U Sylwki

Wesołego Alleluja !

2019-04-20T09:32:00.002+02:00

Floating...

2019-04-18T15:59:00.000+02:00

Chciałam spróbować od dawna i w końcu się udało. Kabina floating to nowość w naszym mieście. Wg informacji, zamieszczonych na stronie gabinetu, w którym byłam, miejsce, w którym można odpocząć, jak w czasie długiego, efektywnego snu, zregenerować siły, odstresować się i skorzystać z wielu innych zalet, płynących z bytności w tym miejscu.

Moje wrażenia: bardzo dobrze spędzony czas, uczucie lewitowania, relaks, odprężenie.

Początkowo kręciło mi się w głowie, błędnik, przy zamkniętych oczach wariował. Po kilku minutach uspokoił się. Przygaszone światło i zupełna cisza sprzyjały wyciszeniu. Woda o temperaturze ciała i o wysokim zasoleniu powodowała, że unosiłam się swobodnie, komfortowo zanurzona, tracąc poczucie własnego ciała, które zlewało się z wodą, stawało się nią. Myśli napływały, ale udawało mi się w tych warunkach dosyć szybko wyciszyć i powrócić do poczucia spokoju w głowie.

Godzina szybko minęła. Pulsowanie świateł i krótki dzwonek wyrwał mnie ze stanu relaksu. I to chyba jedyny minus kabiny – sposób powracania do rzeczywistości. Ja wolałabym coś spokojniejszego – pojawienie się jakiejś muzyki lub coś w tym rodzaju.

Po pierwszej wizycie czuję się spokojna i miło zrelaksowana. Na pewno wrócę jeszcze do kabiny. Przy następnej wizycie będę chciała spróbować odpoczynku w zupełnej ciemności, może uruchomię muzykę – jest taka możliwość. I na pewno spróbuję zasnąć – to ponoć najlepsze wersja pobytu w kabinie Floating.

Wszystko dobre....

2019-02-05T18:13:00.001+01:00

znacie ciąg dalszy tego powiedzenia, prawda ?

Dla nas wczorajszy dzień się zakończył - zamknęliśmy lęki, każdy na swój sposób. Pewnie za jakiś czas wróci refleksja i potrzeba przerobienia tematu - wtedy do tego wrócimy. Na teraz koniec.

Nastał nowy dzień i nowe możliwości. Mieliśmy problem co wybrać z szerokiego wachlarza maderskich atrakcji, w końcu wybór padł na Półwysep Św. Wawrzyńca. Potrzebowaliśmy rano spokoju i odsapu, więc zbieraliśmy się tempem pleśni.

W końcu ruszyliśmy autem w kierunku półwyspu, mijając osławione lotnisko i przejeżdżając pod jego pasem startowym - robi wrażenie.

Kierowaliśmy się na wschód i po półgodzinnej jeździe trasą VR1 dotarliśmy do parkingu, położonego bezpośrednio przy początku szlaku na półwysep.

Tutaj muszę wspomnieć, że do tej pory - ani na półwyspie, ani na lewadach nie zapłaciliśmy nawet grosza za parking czy też wstęp. Wszystko zwiedzaliśmy za darmo, a nasze auto czekało na nas również bezpłatnie.

Początek trasy to drewniane schodki i kładki, dalej droga zmienia się w kamienną ścieżkę, która meandrując zboczem klifu i snując się to w górę, to w dół, odkrywa przed turystą niesamowite widoki - wielokolorowe ściany klifu, niziutka roślinność, spienione fale przechodzące od ciemnego granatu przez niebieski po piękny turkusowy. Fale rozbijają się o brzeg, a my możemy być widzami tej, bynajmniej nie niemej, rozmowie oceanu z lądem. Można tu dotknąć niemalże cudu stworzenia - czegoś nie skażonego ludzką ręką, a tak pięknego w swej harmonii i doskonałości. Człowiek dołożył do siebie stopnie, zabezpieczenia, wydeptał ścieżki, postawił Dom Sardinha pod koniec trasy, przed najwyższym, ostatnim wzniesieniem, aby można było odsapnąć, coś zjeść lub wypić, lub skorzystać z toalety. Ale to tylko nieduże dodatki - niczym halabarda w stosunku do całego przedstawienia w Teatrze Natury.

Warto wybrać się w tę podróż, pełną zachwytu i uniesień dla piękna przyrody i ogromu jej możliwości. Trasa jest bezpieczna, jest trochę wspinaczki, trochę złażenia w dół, miejsca newralgiczne zabezpieczone barierkami i linkami, i tak jak napisał autor strony Madera - kraina wiecznej wiosny - "To czy jesteś w pobliżu krawędzi zależy do Ciebie."

Naprawdę warto nad tę krawędź zajść :-)

Trasę zrobiliśmy w 4 godziny, krokomierz w telefonie pokazuje 9,4 km.

Toaleta w Domu Sardinho - 1 eur (czysto, dobrze pamiętać o oszczędnym używaniu wody, którą dostarczyć tutaj nie jest łatwo)

Kanapka w Domu Sardinho - duża buła maderska, z jajkiem i bekonem - 4,90 eur

Dzisiejszy post ...

2019-02-04T22:33:00.000+01:00

będzie ciekawy (mam nadzieję), ale i mocno emocjonalny. Przeżyliśmy dziś swoiste catarsis, a życie pokazało co jest najważniejsze. Dlatego ten dzisiejszy post jest dla mnie bardzo trudny, ale czuję się w obowiązku napisać go szczerze, tak, jak to teraz wszystko widzę.

