A-G
Ludwig Adamovich (ur. 1932)
prawnik, profesor Uniwersytetu Karola Franciszka w Grazu
wnioskodawca: Wydział Prawa i Administracji
nadanie tytułu: 22 maja 2002
promocja: 15 października 2002
promotor: prof. Janusz Trzciński
Profesor Ludwik Adamovich urodził się 24 sierpnia 1932 w Innsbrucku. Studiował prawo na Uniwersytecie Wiedeńskim, gdzie następnie doktoryzował się (1954) i habilitował (1973) z prawa i polityki konstytucyjnej. Po studiach podjął pracę w administracji państwowej w Kraju Dolnej Austrii oraz w Urzędzie Kanclerskim Republiki Austrii, gdzie był urzędnikiem zajmującym się problematyką konstytucyjną, kierownikiem oddziału i dyrektorem departamentu. W 1984 ówczesny prezydent Republiki Austrii powołał go w skład Trybunału Konstytucyjnego, którego został prezesem w latach 1984-2002. Z pracą administracyjną i sprawowaniem odpowiedzialnych funkcji państwowych łączył nieprzerwanie działalność naukową. Po uzyskaniu habilitacji powołany został na stanowisko profesora zwyczajnego prawa publicznego na Uniwersytecie Karola Franciszka w Grazu (1974), a w 1992 otrzymał na tej uczelni tytuł profesora honorowego.
Profesor Adamovich jest członkiem Austriackiej Akademii Nauk, Austriackiego Towarzystwa Nauk Administracyjnych, Niemieckiego Stowarzyszenia Nauki Prawa Państwowego, Austriackiej Komisji Prawniczej, Towarzystwa Prawniczego w Wiedniu i w Grazu.
Zainteresowania naukowe Profesora Ludwiga Adamovicha obejmują prawo administracyjne, prawo konstytucyjne, teorię i filozofię prawa, filozofię państwa, sądownictwo konstytucyjne, zagadnienia praw i wolności jednostki oraz problematykę historyczno-prawną.
(na podstawie książki J. Rozynek, J. J. Ziółkowski
„Doktorzy honoris causa Uniwersytetu Wrocławskiego 1948-2002”)
Søren Asmussen (ur. 1946)
matematyk, probabilista, profesor Uniwersytetu Aarhus w Danii
wnioskodawca: Wydział Matematyki i Informatyki
nadanie tytułu: 25 marca 2015
promocja: 13 listopada 2015
promotor: prof. Tomasz Rolski
Profesor Søren Asmussen urodził się w 1946 roku. Karierę matematyczną rozpoczął w uniwersytecie w Kopenhadze, gdzie ukończył studia z matematyki (1973) i statystyki (1974). Tam też uzyskał doktorat ze statystyki i pracował do 1986 roku. Następnie w latach 1987-1995 pracuje badawczo w Aalborg University Centre, a później w Szwecji, w uniwersytecie w Lund (1995-2003). Od roku 2003 nominowany jest na profesora zwyczajnego w Aarhus, znanym matematycznym ośrodku badawczym m.in. z teorii prawdopodobieństwa i zastosowań.
Profesor Asmussen jest wybitnym probabilistą, zajmującym się rozmaitymi zastosowaniami rachunku prawdopodobieństwa i procesów stochastycznych. W literaturze anglosaskiej używany jest termin „applied probability”, który opisuje cały szereg takowych zastosowań. W tej dziedzinie osiągnął wybitne wyniki. Profesor zajmował się między innymi procesami gałązkowymi, teorią ryzyka (rozumianą jako dział matematyki aktuarialnej czyli ubezpieczeniowej), teorią kolejek, metodami macierzowo-analitycznymi, symulacjami Monte Carlo. Ma też prace ze statystyki matematycznej, matematyki finansowej i teorii niezawodności.
