Asio flammeus

Asio flammeus; curuxa mariñana
Estáu de caltenimientu
	; Esmolición menor (IUCN)
Clasificación científica
Reinu:	Animalia
Filu:	Chordata
Clas:	Aves
Orde:	Strigiformes
Familia:	Strigidae
Xéneru:	Asio
Especie:	A. flammeus; (Pontoppidan, 1763)
Distribución
Consultes
	[editar datos en Wikidata]

Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como ^NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu. La curuxa mariñana^[2] (Asio flammeus) ye una de les aves de presa nocherniegues con mayor actividá diurna. Habita n'árees abiertes, zones herbales ensin trabayar, marismas, cultivos, gorbizales y, sobremanera, en marjales costeros. La so población nuna zona en concretu depende sobremanera de la disponibilidad de preses. Ye frecuente velo paráu nel aire, anque ensin llegar a acurrise, buscando royedores por ente les yerbes altes.

Ye similar al uxu chicu, pero'l uxu campestre tien les guedeyes de la parte cimera de la cabeza bien pequeños y de normal ocultos, un aniellu negru qu'enmarca cada güeyu (d'iris mariellu,) y ye más espodáu qu'ésti. Les ales tán derrotes por una franxa de color crema que parte del tueru del animal (pola cara dorsal), y tienen la punta negra. El banduyu ye blancu, con menos rayes escures que n'otros uxos allegaos.

Habita en tolos continentes sacante en L'Antártida y Australia, anque ye una especie rara en gran parte del so área de distribución. Ye Migración de les aves migradora, moviéndose escontra árees más templaes pel iviernu.

La so voz ye una lladrida nasal y aspro, tipu latigazu. Tamién puede producir un soníu nidiu con pitíu rápidu y zumbante, o-o-o-o. Nes zones d'ivernada suelen permanecer silenciosos.

Caza volando amodo sobre'l suelu o reparando dende una percha. Come pequeños royedores y páxaros.

Llargor: de 34 a 42 cm
Valumbu: de 90 a 105 cm
Pesu: 250-450 g
Llonxevidá: de 10 a 15 años

Nial y reproducción

Nidifica direutamente sobre'l suelu, en yerbazales y marismas, ente la yerba. El nial ye una zona esplanada ensin revistir, anque dacuando apurre granes, yerbes o plumes. Pon de 4 a 8 güevos nuna única niarada, anque en delles rexones hasta dos. Nos años de bayura de royedores puede llegar a poner 12 ya inclusive 14 güevos nuna temporada. El güevu mide 35 ~ 45 X 29 ~33 mm y ye blancu puru, mate.

La incubación ye realizada pola fema y enllargar ente 21 y 37 díes. Pon cada 48 hores, y empieza a guarar desque pon el primer güevu, de cuenta que puede haber bastante diferencia d'edá ente los nacíos na mesma niarada. Los volantones pueden abandonar el nial con solu cuatro selmanes y vuelen a los cinco selmanes. El machu monta guardia nes proximidaes del nial y apurre l'alimentu. Como otres aves que críen nel suelu, los adultos tienden a burllar a los depredadores que s'averen al nial asemeyando mancadures nes ales que-yos torguen volar.

Algama la maduror sexual al añu d'edá. Nel Hemisferiu Norte la reproducción tien llugar ente marzu y xunu, con un máximu n'abril. Tienden a formar colonies lasas. El cortexu nupcial ye bien llamativu, una y bones los machos realicen expectaculares vuelos d'exhibición. Ye una especie xeneralmente monógama.

Alimentación

Anque como se señaló ye más diurnu que'l restu de les estrixiformes, caza sobremanera de nueche. La téunica más frecuente ye en vuelu lentu y bien baxu, dexándose cayer frecuentemente sobre les preses. Otres vegaes aguarda dende un posaderu. El so horariu de caza paez coincidir cola actividá de los topinos (Arvicolinae), la so presa preferida. Polo xeneral suel volar bien baxu, con peculiar aletéu. Ye frecuente que coincidan dellos exemplares nel mesmu cazadoriu. La so alimentación consiste principalmente en royedores (más del 90%), pero tamién otros pequeños mamíferos, reptiles y dalgunos grandes inseutos. Dacuando captura pequeñes aves.

Otros aspeutos de comportamientu

Ye bien característicu d'esta especie'l so comportamientu nómada, erráticu, solo afita a una área concreta mientres el periodu de reproducción.
Pel iviernu duermen en dormideros comunales.
Anque nun ye rara la so actividá diurna, de normal empieza la so actividá 30-60 enantes de la puesta del sol.

Subespecies

Anguaño acéptense diez subespecies de Asio flammeus.^[3]

Asio flammeus bogotensis (Chapman, 1915)
Asio flammeus domingensis (Statius Müller, 1776)
Asio flammeus flammeus (Pontoppidan, 1763)
Asio flammeus galapagoensis (Gould, 1837) - Islles Galápagos^[4]
Asio flammeus pallidicaudus (Friedmann, 1949)
Asio flammeus ponapensis (Mayr, 1933)
Asio flammeus portoricensis (Ridgway, 1882)
Asio flammeus sandwichensis (A. Bloxam, 1827): De Ḥawai, onde se conoz como Pueo y ye sagráu nel so mitoloxía^[5]
Asio flammeus sanfordi (Bangs, 1919)
Asio flammeus suinda (Vieillot, 1817)

Referencies

↑ BirdLife International (2012). «Asio flammeus» (inglés). Llista Roxa d'especies amenazaes de la UICN 2013.2. Consultáu'l 25 de mayu de 2014.
↑ URL de la referencia: http://www.sabencia.net/nomenclator.php.
↑ «Asio flammeus». ITIS Report. Integrated Taxonomic Information System. Consultáu'l 16 de febreru de 2009.
↑ (2006) Galápago: A Natural History. Princeton University Press, páx. 130. ISBN 9780691126333.
↑ «Pueo or Hawaiian Short-eared Owl». Hawaii's Comprehensive Wildlife Conservation Strategy (1 d'ochobre de 2005). Consultáu'l 16 de febreru de 2009.

Enllaces esternos

Identificación de sexos y edaes nel Atles d'Identificación de les Aves d'Aragón.

[iucn-1] BirdLife International (2012). «Asio flammeus» (inglés). Llista Roxa d'especies amenazaes de la UICN 2013.2. Consultáu'l 25 de mayu de 2014.

[25371c05886d508f0bd3b89319c1e188ec3c8883-2] URL de la referencia: http://www.sabencia.net/nomenclator.php.

[ITIS-3] «Asio flammeus». ITIS Report. Integrated Taxonomic Information System. Consultáu'l 16 de febreru de 2009.

[4] (2006) Galápago: A Natural History. Princeton University Press, páx. 130. ISBN 9780691126333.

[5] «Pueo or Hawaiian Short-eared Owl». Hawaii's Comprehensive Wildlife Conservation Strategy (1 d'ochobre de 2005). Consultáu'l 16 de febreru de 2009.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]