Zanim przejdę do tej bardzo emocjonalnej części, to najpierw nieco mniej emocjonalnych wrażeń.

Ruszyliśmy rano, wypożyczonym z Europcaru, samochodem. Radośnie i beztrosko wjechaliśmy na trasę VR1 na zachód, dalej VR3 , przejechaliśmy przez tunele Madalena, Madalena del Mar i Madalena Arco, aby odbić na północ i zacząć mozolnie się wspinać w górę naszym wynajętym citroenem C3, który na 2 nie miał siły ciągnąć, więc cały podjazd (momentami 32%) przejechaliśmy na 1 - ale daliśmy radę. Z Funchal ruszylismy o 10.00, nie miejsce dotarliśmy o 11.00. Zostawiliśmy samochód na parkingu (bezpłatny) i ruszyliśmy asfaltem - 2,8 km i dotarliśmy do miejsca, w którym rusza się na zwiedzanie lewad. My wybraliśmy najpierw Lewadę 25 wodospadów, potem planowaliśmy odwiedzić Lewadę Frisco. Lewady to tarasy z kanałami, zasilającymi w wodę siedliska ludzkie. Woda ścieka wodospadami, a potem, uregulowana płynie w stronę domostw ludzkich. Piękne widoki, dzika przyroda - bajka, poezja, pełne gacie.

Sprawdziło się to w naszym przypadku w 100%, w szczególności w kwestii pełnych gaci. I tu zaczyna się mniej przyjemny etap opisu. Szliśmy sobie niespiesznie, trasą niewymagającą - gruntową, z kamieniami, potem przyszła pora na schody, skałki, aż w końcu na otoczone barierkami balkoniki. Droga mijała powoli, bo podziwialiśmy widoki, robiliśmy zdjęcia, Szymon zachwycony szedł z nami spokojnie, w swoich trekkingowych butach... I nagle świat się zatrzymał, bo ... nasze dziecko, ni z tego, ni z owego, nietrzymane przez nas, wspierające się na linowej barierce, zjechało pod nią i spadło 2 metry poniżej, zatrzymując się na rachitycznych gałęziach, grożących dalszym spadaniem. Było przerażone, ja krzyczałam, Krzysztof próbował Go ratować. Zrzucił plecak, zsunął się w dół po ściance tarasu i próbował go chwycić za rękę, stojąc na równie rachitycznym drzewku. Ja próbowałam Mu pomagać, chwytając za rękę i krzycząc "Help". Usłyszały nas chyba same Anioły i zesłały brytyjskie małżeństwo. Starszy Pan trzymał Krzysia, a ten próbował sięgać ręką do naszego przerażonego Syna. W końcu się udało - Szymon chwycił Tatę za rękę i wspólnymi siłami, z Anglikiem wyciągnęli Go na trasę. Mną trzęsło, szloch wydzierał każdą, najmniejszą cząstką ciała, bo zdawałam sobie sprawę, jak blisko było do tragedii. W tym momencie podziękowałam Bogu - był tam z nami i z naszym Synkiem, To On kierował moim Mężem, On wspierał Anglika i dawał siłę memu sercu, żeby nie stanęło i biło wciąż, pełne nadziei na szczęśliwe zakończenie.

I udało się - staliśmy we troje, przytuleni, trzęsący się, ale przepełnieni miłością i szczęściem, otoczeni cudnymi ludźmi - turystami z różnych krajów. Trasa wąska, ale wszyscy się zatrzymali - ktoś podał chusteczkę, ktoś dał garść cukierków dla Szymiego, bo był taki dzielny. A mi łzy leciały, a wraz z nimi wypływała wdzięczność dla nich, dla Boga, dla wszystkiego wokół, że mój Syn jest razem ze mną.

Po pierwszym ochłonięciu miałam ogromną ochotę zawrócić, ale uzmysłowiłam sobie, że wtedy lęk pozostanie w nas. Że musimy iść dalej, wspierając się i wspomagając, aby okiełznać strach. I daliśmy radę - doszliśmy, idąc bardzo ostrożnie do końca. Mogliśmy popodziwiać 25 wodospadów. Potem wróciliśmy, nadal bardzo uważnie stawiając kroki, prawie do początku trasy, aby skręcić w lewo i przejść niecały kilometr Lewadą do Frisco - pięknego wodospadu, który widać z daleka, jako dwupoziomowy spad mas wody.

Piękne miejsca - oba, cudna przyroda, niesamowici ludzie na szlaku. W sumie zrobiliśmy 14 kilometrów, trasa zajęła nam 4 godziny - spod wejścia do lewad na parking wróciliśmy busem (3 eur/os dorosła, 2 eur/dziecko). Do Funchal wróciliśmy płaskowyżem - najpierw ER110 (cudne widoki), potem VE4 do VR1 do samego Funchal. Coś tam fotografowałam, ale lęk o Synka, który mi towarzyszy do tej pory - bo coś Go tam jeszcze boli, coś sobie ponaciągał, poza tym prozaicznie ma w sobie strach, nie pozwolił cieszyć się tym, co nas w drodze powrotnej otaczało.

