César Canevaro Valega

César Canevaro Valega
alcalde de Lima (es)	;
alcalde de Lima (es)
Vida
Nacimientu	Lima, 19 de xineru de 1846
Nacionalidá	Perú
Muerte	Lima, 31 d'ochobre de 1922 (76 años)
Familia
Padre	Giuseppe Canevaro
Hermanos/es	Felice Napoleone Canevaro; José Francisco Canevaro Valega
Estudios
Llingües falaes	castellanu
Oficiu	políticu, militar
Graduación	xeneral
Creencies
Partíu políticu	Partido Constitucional (es)

César Canevaro Valega, (* Lima, 19 de xineru de 1846 - † Lima, 31 d'ochobre de 1922) foi un militar y políticu peruanu. Lluchó na guerra del Pacíficu, poniendo la so fortuna y les sos rellaciones personales al serviciu de la defensa de la so patria. Al rematar la guerra fíxose partidariu del xeneral Andrés A. Cáceres, a quien secundó nos sos dos gobiernos. Ocupó distintos cargos públicos: una vegada diputáu y presidente del so Cámara (1881), delles vegaes alcalde de Lima (1881, 1886, 1887, 1888, 1889, 1894, 1895), cinco veces senador, dos veces presidente del Senáu, dos veces vicepresidente de la República (1894-1895 y 1919-1922), unviáu estraordinariu y plenipotenciario n'Estaos Xuníos (1892-1893) y presidente del Supremu Tribunal de Guerra y Marina.

Foi, amás, gran maestre de la Gran Loxa Masónica de Perú (1886-1889).^{[ensin referencies]}

Biografía

César Canevaro perteneció a una faneguera familia d'orixe italianu residente nel Perú. Los sos padres fueron José Canevaro, duque de Zoagli (comerciante y dueñu de bancos) y Francisca Valega. Gracies a la bona situación económica de la so familia, foi unviáu al Colexu Militar de Bélxica pa siguir estudios d'inxeniería militar, que los siguió na Escuela d'Aplicación hasta graduase de subteniente. Emprestó depués servicios nes fortificaciones de Tremonde y xubió a capitán d'artillería en 1866. En 1868 foi nomáu agregáu militar na llegación de Perú en Francia.

De vuelta al Perú ocupó diversos cargos dientro y fora del Exércitu, llegando a desempeñase como xerente del Bancu de Perú. Al restablecese la Guardia Nacional mientres el gobiernu de Manuel Pardo y Lavalle (1872-1876), plegóse entusiasmáu a la so organización y comandó el batallón Nᵘ 10. Participó na debelación de la revolución de Nicolás de Piérola, asistiendo al combate de Los Angeles del 7 d'avientu de 1874.

Mientres la Guerra del Pacíficu apurrió del so propiu dineru pa fornir el so batallón, que pasó a denominase Batallón de Llinia Nᵘ 2, pero que foi más conocíu como Batallón Canevaro. Tamién realizó xestiones pa mercar n'Europa les municiones de gruesu calibre qu'apuraben a la escuadra y supervisó el so tresporte. Treslladáu a Arica, dirixó les fortificaciones de dicha plaza. Al mandu de la segunda división del primer exércitu del Sur en Arica, integrada polos batallones Canevaro y Cazadores del Rímac, intervieno na batalla del Altu de l'Alianza, el 26 de mayu de 1880, onde foi ganáu l'exércitu aliáu peruanu-bolivianu.

Yá como coronel, participó na defensa de Lima, engarrando na batalla de San Juan y Chorrillos (13 de xineru de 1881), onde amosó gran valor y patriotismu. Xunto con Cáceres aportunó al dictador Piérola por qu'autorizara aquella mesma nueche un ataque sorpresa al campamentu chilenu, pos un bon grupu de los invasores topábense embriagados y riñéndose ente ellos depués d'escalar y amburar Chorrillos. Piérola refugar a dar tal orde, decisión qu'hasta'l presente sigue siendo motivu de discutiniu.

Engarró aína na batalla de Miraflores (15 de xineru), onde foi mancáu nel pescuezu, siendo treslladáu al Consuláu Xeneral del Imperiu Rusu, pa depués ser lleváu a la so casa. Pero llueu se-y encamentó l'alcaldía de Lima, qu'exerció del 1 d'abril a 9 d'avientu de 1881, cuando'l Conceyu Provincial foi eslleíu por orde de Patricio Lynch, xefe de la ocupación chilena. Mientres esta primer xestión municipal, Canevaro esmolecer por entamar les obres d'arreglu de la castigada ciudá, según sostuvo la vixencia de les lleis nacionales frente a la inxerencia del exércitu d'ocupación.

