Праца
Пра́ца, або Работа — мэтазгодная сьвядомая дзейнасьць чалавека, накіраваная на захаваньне, відазьмяненьне і прыстасаваньне асяродзьдзя пражываньня для задавальненьня ўласных патрэбаў праз вытворчасьць тавараў і паслугаў.
У ходзе прыстасаваньня да зьнешняга асяродзьдзя людзі разьвіваюць і ўдасканальваюць прылады, сродкі і падзел працы. Пры абмене з прыродай людзі выкарыстоўваюць мэханічную, фізычную і хімічную якасьці прадметаў і зьяваў прыроды празь іх узаемаўплыў адзін на аднаго для дасягненьня загадзя вызначанай мэты. Зьмест выяўляецца ў акрэсьленасьці працоўнага прызначэньня, абумоўленага прыладай, тэхналёгіяй, ладам вытворчасьці і майстэрствам працаўніка. Адлюстроўвае спосаб спалучэньня вытворцы са сродкамі вытворчасьці, абумоўлены ўзроўнем разьвіцьця вытворчых сілаў.
Прызначэньне
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Вылучаюць тры прызначэньні працы:
- апасродкаванае: устанаўленьне ўзаемасувязяў між прадметамі прыроды праз саматужныя, рамесныя прылады і эмпірычнае пазнаньне;
- упарадкавальнае: уплыў на ўзаемадзеяньне між прыроднымі зьявамі і прадметамі праз машыны і прыродазнаўчыя веды;
- кіравальнае: кіраваньне ўнутраным мэханізмам зьяваў і прадметаў прыроды праз навукова-тэхнічны пераварот.
Законы
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- Закон падзелу працы. Грамадзкі лад спараджае спосабы і віды (цялесная і разумовая, прамысловая і сельскагаспадарчая, не- і кваліфікаваная, выканаўчая і кіраўніцкая) падзелу працы, што вынікаюць з узроўню разьвіцьця вытворчых сілаў і прыроды гаспадарчых дачыненьняў. Грамадзтва падзяляецца паводле занятасьці пэўнымі відамі працы. Дачыненьні між грамадзкімі групамі залежаць ад іх становішча і пашаны працы.
- Закон перамены працы. Замена вытворчасьці вымагае гнуткіх, шматбакова разьвітых працаўнікоў, здольных да навучаньня і перанавучаньня ў ходзе зьмены вытворчых дзеяньняў.
- Закон спаборніцтва. Спаборнасьць прымушае капітал напружваць вытворчыя сілы[1].
Беларусь
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Паводле зьвестак Міністэрства працы і сацыяльнай абароны Беларусі, на канец 2012 году каля 800 000 працоўных месцаў, якія складалі 1/3 ад іх агульнага ліку, мелі шкодныя ўмовы. За 2013 год палепшылі ўмовы на больш як 55 000 працоўных месцаў, а ў адпаведнасьць з правіламі гігіены прывялі 27 000 працоўных месцаў. Пры гэтым, на вытворчасьці загінула 169 чалавек у 2012 годзе і 168 — у 2013-м. Найбольш загінула ў Менскай, Віцебскай і Гарадзенскай абласьцях. Найчасьцей людзі гінулі на працоўным месцы праз парушэньне нарматываў ладжаньня працы і ап’яненьне сьпіртовымі напоямі[2].
Глядзі таксама
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Крыніцы
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- ^ Галіна Сакалова. Праца // Беларуская энцыклапедыя ў 18 тамах / Генадзь Пашкоў. — Менск: Беларуская энцыкляпэдыя, 2001. — Т. 13. — С. 31. — 576 с. — 10 000 ас. — ISBN 985-11-0216-4
- ^ Дыяна Серадзюк. Бясьпека на рабоце — справа ня толькі наймальніка // Зьвязда : газэта. — 18 лютага 2014. — № 30 (27640). — С. 5. — ISSN 1990-763x.
Гэта — накід артыкула па эканоміцы. Вы можаце дапамагчы Вікіпэдыі, пашырыўшы яго. |