Idolatría
| Idolatría | |
|---|---|
| creyencia relixosas | |
| Dogma y relixón | |
 |
Idolatría ye un conceutu abrahámico pa l'adoración indebida que se da a los ídolos. En toles relixones abrahámiques la idolatría ta severamente prohibida, anque les interpretaciones de lo que constitúi idolatría varia ente elles. N'otres relixones l'usu d'imáxenes de cultu ye aceptáu. Qué imáxenes, idees o oxetos constitúin idolatría de cutiu ye oxetu de considerables disputes. La evitación del usu d'imáxenes por razones relixoses ye llamáu aniconismo. La destrucción d'imáxenes relixoses dientro d'una sociedá ye llamáu iconoclasia.
El comportamientu consideráu idólatra o potencialmente idólatra puede incluyir la creación de cualquier tipu d'imaxe d'una deidá o otres figures d'importancia relixosa como profetes, santos y clérigos, la creación d'imáxenes de persones o animales cualesquier, y l'usu de símbolos relixosos o seculares. Amás, los teólogos estendieron el conceutu pa incluyir a la importancia indebida de cualesquier otru aspeutu relixosu, o secular de la vida polo xeneral, que nun inclúin necesariamente l'usu d'imáxenes. Por casu, el Catecismu de la Ilesia católica sostién: «La idolatría non yá refierse a l'adoración falsa del paganismu. L'home comete idolatría cada vez que venera y reverencia a una criatura en llugar d'a Dios, yá seya esti dioses, demonios (por casu satanismu), poder, prestar, raza, ancestros, Estáu, dineru, etc».[1]
L'usu del términu dase principalmente na lliteratura relixosa xudía y cristiana, y l'interpretación del conceutu foi parte de grandes divisiones ente distintes denominaciones cristianes, cuantimás ente'l protestantismu y el catolicismu. Na historia del cristianismu atopamos distintes posiciones de les autoridaes civil y relixosu frente a la tema de l'adoración d'imáxenes. La espansión del cristianismu nos primeros sieglos dempués de Cristu, acompañar d'imáxenes de mártires y santos, a los que se sumaron les imáxenes de María dempués del Conceyu d'Éfesu.[2]
Nel contestu actual, sicasí, la idolatría tamién puede referise a fenómenos sociales onde son creaes y adoraes falses perceiciones, y inclusive usada como términu na industria del entretenimientu pa quien gocia d'una alta popularidá y almiración. Esti artículu va llindar a la so acepción relixosa.
Etimoloxía
[editar | editar la fonte]La pallabra idolatría provién por haploloxía de les pallabres griegues εἰδωλολατρία eidololatria, parasíntesis de εἰδωλολάτρης, de εἴδωλον eidolon, "imaxe, figura", y λάτρις latris "devotu"[3] o λατρεύειν latreuein "adoración", de λάτρον latron "tributu".
Anque l'orixe griegu paez ser una traducción griega de la frase hebrea avodat elilim atopada na lliteratura rabina (e.g., bChul., 13b, Chigre.), ente que'l términu griegu nun ye atopáu en sí mesmu en Septuaginta, Filón d'Alexandría, Flavio Josefo o otros escritos xudíos helenos. Tampoco ye atopáu na lliteratura griega pre-cristana. Nel Nuevu Testamentu, la pallabra griega solo ye atopada nes cartes de Pablo, Pedro, Juan y Revelaciones, onde tien un sentíu despreciatible, como unu de los vicios. Tamién s'atopa nel Didaché y el Conceyu de Xerusalén inclúi una prohibición de la contaminación de los ídolos». Términos hebreros pa la idolatría inclúin avodah zarah (adoración estranxera) y avodat kochavim umazalot (adoración de los planetes y les constelaciones).[4]
Xudaísmu
[editar | editar la fonte]La idolatría ta prohibida na Torah y ye, xunto cola roxura, el asesinatu y el incestu, pecaos que nun tienen de cometer se nin siquier pa salvar la vida. Aun así, d'alcuerdu a la Biblia la idolatría persistió nel antiguu Israel; exemplos d'ello son el cultu a Baal, a Astarot, a Moloch, a los astros y la prostitución sagrada. Los rabinos prohibieron tou contautu colos idólatres, inclusive compartir alimentos con ellos.[5]
Cristianismu
[editar | editar la fonte]
El puntu de vista cristianu de la idolatría puede ser estremáu de manera xeneral en dos categoríes: la postura católica-ortodoxa, qu'acepta l'usu d'iconos relixosos y otres imáxenes, y l'interpretación protestante. Protestantes fundamentalistes de cutiu acusen a los otros cristianos d'idolatría, iconolatría ya inclusive paganismu por fallar na "purificación de la so fe" nel usu d'imáxenes; na Reforma Protestante tales términos fueron comunes a tolos protestantes. Los grupos puritanos adoptaron una posición similar a aquelles del xudaísmu y l'islam, condergando toles imáxenes relixoses, yá se trate de figures en trés o dos dimensiones, ya incluyendo tamién a la cruz plana.[9]
El problema deriva de les distintes interpretaciones de los Diez Mandamientos:
Nun vas tener dioses ayenos delantre de mi. Non te vas faer imaxe, nin nenguna semeyanza de lo que tea enriba nel cielu, nin embaxo na tierra, nin nes agües debaxo de la tierra. Non te vas inclinar a elles, nin les honrarás; porque yo soi Yahveh el to Dios, fuerte, celosu, que visito la maldá de los padres sobre los fíos hasta la tercera y cuarta xeneración de los que me tarrecen, y faigo misericordia a mamplén, a los que m'amar y guarden los mios mandamientos.
