Herecura

d Verbraitig vo de Inschrifte a d Herecura. Nöd uf de Charte isch d Inschrift vo Thibilis im hütige Algerie.

D Herecura oder Aerecura isch e keltischi Göttin gsii, wo vor alem i de Decumates agri vereert woren isch. Verainzelti Inschrifte findet sich aber au z Slowenie, z Rumänie, z Italie, in Südfrankriich und aini sogär z Algerie.

Vereerig

D Herecura werd öppe föfzee Mool i Inschrifte gnennt, aimol zäme mitem römische Gott Dis Pater, wo nochem Julius Cäsar vo de Kelte vereert woren isch: »D Gallier rüemet sich, si stammet ali vom Dis Pater ab und da öberlifert d Druide, seget si.«. En Inschrift us Mautern nennt d Aericura Juno Inferna zäme mitem Pluto Jupiter Infernus (lat. infernus »underirdisch«). Ufschlussriich isch no e Inschrift us Thibilis: TERRAE MATRI ERACVRAE MATRI MAGNAE IDEAE »a de Erdmuetter Eracura, de Grosse Muetter vom Berg Ida«, womit si mit de phrygische Göttin Kybele gliichgsetzt werd.

Vo de Herecura sind öppe zwanzg Darstelige bikannt, mengisch elai, mengisch mitem Dis Pater. Si cha sitze oder stoo und het maist e Fruchtchorb. Devo chömet sibe us Bad Cannstatt und drai us Rotteburg.

D Herecura cha ahand vo dene Zügnis as e chthonischi Göttin und Erdmuetter bitrachtet werde, wo nöd nu Lebe git sondern au Lebe ninnt. Ales chunnt us de Erde und goot zu de Erde zrugg.

Name

De Name isch i vill verschidnige Forme öberliferet: Herecura, Heraequra, Aericura, Aerecura, Aeracura, Erecura etc. und s git bis jetz o nonöd e Düütig, wo vo de Meerhait anerchennt werd. Asprechend isch d Dütig as kelt. *Eri-kūrā »Vermehreri« (< *peri-kōrā).

Büecher

• Garrett S. Olmsted: The gods of the Celts and the Indo-Europeans, Innsbruck 1994. ISBN 3-85124-173-8