Ignacio Andrade

Ignacio Andrade
diputáu de Venezuela Presidente de Venezuela
Vida
Nacimientu	Mérida, 31 de xunetu de 1839
Nacionalidá	Venezuela
Muerte	Macuto, 17 de febreru de 1925 (85 años)
Estudios
Llingües falaes	castellanu
Oficiu	políticu, diplomáticu, militar
Graduación	xeneral
Creencies
Relixón	catolicismu
Partíu políticu	Partido Liberal (es)

Ignacio Andrade Troconis (31 de xunetu de 1839, Mérida – 17 de febreru de 1925, Macuto) foi un militar y políticu venezolanu, Presidente de la República dende'l 20 de febreru de 1898 al 23 d'ochobre de 1899.

Biografía

Fíu del xeneral José Escolásticu Andrade, quien lluchara nes guerres d'independencia, por cuenta del so llinaxe militar pudo incorporase prontamente a l'actividá castrense y enfusara na vida política. Realizó estudios militares n'Alemaña y Estaos Xuníos; dempués de tornar al país, concentrar na so carrera militar. Anque nun se tienen rexistros detallaos de la mesma, para 1873 figura nes files del exércitu del xeneral Venancio Pulgar; darréu apuerta al grau de xeneral.

Miembru del Partíu Lliberal, desempeñóse como Presidente del estáu Falcón ente 1883 y 1885, y al añu siguiente ye nomáu Senador pol mesmu estáu, qu'entendía entós los territorios actuales de Falcón y Zulia (1886). Depués, exerció los cargos de gobernador del Distritu Federal (ochobre 1892), ministru d'Instrucción Pública (marzu 1893), diputáu pol Gran Estáu Miranda (abril 1893), ministru d'Obres Públiques (xunu 1893) y presidente del Gran Estáu Miranda, formáu nesi entós polos actuales estaos d'Aragua, Miranda, Nueva Esparta y Guárico (1894-1897). Desempeñándose nesti últimu cargu, foi propuestu como'l candidatu oficial del gobiernu de Joaquín Crespo pa les eleiciones a realizase'l 1 de setiembre de 1897.

Nunos comicios llomaos de fraudulentos, Andrade llogró una amplia victoria sobre'l xeneral José Manuel Hernández, principal figura de la oposición. Arriendes d'ello, el trunfu eleutoral de Andrade producióse dientro d'un clima políticu de crispadura, que desaguó nel movimientu insurreccional conocíu como la Revolución de Queipa, que lideró'l mentáu José Manuel Hernández.

Mientres el desenvolvimientu de les aiciones béliques qu'empezaron el 23 de febreru de 1898 y estendiéronse hasta'l 12 de xunu del mesmu añu, producióse un sucesu inesperáu qu'afectó de manera negativa a la correlación de fuercies qu'arrodiaben a Andrade: la muerte de Joaquín Crespo. N'efeutu, de resultes de la desapaición del escenariu políticu de Crespo, tres el so decesu nel combate de Matu Carmelera (16 d'abril de 1898), una gran cantidá de caudiellos vieron la oportunidá d'algamar el poder, incluyendo al propiu xeneral Ramón Guerra, quien nel so cargu de Ministru de Guerra prindara al Mocho Hernández, y depués alzóse en contra del gobiernu d'Ignacio Andrade, anque resultó derrotáu.

Amás de los movimientos insurreccionales que tuvieron llugar, mientres la xestión alministrativa de Andrade esperimentáronse series dificultaes económiques –motivaes en gran parte pola baxa internacional del preciu del café, productu que representaba más del 80 per cientu de les esportaciones de Venezuela-, la rocea de ciertos círculos políticos, la oposición a les reformes constitucionales qu'intentó promulgar y una grave epidemia de viruela. Como aspeutos positivos del so gobiernu pueden mentase la creación del Ministeriu d'Agricultura, pa llograr el desenvolvimientu de los recursos del campu, y la firma del laude que decidió la cuestión de llendes cola Guayana Inglesa, el 3 d'ochobre de 1899.

Finalmente, Andrade foi derrocáu a fines d'ochobre de 1899 pola llamada Revolución Lliberal Restauradora, liderada por Cipriano Castro, que trunfó ensin que les fuercies gubernamentales fixeren un gran esfuerciu por encalorala.

Una vegada fuera del poder, Ignacio Andrade se exilió en Puertu Ricu, onde escribió una obra avera del movimientu que lu derrocó, titulada ¿Porqué trunfó la Revolución Restauradora?, publicada trenta años dempués de la so muerte (1955).

L'amnistía del 19 de payares de 1903 dexó-y tornar a Venezuela, onde collaboró col gobiernu de Cipriano Castro, en calidá d'embaxador en Cuba y como Superintendente de la Renta de Llicores nel Distritu Federal. Participó tamién col gobiernu de Juan Vicente Gómez, esta vegada en calidá de ministru de Rellaciones Esteriores, ente 1916 y 1917; y de Rellaciones Interiores, ente 1917 y 1922.

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Ignacio Andrade.
• Biografía d'Ignacio Andrade - VenezuelaTuya.com
• Ignacio Andrade - Biografíes y Vides

• Datos: Q142080
• Multimedia: Ignacio Andrade