Διοικητική υπαγωγήΔήμος Κιλκίς
Υψόμετρο280 μέτρα
Πληθυσμός23.182 (2021)
Ταχ. κωδ.611 00
Τηλ. κωδ.23410
ΙστότοποςΕπίσημος ιστότοπος
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Το Κιλκίς είναι πόλη της Μακεδονίας, έδρα του δήμου Κιλκίς και πρωτεύουσα της Περιφερειακής Ενότητας Κιλκίς στην Κεντρική Μακεδονία.

Λίγα χιλιόμετρα νοτίως του σημερινού Κιλκίς, υπήρχε κατά την αρχαιότητα η πόλη Καλλικώς, που τους ρωμαϊκούς χρόνους ονομάστηκε Κάλλικουμ. Από τους κατοίκους του Καλλικού ιδρύθηκε τη βυζαντινή περίοδο πόλισμα, που πήρε την ονομασία Καλκούσι. Την οθωμανική περίοδο η πόλη έγινε έδρα καζά. Τον 19ο αιώνα, όταν ήταν γνωστό ως Κούκους (βουλγαρικά: Кукуш‎‎)[1][Χρειάζεται σελίδα], αποτέλεσε κέντρο βουλγαρικής δράσης, ενώ η προσπάθεια να δημιουργηθεί εκεί ελληνική κοινότητα απέτυχε. Με τον Α' Βαλκανικό πόλεμο καταλήφθηκε από τον βουλγαρικό στρατό, ενώ μετά τη μάχη του Κιλκίς-Λαχανά τον Ιούνιο του 1913 η πόλη εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους της και πυρπολήθηκε. Ήδη από το 1913 δέχθηκε πλήθος Μακεδόνων και Θρακών προσφύγων που εγκαταστάθηκαν σε αυτή, από τη βόρεια Μακεδονία, την Ανατολική Ρωμυλία και την Ανατολική Θράκη. Σήμερα κοντά στην πόλη έχει αναπτυχθεί η Βιομηχανική Περιοχή στο Σταυροχώρι. Απέχει 48 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, 66 χιλιόμετρα από το αεροδρόμιο «Μακεδονία» και γειτνιάζει με την ελληνο-βορειομακεδονική μεθόριο. Είναι κτισμένη στους πρόποδες του λόφου του Αγίου Γεωργίου, όπου σώζεται η μεταβυζαντινή ομώνυμη εκκλησία του 1830.

Ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αρχαιότητα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Αγάλματα της αρχαίας πόλης Ἴωρον, που εκτίθενται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Κιλκίς.

Η περιοχή υπήρξε γνωστή από την εποχή του Τρωικού πολέμου ως κατοικία των Παιόνων με πρωτεύουσα την Αμυδώνα (σημερινό Αξιοχώρι). Οι Παίονες συμμετείχαν στον Τρωικό Πόλεμο με τον βασιλιά Πυραίχμη και τον Αστερόπαιο.[2] Ο λόφος και η γύρω περιοχή κατοικούνται από την αρχαϊκή εποχή, όπως μαρτυρούν τα ευρήματα.[3] Η πόλη πήρε το όνομά της από την αρχαία πόλη Καλλικώς, που στη συνέχεια ως Ρωμαϊκός σταθμός του 1ου αιώνα π.Χ. ονομάζονταν Κάλλικουμ (Callicum). Callicum ή Καλλικώς ήταν το δερμάτινο κόσκινο με το οποίο συλλέγονταν ο χρυσός από τον ποταμό Εχέδωρο. Άλλωστε ο ποταμός πήρε την ονομασία "Γαλλικός" από τον οικισμό Καλλικό. Σήμερα ο οικισμός Καλλικώς/Καλλικός έχει ταυτιστεί με την Κολχίδα Κιλκίς, όπου υπάρχουν ρωμαϊκά και παλαιοχριστιανικά ερείπια οικισμού.[4] Το Καλλίκουμ αποτελούσε επίσης σημαντικό σταθμό στη δημόσια Ρωμαϊκή οδό που διέρχονταν την περιοχή.

Βυζαντινοί χρόνοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Με την προσχώρηση των κατοίκων της περιοχής στον Χριστιανισμό ιδρύεται η Επισκοπή Καλλικού. Τον 5ο αιώνα μ.Χ. ιδρύεται στον λόφο του σημερινού Κιλκίς, η μονή της Παναγίας της Καλλικούς και γύρω από αυτή εξελίσσεται ένα μικρό πόλισμα.

Κατά τον 10ο αιώνα με την ίδρυση της Δεύτερης Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας, η πόλη Καλλικόν λεηλατείται από τους Βούλγαρους και πολλοί κάτοικοί της μεταναστεύουν στην Καλαβρία της Νοτίου Ιταλίας, που τότε ανήκε στο Βυζάντιο. Ίδρυσαν εκεί την πόλη Γαλλικιάνο (Gallicianò), όπου μέχρι σήμερα οι κάτοικοι γνωρίζουν την καταγωγή τους από το Καλλικόν της Μακεδονίας και διατηρούν την ελληνική τους συνείδηση και παράδοση. Λόγω της εκτεταμένης καταστροφής του 10ου αιώνα παύει και η Επισκοπή Καλλικού. Η σύγχρονη πόλη δημιουργήθηκε από τους κατοίκους του κατεστραμμένου Καλλικού, μετά το 1014, όταν ο αυτοκράτορας Βασίλειος Β΄ κατέστρεψε τον Βουλγαρικό στρατό και επανήλθε η ηρεμία στην περιοχή. Πολλοί κάτοικοι του Καλλικού συνέρρευσαν τότε στη μονή της Παναγίας της Καλλικούς και το ήδη υπάρχον πόλισμα εξελίχτηκε σε κωμόπολη με το όνομα Καλλικούς και μετέπειτα, εκ παραφθοράς, Καλκούσι.

Το 1246 ο αυτοκράτορας Ιωάννης Γ´ Δούκας Βατάτζης εκστράτευσε και επετέθη κατά των Βουλγάρων. Ο Ιωάννης ανέκτησε την περιοχή από τον Αξιό έως τον ποταμό Έβρο ενσωματώνοντας την περιοχή στη βυζαντινή Αυτοκρατορία της Νίκαιας.[5][6][7]

Τουρκοκρατία: 16ος-18ος αιώνας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο τρούλος του Οθωμανικού λουτρού

Σύμφωνα με την οθωμανική απογραφή του 1530, το Κιλκίς είχε 195 χριστιανικά νοικοκυριά.[8] Κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το Κιλκίς αναφέρεται πάλι τον 17ο αιώνα ως σημαντικό αγροτοεμπορικό Κέντρο. Το «χωρίον Κηλκήση» αναφέρεται σε εκκλησιαστικό κώδικα του 1732.[9][10] Στα μέσα του 18ου αιώνα η πρωτεύουσα του καζά Αβρέτ Χισάρ (σημ. Γυναικοκάστρου) μεταφέρθηκε από το Γυναικόκαστρο στο Κιλκίς.[11] Στα τέλη του 18ου αιώνα, το Κιλκίς αποτελούσε τσιφλίκι του Γιουσούφ Μουχλίς πασά, γιου του Ισμαήλ μπέη από τις Σέρρες.[εκκρεμεί παραπομπή]

Εθνικοί ανταγωνισμοί 19ου αιώνα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Νείλος Ισβόρωφ (1823-1905).

