SCENE 1 :

Narrator: Ilang taon na ang nakalipas ngunit mas lalong naging mahirap ang
kalagayan ng mga Pilipino sa kamay ng mga Espanyol. Samu’t saring pagpapahirap
at paghihigpit ang kanilang iniinda araw-araw para lang may maihanda sa kanilang
mga hapag. “demonyo” “indio” mga katagang lagi nilang naririnig.

Filipino: Padre, parang awa niyo na ho. Ilang linggo na pong may sakit ang anak ko.
Kung maaari ho sanang makuha ko na ang aking sahod? Maawa ho kayo, tatlong
linggo na kaming walang sahod, kinakailangan rin po naming mabuhay at bumuhay
ng pamilya.

Prayle: (act of dismissal)

Filipino: Labis na po ang pagpapahirap niyo samin. Anong klaseng panginoon ho ba

ang meron kayo, at wala kayong awa sa mga buhay namin?

Prayle: Sino ka… para hamunin ang pamamalakad ko? Sinabi kong hindi pwede!
Umalis ka sa harapan ko!

Filipino: Para niyo nang awa may sakit ho ang anak ko..

Prayle: p*nyeta! (nagdabog or may itapon sa pinoy) Ikulong mo ang demonyong to!

Filipino: Kayo ang demonyo, magnanakaw, manggagahasa, mamamatay tao!

*boom* (act na magtakas then barilin sya)

Filipino 2: hayop! (pinigilan sya ng ibang katrabaho nila)

Prayle: Anong sabi mo? Barilin niyo yan, demonyo! ( other workers magpigil na
magsigaw para di madamay)

Prayle: kayo?! anong tinitingin niyo? Kung ayaw niyo matulad sa demonyong to,
matuto kayong sumunod sa mga utos ko! Magsilbing aral to sainyo, mga Indio! (then
mag alis siya)

*Ibang Pilipino naglapit sa kanila then nagluksa*

P1: sinabi ko naman sainyo na sumunod na lang tayo.
P2: pano na ang anak mo? Sino ang bubuhay sa kanya.
P3: kuyaaa!

Narrator: Mabilis na kumalat ang balitang ito, at naging usap-usapan sa bayan lalo
na sa mga Pilipinong sundalo. Marami sa mga mamamayan ang naghinagpis at
hindi mapigilang magalit.

SCENE 2:

PH Soldier 1: Masyado nang nagiging malupit ang mga Espanyol, hindi ko na

kayang sikmurain pa ang mga pinanggagawa nila.
PH Soldier 2: Oo nga, hindi na to tama. Dapat ay may gawin tayo

(Then suddenly nag dating ang mga gwardya sibil tas magsunod si Gen. Izquerdo)

Gwardia Sibil: Ano ang nirereklamo niyo? Baka nakakalimutan niyong wala kayong
karapatang suwayin ang utos ng mga prayle. Mga traydor!
Gov-Gen. Izquerdo: Diba pinagsabihan na kayong sumunod sa lahat ng utos? Bakit
kelangan niyo pang makialam sa mga walang kwenta na yan?

PH Soldier 3: Hindi na kayo makatarungan! Pati sahod na pinagtrabahuan nila ay di

niyo kayang ibigay.

Izquerdo: Aba at sumasagot ka pa. Bueno! magmula ngayon ay inaatasan ko

kayong lahat na sumunod at tinatanggalan ng karapatang hindi maisali sa polo y
servicio.

PH Soldiers: *nag ingay then act of declining*

(giforce sila ipadapa sa lupa tas gitutukan ng baril)

Narrator: Sa kadahilanang ito, mas lalong nagtibay ang kagustuhan ni Fernando La

Madrid na ituloy ang pag aaklas. Inanyayahan nya at kinumbinsi ang dalawang
daang mga sundalo at trabahador para simulan ang kanilang pag aaklas.

La Madrid: Hindi na ako makakapayag pa sa mga gawain ng mga Espanyol. Kaya

ngayon, gagawa na ako, tayo ng paraan para sa kawalang hiyaang ito. kung sino
ang matapang na sumama sa labang ito, magsitayo kayo.
( nagtayo ang all)

La Madrid: Para sa bayan?

All: Para sa bayan!
(Nagmasid sila sa Fort San Felipe kung saan ang mga Spanish)

Narrator: Sa kabilang banda walang kamalay malay ang mga gwardya sibil at ang
mga opisyal ng Espanya. Hindi nila alam na hindi magiging maganda ang kanilang
gabi.

La Madrid: Magsihanda na kayo, sa aking hudyat. (hand sign)

(nagstart na ang pagbabarilan at pagsugod then nagkagulo na, may 7 na namatay sa
spaniards while nung nagtagal namatay din mostly sa filipino soldiers)

Narrator: Naging magulo at madugo ang gabing yun kung kaya’t mas lalong naging
marahas ang mga espanyol sa mga pilipino. Nagkaroon naman ng pagpupulong ang
mga gwardya sibil kasama si Gobernador General Izquerdo at mga awtoridad ng
Espanya.

Izquerdo: Mga punyeta! Sino ang nag utos sa mga indiong yun na lusubin ang kuta?

Gwardya-Sibil: inaalam pa po namin heneral.

Spanish authority: SIno pa ba? Malamang ay si Burgos at ang dalawa pa niyang

kasama. Kanino pa ba maniniwala ang mga mangmang na yun?

Spanish authority 2: Mismo, sakit sa ulo ang mga paring iyon

Spanish Authority 3: Mabuti pa at ikulong nyo ang mga traydor na iyon. Izquerdo!
Vete,ahora! [umalis ka na, ngayon na]

Izquerdo: alis na, at wag kayong bumalik hangga’t di nakukulong ang mga pari
Narrator: habang nagdadasal ay sapilitang isinama ng mga gwardya-sibil ang
tatlong pari sa pag aakalang sila ang namuno sa pag aaklas. Sila ay walang labang
sumunod, hindi nila alam kung anong dahilan at sila ay nalagay sa ganitong
alanganin.

Izquerdo: Hola? Ano na ba ang balita sa tatlong pari? Sila Gomez, Burgos, at
Zamora

GS1: Nadakip na po sila at kasalukuyang nasa presinto. Sinabihan na sila ng

kanilang mga paratang kanina, gobernador

Izquerdo: *chuckle* mabuti, dapat matutunan ng mga indio kung sino ang nasa
posisyon. Hindi natin pahihintulutan ang pagrerebelde at pag hihimagsik nila.

GS2: huwag nating hayaang ito ang magiging simula ng kanilang himagsikan
heneral. Sapagkat malakas ang impluwensya ng mga pari sa kanila.

GS3: madaling mapapaniwala ang mgaq indio, ng mga bastardong iyon. Lalo na
kapag ginamit ng mga pari ang pangalan ng Diyos sa kanilang mga sasabihin.

GS1: por Dios para sa Dios, Diosmiyo!

GS2: kung ganon, malaki ang posibilidad na magsimula ang himagsikan dahil sa
pagkakamatay ng mga paring ito. Lalo na’t sila’y parang hari sa mga mata nila. Na
handa silang pumatay, magpakamatay at lumaban para lamang sa kanila.

GS3: Sumusunod lamang ang mga indio sa mga makapangyarihan. Kaya kung wala
na ang mga pari? Wala na silang ibang mapupuntahan kundi tayo.

GS2: kailangan nating isaalang-alang ang kahihinatnan ng ating mga kilos, at

maghanda kung sakali man sila ay gumanti.