To co przeżyliśmy na szlaku, to było głębokie przeżycie, z drugim dnem, zapewne zaowocuje kolejnymi emocjami i będziemy jeszcze długo je przerabiać. Mój Mąż swoim opanowaniem i poświęceniem (choć to pewnie normalne w takich sytuacjach) urósł w moich oczach bardzo. Jednak na chwilę obecną zastanawiam się dlaczego na żadnych z przejrzanych przeze mnie blogach nikt się nawet nie zająknął o grożących niebezpieczeństwach. Dziś, gdy w drodze powrotnej, bardzo wzburzona, napisałam post o naszych przeżyciach na fb profilu osób interesujących się Maderą, otrzymałam informacje, że na tym szlaku, w ostatnim roku spadło 50 osób, z czego 4 zginęły !!! Nigdzie nie znalazłam informacji "Cudnie, warto iść, ale ... PILNUJCIE DZIECI, TRZYMAJCIE JE ZA RĘKĘ, NADZORUJCIE, BO TO MOŻE BYĆ NIEBEZPIECZNE MIEJSCE".

My dziś mieliśmy cudną pogodę - słońce, ciepełko. Wyposażeni w trekkingowe buty, wygodne spodnie, plecaki, idący spokojnie i rozważnie, myśleliśmy, że nic nadzwyczajnego nam nie grozi. Nawet nie sądziliśmy, jak bardzo nam się zdarzy przekonać, że w tych miejscach wystarczy sekunda nieuwagi, a może dojść do tragedii. Nawet nie chcę myśleć, jak niebezpiecznie tam może być w niesprzyjających warunkach pogodowych. Ale warto, na pewno. Trzeba tylko mieć świadomość, że należy tam zachować szczególną ostrożność. Szkoda, że nigdzie nie znalazłam tej informacji :(

A mój Synek tylko prosi: "Mamusiu, było, minęło, Nie przypominaj mi już o tym". Więc zamilknę w modlitwie dziękczynnej...

Na koniec zdjęcia - niewiele, jak na mnie, ale to zbyt trudne wspomnienia, żeby wrzucać więcej. A z drugiej strony tam jest zbyt pięknie, aby Wam tego nie pokazać. Może przyjdzie czas, kiedy będę mogła je mniej emocjonalnie oglądać...

Madera II dzień ...

2019-02-03T21:26:00.001+01:00

to czas na poznanie "stolicy" wyspy - Funchal.
Po zjedzonym, sutym, hotelowym śniadaniu, ruszamy do miasta.

Pierwsze kroki kierujemy do portu, w którym własnie zacumował piękny, wielki cruiser.

Naprzeciw portu muzeum Cristiano Ronaldo, który pochodzi z Madery. Okazuje się, że muzeum jest w niedziele zamknięte. Robimy zdjęcia na zewnątrz, wymieniamy parę słów z przemiłymi Anglikami i ruszamy dalej.

Kierujemy się w gęstą sieć wąskich uliczek, w których wiele domów ma pomalowane w przeróżny sposób drzwi - bardziej lub mnie artystycznie, ale na pewno barwnie.

Dochodzimy do kaplicy Capelo do Corpo Santo - XVI-wiecznego budynku która został zbudowany w stylu gotyckim przez miejscowych rybaków, by czcić ich patrona Św. Pedro Gonçalves Telmo. Okazuje się, że on również jest w niedziele zamknięty.

Ruszamy więc dalej, klucząc pomiędzy wąskimi uliczkami starówki, malowniczej, pełnej małych kafejek z zapraszającymi (choć nienachalnie) do środka kelnerami. Oglądamy pamiątki, podziwiamy stoiska z miejscowym rękodziełem.

W dobrych nastrojach dochodzimy do Targu Mercado dos Lavradores - i tu znów odbijamy się od zamkniętych drzwi, bo niedziela. Dla mnie to czas ferii i jakoś nie pomyślałam, że tak wiele miejsc może być nieczynne. I tak, jak nie dziwi zbytnio zamknięty targ, tak muzea czy kościoły, to już nieco dziwna sprawa.

Uznajemy jednak, że mieszkańcom Madery należy się odpoczynek i skoro tak postanowili, to nie będziemy się dziwić i postaramy się pozostały czas spędzić w sposób radosny i relaksujący, korzystając z na pewno czynnych udogodnień dla turystów.

Dlatego kierujemy się do kolejki i ruszamy wagonikami linowymi na wzgórze Monte, a stamtąd druga kolejką do Parku Botanicznego.

Spacerujemy powoli, wdychamy zapachy, cieszymy oczy kolorami, a ciało ciepłem promieni słonecznych. Roślinność bogata, zebrana na tym kawałku ziemi prezentuje przykłady flory z całej Madery i nie tylko - jest tu mnóstwo sukulentów, kaktusów, różne odmiany palmy i cała mnogość innych roślin.

Wracamy tą samą drogą, korzystając z kolejek linowych. Na wzgórzu Monte odwiedzamy kościół Igreja do Nossa Senhora do Monte, XIX-wieczny budynek górujący nad dzielnicą, w środku zdobiony ceramicznymi mozaikami, a spod niego roztacza się wspaniały widok na całe miasto.

Poniżej kościoła można skorzystać z wyjątkowej atrakcji, czyli przejażdżki Tobogganami - wyplatanymi,wiklinowymi saniami, które na drewnianych płozach mkną 2-kilometrową trasą -stromymi uliczkami wzgórza, ale nie w .... niedzielę ;-)
(EDIT: właśnie otrzymałam wiadomość na fb, że toboggany dziś jeździły - nie wiem tylko w jakich godzinach. Jeśli tam jeszcze dotrzemy, to dowiem się i dopisze tutaj aktualne godziny.)

Kierujemy się więc ponownie do kolejki i zjeżdżamy na dół, do centru miasta. Głód goni nas do pobliskiej restauracji, w której pochłaniamy sporej wielkości zestaw ryb i owoców morza.

Najedzeni, ruszmy dalej - jest już godzina 16.30, więc postanawiamy przespacerować się jeszcze trochę i wracać do hotelu.

