Rei de los belgues

Rei de los belgues
	posición hereditaria, títulu real o nobiliariu y título de autoridad (es)
	monarca y rei
Titular	Felipe de Bélxica dende 21 xunetu 2013
Residencia	Castillo Real de Laeken (es)
Parte de	Monarca de Belgica (es)
Xurisdicción	Bélxica
Institución	Crown Council (en)
Estáu	Bélxica
Creación	21 xunetu 1831

Rei de los belgues ye'l títulu de los monarques de Bélxica. La denominación rei de Bélxica nun s'utiliza. Al rei correspuénde-y, xunto col Gobiernu, el poder executivo federal.

Oríxenes

Árbol xenealóxicu de los reis de los belgues.

La Revolución belga, empecipiada n'agostu de 1830, contra'l poder neerlandés (Bélxica pertenecía a los Países Baxos dende 1815) consiguió la independencia de Bélxica y la creación d'un gobiernu provisional. En payares de 1830 formóse un Congresu Nacional qu'escoyó la monarquía constitucional como forma de gobiernu al traviés de la Constitución belga de 1831.^[1]

El Congresu Nacional ufiertó la corona belga a Luis de Orléans, fíu de Lluis Felipe I de Francia, sicasí'l monarca francés negóse. Ante esto nomó una Rexencia so la direición d'Erasmo Luis Surlet de Chokier a la espera d'un candidatu. Finalmente ufiertóse la corona al príncipe alemán Leopoldu de Saxonia-Coburgu-Saafeld, que vivía n'Inglaterra y había estáu casáu cola heredera al tronu británicu Carlota Augusta, que morrió en 1817. Leopoldu refugara primeramente la corona de Grecia, pero sicasí aceptó la belxicana y foi escoyíu en 1831 con 142 votos a favor de 196. El 21 de xunetu, que dende entós ye fiesta nacional en Bélxica, xuró la constitución na Plaza Real de Bruxeles y convirtióse nel primer rei de Bélxica.

De resultes de la revuelta belga, les potencies europees aceptaron la independencia de Bélxica (Protocolu de Londres de 1830). Sicasí'l rei Guillermu I negar a aceptar los fechos y empecipió una invasión n'agostu de 1831, que terminó en fracasu. Finalmente Leopoldu I foi reconocíu como Rei de los belgues, y per ende la independencia de Bélxica, nel Tratáu de Londres de 1839.

Poderes

Bélxica ye una monarquía constitucional hereditaria. El rei ye irresponsable de los sos actos, polo que los sos actos tienen de ser refrendaos por un miembru del Gobiernu,^[2] asina mesmu los sos poderes provienen de la Constitución a la que tien de xurar fidelidá (artículos 33 y 91)^[3] El Rei actúa como árbitru y guardián de la unidá ya independencia del país, representar a Bélxica nel esterior y ostenta el máximu rangu de mandu de les Fuercies Armaes belgues.

Al rei esta llindáu pa espresar les sos posiciones ideolóxiques o polítiques. Sicasí en marzu de 1990 Balduino de Bélxica negar a roblar la llei de despenalización del albuertu daes los sos convencimientos relixosos, ante esta situación, el gobiernu decidió invocar l'artículu 82 de la Constitución ("la incapacidá temporal pa reinar del representante de la Corona"). El gobiernu asumió la Rexencia y asina pudo aprobar la llei (artículos 93 y 90).^[3]

Rexencia

En trés causes exercióse la Rexencia na hestoria de Bélxica:

Erasmo Luis Surlet de Chokier (25 de febreru - 20 de xunetu de 1831). Foi escoyíu pol Congresu Nacional tres el refugu de Lluis Felipe I de Francia a que'l so fíu ocupara'l tronu belga.^[4] Arrenunció cola llegada de Leopoldu I.

Carlos de Bélxica (20 de setiembre de 1944 - 20 de xunetu de 1950). Foi nomáu tres el final de la ocupación nazi de Bélxica, y mientres el Gobiernu valoraba la vuelta de Leopoldu III tres los sos actos mientres la ocupación alemana. Leopoldu III tornó tres el plebiscitu de 1950.

Conseyu de Ministros presidíu pol Primer Ministru Wilfried Martens (4 - 5 d'abril de 1990) Foi nomáu tres la negativa del rei Balduino de roblar la despenalización del albuertu. Tres l'aprobación de la llei, el rei retomó les sos funciones.

Monarques

Bélxica ye un país con tres llingües oficiales: el francés, el neerlandés y l'alemán. Los monarques suelen utilizar los sos nomes tantu en francés como en neerlandés, yá que n'alemán utilicen los nomes franceses (al igual que n'inglés).

Imaxe	Nome	Entamu	Finalización	Consorte real
Casa de Saxonia-Coburgu y Gotha (1831-)
	Leopoldu I (1790-1865)	21 de xunetu de 1831	10 d'avientu de 1865	Luisa María d'Orleans (1812-1850) casaos en 1832
	Leopoldu II (1835-1909)	10 d'avientu de 1865	17 d'avientu de 1909	María Enriqueta d'Austria (1836-1902) casaos en 1853
	Alberto I (1875-1934)	17 d'avientu de 1909	17 de febreru de 1934	Isabel Gabriela de Baviera (1876-1965) casaos en 1900
	Leopoldu III (1901-1983)	23 de febreru de 1934	16 de xunetu de 1951	Astrid de Suecia (1905-1935) casaos en 1926
Rexencia del príncipe Carlos de Bélxica (20 de setiembre de 1944 - 20 de xunetu de 1950)
	Leopoldu III (1901-1983)	23 de febreru de 1934	16 de xunetu de 1951	Lilian Baels (1916-2002) casaos en 1941
	Balduino (1930-1993)	16 de xunetu de 1951^[5]	31 de xunetu de 1993	Fabiola de Mora y Aragón (1928-2014) casaos en 1960
	Alberto II (1934-)	9 d'agostu de 1993	21 de xunetu de 2013	Paola Ruffo di Calabria (1937-) casaos en 1959
	Felipe I (1960-)	21 de xunetu de 2013	Presente	Matilde de Bélxica (1973-) casaos en 1999

Referencies

↑ J. S. Fishman: Diplomacy and revolution, the London conference of 1830 and the Belgian revolt. Amsterdam 1988. ISBN 90-5068-003-8
↑ [1]
↑ ^3,0 ^3,1 Error de cita: La etiqueta <ref> nun ye válida; nun se conseñó testu pa les referencies nomaes 2eeaf91b
↑ Michel Géoris, le premier souverain de Belgique: le régent Surlet de Chokier ; Bruxelles (Éditions Luc Pire), 2001
↑ Arrenunció temporalmente al exerciciu de les sos funciones ente'l 4 y 5 d'abril de 1990

Ver tamién

[1] J. S. Fishman: Diplomacy and revolution, the London conference of 1830 and the Belgian revolt. Amsterdam 1988. ISBN 90-5068-003-8

[2] [1]

[2eeaf91b-3] 3,0 ^3,1 Error de cita: La etiqueta <ref> nun ye válida; nun se conseñó testu pa les referencies nomaes 2eeaf91b

[4] Michel Géoris, le premier souverain de Belgique: le régent Surlet de Chokier ; Bruxelles (Éditions Luc Pire), 2001

[5] Arrenunció temporalmente al exerciciu de les sos funciones ente'l 4 y 5 d'abril de 1990

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]