Izquerdo: kaya kailangang patayin ang mga paring ito upang mawala ng tuluyan ang
kanilang impluwensya! (silence) nakapag utos sila ng dalawang daang mga pilipino
upang lusubin ang fort san felipe at kaya pa nilang mag utos ng marami pa upang
tayo ay kalabanin. Hindi natin papayagan ang kaguluhan sa ating bansa, ang
katahimikan, ang kapayapaan ay dapat manatili! Hindi natin papayagang iwaksi nila
ang ating gobyerno!

SCENE 3:

Narrator: Kita sa mga mata ng dalawang pari ang pagkabalisa at pagkalito sa lahat
ng nangyayari. Sa kabilang banda ng silid, makikita si Padre Burgos na taimtim na
nagdadasal sa Diyos at humihingi ng kasagutan sa mga pangyayaring ito.

Gomez: di ko na alam ang gagawin, wala tayong kasalanan!

Zamora:Diyos ko, ikaw na ho ang bahala sa amin.

Narrator: Makalipas ang ilang oras, sila ay kinuha ng mga gwardya sibil sa kanilang
kulungan at idinala sa harap ng mgaraming pilipino, upang hatulan ng kamatayan
gamit ang garote o silya elektrica

Gomez: Ang ating patutunguhay isang lugar na kung saan hindi kikilos ang mga
dahon nang walang kumpas ang mahal sa Panginoong Diyos.
(PEOPLE CHATTERING)
Zamora:Wala kaming kasalanan(crying).
Izquierdo: Father Zamora… katapusan mo na, Sige na!
(PEOPLE CRYING)
Izquierdo: Padre Burgos, traydor na Pari.
Burgos: ito pa lamang ang simula ng ating laban.

(Gisuotan si Burgos nang takip sa ulo pero gi tanggal ni Isquierdo.)

Izquierdo: Tumahimik kayo. Itong taong to ang namuno sa pag sugod sa fort san
felipe.

NARRATOR: isa sa mga nanunuod ay matalik na kaibigan ni Burgos, si Paciano

Rizal. Labis ang puot na kayang nararamdaman habang nanunuod. Walang magawa
at hindi maka tutol. Para bang anumang oras ay susugod siya sa mga espanyol,
pero alam niyang hindi na niya maibabalik pa ang buhay nila. Sa kabilang dako,
isang batang nag ngangalang Andres ang nangnginig sa galit sa kanyang
nasaksihan sa pagpatay sa tatlong Pari, hindi niya mawari kung bakit sila ay
hinatawan ng kamatayan.

SCENE 4:

Narrator: Kinagabihan, makikita si Jose na nakaupo sa isang mesa at nakatutok ang

kanyang paningin sa lampara sa kanyang silid.

Paciano: (Naglalakad patungo kay Rizal, ng may mabigat na damdamin at dahan

dahan na umupo sa silya) Jose, kapatid, ayos ka lang ba?

Rizal: (Naguguluhan) Hindi kuya, ang puso ko ay nasasaktan sa sinapit ng ating ina,
wala siyang kasalan ngunit bakit ito nangyari sa kanya? Siya ay walang awang
inalipusta ng mga kastila sa isang hindi katanggap tanggap na kadahilanan.

Paciano: (Nagluluksa) Huminahon ka pepe

Rizal: (Napapahinto, puno ng pangamba) Paano ako magiging mahinahon aking

kapatid, ako’y naguguluhan sa nangyari sa ating ina. WALA SIYANG GINAWANG
KASALANAN.

Paciano: (Mata ay nagtataglay ng galit) Alam ko Rizal, ngunit wala tayong

magagawa, wala tayong karapatan na mga Filipino na ipagtanggol ang ating kapwa
Filipino kahit ang ating ina.

Rizal: (Napakagat-labi) Bakit?

Paciano: (Nag-aalab na galit) Dahil wala tayong kalayaan sa sarili nating bayan,
wala tayong karapatan na humindi sa mga kastila. Sinakop nila tayo, inabuso at
inalipusta. At hindi lang ang ating Ina ang biktima Rizal. Nalaman ko rin na ang
pagkamatay ng tatlong padre ay dahil sa maling pagpaparatang ng mga kastila,
gusto lang nila Padre Burgos na tayong mga Filipino ay mamulat sa ating mga
karapatan at sa pang aalipin ng mga kastila. Dahil lang sa mga salita na walang
basehan sila ay pinarusahan, ipinakita nga ng mga kastila kung gaano sila
nakakasuklam. Kaya makinig ka sa akin pepe.
Paciano: (Tumitig sa mga mata ni Rizal) Kailangan natin na ipamulat sa ating mga
kababayan ang kanilang totoong pagkakakilanlan, kung ano ang kanilang karapatan.
Ipamulat sa kanila ang pang aabuso ng mga prayle at mga kastila.
Rizal: (Tumutok sa kapatid) Makakamit nating mga Filipino ang kalayaan, magiging
atin ang ating bayan.

SCENE 5:

Narrator: Habang nasa Espanya, si Rizal ay nagsagawa ng isang lathalain, na

tinawag na La Solidaridad. Naging kasapi dito sina, Marcelo H. del Pilar, Graciano
Lopez Jaena, Antonio Luna, at iba pang mga manunulat. Isang araw ang mga
Illustrados, ay nag-uusap usap dahil nagkaroon ng problema ang kanilang mga
nilathala.

Marcelo: Oh, Rizal ano ba yang isinusulat mo?

Rizal: Marcelo. Balak ko sanang magsulat ng mga nobela. Nobelang nakabase sa

mga kasamaang ginagawa ng Espana sa ating bansa. Sa paraang ito, gusto kong
ipamulat sa ating mga kababayan ang katotohanan, at magising sila sa realidad na
meron tayong magagawa, makakayanan nating labanan ang mga Espanyol sa
pamamagitan ng ating mga kaalaman.

Writer 1: Hay nako, baka isa yang nobela para sa mga binibining iyong binihag,
ginoong Rizal?

Writer 2: Oo nga, oh kay tamis pa naman ng mga ngiti na ibinibigay sayo ng mga
binibini.

Writer 3: At ang lagkit pa ng kanilang mga titig, iba ka talaga Rizal.

(nagsitawanan ang lahat)

Rizal: Ano ba kayo, yun naman talaga ang layunin ko, kaso mahihirapan tayong
ipalaganap ito kung agagamitin ko ang La Solidaridad lalo pa’t bantay sarado tayo ng
mga Espanyol

Luna: Paano mo maisisiwalat iyan, mahihirapan ka Jose.

Graciano: May punto ka, Antonio. Di hamak na mas makapangyarihan ang mga
Espanyol Jose. Wag mo sanang kalimutan yan.

Rizal: Gagawan ko ng paraan.

Narrator: Ipinakita ni Rizal Ang nasimulan niya kina Marcelo, Antonio, at Graciano.
Napahanga ang tatlo sa gawa ni Rizal, Lalo na Kay Ibarra. Tauhan sa nobelang
isinulat. Kahit hindi sigurado si Rizal ipinagpatuloy niya ang kanyang nobela,
hanggang sa naibahagi niya na ang mga ito sa bawat Pilipino. Samu’t saring mga
reaksyon ang naging sagot sa kanyang nobela, ngunit mayroong nag aalab na
kagustuhan ang mga Pilipino, yun ay ang gawin din ang mga ginawa ni Ibarra sa
nobela.

P1: Ang ganda ng nobela ano? Ngayon ay napapaisip ako kung kaya ko rin ng gawin
ang mga ginawa ni Ibarra.

P2: Gusto ko siyang gayahin, ngunit papaano natin sisimulan?

Narrator: Ilan lang yan sa mga nabuong katanungan sa isip ng lahat.

