Jaś i Małgosia - WPIS ODZYSKANY

Dawno, dawno temu, kiedy nasze pra-pra-pra-pra-pra-babcie i dziadkowie byli jeszcze młodzi, w pewnym lesie żył sobie drwal z rodziną. Biedna to była rodzina, ojciec ledwie zarabiał na chleb powszedni dla żony i małoletnich dziatek: Jasia i Małgosi. Frasował się co niemiara dobry człek, co zrobić, by swym dzieciom zapewnić dostatnie życie, lecz pomimo tego, że pracował ciężko, cała rodzina zawsze chodziła głodna. 

 

Tak wyglądał biedny, zmęczony życiem drwal. Jako że był to mądry życiowo człowiek, posiadł umiejętność podszywania się pod młodego, jędrnego chłopa.

Pewnej zimy, gdy ziemię ściął straszliwy mróz, w chatce biednej rodziny rozegrały się tragiczne wydarzenia. Żona drwala, przez nieuwagę wylała na siebie garnek z ukropem, oblazła ze skóry i w kilka dni zeszła z tego świata. Cała rodzina rozpaczała po starcie, lecz że ze śmiercią kobiety głód zaczął dręczyć familię jeszcze dotkliwiej (ojciec zupełnie nie znał się na gotowaniu), przeto trup nieszczęsnej niewiasty nie spoczął w ziemi, a został ogryziony z mięsa do ostatniej kosteczki.

 

Zanim odeślemy mateczkę Jasia i Małgosi w krainę aniołków, spójrzmy choć przez chwilę w jej blade liczko. Tu - jeszcze przed ugotowaniem na śmierć.
 

A gdy i tego żałosnego posiłku w chacie już nie stało, Jaś wziął do ręki siekierę i ukatrupił starego, tak by przez jakiś czas jemu i siostrze starczyło mięsa. Żylaste ono było i twarde, ale przecież dało się pociąć i ugotować w kotle. Zjadły przeto dzieci oboje rodziców i znów zaczęła im zaglądać w oczy śmierć głodowa. Postanowiły zatem, że muszą zacząć zarabiać i otworzyły w swej chatce swojej burdel dla starych zboczeńców, rozsmakowanych w urokach dziecięcego ciała. W krótkim czasie ów przybytek wszetecznej rozkoszy stał się sławny w całej okolicy, a nawet i na królewskim dworze co drugi hrabia poszeptywało jego urokach.

Jaś odziedziczył urodę po sąsiedzie.

 

Małgosia była ciut męska w wyrazie i nie uznawała noszenia staników.

Najczęstszą klientką nawiedzającą mały domek była pewna stara wiedźma, która mieszkała ponoć w chatce z piernika i słynęła z bogactwa. Czarownica owa wielce była chutliwa i na młodych chłopców zajadła, wielu w swym długim życiu na śmierć już zajeździła. Bał się biedny Jasio, że i jego los ten spotka, przeto wraz z Małgosią obmyślił, że wiedźmę ze świata tego zgładzą.

Wiedźma jeździła nocami na ożogu i nie płaciła podatków. Miała w domu czarnego kota i niesprawną lodówkę.

Gdy zbliżył się termin kolejnej wizyty niewyżytej staruchy dzieci zastawiły na nią pułapkę. W momencie, gdy wiedźma stanęła w drzwiach ich domku dziateczki spuściły jej na łeb gar wrzątku, który ukatrupił starą babę równie skutecznie, co niegdyś ich mamusię. Ze schowaniem ciała problemów nijakich nie było, dzieci rozsmakowały się już w ludzkim mięsie i z przyjemnością pożarły czarownicę.

Zbrodnia ich zostałaby niewykryta i niepomszczona, gdyby nie głupota Małgosi, która przywłaszczyła sobie złote pierścienie czarownicy i paradowała w nich po wsi. Na swoje nieszczęście Baba Jaga miała w tej wsi krewnego, bardzo brzydkiego chłopa, któremu Małgosia nigdy nie dała w pozycji „na mrówkojada”, choć bardzo ją o to prosił. On to właśnie rozpoznał pierścienie swojej zmarłej ciotuchny na ręku dziewczęcia i doniósł o tym władzom. Te zaś zwinęły dzieci do ciupy i po torturach wymogły na nich przyznanie się do winy. Karą dla małoletnich morderców było spalenie na stosie, po wcześniejszym wysłuchaniu pieśni: "Majteczki w kropeczki, łohohoho". Tak właśnie skończyła się niechlubna kariera nieszczęsnych Jasia i Małgosi.

 

Chciał "na mrówkojada", ukatrupmy dziada!
 

W roli Jasia, Małgosi i pozostałej ferajny wystąpiły różne lalki, które do tej pory nie zaznały objawienia na blogu.

Do wszystkich tych lalek na pewno jeszcze wrócę, a jakbym tego nie zrobiła, to może one wrócą do mnie.