Profesor Søren Asmussen za swoje osiągnięcia naukowe odznaczony został przez Instytut Sobolewa Rosyjskiej Akademii Nauk prestiżowym złotym medalem za wybitne osiągniecia w matematyce. Jest doktorem honoris causa Uniwersytetu Heriot Watt w Edynburgu.
Jan Baszkiewicz (1930-2011)
prawnik, profesor Uniwersytetu Warszawskiego
wnioskodawca: Wydział Prawa, Administracji i Ekonomii
nadanie tytułu: 21 maja 2003
promocja: 14 listopada 2003
promotor: prof. Karol Jonca
Profesor Jan Baszkiewicz urodził się 3 stycznia 1930 w Warszawie (zm. 27 stycznia 2011). Studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Tam też uzyskał stopień doktora nauk prawnych (1954). Dwa lata później został docentem w Polskiej Akademii Nauk. Profesorem nadzwyczajnym został w roku 1965, w 1972 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. W 1959 związał się z Uniwersytetem Wrocławskim, gdzie kierował Katedrą Historii Doktryn Politycznych i Prawnych (1959-1968), był prodziekanem Wydziału Prawa (1962-1964) i prorektorem uczelni (1965-1968). W 1968 roku, w toku tzw. wydarzeń marcowych uznany został przez władze rządowe za „persona non grata” i z dniem 1.10.1968 został przeniesiony na Uniwersytet Śląski w Katowicach, gdzie kierował Katedrą Powszechnej Historii Państwa i Prawa. W 1973 roku powrócił do Warszawy i został pracownikiem naukowym w Instytucie Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego.
Profesor Baszkiewicz był członkiem Polskiej Akademii Nauk, Towarzystwa Naukowego Warszawskiego oraz wielu innych krajowych i zagranicznych towarzystw naukowych. Przez wiele lat zasiadał w Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów Naukowych.
Profesor Jan Baszkiewicz był wybitnym znawcą doktryn politycznych i prawnych, powszechnych dziejów ustrojów państwowych, historii państwa i prawa polskiego oraz dziejów ustroju, polityki i kultury Francji, zwłaszcza doby Oświecenia.
Ernst Bauer (ur. 1928)
fizyk, profesor Uniwersytetu Stanu Arizona
wnioskodawca: Wydział Fizyki i Astronomii
nadanie tytułu: 22 stycznia 2014
promocja: 1 października 2014
promotor: prof. Jan Kołaczkiewicz
Profesor Ernst Bauer urodził się 27 lutego 1928 roku. Studiował fizykę na Uniwersytecie Monachijskim, tam też uzyskał stopień doktora w dziedzinie fizyki. W 1958 roku wyjechał do USA i rozpoczął pracę w Michelson Laboratory w China Lake w Kalifornii, gdzie kierował Oddziałem Krystalofizyki (przyjął wówczas obywatelstwo amerykańskie). W 1969 roku wrócił do Niemiec i został profesorem w Instytucie Fizyki na Politechnice Clausthal. W 1991 roku podjął współpracę z Uniwersytetem Stanu Arizona i pracował w nim aż do przejścia na emeryturę.
Profesor Bauer przez wiele lat współpracował z NASA oraz ośrodkami naukowymi w Polsce, Bułgarii, Czechach, Niemczech, na Ukrainie, we Włoszech, w Japonii i Hong Kongu. Profesor jest członkiem Japońskiego Towarzystwa Promocji Nauk, Akademii Nauk w Getyndze, Amerykańskiego Towarzystwa Fizycznego, Amerykańskiego Towarzystwa Próżniowego.
Profesor Ernst Bauer jest wybitnym amerykańskim fizykiem niemieckiego pochodzenia, jednym z pionierów fizyki powierzchni i fizyki cienkich warstw. Opracował klasyfikację trzech mechanizmów wzrostu cienkich warstw, które otrzymały odpowiednio nazwy: Volmer-Weber, Stranski-Krastanov i Frank-van-der-Merwe – dało to początek termodynamicznej teorii epitaksji. Pracował nad techniką niskoenergetycznej mikroskopii elektronowej (LEEM), co doprowadziło do powstania mikroskopu LEEM. Następnie poszerzył zakres techniki LEEM o dwie nowe metody obrazowania powierzchni, co pozwala na dokładną charakteryzacje (strukturalną, chemiczną, magnetyczna i elektroniczną) powierzchni i cienkich warstw na skali wielkości rzędu 10 nm.