SCENE 6:

Narration: Taong 1892, pag uwi ni Rizal mula Europa. Iba't ibang uri ng pag
salubong ng mga kapuwa pilipino sa kanya dahil na din sa kanyang nobelang, Noli
me Tangere. Sa kabila nito, dose-dosenang kastila rin ang naghihintay sa kanyang
pag-uwi, na naghihintay na siya ay magkamali at dakpin. Pagka-uwi ni Rizal, taong
1892 Hulyo 3, Pinamunuan niya ang La Liga Filipina sa Doroteo Ongjunco, Tondo
Manila upang maangat ang pilipinas at hindi para sa rebolusyon. Subalit, Narinig ng
mga Kastila na si Rizal ay nagtayo ng organisasyon at siya ay inaresto.

*Sa DOROTEO ONGJUNCO*

-*Habang nag-uusap sa loob, may biglang ingay sa labas ng bahay Doroteo.*-

KASTILA 1: Sino Ang namumuno sa organisasyong La Liga Filipina!!?, ilabas ninyo

at siya ay nagkasala.
Marites 1: Sino kaya Ang kanyang tinutukoy, walang Sino man ang lalabag sa batas
kastila, Lalo na sa mga prayle!.
Marites 2: Oo nga!
MArcelo H. Del Pilar: Paumanhin, ngunit nakakaabala kayo mga ginoo. Anong
sadya ninyo't kayo’y naparito?
Kastila 1: Ikaw ay manahimik, (Gitulak) Nasaan si Rizal!? Saan ang namumuno sa
organisasyong aking nalaman?!

(Nigawas na si Rizal)
Rizal: Paumanhin, ngunit anong kaguluhan ito at Dito kayo sa bahay Doroteo nag
ingay?
KASTILA 1: Dakpin ang indiyong iyan.
(Tudlo Kay Rizal) (Giadto sa kawal si Rizal ug gi dakop)
Graciano Lopez Jaena: Anong ginagawa ninyo't siya'y inyong hinuhuli? Anong
pagkakasala'y si Rizal ay inyong dinadakip!?
KASTILA 1: Ika'y manahimik! Ang indiyong ito ay traydor!
(Gitutukan ug baril si Graciano)

Narration: Dinala si Rizal sa Dapitan gamit Ang barko. Pag dating sa dapitan,
sinalubong si Rizal ng mga guwardiya at nakilala niya rin si Fr. Antonio Obach at
Pablo Pastels. Binigyan ng parusa si Rizal na kailangan niya Doon manatili ng apat
(4) na taon. Sa kabilang banda, si Ricardo Carniceros isang politico militar
commander Ng Dapitan taong 1892 ay nag bigay Ng dalawang pagpipilian. Manatili
sa pamamhala ni Carnicero o sa kumbento, ngunit para manirahan sa mga pari
kailangan niya bawiin ang sinabi sa kanyang sinulat na nobela na patungkol sa
simbahang katoliko. Naging maganda Naman Ang trato Kay Rizal sa Dapitan, maari
lang syang dumayo sa ibang nayon basta't Hindi sa labas ng Dapitan.

SCENE 7:

Narrator : Pumunta si Ladislao Diwa sa bahay ni Andres upang ipahatid ang

masamang balita

Ladislao Diwa: */knocks on the door/* Andres, masamang balita, natuklasan na ng

mga Espanyol ang La Liga Filipina at nahuli nila si Rizal.
Bonifacio: Ano?! Di maaari, papaano na ang La Liga? Ito na siguro ang panahon
upang ipatuloy ang rebolusyon.

Narrator: Sa kabilang dako, ipinadala ni Andres Bonifacio－sumpremo Ng katipunan,

si Pio Valenzuela－isang emissary para sa espesyal na misyon. Ang misyon nito ay
humingi ng payo kay Rizal patungkol sa rebolusyon laban sa mga kastila, at hingin
ang kaniyang suporta rito. Subalit hindi pumayag si Rizal sa rebolusyong nais ni
Bonifacio sa kadahilanang maraming inosente ang madadamay.

Pio Valenzuela: Dr. Rizal, ikinalulungkot ko na sa ganitong pagkakataon pa tayo

magkakausap. Kamusta naman ang kalagayan mo rito?

Jose Rizal: Mabuti naman, Valenzuela. Hindi ko lubos maisip na ang aking
ipinaglalaban ay mapupunta lang sa wala.

Valenzuela: Doctor, sa katunayan ay ipinadala ako ni Supremo para hingin ang

iyong suporta para sa kaniyang pinaplanong himagsikan.

Rizal: Huwag, huwag! Iya'y makasasama sa bayang Pilipino!

Valenzuela: Pero Ginoo, masyado na silang marahas.

Rizal: Alam ko kung saan kayo nanggagaling, pero hindi pa handa ang ating mga
kababayan. Ni wala tayong armas o pondo para sa kanila, tiyak ko’y sila ay natatakot
pa rin hanggang ngayon. Wala tayong kalaban-laban.

Valenzuela: Kung ganon, Dr. Rizal bakit hindi ka na lang sumama sa akin? Halika
na’t tumakas rito.

Jose Rizal: Kung ako man ay lalabas, hindi ito sa paraang pagtakas.

Valenzuela: Hindi ito ang panahon uapng irespeto ang batas, sapagkat ang pagtrato
nila sa ating mga Pilipino ay hindi patas.

Rizal: Kung iyan ang katuwiran ng Bayan, tiyak na dala nito'y kaguluhan.

Valenzuela: Dr. Rizal, panahon na para sa pagbabago, hindi na sapat ang

mapayapang paggamit ng salita para sa ating paglaya, kailangan na nating
umaksyon, kung ibig man nito ay kailangan nating labanan ang baril sa sibat, ay
walang pag aalinlangang gagawin namin ito.

Rizal: Boses natin ang nakuha nila, iyon din ang babawiin natin sa kanila. Hindi natin
kailangan ng dahas, hindi pa handa ang mga Pilipino at siguradong dala nito ay gulo
at dumadanak na dugo.

( Heard a rusty sound of a door opening)

Rizal: Kailangan mo nang umalis, mapanganib rito

Valenzuela: Kung mananatili ka rito, pano na ang mga bagay na nasimulan mo?

Rizal: Katawan ko lamang ang nakakulong dito sa pihitan, ngunit hindi nito kayang
pigilan ang kaluluwang gustong lumaban. Mabuti pa at kumbinsihin niyo na lang ang
mga mayayaman nating kababayan para mabigyan kayo ng pondo, lumapit kayo kay
Antonio Luna, tiyak ko’y mabibigyan niya kayo ng tulong.
Valenzuela: Pero Doktor?!

(may gwardya sibil na papunta sa selda ni rizal)

Rizal: Sige na umalis kana…

Narrator: Galit na umalis si Valenzuela sa selda, nagtaka ang mga Gwardya Sibil
kung ano ang pinagtalunan ng dalawa. Kinabukasan ay umalis na si Valenzuela
pabalik sa Maynila, taliwas sa orihinal na plano na isang buwan siyang mananatili sa
Dapitan.

🟦 Transition
🟥 In this scene, we can see that Bonifacio held a meeting along with the other
founders of Katipunan

❌: Ano ang dapat nating gawin ngayong ang La Liga Filipina na ang balak nilang
tugisin?
❌: Hindi tayo dapat tumigil
❌: Kailangan na natin kumilos, hindi sapat ang salita, kailangan na natin ng 'gawa'.

Andres Bonifacio: Ang kailangan nating gawin ay bumuo ng bagong samahan, na

magbubuklod sa taong-bayan, na kayang lumaban para sa kanilang bayang
sinilangan.

Bonifacio: Hindi nagtagumpay ang plano ni Rizal na mapayapang paraan, kung nais
natin ang tunay na kalayaan, wala nang ibang paraan, kung hindi ang himagsikan.