Από τα μέσα του 19ου αιώνα ξεκίνησε να διαδίδεται στο Κιλκίς η βουλγαρική εθνική ιδεολογία.[12] Το 1869, προκειμένου να αποτρέψει τη μαζική προσχώρηση της τοπικής ορθόδοξης κοινότητας στην Καθολική Εκκλησία, τους ουνίτες προσηλυτιστές οι οποίοι δραστηριοποιούνταν στην περιοχή εκμεταλλευόμενοι τους αναδυόμενους εθνικούς ανταγωνισμούς, το Πατριαρχείο απέστειλε στο Κιλκίς ένα Βούλγαρο ιερέα.[13] Όταν το 1874 υπήρξε συνεννόηση μεταξύ της Εξαρχίας και του Πατριαρχείου για την απομάκρυνση των εξαρχικών επισκόπων από τη Μακεδονία, περίπου 1.200 οικογένειες Κιλκισιωτών υπό τον εξαρχικό επίσκοπο Νείλο Ισβόρωφ πέρασαν στην Ουνία, εξακολουθώντας να τελούν τις θρησκευτικές τελετές στη βουλγαρική, αποφεύγοντας την εισφορά στον πατριαρχικό επίσκοπο και επωφελούμενοι από τη δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη που παρείχε το προσωπικό της Ουνίας.[14] Μετά το 1878, την ίδρυση της ανεξάρτητης Βουλγαρίας και την εξασφάλιση ύπαρξης βουλγαρικής εθνικής εκκλησίας, η ουνιτική κοινότητα του Κιλκίς συρρικνώθηκε, αριθμώντας 300 οικογένειες το 1897 και μόλις 30, έναντι περ. 1.400 εξαρχικών οικογενειών, το 1909.[15]

Το 1874 ο πληθυσμός του καζά του Αβρετ-Ισάρ, πρωτεύουσα του οποίου ήταν το Κιλκίς, ήταν σχεδόν αποκλειστικά βουλγαρικός, όπως μας πληροφορεί ο πρόξενος της Αυστροουγγαρίας φον Κναπ σε έκθεσή του προς τον υπουργό κόμη Αντράσσυ.[16] Το 1884 το Κιλκίς αριθμούσε γύρω στους 800 κατοίκους[3]. Η πλειοψηφία των χριστιανών κατοίκων της πόλης ήταν Έλληνες, όπως μας πληροφορεί ο Βρετανός πρόξενος Θεσσαλονίκης Τσαρλς Μπλαντ (Charles Blunt) σε απόρρητη έκθεσή του προς τη Βρετανική πρεσβεία Κωνσταντινουπόλεως, στις 15 Μαρτίου του 1885.[17] Στο Κιλκίς αναφέρονται μετά το 1850 δύο ελληνικές εκκλησίες, της Παναγίας του Κιλκίς, στους πρόποδες του λόφου του Αγίου Γεωργίου και ο Άγιος Γεώργιος (που αργότερα καταλήφθηκε προσωρινά από τους Ουνίτες), καθώς και ένα Ελληνικό σχολείο. Η εκκλησία της Παναγίας (χρονολογείται ήδη από τον 5ο αιώνα, καθώς ήταν το καθολικό της μονής) καταστράφηκε από ουνίτες και εξαρχικούς το 1886, κατά τη διάρκεια των εθνικών ανταγωνισμών.[18][19] Ο ναός του Αγίου Γεωργίου χτίστηκε το 1830 πάνω σε ερείπια Βυζαντινού ναού,[3] και αγιογραφήθηκε από τον Γεώργιο από τη Χαλάστρα και τον Εμμανουήλ από τα Γιαννιτσά.[εκκρεμεί παραπομπή] Σύμφωνα με την καταγραφή του οδοιπόρου Σχινά το 1884, το Καλκίς (ή Καλκίτσι, Κιλκίς ή Κουκούσι) βρισκόταν κτισμένο στις πλαγιές ενός λόφου σε υψόμετρο 282 μ., αριθμούσε περίπου 380 οικογένειες, χριστιανικές και μουσουλμανικές, ήταν η «ἑστία τοῦ βουλγαρισμοῦ» στην επαρχία και 53 μέτρα ψηλότερα από αυτό βρισκόταν ένα «μοναστήριον ἑλληνικόν» ισομέγεθες με τη Μονή Δαφνίου.[20]

Ο Κιλκισιώτης Ιβάν Χατζηνικόλοφ (1869-1934), ένας από τους έξι συνιδρυτές της ΕΜΕΟ.

Το 1892 ο Κωνσταντίνος Χατζηλαζάρου, ιδιοκτήτης τσιφλικιού στο γειτονικό Γιάννες ή Ενέσοβο (σημ. Μεταλλικό), έγραφε στον Έλληνα υπουργό Εξωτερικών Στέφανο Δραγούμη ότι το Κιλκίς είχε πληθυσμό περίπου 6.000, από τους οποίους χίλιοι περίπου ήταν μουσουλμάνοι, χίλιοι ουνίτες, τέσσερις χιλιάδες εξαρχικοί και ορθόδοξοι «κατ' όνομα μεν δυο τρεις, κατ' ουσίαν δε ουδείς», και λειτουργούσε ως κέντρο της βουλγαρικής δράσης.[21] Σε όλα τα έγγραφα πρακτόρων της ελληνικής δράσης στη Μακεδονία το Κιλκίς μαζί με την πέριξ αγροτική χώρα, ο έλεγχος της οποίας επηρέαζε τον έλεγχο και της γειτονικής Θεσσαλονίκης, περιγράφεται ως στερούμενο ελληνικού ή ελληνίζοντος πληθυσμού, στην παρουσία του οποίου στηρίζονταν τα εθνολογικά επιχειρήματα της ελληνικής πλευράς. Από το Κιλκίς κατάγονταν και εκεί μεγάλωσαν σημαίνοντα στελέχη της ΕΜΕΟ, όπως ο Ιβάν Χατζηνικόλωφ και ο Γκότσε Ντέλτσεφ.[22]

Ο Παρθένιος, επίσκοπος Πολυανής (1899-1907).
Υποδοχή του Χιλμή πασά στο Κιλκίς (1908).