Georges Boulon (ur. 1943)
fizykochemik, profesor Uniwersytetu Claude’a Bernarda w Lyonie
wnioskodawca: Wydział Chemii
nadanie tytułu: 27 października 2010
promocja: 15 listopada 2010
promotor: prof. Janina Skrzypiec-Legendziewicz
Profesor Georges Boulon urodził się 22 lipca 1943 roku w Saint-Chamond we Francji. Po uzyskaniu magisterium (1966) związał się z Uniwersytetem Claude’a Bernarda Lyon 1. Tam obronił pracę doktorską (1968) oraz otrzymał stopień doktora habilitowanego (1970). W 1991 roku uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. Od października 2009 roku jest profesorem emerytowanym.
Profesor Boulon był dyrektorem Laboratorium Fizykochemii Materiałów Luminescencyjnych CNRS na Uniwersytecie Lyon 1 oraz Narodowej Grupy Badawczej Materiałów Laserowych CNRS, członkiem Narodowej Komisji Uniwersytetów Francuskich CNU. Od wielu lat jest profesorem wizytującym na Uniwersytecie Tohoku w Sendai (Japonia), przebywał na stażach naukowych na Uniwersytecie Stanowym w Oklahoma oraz Uniwersytecie Wisconsin w Madison. Współpracuje z naukowcami z ośrodków badawczych w Hiszpanii, Rosji, we Włoszech, Rumunii, Polsce, Izraelu, Japonii, Kanadzie, Stanach Zjednoczonych, Brazylii i Chinach. Członek międzynarodowych i francuskich towarzystw naukowych, m.in. Advancing the Science and Technology of Light (OSA), The Electrochemical Society (ECS), Société Française de Physique (SFP), Société Chimique de France (SFC) i Société Française d’Optique (SFO).
Profesor Georges Boulon jest wybitnym fizykiem i chemikiem, specjalizującym się w spektroskopii atomowej oraz molekularnej materiałów luminescencyjnych, laserowych oraz optyki nieliniowej.
Savo Bratos (ur. 1926)
fizykochemik, profesor Uniwersytetu Piotra i Marii Curie, Paryż 6
wnioskodawca: Wydział Chemii
nadanie tytułu: 26 października 2005
promocja: 3 października 2006
promotor: prof. Henryk Ratajczak
Profesor Savo Bratos urodził się 26 lipca 1926 w Trieście we Włoszech. Studiował fizykę na Uniwersytecie Lublańskim w Słowenii. Tam też obronił swoją pierwszą pracę doktorską (1955). Drugą pracę doktorską obronił na Uniwersytecie Paryskim (1964). W latach 1956-1968 pracował w Narodowym Centrum Badań Naukowych (CNRS) w Paryżu. W 1969 mianowany profesorem nadzwyczajnym, w 1970 został dyrektorem Laboratorium Fizyki Teoretycznej Cieczy, a w 1973 profesorem zwyczajnym na Uniwersytecie Piotra i Marii Curie, Paryż 6.
Profesor Bratos jest członkiem wielu międzynarodowych towarzystw naukowych, m.in. Europejskiej Akademii Nauki, Sztuki i Literatury, Słoweńskiej Akademii Nauki i Sztuki, Polskiej Akademii Nauk, Polskiej Akademii Umiejętności oraz Europejskiego Towarzystwa Fizycznego.
