Aula Leopoldyńska

Aula Leopoldyńska, największa i najbardziej reprezentacyjna część głównego gmachu Uniwersytetu Wrocławskiego, to cenny i unikatowy zabytek świecki późnego baroku. Wzniesiona w latach 1728-1732 wraz z całym kompleksem budynków uniwersyteckich, otrzymała swoją nazwę na cześć cesarza Leopolda I, fundatora Uniwersytetu w roku 1702. Aulę projektował Christophorus Tausch, uczeń Andrei Pozza, znanego włoskiego architekta, malarza i filozofa. Pokryta została freskami przez Johanna Christopha Handkego z Ołomuńca. Twórcą rzeźb figuralnych był Franz Joseph Mangoldt, znany artysta wrocławski rodem z Moraw, a ornamenty sztukatorskie i marmoryzację wykonał włoski mistrz Ignazio Provisore. Wymienieni twórcy doskonale zrealizowali artystyczną wizję Andrei Pozza: rzeźba, architektura i malarstwo tworzą jedną organiczną całość. Trójdzielność kompozycji wnętrza Auli powstała przez wydzielenie podium, audytorium i wspartej na filarach empory muzycznej. W 2008 r. rozpoczęto badania konserwatorskie i konstrukcyjne, następnie przeprowadzono w kilku etapach prace, których najpoważniejsza część przypadła na lata 2015-2018. Ponowne uroczyste otwarcie auli nastąpiło 21 marca 2022, czemu towarzyszyła ekspozycja Złotej bulli, dokumentu powołującego do życia Akademię Leopoldyńską, podpisanego przez cesarza Leopolda I Habsburga 21 października 1702 r., na co dzień przechowywanej w Oddziale Rękopisów Biblioteki Uniwersyteckiej we Wrocławiu.