Όταν στις αρχές του 1901 οι οθωμανικές αρχές έλαβαν έκτακτα μέτρα για να καταστείλουν τη δράση της ΕΜΕΟ, προβαίνοντας σε συλλήψεις, φυλακίσεις και συνοπτικές καταδίκες ανταρτών, μελών και συμπαθούντων της οργάνωσης ιδίως στην περιοχή του Κιλκίς, και συλλαμβάνοντας 25 μέλη των Κομιτάτων στην πόλη, αξιωματούχοι του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών και ο επίσκοπος Πολυανής Παρθένιος θεώρησαν τη στιγμή κατάλληλη για να προσπαθήσουν σε συνεργασία με τις οθωμανικές αρχές να ανακαταλάβουν το χαμένο έδαφος στην περιοχή του Αβρέτ-Ισάρ και ιδίως στο Κιλκίς, που ήταν κέντρο διάδοσης της βουλγαρικής δράσης.[23] Τον Μάρτιο του 1901 ο Παρθένιος επισκέφθηκε το Κιλκίς και έλαβε τη διαβεβαίωση από έναν ντόπιο δάσκαλο ότι θα ήταν δυνατό να συγκεντρωθούν 20 υπογραφές ντόπιων ότι ήταν Ορθόδοξοι πατριαρχικοί, ώστε να δημιουργηθεί ελληνική κοινότητα στην πόλη.[24] Σε ανταπόκριση της αθηναϊκής εφημερίδας Εμπρός στις 21 Μαρτίου 1901 γράφηκε ότι στο Κιλκίς, «ακρόπολι του Βουλγαρισμού της Μακεδονίας», 42 οικογένειες αιτήθηκαν την επάνοδό τους στην Ορθοδοξία.[25][3] Όταν ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, στον οποίον είχε απευθυνθεί ο Παρθένιος, έστειλε έναν επίτροπό του στην πόλη τον επόμενο μήνα, 16 αρχηγοί οικογενειών, εκπρόσωποι 41 ατόμων, υπέγραψαν μια αναφορά με την οποία ζητούσαν την αποστολή πατριαρχικού ιερέα και τη σύσταση σχολείου.[26] Καθώς, ωστόσο, δεν τους καταβλήθηκαν προκαταβολικά τα υπεσχημένα ποσά, δεν παρουσιάστηκαν στον καϊμακάκη για να ζητήσουν την αλλαγή της καταχώρησης του μιλλέτ τους από «μπουλγκάρ» σε «ρουμ» στα διαμονητήριά τους («νουφούζια») και τον Μάιο ο αρχιερατικός επίτροπος εγκατέλειψε την προσπάθεια.[27] Τον Ιούλιο το έργο της σύστασης ελληνικής κοινότητας ανέλαβε ένας αρχιμανδρίτης του Πατριαρχείου που υπηρετούσε ως αρχιερατικός επίτροπος στα Σκόπια, που λίγο μετά την άφιξή του συνέταξε ένα πολυδάπανο σχέδιο δράσης σε μία έκθεση προς το ελληνικό προξενείο Θεσσαλονίκης, το οποίο, όμως, κρίθηκε αμφίβολης αποτελεσματικότητας από τον υπουργό Εξωτερικών Άθω Ρωμανό.[28] Το 1903 στάλθηκε ένας νέος αρχιερατικός επίτροπος στο Κιλκίς για να μη χαθεί η ελπίδα ανάκτησής του από την ελληνική πλευρά και το 1904 έγινε προσπάθεια σε συνεννόηση με τον Γενικό Διοικητή Μακεδονίας Χιλμή πασά να αλλαχθεί ο εχθρικά διακείμενος καϊμακάμης του Κιλκίς.[29]

Από την πόλη του Κιλκίς κατάγονταν οι Μακεδονομάχοι Γεώργιος Σαμαράς, Ιωάννης Δοϊρανλής και Πέτρος Κουκίδης καθώς και οι Ευαγγελία Τραϊανού Τζούκου και Αικατερίνη Σταμπουλή.[30] Επίσης, σημαντική ήταν η προσφορά της οικογένειας Χατζηλαζάρου. Η οικογένεια Χατζηλαζάρου διατηρούσε μεγάλο κτήμα στο Μεταλλικό, του οποίου τη σοδειά διέθετε για τη χρηματοδότηση του Μακεδονικού Αγώνα. Το κτήμα αποτέλεσε και καταφύγιο των Μακεδονομάχων στην περιοχή.[31][32]

Τον Μάρτιο του 1905 στο ελληνικό σχολείο φοιτούσαν 12 παιδιά, ενώ τον Ιούλιο η «Ορθόδοξη Ελληνική Κοινότητα Κιλκισίου» αριθμούσε δύο οικογένειες.[33] Σε μία έκθεση προς το υπουργείο εξωτερικών τον Μάιο του 1905 ο ιδρυτής ενός «Μακεδονικού Συνδέσμου» στην Καβάλα, προέκρινε σε περίπτωση αποτυχίας των προσηλυτιστικών ενεργειών των Ελλήνων στο Κιλκίς τη «δι' οιωνδήποτε μέσων διαγραφή αυτού από του χάρτου».[34]

Βαλκανικοί Πόλεμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον Οκτώβριο του 1912, κατά τον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο, οι κάτοικοι του Κιλκίς υποδέχθηκαν πανηγυρικά τον βουλγαρικό στρατό. Δυο μήνες αργότερα η πόλη έγινε πρωτεύουσα της «επαρχίας Θεσσαλονίκης» της νεοσύστατης Βουλγαρικής Στρατιωτικής Διοίκησης Μακεδονίας. Τον πρώτο καιρό της βουλγαρικής κυριαρχίας, παραστρατιωτικές ομάδες κομιτατζήδων εξαπέλυσαν διωγμό εναντίον των μουσουλμάνων κατοίκων της πόλης, με αποτέλεσμα το 1913 οι περισσότεροι να έχουν καταφύγει στη Θεσσαλονίκη και μόνο 22 από τις 300 μουσουλμανικές οικογένειες της πόλης να έχουν παραμείνει εκεί.[35]

Το κατεστραμμένο Κιλκίς κατά τον Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο.

Στον Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο του 1913 ο ελληνικός στρατός εισήλθε στο Κιλκίς μετά από την τριήμερη, πολύνεκρη μάχη του Κιλκίς-Λαχανά (19-21 Ιουνίου), κατά την οποία οι ελληνικές απώλειες ξεπέρασαν τις 10.000,[36] αλλά αποτέλεσε καθοριστικό βήμα για την τελική, νικηφόρα για την Ελλάδα έκβαση του πολέμου.[37] Όταν ο ελληνικός στρατός εισήλθε στο Κιλκίς το πρωί της 21ης Ιουνίου/4ης Ιουλίου, βρήκε την πόλη έρημη, καθώς οι περισσότεροι κάτοικοί της,[38] που ήταν Βούλγαροι, 7.000 συνολικά, μετά από προτροπή του Βούλγαρου επισκόπου[37] είχαν ακολουθήσει τον υποχωρούντα βουλγαρικό στρατό, με την εξαίρεση 400 αμάχων που βρήκαν καταφύγιο στο καθολικό ορφανοτροφείο της πόλης και 70 ατόμων που παρέμειναν στην πόλη και μάλλον σκοτώθηκαν. Προς το απόβραδο της ίδιας μέρας το Κιλκίς, αφού λεηλατήθηκε, πυρπολήθηκε και καταστράφηκε ολοκληρωτικά από τον ελληνικό στρατό.[38] Οι Κιλκισιώτες (βουλγαρικής συνείδησης) εγκατέλειψαν την πόλη, κατέφυγαν στη Βουλγαρία και εγκαταστάθηκαν στο μεγαλύτερο μέρος τους στη Σόφια.[37]

Εγκατάσταση προσφύγων (1913-1924)