Idziemy przez Plac miejski - Praca do Municipio, gdzie można zobaczyć Ratusz i Kościół kolegialny (oczywiście zamknięty - w niedzielę czynny, jak wskazuje opis na zdjęciu) - był to swego czasu największy kompleks budynków w Funchal (wraz z kolegium) - w środku można ponoć zobaczyć zdobienia z płytek azulejos.

Więcej szczęścia mamy (przynajmniej tak nam się wydaje), gdy podchodzimy do Se Catedral, bo świątynia wygląda na otwartą. I tak jest, ale ... odbywa się akurat nabożeństwo, więc tylko wchodzimy, jeden rzut oka na wnętrze i wychodzimy.

Spacerujemy dalej, coraz bardziej zmęczeni i decydujemy, że pora wracać. Lubimy chodzić, więc kolejne 5 km robimy pieszo i tym sposobem dzień zamykamy w 15 km - nie jest to całkowita liczba, bo czasami zapominałam włączyć Runtastic w odpowiednim momencie i pewnie kilometr gdzieś się zgubił.

Spostrzeżenia z dziś i wczoraj:
Ludzie mili, pomocni.
Piesze zwiedzanie Funchal - super, choć sieć autobusowa miejska gęsta i wygląda na wygodną, istnieje również możliwość skorzystania z Sightseeing Tour oraz płatnych tuktuków itp.
W niedziele należy omijać obiekty miejskie typu muzea, kościoły itp.
Spotkaliśmy sporo żebrzących osób - pod otwartymi kościołami, przy turystycznych szlakach - widok smutny, ściskający za serce. Warto mieć trochę drobnych przy sobie, jeśli czujemy potrzebę pomocy takim osobom.
Co do cen:

Bilet łączony na 2 kolejki i zwiedzanie Ogrodu Botanicznego = 31,50 eur (dorosły), 15,25 eur (dziecko)

Obiad dla 3 osób w restauracji = ryby + owoce morza dla dwóch osób (z warzywami i ziemniakami) oraz spaghetti bolognese, + duża woda, + 2 porcje maderskich chlebków (podane niezamówione, jako przekąska na dzień dobry, a potem doliczone do rachunku) - 55 eur

Zjazd tobogganem - 25 € za osobę (im więcej osób, tym koszt jednej osoby niższy), trasa zjazdu ok. 2 km.

Nasza dzisiejsza trasa wyglądała tak:

Przeżyliśmy ;-) i zbieramy siły na jutro :-)

Madera...

2019-02-02T23:45:00.000+01:00

to destynacja, którą wybraliśmy na spędzenie tygodnia tegorocznych ferii. O wyborze decydował Szymi, więc chyba nie muszę tłumaczyć czemu akurat to miejsce. I na pewno domyślacie się, że Muzeum Cristiano Ronaldo jest na liście "MUST to SEE".

Z wielu ofert wybraliśmy ofertę biura TUI, nocleg w Funchal, lot bezpośredni z Warszawy.

Ci, którzy mnie znają, wiedzą, że do kilku lat zmagam się z lękami przed lataniem samolotem, ale ostatnio jest nieco lepiej, więc się zdecydowałam. Tym bardziej, że słyszałam wiele dobrego o tej Wyspie w wiecznie wiosennej odsłonie.

Oczywiście, przygotowując się do wyjazdu i planując co nieco, łaziłam po różnych blogach i z przerażeniem odkryłam, że lotnisko na Maderze jest wyjątkowe z różnych powodów - ciężko się tu ląduje z powodu kapryśnej pogody i bocznych wiatrów, kiedyś zbyt krótki pas został przedłużony o konieczną do bezpiecznego lądowania długość asfaltu, wylanego na ... betonowych słupach. Ponadto wyczytałam, że samoloty często lądują zamiast na Maderze, to na Teneryfie i dopiero kolejnego dnia próbują szczęścia pogodowego, co by bezpiecznie przywieźć pasażerów.

No nie powiem, zabrzmiało to dla mnie jak kiepski żart i od kilku dni czułam mocny niepokój. Ale nie dałam się - przy starcie zaczęłam sobie nucić ukochaną mantrę na bezpieczną podróż "Ad guru name" (odkryłam ją dzięki blogowi Agnieszki Maciąg) i cały lot to była poezja. No może tylko nieco turbulencji pojawiło się na Zatoką Biskajską, natomiast pozostała część podróży to bajka.

Oczywiście nie zabrakło ciar, jak samolot przechylił się, zakręcając przed zboczem gór, otaczających lotnisko i cała prawa strona wraz ze skrzydłem wydawała się ciąć wodę, ale tak naprawdę to pilot wykonał swoją robotę koncertowo i usiadł pewnie na pasie. I nawet braw nie było ;-)

Wyspa z okien samolotu wydaje się cudem - wulkaniczne zbocza, porośnięte gęsto roślinnością - teraz zieloną. A w tej mnogości roślin zabudowania ludzkie zstępujące do oceanu, pomiędzy nimi wstążki dróg i dróżek. Obłędne widoki.

Lotnisko nieduże, przyjazne - odbiór bagaży to chwila i już lądujemy w autokarze, który rozwozi turystów do poszczególnych hoteli. TUI za organizację 5+.

Z zaciekawieniem podziwiamy widoku za oknem - egzotyczna przyroda, wijące się drogi, a na jednej z nich nasz autokar z kierowcą, który bije rekordy sprytu i umiejętności. No nie wiem, jak my sobie poradzimy na tych drogach - mamy zarezerwowany samochód na 4 dni, w trakcie których zamierzamy nieco tę wyspę zwiedzić.