Catolicismu
[editar | editar la fonte]Nel protestantismu suel criticase l'usu que la Ilesia católica fai d'imáxenes pa rellacionase con una serie de persones distintes a Dios, venerándoles, basándose, per vía d'exéxesis, en dellos versículos de la Santa Biblia. Ente les formes de veneración esistentes nel catolicismu destaquen:
- la dulía, o veneración a los santos, y *
la hiperdulía, veneración reservada a María (madre de Xesús).
El maxisteriu católicu definió formes distintives de cultu escontra diches persones, non acomuñar a la so imaxe y nun dexando en nengún momentu l'adoración fuera de Dios. Respectu del cultu referíu a la Virxe María, los padres conciliares señalaron:
Esti cultu, tal como esistió siempres na Ilesia, a pesar de ser dafechu singular, estrémase esencialmente del cultu d'adoración tributáu al Verbu encarnáu, lo mesmo que al Padre y al Espíritu Santu, y favorecer conducentemente.[11]Conceyu Vaticanu II, Constitución dogmática Lumen gentium 66
Ver tamién
[editar | editar la fonte]Referencies
[editar | editar la fonte]- ↑ Catechism of The Catholic Church, passage 2113, p.460, Geoffrey Chapman, 1999
- ↑ Gruyters, Antonio HM (2007). Imagen ya idolatría, 1, Bogotá, Colombia: Editorial San Pablo. ISBN 958692971X.
- ↑ idolater at Wordnik
- ↑ Stern, Sacha. Jewish Identity in Early Rabbinic Writings, páx. 9. Consultáu'l 18 d'ochobre de 2013.
- ↑ Cohn-Sherbok, Dan (2003). Curtiu hestoria del xudaísmu. Madrid, España: Ediciones Istmo, páx. 116. ISBN 8470904086. «LA idolatría ta prohibida na Torá»
- ↑ Roth, Rabbi Simchah. «TRACTATE AVODAH ZARAH». BET MIDRASH VIRTUALI. Rabbinical Assembly in Israel and the Masorti Movement. Consultáu'l 31 de mayu de 2013.
- ↑ "Practically speaking, however, the vast majority of the poskim agree that Christianity is considered avodah zarah and a Jew is forbidden to enter a church" Neustadt, Rabbi Doniel. «Visiting a Church or a Mosque – Avodah Zarah». The Weekly Halacha Discussion. Consultáu'l 31 de mayu de 2013.
- ↑ "The teachings of the Torah focus on actual Avodah Zarah, and into the times of the Mishnah and Gemara Jews found themselves living among people who practiced pagan religions. Over time, however, new religions developed whose basis is in Jewish belief – such as Christianity and Islam – which are based on belief in the Creator and whose adherents follow commandments that are similar to some Torah laws (see the uncensored Rambam in his Mishneh Torah, Hilkhot Melakhim 11:4). All of the rishonim agree that adherents of these religions are not idol worshippers and should not be treated as the pagans described in the Torah. Moslems certainly worship a single God and do not offer libations of wine. There are different approaches to Christians, where we find that the Rambam views them as basically pagans, while Tosafot – and even more so the Me'iri – view them as monotheists. Therefore, although many of the laws limiting interaction with non-Jews remain in place in order to avoid intermarriage and assimilation, other laws – e.g. limits on business dealings prior to their holidays – are assumed to be permitted. This is based on statements made in the Gemara that in the Diaspora it is impossible for Jews to avoid such interactions (Avodah Zarah 7b) and that non-Jews living in Diaspora countries are not truly idol worshippers, they are just following the traditions of their fathers (Hullin 13b)."Steinsaltz, Rabbi Adin. «Introduction – Masechet Avodah Zarah». The Coming Week's Daf Yomi. Consultáu'l 31 de mayu de 2013.
- ↑ Richardson, R.C. (1972). Puritanism in north-west England : a rexonal study of the diocese of Chester to 1642. Manchester, England: Manchester University Press, páx. 26. ISBN 978-0-7190-0477-3.
- ↑ «Éxodu 20:3-6». Reina-Valera 1960. Consultáu'l 4 de marzu de 2014.
- ↑ Conceyu Vaticanu II (1976). Documentos del Vaticanu II, 31ª, Madrid: Biblioteca d'Autores Cristianos, páx. 107. ISBN 84-220-0010-5.
Enllaces esternos
[editar | editar la fonte]| Control d'autoridaes |
|
|---|