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Με τη Συνθήκη Βουκουρεστίου (1913) επιδικάστηκε στη Βουλγαρία τμήμα της Μακεδονίας συμπεριλαμβανομένης της πόλης της Στρώμνιτσας (Τιβεριουπόλεως). Έτσι το ελληνικό στοιχείο αναγκάστηκε να καταφύγει στην Ελλάδα. Στην κατεστραμμένη από τον πόλεμο πόλη του Κιλκίς εγκαταστάθηκαν τον Αύγουστο του 1913 οι Έλληνες Μακεδόνες πρόσφυγες από τις πόλεις Στρώμνιτσα, Τίκφες και Γευγελή της βόρειας Μακεδονίας. Οι Στρωμνιτσιώτες που εγκαταστάθηκαν στο Κιλκίς, ανέρχονταν σε 3.500 πρόσωπα και έφεραν μαζί τους ως κειμήλια την παλαιά εικόνα των Πεντεκαίδεκα Ιερομαρτύρων και το λείψανο του αγίου Πέτρου, ενός εκ των Πεντεκαίδεκα Μαρτύρων πολιούχων της Στρώμνιτσας. Εναπόθεσαν τα κειμήλια σε έναν παλαιό ναό της Μεταμορφώσεως κοντά στο Κοιμητήριο, τον οποίο μετονόμασαν σε ναό των Πεντεκαίδεκα Μαρτύρων και από τότε καθιερώθηκαν ως πολιούχοι του Κιλκίς. Επίσης έφεραν και μια παλαιά εικόνα του Αγίου Δημητρίου την οποία εναπόθεσαν επίσης σε έναν παλαιό ναό του Αγίου Αθανασίου, που μετονόμασαν σε ναό του Αγίου Δημητρίου λόγω του ότι και στη Στρώμνιτσα υπήρχε ναός προς τιμήν του Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου, ο οποίος ήταν ο Μητροπολιτικός ναός της πόλης. Σε ανάμνηση του ονόματος της πατρίδας τους οι Έλληνες πρόσφυγες έδωσαν στην πόλη του Κιλκίς την ονομασία «Νέα Στρώμνιτσα».[39][40] Επισκεύασαν επίσης το παλιό βουλγάρικο σχολείο που σώθηκε από τη φωτιά που ξέσπασε μετά τη μάχη του Κιλκίς και εκεί λειτούργησε αρχικά Ημιγυμνάσιο και αργότερα το Γυμνάσιο Κιλκίς. Το ιστορικό αυτό κτίριο αποτέλεσε τμήμα του 2ου Γυμνασίου και σήμερα στεγάζει το Λαογραφικό μουσείο της πόλης.

Το επόμενο έτος, 1914, εγκαταστάθηκαν στο Κιλκίς Θρακιώτες από το Ακαλάν[41][42] (σήμερα Μπελοπόλιανε) και τη Στενήμαχο της Ανατολικής Ρωμυλίας, λόγω των διώξεων των Βουλγάρων, και από τη Βιζύη της Ανατολικής Θράκης. Από το 1913 έως το 1919 οι περισσότεροι Έλληνες των περιοχών αυτών μετακινήθηκαν εντός Ελληνικής επικράτειας στη Μακεδονία σύμφωνα με τη χάραξη των νέων συνόρων. Οι τελευταίοι Έλληνες της Στενημάχου, 304 οικογένειες, ήρθαν ως πρόσφυγες στο Κιλκίς το 1925 σύμφωνα με όσα είχε προβλέψει λίγα χρόνια νωρίτερα η Συνθήκη του Νεϊγύ. Οι Θρακιώτες πρόσφυγες της Στενημάχου τιμούν την Παναγία Ελεούσα και τον Άγιο Τρύφωνα προστάτη των αμπελοκαλλιεργητών καθώς ασχολούνταν με την καλλιέργεια της αμπέλου.[43][44][Χρειάζεται σελίδα]

Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, κατά τα έτη 1922-1924, εγκαταστάθηκαν στο Κιλκίς και την περιφέρειά του Έλληνες πρόσφυγες που προέρχονταν από τη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη και το έτος 1925 από την Ανατολική Ρωμυλία (Βόρεια Θράκη).[45] Το 1915 οι Θρακιώτες και Μακεδόνες πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν στην πόλη (από από το Ακαλάν (σήμερα Μπελοπόλιανε) της Ανατολικής Ρωμυλίας, τη Στρώμνιτσα και τη Βιζύη) επανέκτησαν τον ναό του Αγίου Γεωργίου, καθώς τον κατείχαν ακόμα Ουνίτες. Τότε, αποκαλύφθηκαν οι παλαιότερες ελληνικές γραφές στις αγιογραφίες, αφού ξύστηκαν οι νεώτερες κυριλλικές που είχαν προστεθεί[3].

Η πόλη επεκτάθηκε εγγύτερα στη σιδηροδρομική γραμμή της Θεσσαλονίκης ώστε να μπορέσει να δεχτεί και τους Έλληνες πρόσφυγες από τη Βουλγαρία, τη Σερβία και τη Μικρά Ασία.[εκκρεμεί παραπομπή]

Νέα Στρώμνιτσα - Κιλκίς

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ελληνική κυβέρνηση αρχικά σχεδιάσει να εγκατασταθούν στο Κιλκίς όλοι οι προερχόμενοι από τη Στρώμνιτσα Έλληνες πρόσφυγες και την καθιέρωση του ονόματος της πόλης ως Νέα Στρώμνιτσα. Αργότερα ο εισηγητής μετονομασίας των μη-ελληνικών τοπωνυμίων της Μακεδονίας Βασίλειος Κ. Κολοκοτρώνης πρότεινε τη διατήρηση της παλαιάς ονομασίας της πόλης (Κιλκίς) καθώς είχε συνδεθεί με την ιστορική μάχη από την οποία είχε κριθεί όλη η τύχη του ελληνοβουλγαρικού πολέμου. Η απόφαση αυτή έδωσε την αφορμή να εγκατασταθούν και Στρωμνιτσιώτες στη Θεσσαλονίκη, οι οποίοι, για να μη χάσουν την ενότητά τους, ίδρυσαν τον σύλλογο Στρωμνιτσιωτών «Η Τιβεριούπολις» με έδρα τη Θεσσαλονίκη και με παράρτημα στο Κιλκίς.[46]

Σε ανάμνηση της νικηφόρας για την Ελλάδα μάχης του Κιλκίς-Λαχανά το Πολεμικό Ναυτικό ονόμασε το 1914 ένα θωρηκτό με το όνομα της πόλης, το θωρηκτό Κιλκίς[47][48]

Κατοχή, Εθνική Αντίσταση και Απελευθέρωση (1941-44)

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η πόλη του Κιλκίς περιήλθε υπό Βουλγαρική κατοχή το 1943, όταν η Βουλγαρική ζώνη κατοχής επεκτάθηκε, ώστε να συμπεριλάβει τις περιφέρειες του Κιλκίς και της Χαλκιδικής. Οι Βούλγαροι ακολούθησαν πολιτική βίαιου εκβουλγαρισμού με απώτερο σκοπό την προσάρτηση της περιοχής στη Βουλγαρία, αλλά εμποδίστηκαν σ’ αυτό από τους Γερμανούς συμμάχους τους, που φοβήθηκαν μια αποσταθεροποίηση της Ελλάδας, αν οι Βούλγαροι συνέχιζαν την πολιτική τους. Η περιοχή έγινε μείζον κέντρο αντάρτικης αντιστασιακής δράσης πριν απελευθερωθεί το 1944.

Στις 4 Νοεμβρίου 1944 έλαβε χώρα η Μάχη του Κιλκίς (1944) μεταξύ του ΕΛΑΣ, από τη μία πλευρά, και εθνικιστικών ομάδων-συνεργατών του ναζιστικού Γ΄ Ράιχ και Ταγμάτων Ασφαλείας της Μακεδονίας, από την άλλη. Η μάχη διήρκεσε 9 ώρες και κατέληξε σε πλήρη επικράτηση του ΕΛΑΣ.[49][50]

Αξιοθέατα και ιστορικά μνημεία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αρχαιολογικό Μουσείο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Εξωτερική άποψη του αρχαιολογικού μουσείου του Κιλκίς.