Narrator: Ang pagkakulong ni Rizal ay naging isang malaking dagok para sa mga
kasapi ng La Liga Filipina. Pati na rin sa grupo nila Bonifacio. Ngunit ito rin ang
naging dahilan upang mas tumibay ang kanilang kagustuhan na ituloy ang
paghihimagsik para sa kanilang bayan, para sa lahat ng pilipino, para sa buong
bansa.

🟥 Isa isang nag si permahan ang mga dumalo sa pagpupulong sa isang papel gamit
ang pluma at kanilang dugo

Narrator: Nang bumalik si Valenzuela sa Maynila at ipinaalam sa Katipunan ang

kanyang kabiguan na makuha ang suporta ni Rizal. Galit na galit na binalaan ni
Bonifacio si Valenzuela na huwag sabihin kaninuman ang pagtanggi ni Rizal na
suportahan ang nalalapit na pag aalsa. Gayunpaman, ipinakalat na ni Valenzuela
ang balita, kaya nakansela ang maraming mga panukala sa pondo sa lipunan. Sa
kabila ng pagtanggi ni Rizal, sinisikap na ng Katipunan na tugunan ang problema nito
sa suplay ng armas at gumawa na sila ng mga hakbang upang ipasok ang mga
armas mula sa ibang bansa.

Narrator: Mas sumiklab pa ang damdamin ni Bonifacio laban sa mapang-aping

kalaban at naging dahilan ito na mas tumatag, tumibay, at dumami ang mga kasapi
ng Katipunan. Siya ay pasikretong nagkalat ng paanyaya sa mga pilipino na sumapi
sa kanila gamit ang mga dyaryong isinulat ng Dyaryo de Manila.

🟥 In this scene, we can see that the people are redistricting/ spreading a dyaryo para
i convince ang mga tao na maging miyembro ng Katipunan.

❌: Para sa ating kalayaan, basahin mo…

Narrator: kalaunan, sila ay nagkaron ng pagpupulong sa isang tagong lugar.
Makikita dito ang daang mga Pilipino na nakumbinsi ni Andres.

Bonifacio: Ako'y nagagalak at nasisiyahan sa pasya niyong makisali sa himagsikan

at para labanan ang mga kalabang pilit na kinukuha sa atin ang ating kalayaan.
Narito si Emilio Jacinto upang pangunahan kayo sa pagsapi sa Katipunan, muli,
maligayang pagdating

Narrator: Habang tumatagal ay dumadami na ang kasapi ng Katipunan, naging

dahilan ito upang unti-unti ding nabunyag ang sikretong grupo.

SCENE 8:

Habang nagtatrabaho si Teodoro Patino ay nagkaroon siya ng malaking away sa

kanyang kasamahan na si Apolonio de la Cruz.

Teodoro: Nako bat mas malaki pa ang sahod mo?

Apolonio: Ha? Nagrereklamo kapa (patawa)? Tamad ka kasi.

Teodoro: Tamad? (Galit). Tamad pala ha, ipapakita ko sayo na hindi ako tamad!
*Umalis

Apolonio: Huy! Saan ka papunta? Teodoro!

*Lumabas si Teodoro at pumunta sa kanyang kapatid na si Honoria Patino upang

ipaliwanag ang nangyari.

Teodoro: Honoria, nakakainis talaga itong mga kasamahan ko sa trabaho. Biro mo,
pinagtatawanan nila ako dahil meron silang dagdag 2 piso sa sweldo nila tapos ako
wala.

Honoria: Eh? Ano sabi nila?

Teodoro: Sabi nila tamad raw ako, nakakainsulto, na ang ginagawa nga lang nila ay
parang natutulog lang pero ako? Araw araw akong nagbubuhat ng papeles nila tapos
ako pa ang tamad? Di mo ba alam, na yung kanilang ginagawang diaryo ay sulat ng
Katipunan, magrespeto naman sila sa kapwa Katipunero nila?

Honoria: Katipunan?

Teodoro: Kasapi ako rito Honoria, siguro di nakakalapit ang salitang pantabi tabi sa
iyo kaya di mo alam

Honoria: Ha? Anong Katipunan? Wala namang pagtitipon rito ah

Teodoro: Rebelde! Rebelde yang Katipunan…

Honoria: At ikay kasapi rito? Huy jusko Teodoro, mamatay ka sa ginagawa mo!
Nako natatakot ako sa iyong mga sinasabi paano na ang buhay mo rito. Mas mabuti
ay umamin ka na, baka pagbigyan ka pa ng mga prayle ng pagkakataong magbago.
Kung kayang ipatawad ng Diyos ang tao, kayang kaya rin ng tao na ipatawad ang
kanyang kapwa. Umamin kana Teodoro (Paiyak)! Ayaw kong makita kang masaktan.
Teodoro: Pagiisipan ko muna. *umalis

*Pagkatapos umalis ni Teodoro ay napansin ni Teresa de Jesus si Honoria

Teresa: Honoria? Bat ka umiiyak?

Honoria: Ano gagawin ko? Kung mismong kapatid ko ay papatayin ng Gobyerno?

Teresa: Ha? Sinong papatayin? Si Teodoro ba? Yung nandito kanina?

Honoria: Opo, kasapi raw siya ng Katipunan, sabi niya rebelde ang mga ito

Teresa: *nagiisip, mas mabuting umamin siya kay Padre Gil baka mabuhay pa siya

Narrator: Umamin si Teodoro kay Padre Gil at sa kasamaang palad ay bumisita si

Padre Gil sa Diario de Manila

Padre Gil: Mga Kawal! Magsagawa kayo ng inspeksyon, kailangan nating

madiskubre ang ginagawa ng mga demonyong ito.

Narrator: Nakita ng padre na mayroong armas, sulatin ng Katipunan, at iba pang

bagay na maaring pinagmamay arian ng mga Katipunero. Sa susunod na mga araw,
hinanap ng Guardia Civil ang maaring sangkot sa Katipunan.

Padre Gil: Eto siya dakpin niyo mga Guardia

Katipunero: Bat ako? Bat ako ang ikukulong niyo?

Padre Gil: Umamin kana kasi, alam kong may kinalaman ka sa Katipunan (Kalmado)
diba? DIBA (Galit)?

Katipunero: Kahit mamamatay ako, wala akong alam sa sinasabi Ninyo

Padre Gil: Ah wala pala, sige palayain niyo siya. Dakpin niyo pamilya niya at
babarilin natin siya sa harap ng kanyang mga anak (patawa).

Katipunero: HA? Wala silang kinalaman dito Bat niyo sila idadamay (takot)?

Padre Gil: upang malaman nila na walang makakabangga sa Espana at sa

simbahan ng Diyos
Katipunero: OO NA AAMININ KO NA Sangkot ako rito, pero magkaroon naman
kayo ng awa sa aking mga anak, hanggat maaari wag niyo silang saktan.

Padre Gil: Wag kang mag alala, ikaw lang ang babarilin namin.

Guardia Civil: HANDA!!!! FUEGO! *bumaril ang Guardia Civil

Narrator: Dahil natagpuan ang Katipunan, nagkaroon ng malaking pagpupulong ang

Katipunan sa Pugad Lawin.

Bonifacio: Plata, nasan na ang iba? Jacinto?

Jacinto: May ipapatawag pa ba tayo Andres? Halos isang libo na tayo rito sa Pugad
Lawin
Bonifacio: kung mas maraming dadalo, mas Maganda

Valenzuela: Andres? (Galit), ano ito?

Bonifacio: Nadiskubre na tayo Dr. di natin makakayang mamamatay lang para sa

wala kung di tayo lalaban.