Nasz hotel, Golden Residence, stoi w części turystycznej - podzielony jest na 3 budynki, połączone korytarzami, wyposażony w zespół basenowy z basenem wewnętrznym, saunami - suchą i turecką oraz jacuzzi i basenem zewnętrznym. W apartamencie mamy wbudowaną w ścianę, zasłanianą drzwiami, mini-kuchnię, 2 pokoje i łazienkę. Widok z balkonu zapewnia również rzut oka na Ocean, który pięknie wygląda w wieczornym słońcu.

Mamy to szczęście, że dwa kroki od hotelu znajduje się duże centrum handlowe - chwila tam spędzona i mamy już kilka maderskich specjałów spożywczych - jest tamarillo, nazywane tutaj angielskim pomidorem (to taki owoc-warzywo, o słodko-kwaśnym smaku, z drobnymi pestkami i wilgotnym miąższem), jest marakuja, są maderskie banany (małe, jeszcze nieco niedojrzałe, ale bardzo chcieliśmy je spróbować, więc poczekamy, żeby doszły), jest ciasto Bolo de mel, podobne do naszego piernika, no i oczywiście madera - tradycyjne, tutejsze wino. Skusiliśmy się również na wino portugalskie, zwane winem zielonym. Zauważyłam, że jest to białe wino rozlewane do niebieskich butelek i na pierwszy rzut oka wygląda, jakby było zielone. Po skosztowaniu doszłam do wniosku, że to taki portugalski odpowiednik włoskiego Lambrusco - lekkie, delikatnie musujące wino, świetnie gaszące pragnienie, nadające się jak aperitiff.

Na zakończenie kąpiel w basenie, a raczej niedużej rynnie basenowej, niezbyt głębokiej, ale jeśli jest się tam samemu, to naprawdę można poszaleć.

Potem jeszcze łaźnia turecka, jacuzzi i umordowana wróciłam do pokoju i padłam. Padłam z poczuciem, że jest tu pięknie, o czym zamierzam się przekonywać przez kolejne dni :-)

Jutro czeka na nas stolica wyspy - relacja ze zwiedzania wkrótce :-)

Amigurumi...

2019-01-29T19:48:00.001+01:00

nęciło mnie od jakiegoś czasu. No i w końcu znalazłam chwilę na zmierzenie się z tematem. No może temacikiem, bo pierwsza praca, to maleństwo, składające się z jednej część wypychanej, pozostałe trzy, to uszy i ogon, które trzeba tylko przyszyć.
Tak więc oto Pan Mysz:

Wzór i opis z bloga Karoliny - Szydłaki Cudaki. Opis jasny, prosty, czytelny. Do tego w oddzielnym wpisie można znaleźć linki do filmów z podstawami tworzenia amigurumi.

Mój Pan Mysz powstał z wełny YarnArt Jeans. Brak bezpiecznych oczu wymógł doszycie oczu z guzików, dzwonki się gdzieś skryły, więc ogonek nie dzwoni. Pana Mysza już porwał Szymi, więc chyba wyszedł nie najgorszy. Widzę już błędy, wiem z czym sobie tak sobie poradziłam, ale umiem również zmniejszać robótkę i zakańczać bez tworzenia "cycka" - to już krok do przodu.

A to chyba nie jest moje ostatnie słowo w kwestii amigurumi...

Ćwiczę...

2019-01-20T16:20:00.001+01:00

wciąż ćwiczę, bo wciąż wychodzi krzywo, nieco niezgrabnie. Ale i tak cieszy każdy kolejny uszytek. Dziś spod stopki maszynowej wyskoczył taki piórnik

Wzór stąd

Przy okazji zrobiłam pokazowy pompon z tiulu na jutrzejsze zajęcia ze szkolnym Wolontariatem.

Myślę, że ładnie dopełnia całości :-)

Trzeci Kot ...

2019-01-08T17:58:00.001+01:00

tym razem PanKot, dołączył dziś do naszej zwierzajny. Wyzwanie to stanęło przede mną, gdy ujrzałam cudne zwierzopoduchy na blogu Montownia Od y(tam też można pobrać wykrój na głowy i łapki). Zakochałam się w nich natychmiast i wraz z Szymkiem uznaliśmy, że mus kota uszyć.

Szymi wybrał tkaniny i ustalił ich przeznaczenie oraz skomponował układ pasków, ja wykroiłam i pozszywałam.

Młody zajął się "duszą" kota.

No i w końcu powstał - nieco z doskoku, niedoskonały, bo łepek ma za mały w stosunku do tułowia, ale już go kochamy miłością wielką i jest taki "nasz" - nieco pokraczny, szalony w kolorystyce, ale chyba dobrze poczuł się na naszych kanapach. No i bardzo lubi zdjęcia ;-)

Niechybnie powstaną kolejne, z bardziej dopasowanymi łepetynami ;-)

Słodki drobiazg...

2019-01-05T20:35:00.000+01:00

był mi potrzebny jako dodatek do głównego prezentu dla pary pewnych 40-latków :-)

Wpadły mi w necie w oko pomysły na spersonalizowanie czekoladek Merci i bardzo mi się ten pomysł spodobał.

Jako, że Magda jest fanką czerni i bieli, dlatego w tym kierunku poszedł dobór papierów na czekoladkowe etykiety. Miało być nieco dowcipnie i nie do końca sklepowo.