Foi escoyíu diputáu pa representar a Huarochirí nel Congresu Estraordinariu convocáu pol presidente Francisco García Calderón, que axuntóse en Chorrillos del 10 de xunetu al 22 d'agostu de 1881. Confióse-y la presidencia de dichu Congresu.

N'agostu de 1882 dirixir a Arequipa, col enfotu de ponese a les órdenes del contralmirante Lizardo Montero (entós presidente interín de la República, en reemplazu del cautivu García Calderón), quien lo xubió a Xeneral de Brigada y nomar xefe de la Guardia Nacional. A principios de 1883 foi nomáu comandante del Exércitu de Llinia, de cuenta que llegó a mandar les fuercies que defendíen el sur peruanu.

En 1883 foi escoyíu senador pa representar a Lambayeque nel Congresu que s'axuntó en Arequipa d'abril a xunetu d'esi añu. En Arequipa tocó-y actuar nel últimu episodiu de la guerra con Chile, intentando entamar la defensa de la ciudá blanca ante la meyora de los chilenos, pero finalmente estos ocupar ensin topar resistencia (29 d'ochobre de 1883). Díes antes roblárase'l Tratáu de Rancón, que punxo fin a la guerra.

Al igual que Lizardo Montero, Canevaro retirar a Puno y depués a Bolivia. De vuelta nel Perú, xunir a la revolución del xeneral Andrés A. Cáceres contra'l gobiernu del xeneral Miguel Iglesias, qu'anició la guerra civil de 1884-1885. Foi nomáu Xefe políticu y militar de los departamentos del sur (1884). Cáceres trunfó y foi escoyíu presidente constitucional (1886-1890). De magar, Canevaro cuntar ente los más conspicuos miembros del partíu cacerista o Constitucional, que se caltendría nel poder hasta 1895.

Canevaro foi nuevamente escoyíu alcalde de Lima (de 23 de mayu de 1886 a 31 d'avientu de 1888), según senador, esta vegada por Lima (1886-1894), llegando a presidir el so cámara en 1894. Foi tamién axente confidencial del gobiernu peruanu en Bolivia y ministru plenipotenciario n'Estaos Xuníos (1892-1893).

Mientres el cuestionáu segundu gobiernu de Cáceres foi escoyíu primer vicepresidente de la República y una vegada más exerció l'alcaldía de Lima (1894-1895).

En 1900 foi nomáu xefe d'estáu mayor xeneral del exércitu. En 1905 foi xubíu al grau de xeneral de división y nomáu presidente del Tribunal Supremu de Guerra y Marina. Ente 1911 y 1916, foi senador por Huancavelica. En 1919 foi nuevamente vicepresidente de la República, esta vegada formando parte del gobiernu d'Augusto B. Leguía, quien recibió'l sofitu de Cáceres y el so partíu. Finó pocu dempués, en 1922.

Foi tamién presidente del desapaecíu «Club Chorrillos de Regatas y Tiru al Blanco» y del Club de la Unión de Lima (1869, 1904 – 1906, 1872, 1881 - 1889, 1892 - 1904 - 1906 - 1918 - 1922).

Casóse con Ignacia Rodulfo, quien tamién pertenecía a una familia adinerada, viviendo nuna casona de dos pisos de llinies neoclásiques, pures y refinaes, allugada na corte 7 del baldrayu Áncash, Barrios Altos. Los sos balcones y rexes, y los sos ambientes puramente proporcionales, son un claru exemplu de l'arquiteutura republicana.

Finó en Lima en 1922 y la so vilba, el 21 de mayu de 1925, en París.

Referencies

Bibliografía *

Basadre, Jorge: Historia de la República de Perú. 1822 - 1933, Octava Edición, correxida y aumentada. Tomos 7, 8 y 9. Editada pol Diariu "La República" de Lima y la Universidá "Ricardo Palma". Impresu en Santiago de Chile, 1998.

Tauro del Pino, Alberto: Enciclopedia Ilustrada de Perú. Tercer Edición. Tomu 3, BEI-CAN. Lima, PEISA, 2001. ISBN 9972-40-152-5
Dellos autores: Grandes Forxadores de Perú. Lima, Lexus Editores, 2000. ISBN 9972-625-50-8

Predecesor: Rufino Torrico	Alcalde Metropolitanu de Lima 1 d'abril de 1881 a 9 d'avientu de 1881	Socesor: Receso del Conceyu por ocupación chilena Depués reasume Rufino Torrico
Predecesor: Ignacio de Osma	Alcalde Metropolitanu de Lima 23 de mayu de 1886 a 31 d'avientu de 1888	Socesor: Juan Revoredo
Predecesor: Enrique Barreda y Osma	Alcalde Metropolitanu de Lima 1894 - 1895	Socesor: Rufino Torrico