Το Αρχαιολογικό Μουσείο Κιλκίς λειτουργεί από το 1972 και συγκεντρώνει στις αίθουσες του τα διάφορα ευρήματα του νομού, που προέρχονται από παραδόσεις ιδιωτών, καθώς και από τις συστηματικές ανασκαφές των τελευταίων ετών. Το υφιστάμενο κτήριο του μουσείου περιλαμβάνει τρεις αίθουσες με διάφορα ευρήματα της προϊστορικής περιόδου και της πρώιμης εποχής του Σιδήρου, ανασκαφικά ευρήματα από τον αρχαιολογικό χώρο του νεκροταφείου της εποχής του Σιδήρου του Παλιού Γυναικόκαστρου, καθώς και ευρήματα ιστορικών χρόνων από την καθημερινή ζωή των πόλεων Ευρωπού και Παλατιανού. Το σημαντικότερο έκθεμα είναι ο μοναδικός στη Βόρεια Ελλάδα Κούρος της αρχαίας Ευρωπού του 6ου π.Χ. αιώνα. Επίσης, έχει και εξωτερικό χώρο όπου φιλοξενούνται επιγραφές και πολλά άλλα εκθέματα προς θέαση.

Το Μουσείο λειτουργεί Τρίτη-Κυριακή από 8:30 ως 15:00 και διαθέτει υποδομές πρόσβασης για τα άτομα με ειδικές ανάγκες.

Πολεμικό Μουσείο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το πολεμικό μουσείο του Κιλκίς.

Το Πολεμικό Μουσείο του Κιλκίς άρχισε να λειτουργεί το 1966. Βρίσκεται στον πευκόφυτο λόφο του Ηρώου που απέχει 1 χλμ. από την πόλη, στον λόφο όπου έγινε η τριήμερη φονική μάχη του Κιλκίς (19-21 Ιουνίου 1913) μεταξύ του ελληνικού και του βουλγαρικού στρατού στη διάρκεια του Β' Βαλκανικού Πολέμου και πρόκειται για το παλαιότερο μουσείο από όσα ίδρυσε το Γενικό Επιτελείο Στρατού. Στον ίδιο χώρο υπάρχει Ηρώο πεσόντων της μάχης και προτομές ηρώων αξιωματικών.

Από τα πιο σημαντικά εκθέματα είναι οι σημαίες των πολεμικών σχηματισμών (μεραρχιών και συνταγμάτων) που έλαβαν μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους και τα προσωπικά αντικείμενα του συνταγματάρχη Αντωνίου Καμπάνη, που έπεσε μαχόμενος. Επίσης εκτίθεται οπλισμός, μετάλλια και παράσημα του ελληνικού και του βουλγαρικού στρατού και στολές Ελλήνων στρατιωτών και αξιωματικών του 1913 και διάφορα προσωπικά αντικείμενα πεσόντων μαχητών. Τέλος υπάρχουν πίνακες ζωγραφικής, λιθογραφίες και φωτογραφίες από τις κινήσεις του ελληνικού στρατού.

Στον προαύλιο χώρο του μουσείου, όπως και στο Ηρώο εκτίθενται ορειβατικά και πεδινά πυροβόλα που χρησιμοποιήθηκαν στη μάχη του Κιλκίς. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο ανάγλυφος χάρτης και η οπτικοακουστική παρουσίαση της μάχης. Το Στρατιωτικό Μουσείο διαθέτει μικρό χώρο στάθμευσης για ΙΧ οχήματα (χώρος στάθμευσης για λεωφορεία 300 μ. από το Μουσείο) και έχει δυνατότητα πρόσβασης για άτομα με ειδικές ανάγκες. Το μουσείο λειτουργεί καθημερινά από τις 08:00 έως 14:00 και από 17:00 έως 20:00, και τα Σαββατοκύριακα από 08:00 έως 20:00. Η είσοδος είναι δωρεάν.

Σπήλαιο Αγίου Γεωργίου

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Σπήλαιο του Αγίου Γεωργίου βρίσκεται στους πρόποδες του Λόφου του Αγίου Γεωργίου του Κιλκίς με μήκος διαδρόμων 300 μέτρων. Το μεγαλύτερο μέρος από τους σταλακτίτες και τους σταλαγμίτες καταστράφηκε από ανθρώπους που έμπαιναν και έσπαζαν κομμάτια, όπως τεχνίτες που έσπαγαν και χρησιμοποιούσαν τον διάκοσμο του σπηλαίου για επενδύσεις συντριβανιών, τζακιών κ.ά.[51] Η επιφάνεια του ξεπερνά τα 1.000 τετραγωνικά μέτρα και έχει δύο ορόφους. Η υγρασία του παραμένει σταθερή στο 95% και η θερμοκρασία του δεν ξεπερνά τους 15 με 17 βαθμούς Κελσίου. Αποτελείται από ασβεστολιθικά πετρώματα και χρονολογούνται 235 εκατομμύρια χρόνια πριν. Η δημιουργία του σπηλαίου άρχισε όταν το νερό της βροχής κατάφερε να περάσει μέσα στα πετρώματα ελευθερώνοντας διοξείδιο του άνθρακα με αποτέλεσμα τη διάβρωση του πετρώματος από την όξινη δράση του. Έτσι με το νερό της βροχής ασβεστίτης εγκαθίσταται στο σπήλαιο, ο οποίος είναι βασικό υλικό των σχηματισμών του σπηλαίου. Μέσα σε αυτό έχουν βρεθεί εκεί πάνω από 1200 δείγματα απολιθωμένων οστών ζώων σε πολύ καλή κατάσταση διατήρησης. Από ύαινα (Crocuta crocuta spelaea), αλεπού (Vulpes vulpes), γιγαντιαία νυφίτσα (Mustela putorius robusta), άγριο βόδι (Bos primigenius), ελάφια (Cervus elaphus, Megaceros giganteus), άλογα (Equus hydruntinus και E. caballus), πτηνά. Αξιοσημείωτη είναι και η παρουσία απολιθωμένων δοντιών και οστών που ανήκουν σε μικροθηλαστικά (τρωκτικά). Η ηλικία της πανίδας τοποθετείται στο Ανώτερο Πλειοστόκαινο (10-100,000 χρόνια πριν από σήμερα). Τον πλούσιο θησαυρό των απολιθωμάτων και των λοιπών σπηλαιολογικών ευρημάτων, καθώς και άλλα ενδιαφέροντα εκθέματα μπορεί ο επισκέπτης να γνωρίσει στο Κέντρο Προβολής Λόφου Αγίου Γεωργίου. Το σπήλαιο ανακαλύφθηκε τυχαία γύρω στο 1925 και η πρώτη χαρτογράφηση έγινε από την Άννα Πετροχείλου, το 1962. Το 1986 έγινε επισκέψιμο ύστερα από κατάλληλες εργασίες αξιοποίησης οι οποίες ξεκίνησαν το 1977.