Profesor Savo Bratos w pracach naukowych łączy teorie różnych dziedzin: zaawansowaną mechanikę kwantową, mechanikę statystyczną, teorię cieczy, dynamikę reakcji chemicznych oraz hydrodynamikę. Szczególne znaczenie zajmują badania nad rozwojem metod chemii kwantowej do wyznaczania molekularnego pola sił, statystycznej teorii kształtu pasm w widmach podczerwonych i ramanowskich cieczy, badania równowag jonowych w wodzie oraz elementarnych procesów chemicznych zachodzących w cieczach w czasie realnym. Posiada wybitne osiągnięcia w poznaniu i charakterystyce spektroskopowej wiązania wodorowego. Jest współtwórcą teorii umożliwiającej badania ruchów molekularnych cieczy za pomocą dyfrakcji pikosekundowych impulsów promieni Roentgena.
Norbert Conrads (ur. 1938)
historyk, profesor Uniwersytetu w Stuttgarcie
wnioskodawca: Wydział Nauk Historycznych i Pedagogicznych
nadanie tytułu: 28 września 2011
promocja: 15 listopada 2011
promotor: prof. Rościsław Żerelik
Profesor Norbert Conrads urodził się 21 września 1938 roku we Wrocławiu. W styczniu 1945 r., w obliczu ofensywy wojsk radzieckich, wraz z rodziną opuścił Wrocław i zamieszkał w Niemczech. Studiował historię, historię sztuki i germanistykę na uniwersytetach w Kolonii i Wiedniu. Stopień doktora uzyskał na Uniwersytecie w Kolonii, a habilitował się z zakresu historii nowożytnej na Uniwersytecie w Saarbrücken. Profesor historii na Uniwersytecie w Tybindze oraz Uniwersytecie Justusa Liebiga w Gießen. W 1981 roku został profesorem historii wczesnonowożytnej na Uniwersytecie w Stuttgarcie, stanowisko to piastował do przejścia na emeryturę w roku 2003. W uniwersytecie tym pełnił funkcję prodziekana i dziekana Wydziału Humanistycznego, był wieloletnim członkiem senatu, rady zarządzającej, senackiej komisji dydaktycznej.
Profesor Conrads aktywnie włączył się w działania na rzecz Uniwersytetu Wrocławskiego. Jest członkiem zarządu Niemiecko-Polskiego Towarzystwa Uniwersytetu Wrocławskiego i członkiem Kuratorium Nagrody Naukowej Leopoldina tegoż Towarzystwa. Od 1980 roku zasiada w zarządzie Stowarzyszenia Historii Śląska w Karlstadt.
Zainteresowania badawcze Profesora Norberta Conradsa skupiają się głównie wokół dziejów politycznych Śląska w okresie wczesnonowożytnym, dziejów oświaty i szkolnictwa oraz aspektu dwudziestowiecznych dziejów wrocławskich Żydów. Dużo uwagi poświęca jednak przeszłości Śląska XV-XX wieku. Jako jeden z pierwszych historyków niemieckich podjął współpracę z wrocławskim środowiskiem historyków, historyków prawa, historyków sztuki oraz urbanistyki i architektury.
Karl Dedecius (1921-2016)
pisarz, tłumacz literatury polskiej na język niemiecki, krytyk literacki, wydawca
wnioskodawca: Wydział Filologiczny
nadanie tytułu: 19 grudnia 2001
promocja: 12 czerwca 2002
promotor: prof. Czesław Hernas
Karl Dedecius urodził się 20 maja 1921 w Łodzi (zm. 26 lutego 2016 we Frankfurcie nad Menem). Podczas okupacji początkowo przebywał w obozie pracy, następnie wcielony został do Wehrmachtu. Od 1942 r. walczył na froncie wschodnim (m.in. pod Stalingradem), gdzie dostał się do niewoli sowieckiej. Po powrocie z niewoli był starszym asystentem w Niemieckim Instytucie Teatralnym w Weimarze (1950-1951), następnie wyjechał do RFN i osiadł na stałe we Frankfurcie nad Menem. W latach 1954-1979 pracował w tamtejszym towarzystwie ubezpieczeniowym Allianz. Wówczas hobbystycznie zaczął zajmować się tłumaczeniem. Był inicjatorem, organizatorem i dyrektorem założonego w 1980 roku Niemieckiego Instytutu Kultury Polskiej w Darmstadt, który miał na celu polepszenie wzajemnych stosunków między Polską a Niemcami. Instytutem tym kierował aż do przejścia na emeryturę w roku 1999.