Valenzuela: Ang sinasabi mo ba ay ilulunsad na natin ang rebolusyon? Andres diba

ang sabi ni Gat Jose Rizal ay…

Bonifacio: Alam ko ang sinabi sa atin ni Dr. Rizal, pero wala na tayong magagawa.

Valenzuela: Eh ano itong ginagawa mo Andres, sigurado ka ba na wala na talaga

tayong magagawa? Wala talaga tayong armas, iilan lang nga ang marunong sa atin
gumamit ng itak laban sa isang kalaban, at saka, di itak ang inyong kalaban kundi
baril at kanyon. Sigurado rin ako na hindi pa lahat ng kasapi natin ay nakakita na ng
tunay na digmaan. Marami pa ang takot dito sa labanan

Jacinto: Tama si Dr. Pio, Andres, alam kong buong taon nating silang sinanay, pero
kung walang baril, wala tayong magagawa. Tapos sa sinabi ni Dr. Rizal, di pa handa
ang pusot isipan ng mga Pilipino

Bonifacio: Handa na sila!

Jacinto: Ha? Andres?

Bonifacio: Dito ako tututol kay Dr. Rizal, simula nung itinaguyod natin ang
Katipunan, lahat sila ay handa nang lumaban para sa kanilang minamahal. Buo na
ang kanilang puso, at isipan. Eto na ang tamang panahon ng himagsikan.

Valenzuela: Di ka ba natatakot Andres? Na mawawala lahat ng iyong pinaghirapan

at iyong minahal? (Galit). Sigurado ka ba dito?

Bonifacio: Hinde… Pagisipan ko muna, nandito parin yung takot sa aking puso kasi
itinuring ko ang kasapi natin bilang mga anak. Ayaw ko silang mamatay. Kaya
pagisipan ko muna.

*Lumabas si Andres at nakita niya si Tandang Sora, Melchora Aquino

Tandang Sora: Andres?

Bonifacio: Tandang Sora, eh paumanhin niyo po sa dami ng dumalo halos di niyo

na nagawa ang pang araw araw niyong gawain.

Tandang Sora: Hay Andres…

Bonifacio: Bakit ho?

Tandang Sora: Hmmm, pang araw araw may bukas pa. Pero narinig ko sa kasapi
niyo na, nagbabalak kang ilunsad ang himagsikan? Tama ba?

Bonifacio: Ewan ko, pwede naman kaming sumuko at idadaan natin sa pagprotesta.
Para kakaunti ang mamamatay.
Tandang Sora: Alam ko na ikay nalulungkot, natatakot, at saka nahihirapan. Siguro
sumpa na ito ng Supremo, at ng Katipunan pero nais ko munang sabihin kung bakit
kayo nandito. Diba ang sabi mo ay gusto mo ang anak ng iyong mga kapatid ay
makakita na ng Kalayaan?

Bonifacio: Opo

Tandang Sora: Siguro hindi lang ikaw ang nangangarap ng ganoon Andres, siguro
ang lahat ng Katipunero sa iyong harapan, iyon rin ang dahilan kung bakit gusto
nilang sumapi rito. Kaya payo ko Andres na, sa 3 daang taon nilang pananakop,
hindi lamang ang lupain ang kanilang nakuha, kundi eto at ito, ang puso at isipan.
Hindi lamang kastila ang sumakop sa lupang ito kundi ang takot, ang pangangamba.
Pero ang hindi nila maaagaw, ay ang ating kaalaman, at ang ating pagmamahal.
Kayat tanong ko sa iyo, susuko ka ba? O lalaban?

Bonifacio: Paano kung ang mga pamilya natin mismo ang mamamatay dito sa
labanan? Paano ko sila maproprotektahan kung baril at kanyon ang nakatutok sa
kanila?

Tandang Sora: Andres, masakit tanggapin na maaari silang mamamatay sa

labanan, pero ang iba ay lumalaban upang magbigay ng hustisya, ang iba ay
lumalaban para sa kanilang pamilya kasi araw araw silang inaapi, pero isa lang ang
dahilan kung bakit sila ay lumaban, lumalaban sila sa ngalan ng pagibig. Kaya ikay
isang mabuting tao sa iyong pamilya, itinaguyod mo sila. Pipiliin mo bang alipin sila
ng Kastila? O, silay mamamatay na may kaalaman na silay ipinalaya mo at inibig ng
todo?

Bonifacio: Nakapagdesisyon na ako, maraming salamat Tandang Sora. Mga kawal,

ipapatawag niyo lahat ng mga katipunero tayong lahat ay magpulong pulong ng
sabayan.

Katipunero: Lahat po ba?

Bonifacio: Opo

*Tumayo si Bonifacio at lumakad papunta sa mga katipunero.

Bonifacio: KATIPUNAN! Alam kong takot na takot kayo. Takot tayong lahat na baka
may mawala sa ating minamahal, at sa ating mga buhay. Na baka mamamatay ang
ating mga anak, mga asawa, mga pamilya, at mga minamahal sa bawat kanyon,
baril, at iba pang mga sandatang nakatutok sa atin at kanilang harapan. Pero nais
niyo sanang malaman, na ang pinaka nakamamatay na sandatang gamit ng kalaban
ay hindi ang baril, kundi ang katakutan. Ang pinaka-karumal dumal nilang ginawa ay
hindi lamang sa pagpatay ng ating kapwa, kundi ang pagaalipin ng pusot isipan nito
dahil sa takot. Pero mga kaibigan, hinding hindi mamamatay ang puso ng isang
Pilipino dahil ang pinaka malakas nating depensa laban sa kastila ay ang ating pag-
ibig para sa isat isa, para sa iba, para sa ating mga pamilya, at para sa bayan.

Kulang man tayo sa armas, kahit itak lang ang ating gagamitin, kahit wala man
tayong pagkain o inumin, lalaban tayo hanggang sa huli, sa ngalan ng pag-ibig. Kaya
ilabas niyo ang mga cedula niyo, itong papel ang mismong umaalipin sa ating lahat,
isang papel na nagbibigay ng takot sa bawat isa, isang papel na nagsasabi na kahit
kailanman hanggat narito ito, ang ating anak, at anak ng ating mga anak ay alipin ng
Espanya. Ipapakita natin sa buong mundo, na karapat-dapat tayong mamahala, at
magmamay-ari ng lupang namana natin sa ating katutubo. Ipakita natin sa kastila na
walang lakas ng kanilang malalaking kanyon ang wawasak sa pagmamahal ng isang
Pilipino. Tayo ay mga anak ng bayan kaya ORAS NA PARA LUMABAN, AT
SIMULAN ANG HIMAGSIKAN PARA SA ATING BAYAN. KAYA PUNITIN ANG MGA
CEDULA NINYO, Mabuhay ang Pilipinas!!!!

SCENE 9:

Narration: Ang kamatayan ni Jose Rizal noong Disyembre 30,1896 ay nangyari

matapos ang kangaroo trial kung saan sya ay sumailalim sa hatol ng rebelyon,
sedisyon at pakikipagsabwatan.

Antonio Luna: Ang Katipunan ay ang La Liga Filipina na pinamumunuan ni Jose

Rizal.

(While ga narrate kay iexecute ang pagdala saiya sa guardia civil sa dapitan.)

Narration: Noong July 1892 ay ipinatapon si Rizal sa Dapitan dahil sa paratang

sakanya. Sa hindi pagkakaalam ni Rizal,siya ay ginawang honorary president ng
Katipunan kung saan ang kanyang mga litrato ay nakadikitl sa dingding tuwing
mayroong pagkakatipon at seremonya ang Katipunan. Ang isa rin sa nag udyok
bilang ebidensya sa sinabi ni Luna ay ang pagkakaroon ng Katipunan ng hudyat
(password) na Rizal.