Άλλα αξιοθέατα και μνημεία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στον μόνιμο εκθεσιακό του χώρο φιλοξενείται παλαιοντολογικά απολιθώματα ζώων και ευρημάτων που έχουν εντοπιστεί στο Σπήλαιο Κιλκίς, καθώς και άλλα ενδιαφέροντα εκθέματα όπως το ομοίωμα της στικτής ύαινας του σπηλαίου, ο “σπηλαιολόγος”, η αναπαράσταση του άγριου ημίονου.[52]

Μεταφορές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οδικές Μεταφορές

Το Κιλκίς είναι προσβάσιμο από τον αυτοκινητόδρομο Α1 μέχρι τον κόμβο του Πολύκαστρου και από την Εθνική Οδό 65 που διέρχεται περιφερειακά της πόλης του Κιλκίς και τη συνδέει νότια με την Εγνατία Οδό και τον Αυτοκινητόδρομο 25, ενώ βόρεια με το Τελωνείο Δοϊράνης και τέλος με το βόρειο άκρο του Αυτοκινητόδρομου 25, μόλις 10 χιλιόμετρα από το Τελωνείο Προμαχώνα (σύνορα Ελλάδας-Βουλγαρίας).

Το ΚΤΕΛ Κιλκίς εκτελεί καθημερινά δρομολόγια για Αθήνα, Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις της Ελλάδας.

Σιδηροδρομικές Μεταφορές

Το Κιλκίς διαθέτει σιδηροδρομικό σταθμό επί της σιδηροδρομικής γραμμής Θεσσαλονίκης - Αλεξανδρούπολης. Εκτελούνται καθημερινά δρομολόγια για Θεσσαλονίκη και Αλεξανδρούπολη.

Αεροπορικές Μεταφορές

Το Κιλκίς δεν διαθέτει αεροδρόμιο και εξυπηρετείται το αεροδρόμιο «Μακεδονία» της Θεσσαλονίκης, από το οποίο απέχει 66 χιλιόμετρα.

Γεωγραφία και κλίμα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το έδαφος του Κιλκίς είναι στο μεγαλύτερο μέρος του πεδινό ενώ το κλίμα είναι ηπειρωτικό, με ψυχρούς χειμώνες και ζεστά καλοκαίρια. Δέχεται δε πολλές βροχές και χιόνια κατά τη διάρκεια του χειμώνα.

Εκπαίδευση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στην πόλη του Κιλκίς υπάρχουν 14 Νηπιαγωγεία, 9 Δημοτικά σχολεία, 3 Ημερήσια Γυμνάσια και 1 Εσπερινό, 2 Ημερήσια Γενικά Λύκεια, 1 Εσπερινό, 2 ΕΠΑΛ, 1 EΠΑΣ και 1 Σ.Ε.Κ. Επίσης υπάρχει 1 ΤΕΕ Νοσηλευτικής - Σχολή Νοσηλευτικής ΓΝΝΚ και Εργαστήρια ΕΕΕΚ.

Στην πόλη του Κιλκίς είναι εγκατεστημένο το τμήμα Δημιουργικού Σχεδιασμού και Ένδυσης το οποίο αποτελεί παράρτημα της Σχολής Επιστημών Σχεδιασμού του Διεθνούς Πανεπιστημίου της Ελλάδος (πρώην ΤΕΙ Κεντρικής Μακεδονίας).

Από το 2000 στην πόλη λειτουργεί «Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη». Η συλλογή που έχει συγκεντρώσει αφορά όλα τα θεματικά πεδία των επιστημών και αποτελείται από περίπου 30.000 αντίτυπα βιβλίων, 220 CD-ROM, πλήρες αρχείο όλων των τοπικών εφημερίδων από το 2004 και 6 ενεργές συνδρομές σε περιοδικά. Παράλληλα, εμπλουτίζεται με νέο υλικό.[54]

Ιεροί Ναοί

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Ιερός Μητροπολιτικός Ναός Μεταμορφώσεως του Σωτήρος
  • Ιερός Ναός Αγίων Πεντεκαίδεκα μαρτύρων Πολιούχων Κιλκίς
  • Ιερός Ναός Αγίου Δημητρίου
  • Ιερός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου (Παναγία Κιλκίς)
  • Ιερός Ναός Αγίων Νικολάου και Βασιλείου
  • Ιερός Ναός Αγίου Θεράποντος
  • Ιερός Ναός Υψώσεως Τιμίου Σταυρού & Αγίας Αικατερίνης [55]

Πολιτιστικοί Φορείς

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Πολυάνειο Ωδείο της Ιεράς Μητροπόλεως Πολυανής και Κιλκισίου
  • Οργανισμός Πολιτισμού, Νέας Γενιάς και Αθλητισμού (Ο.ΠΟ.Ν.Γ.Α.) Δήμου Κιλκίς
  • Πολιτιστικός Σύλλογος Στενημαχιτών "Ο Άγιος Τρύφων" (Στενήμαχος Ανατολικής Θράκης)
  • Σύλλογος Στρωμνιτσιωτών "Η Τιβεριούπολις"
  • Σύλλογος Σαρακατσαναίων "Ο Φλάμπουρας"
  • Σύλλογος Θρακιωτών Νομού Κιλκίς "Θρακική Εστία"
  • Ένωση Ποντίων Νομού Κιλκίς "Οι Αργοναύτες"
  • Λύκειο Ελληνίδων Κιλκίς
  • Μακεδονική Καλλιτεχνική Εταιρεία "Τέχνη" - Παράρτημα Κιλκίς
  • Πολιτιστικός-Φιλανθρωπικός Σύλλογος "Αρμονία"
  • Πολιτιστική Εταιρία Εκπαιδευτικών Νομού Κιλκίς
  • Πολιτιστικό Σωματείο "ΧΟΡΟΝΟΣ εν.κύκλιος κίνηση"

Πολιτιστικές εκδηλώσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Διεθνές Φεστιβάλ Κουκλοθέατρου & Παντομίμας (υπό την αιγίδα του Δήμου Κιλκίς)
  • Ελευθέρια πόλεως Κιλκίς - 21 Ιουνίου (Αργία)
  • Το Στέκι της "Τέχνης" στο Μεταλλικό (Κινηματογράφος, Θέατρο, Μουσικές εκδηλώσεις κ.α.)
  • Θερινός Κινηματογράφος
  • Εμποροπανήγυρη Σεπτεμβρίου
  • Πολιτιστική εκδήλωση «Γυναικοκάστρεια», Παλαιό Γυναικόκαστρο

Προσωπικότητες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Επιστήμονες - Καλλιτέχνες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Χρίστο Σμύρνενσκι (1898-1923), Βούλγαρος ποιητής
  • Ανδρέας Μακρής (1930-2005), διάσημος βιολιστής
  • Παναγιώτης Μουλάς (1935-2012), καθηγητής Νεοελληνικής Γλώσσας του πανεπιστήμιου της Nanterre, του Νεοελληνικού Ινστιτούτου της Σορβόννης και της Φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ.
  • Λάζαρος Παυλίδης (1929-2004), συγγραφέας
  • Σάκης Μπουλάς (1954-2014), ηθοποιός, τραγουδιστής
  • Βίκυ Χατζηβασιλείου (1964-), νομικός, δημοσιογράφος, πολιτικός, τηλεπαρουσιάστρια ΕΤ3, Αlpha TV[56]
  • Θεόδωρος Ορφανίδης ( 1975 - ) Μαέστρος.
  • Φαίη Σκορδά (1980-), τηλεπαρουσιάστρια TV 100, MEGA, ANT1
  • Βασίλης Φθενάκης (1937-), Ανθρωπολόγος/Ανθρωπογενετικός, Ψυχολόγος, Καθηγητής, Δρ. Δρ. Δρ. Επίτιμος Καθηγητής Πανεπιστημίου Μόσχας (Moscow State Pedagogical University), Επίτιμος Διδάκτορας Πανεπιστημίου Κρήτης, Επίτιμος Διδάκτορας Χαροκοπείου Πανεπιστημίου, Επίτιμος Καθηγητής του Zhenjiang University for International Studies/Κίνα, Ειδικός Σύμβουλος του Zhenjiang University, 2006 - 2019 Επίτιμος Πρόεδρος της Didacta Association - Γερμανία.