Członek wielu organizacji i towarzystw naukowych, m.in. Bawarskiej Akademii Sztuk Pięknych, Niemieckiej Akademii Języka i Poezji w Darmstadt, Akademii Nauki i Sztuki w Salzburgu, Polskiej Akademii Umiejętności i Akademii Europejskiej w Krakowie. Należał do niemieckiego PEN Clubu, Związku Tłumaczy Niemieckich, Towarzystwa Literackiego im. A. Mickiewicza i Towarzystwa Bibliofilów im. J. Lelewela w Toruniu.
Z inicjatywy Karla Dedeciusa w Niemczech ukazało się kilkadziesiąt antologii literatury polskiej oraz wiele tomów indywidualnych pisarzy. Przetłumaczył na język niemiecki wielu polskich poetów i prozaików, m.in. Adama Mickiewicza, Czesława Miłosza, Wisławę Szymborską, Tadeusza Różewicza, Stanisława J. Leca, Zbigniewa Herberta, Bolesława Leśmiana, Elizy Orzeszkowej.
(na podstawie książki J. Rozynek, J. J. Ziółkowski
„Doktorzy honoris causa Uniwersytetu Wrocławskiego 1948-2002”)
Algirdas Gaižutis (ur. 1941)
filozof, pedagog, kulturoznawca, profesor Wileńskiego Uniwersytetu Pedagogicznego
wnioskodawca: Wydział Nauk Historycznych i Pedagogicznych
nadanie tytułu: 27 kwietnia 2016
promocja: 29 czerwca 2016
promotor: prof. Alicja Szerląg
Profesor Gaižutis jest członkiem Litewskiej Akademii Nauk (był wiceprezesem tej instytucji w latach 2001-2003) oraz Stowarzyszenia Rektorów Uczelni Pedagogicznych Europy. Zasiadał w zarządzie Litewskiej Rady Naukowej, przewodniczył Komisji Eksperckiej ds. Nauk Humanistycznych, Litewskiemu Forum Unii Europejskiej oraz Instytutowi Badań nad Kulturą i Sztuką. Wraz z przywróceniem niepodległości Litwy został pierwszym doradcą prezydenta Algirdasa Brazauskasa ds. edukacji, badań naukowych, sztuki i religii (1993-1994). Był także członkiem litewskiego Parlamentu.
Profesor Algirdas Gaižutis urodził się 17 października 1941 roku w Subačius. Studiował język litewski i literaturę na Wydziale Historii i Literatury Uniwersytetu Wileńskiego oraz filozofię i estetykę na Wydziale Filozoficznym Moskiewskiego Uniwersytetu Państwowego im. M. Łomonosowa – tam też otrzymał stopień doktora i doktora habilitowanego. W 1987 roku uzyskał tytuł profesora w zakresie estetyki. Od 2003 roku pełni funkcję rektora Wileńskiego Uniwersytetu Pedagogicznego.
Profesor Algirdas Gaižutis jest krytykiem sztuki, doradcą elit, postacią publiczną i działaczem politycznym, wspierającym i rozwijającym koncepcję filozoficzną personalizmu, fenomenologię i aksjologię.
Bolesław Ginter (ur. 1938)
historyk, archeolog, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie
wnioskodawca: Wydział Nauk Historycznych i Pedagogicznych
nadanie tytułu: 26 stycznia 2011
promocja: 3 października 2011
promotor: prof. Jan Burdukiewicz
Bolesław Ginter urodził się 14 marca 1938 r. we Lwowie. Studiował archeologię na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Z uczelnią tą związał swoją karierę naukową i zawodową. Tu uzyskał stopień doktora, habilitował się w zakresie archeologii epoki kamienia i otrzymał tytuł profesora. Kierował Zakładem Archeologii Epoki Kamienia, pełnił funkcję prodziekana Wydziału Filozoficzno-Historycznego (1984-1987), był prorektorem do spraw badań naukowych (1990-1993). W 2009 roku przeszedł na emeryturę.