- another scene -
(Pasok si Rizal wearing black suit and few meters behind him was guards
accompanied by Lt. Luis Taviel de Andrade, two Jesuit priests and more soldiers
behind him.)
Sfx*: kanang intense gud
(Rizal looked at the sky while walking and mentioned how beautiful that day was.)

Guardia: Tumayo ka riyan sa damuhan. (pasigaw,matapang na boses)

Rizal: Maaari niyo ba akong barilin habang ako ay nakaharap sa mga (firing squad,
ewan if guardia civil gyapon ni sila)
Firing squad: Tumalikod ka!

(Rizal turned his back against Filipino soldiers. May spanish armies dito na scene).
Sfx.: intense sound effect, tapos si rizal is naga act na parang tanggap niya na talaga
ang pangyayari ganito ganyan blabla.

Firing squad (commander): FUEGO!!

Sfx.: gunshots
(At that time,Rizal made an effort to face the firing squad but his bullet riddled body
turned to the right and his face directed to the morning sun.)

Rizal: Consummatum Est

Narration: Si Jose Rizal ay patagong inilibing sa Paco Cemetery sa lalawigan ng

Manila, ngunit walang kahit anong identipikasyon niya ang nakalagay sa kanyang
libingan. Ang kaniyang kapatid na si Narcissa ay sinubukang hanapin ang libingan ni
Rizal, at nang ito ay kanyang makita, pinalagyan niya ito ng markang RPJ, na
nangangahulugang Jose P. Rizal kapag ibinaliktad.
SCENE 10:
Narrator: Matapos ang sunod sunod na pagkatalo ng Katipunan sa Maynila at iba
pang lugar, sa pamumuno naman ng isang prominenteng pinuno, nagtagumpay
naman ito sa Cavite.

Katipunero 1: Kapatid, naghahanda raw si Kapitan Emilio Aguinaldo ng sunod

sunod na pagsalakay sa Cavite.

Katipunero 2: Magaling talaga na pinuno si Miyong, maraming mga panalo pero

totoo ba na magkakaroon tayo ng opensiba para lumaya ang Cavite?

Katipunero 1: Di ko talaga yan mahulaan si Kapitan eh, marami yan sikreto at

planong di pa natin alam. Pero kung lulunsad siya ng malawakang pagsalakay sa
Cavite, nako napakaganda yan. Maghanda lagi tayo kapatid, hindi natin alam ang
susunod na mangyayari.

Katipunero 2: Teka sandali, narinig mo ba yun?

Katipunero 1: Putok ng kanyon yun ah.

Katipunero 2: Eto na rin si Kapitan Aguinaldo

Aguinaldo: Mga kawal, humanda na kayo, magiting tayong lumaban sa trensiyera.

Aguinaldo: Narito na sila sa Binakayan kayat humanda!

*nag away away na sila diraa na nadaog si Aguinaldo

Narrator: Nagkaroon ng labanan sa Binakayan at Dalahican ngunit, kahit ito ay

sorpresang pag atake ng mga Espanol, nanalo parin ang hukbo ng Katipunan laban
sa mga Kastila. At dahil dito, naging patok sa mga taga-Cavite ang pangalan ni
Emilio Aguinaldo. Matapos ang sunod sunod na panalo, naging malaya ang Cavite.
Ngunit dahil sa hidwaan ng Magdiwang at Magdalo na sector ng Katipunan,
inanyayahan si Andres Bonifacio na pumunta sa Cavite upang mamagitan sa
hidwaan.

de Las Alas: Magandang umaga mga kapatid, narito tayo ngayon sa kumbensiyon
na ito upang magkaroon ng dialogo tungkol sa ibat ibang usaping pang Katipunan.

Baldomero Aguinaldo: Mga kapatid, mayroon po kaming suhestiyon. Alam natin na

sa labanang ito, hindi lamang mga Katipunero ang naghimagsik laban sa Espana.
Nais naming mabigyan halaga, lalong-lalo na kami rito sa Magdalo, na magkaroon
ng isang halalan upang maging pormal at opisyal ang pagkaroon ng ating
pamahalaan.

De Las Alas: Pero mayroon nang gobyerno ang Katipunan, may batas at panukala
tayong sinusunod. Mayroon na rin tayong Supremo, na kinikilala ng lahat bilang
pinuno ng Katipunan.

Tirona: Ngunit hindi pormal at opisyal ang pagkaroon ng pwesto ng ilang miyembro
ng Katipunan.

De Las Alas: Doon ka nagkakamali dahil ang lahat ng miyembro ng Katipunan ay

nahalal. Dumaan tayo sa isang demokratikong proseso upang sila ay magkaroon ng
kalagayan sa Katipunan. Laging nagkakaroon ng eleksiyon ang Katipunan sapagkat,
noong Agusto lamang ng nakaraang taon, bago natin sinimulan ang himagsikan,
nagkaroon pa nga tayo ng eleksiyon.

Tirona: Pero patungkol sa sinabi ni Baldomero, may mga kapatid tayong di nakilahok
sa eleksiyon na yun, kung dapat lamang na maging Pangulo ang Supremo, dapat
idaan natin ito sa opisyal, patas, at pormal na halalan.

Bonifacio: Alam ko na mayroong hidwaan at tutol sa aking pagiging Supremo,

naiintindihan ko ang lahat ng panig ninyo. Baldomero, tama naman ang sinabi ni
Ginoong de Las Alas, mayroon na tayong pamahalaan, ngunit sadyang narito na ang
panahon upang ikilala natin ang ating panibagong pamahalaang Tagalog. Kaya’t
napagisipan kong magkaroon tayo ng eleksiyon.

*Oras ng Tejeros Convention

Bonifacio: Bat yung dalawang kawal ay laging nakatingin sa atin? Ano ba ang
meron?

Katipunero: Hindi ko po alam Supremo, pero sa tingin ko ay parang pinaguusapan

ka nila.

Bonifacio: Tungkol saan?

Katipunero: Tungkol siguro sa eleksiyon, Napansin ko na parang may hawak hawak

silang maliit na pirasong papel.

Procopio: Andres!

Bonifacio: Bakit?

Procopio: Ewan ko pero masama ang kutob ko sa mangyayari ngayon. Di ko alam

kuya pero ang iba sa kanila bago pumasok ikaw at si Emilio ang pinaguusapan.

Bonifacio: Napansin ko rin. Binalaan na rin ako ni Ginoong Diego Mojica kanina na
posibleng mayroong dayaan, pero itoy malabo.

Procopio: Di ka ba nababahala dito Andres? Baka posibleng may dayaan.

Bonifacio: Hinde, Manalo man o matalo, dapat tayong tutulong sa pamahalaan ng

mga kapwa nating Tagalog. Kahit may dayaan man o wala, hanggat buhay pa tayo
Procopio maglilingkod tayo sa bayan.

*pagpasok

De Las Alas: Magandang umaga mga kaibigan. Dahil nandito tayo ngayon upang
magkaroon ng halalan na pinangunahan ni Supremo Andres Bonifacio, nais ko
munang itanong sa Supremo kung anong klaseng pamahalaan ang itataguyod natin

Bonifacio: Lahat tayo ay nagkakaisa laban sa Hari ng Espanya upang magkaroon

ng sariling malaya at soberanong pamahalaan, at ang lahat ng kasapi ng Katipunan
sa alinmang ranggo ay nilalayong maglingkod sa ilalim ng mga prinsipyo ng
kalayaan, pagkakapantay-pantay, at kapatiran, kayat, ang itataguyod nating
pamahalaan ay isang pamahalaang Republika.
De Las Alas: Kung gayon bibigyan tayo ng pira-pirasong papel. Mayroong mag
nonomina ng kanilang mga kandidato sa isang posisyon. Isulat sa papel kung sino
ang inyong iboboto. Magsimula na tayong lahat.