Αθλητές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πολιτικοί

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αθλητισμός

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αθλητικές Εγκαταστάσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι κυριότερες αθλητικές εγκαταστάσεις της πόλης:

Δευτερεύουσες εγκαταστάσεις:

  • Κλειστό Γυμναστήριο 2ου Γυμνασίου
  • Κλειστό Γυμναστήριο 3ου Γυμνασίου

Αθλητικοί Σύλλογοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στο Κιλκίς δραστηριοποιούνται διάφορα αθλητικά σωματεία, με σημαντικότερα τον Κιλκισιακό στο ποδόσφαιρο και το Γ.Α.Σ. Κιλκίς στο χάντμπολ.

Αθλητικοί Σύλλογοι με έδρα το Κιλκίς
Σύλλογοι Ίδρυση Άθλημα Επιτεύγματα
Α.Ο. Κιλκισιακός 1961 Ποδόσφαιρο Παρουσία στη Β΄ Εθνική
Γ.Α.Σ. Κιλκίς 1981 Χάντμπολ Κυπελλούχος Ελλάδος 2004
Π.Α.Σ. Αετός Κιλκίς 1999 Μπάσκετ Παρουσία στη Γ΄ Εθνική
Α.Π.Σ. ΚουΠα Κιλκίς 2016 Μπάσκετ Παρουσία στη Γ΄ Εθνική

Εικόνες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Ο κούρος του Ευρωπού, στο Αρχαιολογικό Μουσείο Κιλκίς
    Ο κούρος του Ευρωπού, στο Αρχαιολογικό Μουσείο Κιλκίς
  • Τέχνη, Μακεδονική Καλλιτεχνική Εταιρεία - Παράρτημα Κιλκίς
    Τέχνη, Μακεδονική Καλλιτεχνική Εταιρεία - Παράρτημα Κιλκίς
  • Σωτήρης Χρηστίδης - Μάχη του Κιλκίς. Η Μάχη Κιλκίς-Λαχανά διεξήχθη 19-21 Ιουνίου 1913 κατά τη διάρκεια του Β΄ Βαλκανικού Πολέμου.
    Σωτήρης Χρηστίδης - Μάχη του Κιλκίς. Η Μάχη Κιλκίς-Λαχανά διεξήχθη 19-21 Ιουνίου 1913 κατά τη διάρκεια του Β΄ Βαλκανικού Πολέμου.
  • Λεπτομέρεια του τέμπλου στον ναό της Ιεράς Μονής Αγίου Γεωργίου Κιλκίς
    Λεπτομέρεια του τέμπλου στον ναό της Ιεράς Μονής Αγίου Γεωργίου Κιλκίς
  • Ο Παντοκράτωρ στον ναό της Ιεράς Μονής Αγίου Γεωργίου Κιλκίς
    Ο Παντοκράτωρ στον ναό της Ιεράς Μονής Αγίου Γεωργίου Κιλκίς
  • Ένα σπήλαιο στο Κιλκίς
    Ένα σπήλαιο στο Κιλκίς
  • Γιγαντόκουκλα του κουκλοθεάτρου Κιλκίς
    Γιγαντόκουκλα του κουκλοθεάτρου Κιλκίς