Profesor Bolesław Ginter prowadził bardzo owocne studia nad kompleksem magdaleńskim i w Dzierżysławiu na Górnym Śląsku odkrył unikatowe obozowisko sprzed blisko 16 tys. lal z dobrze zachowanymi reliktami struktur mieszkalnych oraz barwników mineralnych. Prowadził badania nad osadnictwem paleolitycznym w Jaskini Ciemnej w Ojcowskim Parku Narodowym. Do podstawowych zagadnień jego wieloletnich badań należą kwestie przejścia od środkowego do górnego paleolitu oraz rozprzestrzenienia się Homo Sapiens w Europie. Kierował wieloma interdyscyplinarnymi, międzynarodowymi zespołami badawczymi w Bułgarii (jaskinie Baczo Kiro i Temnała) oraz w Grecji (jaskinia Klisoura), które przyniosły odkrycie najstarszych w Europie zespołów górnopaleolitycznych.
Adriano Giovannelli (ur. 1947)
politolog, historyk, profesor Uniwersytetu w Genui
wnioskodawca: Wydział Nauk Społecznych
nadanie tytułu: 27 kwietnia 2016
promocja: 29 czerwca 2016
promotor: prof. Robert Wiszniowski
Profesor Adriano Giovannelli urodził się 4 sierpnia 1947 roku w Genui. Karierę akademicką związał z Uniwersytetem w Genui. Na uczelni pełnił szereg funkcji, m.in. był prorektorem (2004-2007), dziekanem Wydziału Nauk Politycznych (1987-1993, 2002-2004) oraz inicjatorem i pierwszym dyrektorem Departamentu Badań Europejskich (1999-2002).
Profesor Giovannelli jest członkiem licznych instytucji naukowo-badawczych, m.in. Centrum Badania Prezydencji w Nowym Jorku, Rady Naukowej Instytutu Badań Politycznych w Bukareszcie, Instytutu Prawa Europejskiego i Porównawczego Uniwersytetu w Rijece, Instytutu Studiów Politycznych w Paryżu. Istotnym obszarem aktywności Profesora jest działalność o charakterze eksperckim. Był prezesem Światowego Stowarzyszenia Prawa Europejskiego, członkiem Rady Doradczej do Spraw Europejskich Instytutu Badań nad Polityką Międzynarodową, Grupy Roboczej CRUi ds. przewodnictwa Włoch w Radzie Unii Europejskiej oraz ekspertem-sprawozdawcą Komisji Europejskiej w zakresie nauk humanistycznych. Jako znawca prawa konstytucyjnego pełnił funkcję doradcy ds. reform instytucjonalnych Rządu Republiki Włoskiej oraz Prezydenta Argentyny.
Profesor Adriano Giovannelli to znany i wybitny politolog, specjalista prawa konstytucyjnego i europejskiego, znawca teorii i filozofii prawa. Zajmuje się problematyką integracji europejskiej oraz funkcjonowaniem systemów politycznych Europy Zachodniej.
