Intens verdriet…

Vandaag precies drie weken geleden leek het een hele normale dag,

een dag zoals je ze wel vaker beleeft,

een dag heel alledaags.

Maar ineens maakte dat alledaagse plaats voor uren vol zorgen en onzekerheid en later voor intens verdriet,

toen bleek dat drie mooie jongens - intens genietend van hun grote passie - door natuurgeweld compleet

waren overrompeld en de grote liefde van mijn oudste dochter een van de slachtoffers was.

Uren maakten plaats voor dagen die zich vulden met rouw, met verbinding en vragen, 

met gebed en geloof, met vertrouwen en onzekerheid.

Met bijzondere ontmoetingen, met warme gesprekken en met steun en met troost.

Maar vooral met herinneringen aan een bijzondere jongen, die mijn dochter liet zien wat echte liefde was, 

die begaan was met de mensen om hem heen

en die zo graag anderen enthousiast deelgenoot maakte van het geluk dat hij vond in zijn geloof, 

in de hoop dat ook anderen dit geluk zouden mogen ervaren.

Na een indrukwekkende en bijzondere dankdienst, waarin veel mensen diep werden geraakt,

onder andere door de wijze waarop mijn dochter vol liefde vertelde 

hoe belangrijk hij voor haar (en voor velen) was

en hoe zij samen het geloof intens deelden, 

is het vooral voor mijn dochter, maar ook voor zijn ouders, voor zijn familie,

voor zijn vrienden en voor ons moeilijk om zonder hem verder te gaan.

Het alledaagse is zijn glans verloren

en lijkt plaats te hebben gemaakt voor een onwerkelijke werkelijkheid…