Było nieco pod górkę, bo oczywiście, robiąc pierwszy raz taką pracę, nie przewidziałam, że czekoladki, tak ściśle firmowo zapakowane w pudełku, po owinięciu grubszym papierem będą z niego wyłazić. No i wyłaziły, i to jak ;-)

Ale przewinęłam raz jeszcze, zdecydowanie ściślej i udało się je jakoś ułożyć. Do tego życzenia z przymrużeniem oka i drobiazg gotowy.

Wierzch prosty, nieprzekombinowany.

Mam nadzieję, że pomysł trafił w gusta obdarowanych i sprawił im przyjemność.

Myślę, że ten pomysł wykorzystam jeszcze nieraz - bogatsza o doświadczenia, nie popełnię znanych mi już błędów ;-)

Tęczowy kocyk...

2018-12-31T08:00:00.000+01:00

to akcja w którą zaangażowałam się jakiś czas temu. Trochę zadziałał przypadek, trochę potrzeba serca, a nieco przemyślenia i własne doświadczenia. Sama, jako mama 4 zdrowych dzieci, nie potrafię sobie wyobrazić, co czuje rodzic, którego dziecko umiera. A właśnie takich rodziców wspiera grupa wspaniałych Kobiet, zrzeszonych w grupie Tęczowego Kocyka. Cytuję wpis na profilu fb grupy, która tak pisze o swojej działalności:

"Dla kogo tworzymy rożki, kocyki, czapeczki ? Dla aniołków - dla dzieci urodzonych z wadami letalnymi, takich które umierają już w łonie matki lub niedługo po urodzeniu, hiperwcześniaków (urodzonych między 12 a 24 tygodniem ciąży), dla maluszków tak małych, że nie można dla nich kupić ubranek a każdy kocyk jest za duży. Pomagamy tym samym rodzicom godnie pożegnać swoje dziecko, okryte kocykiem lub rożkiem a nie szpitalną chustą. Nasze wyroby to także pamiątka dla rodziny."

Sami przyznajcie - trudno przejść obok takiej inicjatywy obojętnie. Najpierw życie postawiło na mojej drodze Paulinę (Jej historia tutaj), potem zaangażowałam się w zbiórkę materiałów dla dziewczyn z grupy Kocyka, z których mogą tworzyć rożki, szatki, czapeczki i inne drobiazgi.

Na spotkaniu Mazowieckiej Grupy TK miałam okazję pooglądać cudeńka innych rękodzielniczek - piękne rzeczy tworzą. Na ich widok kręci się łza w oku.

Ale to niesamowite, że są osoby, często z własnymi, tragicznymi doświadczeniami, które chcą swoimi działaniami wspomóc tych, których życie doświadczyło w tak trudny sposób.

Czapki z głów dla Pomysłodawczyń i Koordynatorek. Cieszę się, że mogę dołożyć malutką cegiełkę do tego niesamowitego działania. A ponieważ nie czuję się na siłach szyć tak malutkich ubranek, więc na razie tworzę motylki i niezapominajki do Pudełek Wspomnień.

Piżamowy Pożeracz...

2018-12-30T12:05:00.002+01:00

powstał, co by zakończenie roku było z przytupem.

No i jest, i zachwyca nas, i zachęca do kolejnych prób.

Wzór, wykrój i wszelkie wskazówki znajdziecie na blogu Ewy "Szyj i daj szyć innym" - czytelnie, prosto, łopatologicznie. Polecam :-)

Mój Pożeracz powstał w dużej części z dzianin, co mi - początkującej szyjącej - mocno utrudniło pracę i wpłynęło nieco na estetykę Pożeracza, ale przecież "wszystkie dzieci nasze są", więc nie zauważamy niedoskonałości i kochamy miłością wielką.

Po opadnięciu kurzu z sylwestrowych parkietów na pewno sięgnę ponownie po wykrój i stworzę kolejnego Pożeracza - ma być w niebieskościach i czerwieniach :-)

Virus...

2018-09-18T14:52:00.000+02:00

to kolejna praca, którą udało mi się skończyć w wakacje. Tym razem sięgnęłam po znany wzór, którego nazwa, jakże adekwatna, pokazuje jak wielki zasięg i popularność ma tenże schemat.

Pracę zaczęłam, jako uczestniczka grupy facebook'owej, na której dzierga się ustalone odgórnie wzory. Niestety, codzienność spowolniła na tyle moje działania, że grupa już dawno sięgnęła po kolejne wzory, a ja wciąż dziubałam swojego Virusa. W końcu jednak udało się i... tadam, oto jest.

Zrobiony z 1 jednego zwoju wełny Swing (kupiona w Liloppi), mieszanki merynosa z akrylem, 1000 m, trzypasmowej.

Moje zestawienie kolorystyczne, ale pójdzie w świat, do dobrych ludzi :-)

Luddig...

2018-09-16T13:20:00.000+02:00

chusta ze wzoru Iwony Eriksson (wzór do kupienia tutaj) Zupełnie przez przypadek kupiłam ten sam kolor wełny, co Iwona, więc powstała wierna kopia Jej pracy. W dodatku moją Luddig dziergałam w Skandynawii - ci, co znają Iwonę, wiedzą, gdzie mieszka ;-)

Praca szybka i bardzo przyjemna. Wełna Val Gardena, w dużych 200 gramowych zwojach to 360 metrów włochatego, miłego puchu. Użyte druty, to 7, więc praca przybywała w błyskawicznym tempie.

Powstała chusta średniej wielkości, myślę, że będzie nieźle grzała :-)

Lekturowo...