André Goffeau (ur. 1935)
biochemik, profesor Katolickiego Uniwersytetu w Louvain
wnioskodawca: Wydział Nauk Przyrodniczych
nadanie tytułu: 25 lutego 2004
promocja: 25 czerwca 2004
promotor: prof. Stanisław Ułaszewski
Profesor André Goffeau urodził się 26 stycznia 1935 w Ixelles w Belgii. Studiował na Wydziale Agronomii Katolickiego Uniwersytetu w Leuven. Tam też doktoryzował się w roku 1964. Tytuł profesora otrzymał w 1975 w Uniwersytecie Katolickim w Louvain-la-Neuve i związał się z nim aż do przejścia na emeryturę. Na tej uczelni założył laboratorium FYSA na Wydziale Agronomicznym (1969) oraz był dyrektorem Instytutu Biochemii Fizjologicznej (1970-1996). Ponadto pełnił etatową funkcję eksperta naukowego organizacji EUROATOM i doradcy Komitetu Biotechnologicznego Unii Europejskiej w Brukseli (1961-1997). Przebywał na licznych stażach naukowych, m.in. w Brukseli, USA, we Francji, Holandii i Brazylii. Będąc na emeryturze organizował kursy szkoleniowe z biologii molekularnej w Kamerunie i w Afryce Południowej.
Profesor Goffeau jest członkiem wielu międzynarodowych towarzystw naukowych, m.in. Belgijskiej Królewskiej Akademii Nauk i Sztuk Pięknych, Francuskiej Akademii Nauk, Brazylijskiej Akademii Nauk, Europejskiej Organizacji Biologii Molekularnej (EMBO) oraz Genetycznego Towarzystwa Stanów Zjednoczonych.
Na początku swojej kariery naukowej Profesora André Goffeau zajmował się biochemią i biologią molekularną roślin oraz radiobiologią i embriologią. Od lat 70. zajmuje się biochemią i genetyką molekularną drożdży, również w zakresie genomiki. Profesor zainteresowania biologiczne ściśle wiąże z bioenergetyką i oksydatywną fosforylacją mitochondriów, strukturą i funkcją białek błon komórkowych, mechanizmami transportu przez błony biologiczne, wieloraką opornością grzybów i komórek nowotworowych na ksenobiotyki oraz genetyką molekularną. Drugi nurt zainteresowań Profesora obejmuje genomikę w zakresie sekwencjonowania genomów oraz ich filogenetycznej analizy.
Stanisław Grodziski (ur. 1929)
prawnik, historyk państwa i prawa, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego
wnioskodawca: Wydział Prawa i Administracji
nadanie tytułu: 20 lutego 2002
promocja: 10 marca 2002
promotor: prof. Kazimierz Orzechowski
Profesor Stanisław Grodziski urodził się 2 stycznia 1929 w Prusach. Studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim, następnie podjął pracę w Instytucie Historyczno-Prawnym tego uniwersytetu. Tam też doktoryzował się (1959) i habilitował (1963) z historii prawa. W 1972 mianowany został profesorem nadzwyczajnym, a w 1979 zwyczajnym. Kierował Zakładem Historii Państwa i Prawa Polskiego (1970-1982), Katedrą Powszechnej Historii Państwa i Prawa (1995-1999), był dziekanem Wydziału Prawa i Administracji (1978-1981) i prorektorem UJ (1987-1990). W 1999 przeszedł na emeryturę.
Profesor Grodziski jest członkiem PEN-Clubu, Societe d’Histoire de Droit, Instytutu Zachodniego w Poznaniu, Polskiego Towarzystwa Historycznego, Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa. Zasiadał w Komisji Nauk Prawnych i Komisji Nauk Historycznych Oddziału Polskiej Akademii Nauk w Krakowie oraz działał w Komitecie Badań Naukowych. Przyczynił się do reaktywowania Polskiej Akademii Umiejętności, został jej wiceprezesem w latach1994-2000. Był też konsultantem zespołu opracowującego tekst Konstytucji RP z 1997 i członkiem zespołu doradczego premiera RP do przygotowania reformy administracyjnej państwa.
Zainteresowania naukowe Profesora Stanisława Grodziskiego obejmują historię państwa i prawa polskiego czasów nowożytnych (1772-1918) na tle historii państwa i prawa państw zaborczych, przede wszystkim Austrii. Zajmuje się też parlamentaryzm polskim XV-XVII w., historią kultury prawnej w Polsce i Europie oraz źródłami prawa w Polsce.