Bonifacio: Inaanyahan ko po, na kung sino man ang ating mahalal, nararapat na
respetuhin natin ang desisyon.

Katipunero: Dapat lang na si Andres Bonifacio, bilang supremo ng Katipunan, ang

magiging pangulo.

Tirona: Di kami sang ayon dito, napagusapan na natin noong nakaraang araw, na
pormal at opisyal ang ating paghalal, pumayag pa nga rito ang ating supremo. Pero
sa usapang nominasiyon, inonomina ko si Mariano Trias.

Katipunero: Kung ganon man ang napagusapan, inonomina ko si Andres Bonifacio

bilang presidente.

Katipunero 2: Inonomina ko si Emilio Aguinaldo.

Narrator: Nagkaroon ng bilangan ng boto. Nanalo si Emilio Aguinaldo ngunit ang

nakakuha pangalawang bilang ng pinakamaraming boto ay si Bonifacio

Bonifacio: Ang nanalo, bilang Presidente, si Emilio Aguinaldo.

De Las Alas: At dahil si Bonifacio naman ang nakakuha ng pangalawang malaking

boto siya na lamang ang magsisilbing pangalawang Pangulo.

Tirona: Hinde, ito ay pandaraya at hinde tumatangkilik sa boses ng karamihan.

Bonifacio: Ikinalulungkot ko na tama si Tirona dito, magpatuloy tayo sa election.

Narrator: Nagpatuloy ang election at natapos na ang halalan.

Bonifacio: Uulitin ko, Emilio Aguinaldo bilang presidente, Mariano Trias bilang Bise
Presidente, Artemio Ricarte bilang Kapitan-Heneral ng Hukbong Sandatahan,
Emiliano Riego de Dios bilang direktor ng digmaan, at Andres Bonifacio bilang
Direktor ng Internal. Palakpakan sa mga bagong nahalal.

*nagpalakpak but gistop sila ni Tirona.

Tirona: Sandali lamang. Sa pagiging Direktor ng internal hindi bat nangangailangan

ang trabahong ito ng sapat na kaalaman at pag-aaral? Mas maigi nating piliin si Jose
del Rosario, dahil siya ay isang abogado, kumpara kay Andres Bonifacio na walang
pinag-aralan wala rin natapos sa pagaaral.

Bonifacio: Daniel, iniinsulto mo ba ko? (*suko) SAGOT!

Tirona: Tama naman ang sinabi ko Andres, hindi ka sapat sa trabahong iyan, wala
kang lugar sa pamahalaan.

Bonifacio: Dapat kanina mo pa na nomina si Rosario, di ka man lang umimik.

Humingi ka ng kapatawaran at respetuhin mo naman ako bilang isang kapwang di na
nakapag-aral dahil ninanais kong mapakain ang aking mga kapatid.
Tirona: Idinadaan mo pa kami sa iyong pambobola Andres, wala ka nang
kapangyarihan dito.

Bonifacio: TALAGA HA, ITONG BARIL KO ITUTUTOK KO SA IYO MALALAMAN

MO ANG TUNAY NA KAHULUGAN NG KAPANGYARIHAN, MAG DUELO TAYO!

*Nagdagan dayon si Tirona

Ricarte: Andres, wag, hindi mo ito kasalanan pero wag mong gawin yan, kapatid mo
rin yan bilang isang Tagalog.

Bonifacio: Napagusapan natin na kung sino man ang mahalal ay dapat respetuhin
ang desisyon. Idindedeklara ko bilang Supremo at tagapagsimuno ng Halalang ito na
ang eleksiyon na ito ay walang bisa at di kinikilala bilang opisyal at pormal.

SCENE 11:

Narration: Nang lisanin ang Tejeros, nagtatag si Bonifacio ng isang parallel na

pamahalaan sa Naic, Cavite, na tinawag na "Naic Military Agreement," na naggigiit
ng kanyang pamumuno. Gayunpaman, itinuring ni Aguinaldo at ng paksyon ng
Magdalo ang gawaing ito bilang pagtataksil at naglabas ng arrest warrant para kay
Bonifacio.

P1 :Dahil sa hindi pagsunod sa atin ni Bonifacio ay baka maging simula ito ng

paghiwalay sa ating hanay.

P2:Maraming papanig kay Bonifacio, Hindi sumusunod sa atin ang Katipunan.

P3:Sigurado akong magiging hadlang sila sa ating mga plano, hindi natin magagawa
ang gusto natin sa bayan.

P2:Kapag hindi natin tanggalin si Bonifacio, bukod sa kastila baka maging kalaban
pa natin ang katipunan.

Aguinaldo:Dakpin, si Andres Boniifacio!

Narration: Noong Abril 1897, nag away ang pwersa nina Aguinaldo at Bonifacio sa
Limbon. Nahuli si Bonifacio at ang kanyang kapatid na si Procopio matapos ang
sagupaan. Nahaharap si Bonifacio sa paglilitis ng isang konseho na ipinatawag ng
pamahalaan ni Aguinaldo. Ang paglilitis ay isinagawa sa Maragondon, Cavite, noong
unang bahagi ng Mayo 1897. Natagpuan ng korte na si Bonifacio aymay kasalanan
sa pagtataksil at sedisyon
(Mga tauhan ni Aguinaldo Gi adtoan nila sila Bonifacio sa Naic, Cavite then gi Pusil si
Procopio then si Andres gi samaran sa may liog tas gi pusil pud sa may balikat ug si
Gregoria ni uban)

X :Napatunayan ng hukumang ito ng walang pag aalinlangan na ikaw Procopio

Bonifacio at Andres Bonifacio, ay nag balak na pabagsakin at paslangin ang Pangulo
at mag deklara ng himagsikan! Laban sa pamahalaan. Kayo ay hinahatulan ng
parusang na aayon sa inyong kasalanan.

Narrator: Pagkatapos ng paglilitis makikita si Gregoria sa harap ng selda ng

magkapatid, labis man ang paghihinagpis, alam niyang wala siyang magagawa sa
naging hatol ng gobyerno.
(Naa sila sa iisang selda si Andres, Procopio ug Gregoria after sa pag hatol sa ilaha
tapos gi pa uli si Gergoria kay tungod gabii na)

Bonifacio:Gregoria, malalim na ang gabi, kailangan mo nang umalis.

Gregoria: Mahal ko, hintayin mo ako bukas pag gising mo nandito rin ulit ako(sabay
halik sa noo)
(Nihawa siya habang ga hilak)

Narrator: Ngunit, taliwas sa kanyang inakala hindi na pala niya makikita ang
kanyang asawa sapagkat dinala na sila Andres at Procopio sa Bundok ng
Maragondod upang hatulan ng kamatayan
(After pag hawa ni Gregoria gikuha ang mag igsoon ug gi dala sa mountains of
Maragondon ug didto sila gi patay)
X :Andres at Procopio Bonifacio, kayo’y hinahatulan ng kamatayan.

Procopio:Sino naman ang nag sabi sa hatol nayan?

(Tas gi pusil dayun siya, ug gi sunod dayun si Andress)

Andres: Wag niyo akong patayin ng naka talikod!

(Gi patay gamit ang itak)

SCENE 12:

Narration: Ngunit, pagkatapos ng ilang linggo o buwan na bakbakan, paubos nang

paubos na rin ang mga kagamitan at maging ang moral ng mga Pilipino.