2018-09-15T20:05:00.002+02:00

postępujemy do przodu. Poziom przygotowania do planowanego wyjazdu w następne wakacje, o którym co nieco tutaj, podniósł się delikatnie. Wspólnie, dosyć szybko, w dwa wieczory pochłonęliśmy z Szymim "Lottę z ulicy Awanturników" - kontynuację "Dzieci...", w której Lotta, o rok starsza, ma coraz ciekawsze pomysły, z wyprowadzką z domu włącznie. Szymi martwił się, jak Lotta sobie poradzi w swoim samodzielnym mieszkanku, ale wszystko skończyło się dobrze, a przygody Lotty były świetnym wstępem do szalonych pomysłów bohaterki kolejnej książki, lekturę której zaczęliśmy. No i pokochaliśmy miłością wielką Niśka ;-)

Ja sięgnęłam po książkę Astrid Lindgren, adresowaną do nieco starszych czytelników i razem z Kati udałam się w podróż po Ameryce lat 50-tych. Spojrzenie na Stany nieco archaiczne, ale jednak urocze i nostalgiczne. Szczególnie poruszyły mnie rozdziały, opisujące stosunek białych Amerykanów do czarnoskórych mieszkańców kraju. Niby tak odległa historia, a przecież nie tak dawna. Daje do myślenia...

Tak więc uaktualniam stan czytelniczy na dziś

Dzieci z ulicy Awanturników - przeczytana
Lotta z ulicy Awanturnikó - przeczytana
Pippi Pończoszanka - się czyta

Kati w Ameryce - przeczytana
Kati we Włoszech - się czyta

Już dana...

2018-09-01T08:30:00.000+02:00

w prezencie, więc mogę się pochwalić.
Torba Origami, bo o niej mowa, powstała w dwóch wersjach rozmiarowych - najpierw, potem powstała jeszcze trzecia ;-). Wzór i podpowiedzi, jak wykroić, złożyć i uszyć znalazłam na blogu Lola Nova.
Pierwszą uszyłam z prostokąta 45 x 135 cm, drugą z 60 x 170 cm. Pierwsza mniejsza - idealna na codzienne zakupy, druga wyszła olbrzymia - idealna na plażę lub wielkie zakupy w IKEA ;-)
Pierwszą porwała Córka, druga miała trafić do pewnej Anny w prezencie imieninowym.

Dodatkiem do niej była saszetka na drobiazgi - też taka w stylu origami. Wszystko uszyte z tkanin Home Decor, zakupionych od Czupurnej :-) Tutek od Hiromi tutaj.

No i wszystko byłoby dobrze, gdyby nie mój własny, prywatny Małżonek, który zaczął krecią robotę, określając torbę "torbiszczem" i dziwując się, że taka ogromna. Zasiał we mnie niepokój, czy aby nie przesadziłam z rozmiarem, tym bardziej, że adresatka, która miała być obdarowana tym "drobiazgiem" jest drobnej budowy i pewnie zapakowałby się do tej torby sama we własnej osobie.

I tak zasiana niepewność zaczęła mnie drążyć i powoli przekonałam się, że chyba jednak pochylę się nad wykrojem raz jeszcze. W efekcie powstała trzecia torba - z materiału Home Decor od wymiarach 50 x 150, które po obszyciu zmniejszyły się o 3 cm.

Do torby uszyłam, podobnie, jak poprzednio, saszetkę, pasującą kolorystycznie - znów wzór origami - idealna na różne przydasie torebkowe.

Myślę, że wyszedł całkiem gustowny komplet i że nowa Właścicielka zechce się z nim na jakieś zakupy wybrać - choćby po kartofle ;-)

Lista...

2018-08-29T11:05:00.000+02:00

książek autorstwa Astrid Lindgren do przeczytania wspólnie z Szymim, jako konsekwencja podjętych decyzji, o których było w poprzednim wpisie, powstała :-) Poszukałam w pamięci, przekopałam net i zaczęliśmy wspólne poznawanie świata Pani Astrid. A poniżej nasze plany lekturowe na najbliższy czas:

· Dzieci z ulicy Awanturników - przeczytana

· Lotta z ulicy Awanturników - się czyta

· Pippi Pończoszanka,

· Pippi wchodzi na pokład

· Pippi na Południowym Pacyfiku

· Dzieci z Bullerbyn

· Nils Paluszek

· Emil ze Smalandii

· Nowe psoty Emila ze Smalandii

· Jeszcze żyje Emil ze Smalandii

· Dzielna Kajsa

· Braciszek i Karlsson z dachu

· Karlsson z dachu lata znów

· Latający szpieg czy Karlsson z dachu

· Madika z Czerwcowego Wzgórza

· Madika i berbeć z Czerwcowego Wzgórza

· Patrz Madika, pada śnieg

· My na wyspie Saltkråkan

· Południowa Łąka

· Rasmus i włóczęga

· Rasmus, Pontus i pies Toker

· Ronja, córka zbójnika

· Mio, mój Mio

· Bracia Lwie Serce

Lektura tylko dla mnie:

· Zwierzenia Britt-Marii,

· Detektyw Blomkvist

· Detektyw Blomkvist żyje niebezpiecznie,

· Detektyw Blomkvist i Rasmus, rycerz Białej Róży

· Kerstin i ja

· Kati w Ameryce - się czyta

· Kati we Włoszech

· Kati w Paryżu

· Samuel August z Sevedstorp i Hanna z Hult

· Astrid Lindgren. Opowieść o życiu i twórczości

· Portrety Astrid Lingdren

No to czeka nas ciekawy czytelniczo rok. Może coś ominęłam, może coś chcecie dodać od siebie ? Piszcie w komentarzach :-)

Rok...

2018-08-27T11:39:00.000+02:00

Astrid Lindgren został zaplanowany, czytelniczo, w naszym domu, to znaczy dla Szymona i dla mnie.