Δείτε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Влахов, Туше. Кукуш и неговото минало. София, 1969.
  2. ↑ «Ιστορία του Κιλκίς - Κιλκίς Μουσεία - Ήθη και Έθιμα του Κιλκίς - Αρχαία Κιλκίς - Μοναστήρια Κιλκίς - Κάστρα Κιλκίς». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Μαρτίου 2019. Ανακτήθηκε στις 30 Μαρτίου 2019. 
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 «ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΛΟΦΟΥ ΚΙΛΚΙΣ». Ιερά Μητρόπολης Πολυανής και Κιλκισίου. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 28 Ιουλίου 2016. 
  4. ↑ Άρθρο της εφημερίδας "Μακεδονία", 9 Μαΐου 2008
  5. ↑ Ιωάννης Γ΄ Βατάτζης - Εγκυκλοπαίδεια Μείζονος Ελληνισμού, Μικρά Ασία
  6. ↑ Αντωνίου Μηλιαράκη, "Ιστορία του Βασιλείου της Νικαίας και του Δεσποτάτου της Ηπείρου (1204-1261)", Εκδόσεις ΙΩΝΙΑ΄ (Εκδόσεις Ιονικής Τράπεζας), Αθήνα 1994
  7. ↑ Χρήστου Μιχαλόπουλου, "Η Λατινική Αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης (1204-1261)", εκδόσεις Σπανίδη, Ξάνθη 2007
  8. ↑ Harun Yeni, Demography and Settlement in Paşa Sancağı Sol-Kol Region According to Muhasebe-i Vilayet-i Rumeli Defteri Dated 1530, Supervisor: Prof. Halil İnalcık, Bilkent University, Department of History, Σεπτέμβριος 2006, σελ. 96
  9. ↑ Ιστορικό τεκμήριο από κώδικα του 1732
  10. ↑ «Ονόματα από Γαλάτιστα, Καστοριά, Νάουσα, Βέροια, Κιλκίς, Σέρρες, Επανομή, Ζαγκλιβέρι, Ασβεστοχώρι, Χορτιάτης, Βασιλικά και Δουμπιά σε κώδικα του 1732». 16 Ιουνίου 2010. Ανακτήθηκε στις 22 Ιουλίου 2018. 
  11. ↑ «Άρθρο Ιστορίας του Δήμου Κιλκίς». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Μαΐου 2004. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2004. 
  12. ↑ Καράβας 2014, σελ. 277
  13. ↑ Καράβας 2014, σελ. 277-8
  14. ↑ Καράβας 2014, σελ. 278-9
  15. ↑ Καράβας 2014, σελ. 279
  16. ↑ Καράβας 2014, σελ. 280, 281
  17. ↑ Ο Βόρειος Ελληνισμός κατά την πρώιμη φάση του Μακεδονικού Αγώνα (1878-1894) - Απομνημονεύματα Αναστάσιου Πηχεώνα, Κωνσταντίνος Απ. Βακαλόπουλος, Εκδοτικός οίκος Αντώνιου Σταμούλη, Θεσσαλονίκη 2004, σελ. 159
  18. ↑ [Στη Βουλγαρική "Τ. Βλάχωφ: Ιστορία του Κιλκίς", Φιλιππούπολη 1885]
  19. ↑ «Οικουμενικόν Πατριαρχείον, Ιερά Μητρόπολις Πολυανής και Κιλκισίου». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Ιουνίου 2010. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2010. 
  20. ↑ Νικόλαος Θ. Σχινάς (1886). «Οδοιπορικαί σημειώσεις Μακεδονίας, Ηπείρου Νέας Οροθετικής Γραμμής και Θεσσαλίας». Αθήνα: Messager d' Athènes. σελ. 368. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Ιουλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 4 Σεπτεμβρίου 2018. 
  21. ↑ Καράβας 2014, σελ. 281-2, 308-9
  22. ↑ Καράβας 2014, σελ. 280, 282
  23. ↑ Καράβας 2014, σελ. 283-8
  24. ↑ Καράβας 2014, σελ. 293-4
  25. ↑ Καράβας 2014, σελ. 290-1: «[...] Εις το περίφημο αυτό Κιλκίσιον, 42 οικογένειαι υπέβαλον αιτήσεις προς τον Επίσκοπον Πολυανής κ. Παρθένιον, δι' ων δηλούσι την απόφασίν των να επανέλθωσιν εις την Ορθοδοξίαν, προσκαλούσι δε την Α. Πανιερότητα εις την πόλιν των. [...]»
  26. ↑ Καράβας 2014, σελ. 289-90
  27. ↑ Καράβας 2014, σελ. 293-8
  28. ↑ Καράβας 2014, σελ. 298-308
  29. ↑ Καράβας 2014, σελ. 311-3
  30. ↑ ["Αφανείς Γηγενείς Μακεδονομάχοι" της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών (ΕΜΣ),Εκδόσεις University Studio Press, Θεσσαλονίκη 2008, σελ. 95]
  31. ↑ «"Χρήστου Ίντου: Κέντρα Οργάνωσης, Δράσης και Αντίστασης των Ελλήνων του Νομού Κιλκίς κατά την περίοδο του Μακεδονικού Αγώνα" Πρακτικά Συνεδρίου "100 Χρόνια από τον θάνατο του Παύλου Μελά", Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών (ΕΜΣ), Θεσσαλονίκη 2004». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Ιουλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2016. 
  32. ↑ Ελευθεροτυπία, Βασιλική Λάζου, 1 Ιουνίου 2014, Η περίπτωση του Μεταλλικού και οι δυσκολίες της αποκατάστασης
  33. ↑ Καράβας 2014, σελ. 313-4
  34. ↑ Καράβας 2014, σελ. 319
  35. ↑ Τάσος Κωστόπουλος (2016-06-18). «Μια παράξενη «απελευθέρωση»». Η Εφημερίδα των Συντακτών. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2019-03-30. https://web.archive.org/web/20190330182724/https://www.efsyn.gr/themata/fantasma-tis-istorias/73276_mia-paraxeni-apeleytherosi. Ανακτήθηκε στις 2019-03-30. 
  36. ↑ Μαργαρίτης, Γιώργος (1999). «Οι πόλεμοι». Στο: Χατζηιωσήφ, Χρήστος, επιμ. Ιστορία της Ελλάδας του 20ου αιώνα. Οι απαρχές 1900-1922. A2. Αθήνα: Βιβλιόραμα. σελ. 171.  Embiricos, Léonidas (2011). «Kilkis 1913 : territoire, population et violence en Macédoine». European Journal of Turkish Studies (12). https://journals.openedition.org/ejts/4486.  Για τις κινήσεις των αντίπαλων στρατευμάτων κατά τη μάχη, βλ. Σβολόπουλος, Κωνσταντίνος (1977). «Η μάχη του Κιλκίς-Λαχανά (19-21 Ιουνίου 1913) πόλεμοι». Ιστορία του Ελληνικού Έθνους. Νεώτερος Ελληνισμός από το 1881 ως το 1913. ΙΔ΄. Αθήνα: Εκδοτική Αθηνών. σελίδες 342–344. 
  37. ↑ 37,0 37,1 37,2 Γεώργιος Καραμαλάκης, Η μεταξύ Πάικου και Κρουσσίων Χώρα, Β΄ έκδοση, εκδόσεις Ηδωνός, Αθήνα, 1997, σελ. 118
  38. ↑ 38,0 38,1 Καράβας 2014, σελίδες 317-319. Embiricos, Léonidas (2011). «Kilkis 1913 : territoire, population et violence en Macédoine». European Journal of Turkish Studies (12). https://journals.openedition.org/ejts/4486.  Τάσος Κωστόπουλος (18-06-2016). «Μια παράξενη «απελευθέρωση»». Η Εφημερίδα των Συντακτών. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2019-03-30. https://web.archive.org/web/20190330182724/https://www.efsyn.gr/themata/fantasma-tis-istorias/73276_mia-paraxeni-apeleytherosi. Ανακτήθηκε στις 2019-03-30.  Κωστόπουλος, Τάσος (2007). Πόλεμος και εθνοκάθαρση: Η ξεχασμένη πλευρά μιας δεκαετούς εθνικής εξόρμησης (1912-1922). Αθήνα: Βιβλιόραμα. σελίδες 50–51. 
  39. ↑ «Εξέλιξη πληθυσμού Δήμου Κιλκίς». Οδηγός Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 26 Ιανουαρίου 2012. 
  40. ↑ «Ιερά Μητρόπολις Πολυανής και Κιλκισίου: Οἱ Άγιοι Πεντεκαίδεκα Ἱερομάρτυρες, impk.gr». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Ιουνίου 2021. Ανακτήθηκε στις 15 Οκτωβρίου 2020. 
  41. ↑ Μακεδονικά - eJournals
  42. ↑ Ακαλάν Δήμος (1915 - 1919) Θρακικός Ηλεκτρονικός Θησαυρός
  43. ↑ Από τα μοναστήρια των χαμένων πατρίδων στα μοναστήρια του τόπου μας
  44. ↑ Η Στρώμνιτσα, από την εποποιία στο δράμα. Έκδοση του Συλλόγου Στρωμνιτσιωτών Κιλκίς «Η Τιβεριούπολις», Κιλκίς 1990
  45. ↑ [1]
  46. ↑ Α. Αγγελόπουλος, Βόρειος Μακεδονία. Ο Ελληνισμός της Στρωμνίτσης, τοπογραφία-ιστορία-εκκλησία-παιδεία-εθνική και κοινοτική ζωή, Θεσσαλονίκη 1980, σσ. 150-151.
  47. ↑ πρώην θωρηκτό USS Mississippi
  48. ↑ Καράβας, Σπύρος (2014). Μυστικά και παραμύθια από την ιστορία της Μακεδονίας. Αθήνα: Βιβλιόραμα. σελ. 323. 
  49. ↑ Σ. Δορδανάς Έλληνες εναντίον Ελλήνων, Ο κόσμος των Ταγμάτων Ασφαλείας στην κατοχική Θεσσαλονίκη 1941-1944. εκδ. Επίκεντρο, 2006, isbn 960-6647-31-5
  50. ↑ Μητσόπουλος Θανάσης, Το 30ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ, Αναμνήσεις στα μακεδονικά βουνά, εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ, σελ. 405.
  51. ↑ Σπήλαιο Κιλκίς, τοπικός οδηγός
  52. ↑ «Κέντρο Προβολής Λόφου Αγίου Γεωργίου». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Ιουλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου 2017. 
  53. ↑ «Προωθείται το έργο αναπαλαίωσης του ιστορικού επισκοπείου της Μητροπόλεως». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Ιουλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 21 Μαΐου 2019. 
  54. ↑ https://vivl-kilkis.kil.sch.gr/
  55. ↑ «Διοίκηση Ι.Μητρόπολις | Ιερά Μητρόπολις Πολυανής και Κιλκισίου». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Μαΐου 2019. Ανακτήθηκε στις 21 Μαΐου 2019. 
  56. ↑ Ραδιοφωνικός σταθμός, Αδέσμευτος 95,2 Βίκυ Χατζηβασιλείου[νεκρός σύνδεσμος]

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Διαβάστε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Κιλκίς&oldid=10888161"