(Filipino soldiers and Spanish soldiers, tas act ng ga retreat ang mga Filipino
Soldiers)

Narrator: Ang Kasunduan ng Biak na Bato, na nilagdaan noong Disyembre 15,

1897, ay lumikha ng isang kapayapaan sa pagitan ng kolonyal na Gobernador ng
Espanya, Heneral Fernando Primo de Rivera at ng rebolusyonaryong lider na si
Emilio Aguinaldo upang wakasan ang Rebolusyong Pilipino. Si Aguinaldo at ang
kanyang mga kapwa rebolusyonaryo ay binigyan ng amnestiya at pagbabayad ng
pera ng Pamahalaang Kastila, kapalit nito ay ang rebolusyonaryong pamahalaan ay
ipapatapon sa Hong Kong. Nagpasya si Aguinaldo na gamitin ang pera sa pagbili ng
mga mas magandang kaledad na baril at bala kalaunan sa pagbabalik sa kapuluan.

T(Mag act diri ang said two important Characters which is si Aguinaldo Ug Paterno
nga ga meeting or negotiate no dialogue mag act lang)(I Follow ang ginayawyaw sa
Narator.)

Narration:Ang Hong Kong Junta ay isang organisasyon na binuo bilang isang

rebolusyonaryong pamahalaan na ipinatapon ng mga rebolusyonaryong Pilipino
matapos lagdaan ang Pact of Biak na Bato noong Disyembre 15, 1897. Ito ay
pinamunuan ni Emilio Aguinaldo at kasama ang mga matataas na tao sa
rebolusyong Pilipino laban sa pamamahala ng mga Kastila na sinamahan si
Aguinaldo sa pagpapatapon sa Crown Colony ng Hong Kong mula sa Pilipinas.

Ang unang disenyo ng watawat ng Pilipinas ay naisip ni Emilio Aguinaldo. Tinahi

nina Marcela Marino de Agoncillo, Lorenza Agoncillo, at Delfina Herbosa de
Natividad sa Hong Kong.
(Act nasad diri si Aguinaldo nga ga plan about the flag ug gi pa buhat niya sa
hongkong tas mag act ang tulo nga ga tahi)

SCENE 13:

Narrator: Noong February 15, 1898, nagkaroon ng malaking pagsabog sa USS

Maine na naging sanhi ng pagsimula ng digmaan sa pagitan ng mga Amerikano at
Espana noong April 21, 1898. Bumalik si Aguinaldo sa Pilipinas upang muling
ilunsad ang rebolusyon. Dito nagkaroon ng labanan sa Alapan

Heneral Mariano Noriel: Ka Miyong, kung nagpaplano tayong lusubin ang mga
Kastila sa Alapan, kailangan natin silang paligiran at putulin ang kanilang linya.

Heneral Aguinaldo: May plano ako Mariano, wag kang mag alala. Lulusubin ni
Heneral Paciano Rizal at del Pilar ang ruta galing Laguna para puputulin nila ang
mga linya upang matiyak na hindi sila mabibigyan ng karagdagang mga sundalo at
bala.

Heneral Mariano Noriel: Yun lamang po?

Heneral Aguinaldo: May ipapagawa ako sa iyo Noriel isang sorpresa para sa
Kastila…

Narrator: Nagsimula na ang labanan sa Alapan. Pinangunahan ni Heneral Leopoldo

García Peña ang sundalo ng mga Kastila laban sa mga Pilipino.

Pena: Mga kawal, narito na ang duwag na Aguinaldo sa inyong harapan. Humanda
kayo at ipaglaban ang Espana. Hindi kailanman maaapakan ng mga indio ang
bandila ng Espana.

*nagmarch ang mga soldiers direa tapos naglaban sa mga Filipino

Aguinaldo: Nandito na sila, lumaban tayong lahat para sa kalayaan. Fuego!

Aguinaldo: *narealize nila na biskan unsa ilang buhaton wa gihapon ga atras ang
mga Spanish forces pero kalit niabot sila Ricarte og si Noriel dala dala ang Philippine
Flag.

Noriel: Ka Miyong, nasunod na po iyong utos, nandito na po si Ricarte at si Cailles.

Pena: Sulong mga kawal! Patayin ang bawat isa sa kanila

Aguinaldo: Sumusulong na sila, ipakita na ang ating sorpresa sa kanila

*nigawas dayon ang Filipino soldiers sa sagbotan para sa surprise attack tapos
nikalit tira sa mga naga usbong na Spanish

Aguinaldo: SULONG PILIPINAS *dala dayon ni Aguinaldo ang flag sa iyahang

pagsulong

Filipino Soldiers: Sulong!!!!!

Spanish Soldier: Heneral Pena, kailangan na nating umatras sa Forte.

Pena: Arghh lahat ng sundalo, atras!

*matapos ang barilan nahutdan na sila og bla

Spanish Soldier: Heneral, di na natin sila kaya, wala na talaga tayong bala. Ano na
po ang utos ninyo Heneral? Heneral? HENERAL?

Pena: *umiiyak. Susuko na tayo

Aguinaldo: Panalo na tayo? MALAYA NA TAYO!!!

Filipino Soldiers: NANALO NA TAYO, MALAYA NA ANG INANG BAYAN!!!!

Filipino soldier: Makakauwi na tayo sa ating tahanan na malaya na kaming

magpamilya. MABUHAY ANG PILIPINAS!!

Aguinaldo: Mga kababayan, dahil nanalo tayo sa Alapan, itaas natin ang bandila ng
Pilipinas. Maging marka ito ng katapangan, at pag aaruga ninyo sa Bayan. Maraming
salamat mga kababayan, kayo ang nagbigay ng panalo sa araw na ito, kayo ang
nagbigay ng buhay sa inyong mga anak, at sa anak ng inyong mga anak na silay
malaya nang mga tao sa bayan na ito. MABUHAY ANG SUNDALONG PILIPINO.

SCENE 14:

Narrator: Kita sa mga mata ng bawat isa ang saya na para bang nawala ang
matinding tinik sa kanilang dibdib. Sa wakas at nakamit na nila ang matagal na
nilang ipinaglalaban.Pagkatapos magbunyi ng grupo ni Aguinaldo,sila ay nagsagawa
ng isang pagpupulong kasama ang lahat ng mga nakisali sa rebolusyon at ang
kanilang mga pamilya.

Aguinaldo: Magandang araw mga kababayan.Narito ako ngayon upang magbigay

pugay sa lahat ng mga nagtiwala at sumama sa amin sa labanang ito. Ilang taon
tayong nagtiis sa mga pang aalipusta at samu’t saring karahasan na dinanas natin
sa kamay ng Espanya. Hanga ako sa tapang na ipinakita niyo, at higit sa lahat
hanga ako sa pagmamahal niyo sa ating bansa. Sa ngalan ng bawat Pilipino na
nagbuwis ng buhay, ipinahahayag ko ang ating kalayaan mula sa tanikala ng
dayuhan!

All: VIVA REPUBLICA FILIPINA!

Aguinaldo: VIVA!
Aguinaldo with everyone: VIVA REPUBLICA FILIPINA!

Narrator: Ang paglalakbay tungo sa isang 'bansang malaya sa galit' ay patuloy, at ito
ay nagsisimula sa bawat isa sa atin. Gamit ang mga bagay na nakuha natin sa
nakaraan, mas handa na tayo ngayon upang bumuo ng isang maayos na bansa—
kung saan hindi nangingibabaw ang galit. Ang paglalakbay na patungo sa araw ng
Kalayaan ng ating bansa ay isang halimbawa sa katotohanan na ang kalayaan ay
higit pa sa larangan ng pulitika. Ito ay tungkol sa mga emosyon at mga tugon din.
Habang inaalala natin ang mga pakikibaka ng nakaraan, alalahanin din natin ang
ating pangako sa hinaharap kung saan hindi na mananaig ang galit.
(ending scene lahat magpunta sa gitna and iwagayway ang flag tas magsigaw ng
VIVA REPUBLICA FILIPINA)