No bo tak - byliśmy w Szwecji, rzut beretem od Vimmerby - miasteczka rodzinnego tej wspaniałej pisarki, w którym obecnie znajduje się rodzinny park rozrywki. I nawet miałam pomysł, żeby spędzić tam dzień, ale w końcu uznałam, że jednak lepiej by było, gdyby Szymi pojechał tam lepiej przygotowany i znał nieco więcej książek tej autorki, niż tylko urywki Emila ze Smalandii.

W związku z tym, od razu po powrocie do domu, sięgnęłam do naszej biblioteczki i ostatnie wieczory zajęła nam lektura "Dzieci z ulicy Awanturników" - przygód radosnej i nieco niesfornej trójki rodzeństwa - Lotty (bohaterki "Lotty z ulicy Awanturników"), Mai i Johnasa. Bardzo nam się podobały przygody upartej, jak koza, dziewczynki.

Tak więc przez kolejne wieczory zachwycaliśmy się przywiązaniem Lotty do Niśka, zasmucił nas jej Echowy dzień, śmieszyła przygoda z obornikiem, zatykaliśmy uszy, gdy używała szwedzkich prawie-przekleństw w stylu "fuj, faraon" (tak na marginesie, to całkiem ciekawa historia ze skandynawskimi przekleństwami - poszukajcie w necie ;-), powtarzaliśmy razem z Nią "więcej jedzenia", gdy bawiła się z rodzeństwem w szpital. Książka bardzo nam się podobała - Szymon poznał pierwszych bohaterów książek Astrid Lindgren, ja odświeżyłam sobie tę, czytaną przed wiekami, opowieść.

Dziś planuję sporządzić z Szymonem listę kolejnych lektur tej autorki, żeby za rok, w kolejne wakacje, w pełni świadomie (choć może nie do końca, bo przedstawienia są ponoć tylko po szwedzku) uczestniczyć w atrakcjach parku w Vimmerby. Może ruszymy gdzieś dalej śladami pani Astrid ;-)

Muzeum Domków dla Lalek ...

2018-08-26T09:53:00.000+02:00

to kolejne miejsce, do którego trafiliśmy w czwartkowe popołudnie. I uwaga - zdjęć będzie mnóstwo,bo trudno wybrać mniej, tyle cudeniek w środku ;-)

Miejsce zaczarowane, w którym czas cofa się w niektórych miejscach o 100 lat, w innych o nieco mniej, a kilka eksponatów jest zupełnie współczesnych.

Możemy tu podziwiać domy mieszkalne z bardzo ciekawymi wnętrzami:

Kawalerskie mieszkanie pisarza - z kulkami papieru na podłodze, książką z papierowymi kartkami, ruchomą zasłonką prysznicową i zaciekami od wody w kabinie prysznicowej ;-)

Drewniany domek z Oregonu - cały z bali, z drewnianym wyposażeniem. W środku zachwycił mnie koniś na biegunach i kołowrotek

Pokój z łabędziami - zachwyciły mnie te malutkie, szklane firgurki ptaków, wykonane ze szkła - tyciuńkie

Dom z praniem pochodzący z Wielkopolski, z pięknie malowanymi mebelkami, szydełkową kapą na łóżku i utkanym dywanem - cudo

Dom Miss Hope został zaprojektowany w latach powojennnych prze lotnika Dywizjonu 303, który osiadł w Londynie.

Można przenieść się również do różnych sklepów czy miejsc usługowych. Chociażby do pracowni krawcowej

czy też do salonu sukien ślubnych z czasów edwardiańskich - te drobiazgi w ladzie, kryształowe kinkiety, biżuteria - chciałoby się patrzeć i patrzeć.

Jest też mała poczta

i domek zielarki - popatrzcie na cudne miniaturki zasuszonych roślin.

Domki plażowe, wykonane na początku XX w. - nie zabrakło hamaka, parawanu czy koła ratunkowego.

Znajdują się tutaj również szkoły. Jest niemiecka szkoła sportowa

przedszkole misiowe

czy też międzywojenna szkoła z mebelkami pochodzącymi prawdopodobnie z polskiej fabryki. Z powodu braku lalek obecnie w szkole uczą się ... filcowe szczurki ;-)

Jest też pokój nauczycielki, wykonany na przełomie XIX i XX w.

Można również pooglądać zminiaturyzowane szpitale

oraz wiele domków z krajów dla nas bardziej lub mniej odległych. Namiot arabski:

tajską świątynię buddyjską

chiński pokój z meblami pokrytymi laką, ceramicznymi naczyniami i wazą z jaspisu,

wiejska izba rodem z Bawarii

boliwijski domek-torebka z cudnymi laleczkami, wyposażonymi w etniczne, drewniane instrumenty - flet i fletnię Pana

holenderska kamienica z dźwigiem do podnoszenia towarów na wyższe kondygnacje

i bawarska izba ludowa umieszczona w ... polskim chlebaku, wykonanym w latach 70-tych XX w.

i polsko-bałkańskie wnętrze - znamy te mebelki, prawda ? ;-)

Jest też stajnia tyrolska z lat 30-tych ubiegłego wieku.

Zachwycające szczegóły, dopracowane drobiazgi :
z salonu krawcowej

w szkole

w domach

w salonie sukien ślubnych

w namiocie Nomadów, gdzie niejedena biżuteryjka zachwyciłaby się żyrandolami, a hafciarka biscornu, które robią tu za poduchy do siedzenia.

Koronczarkom przypadłyby do gustu misterne firaneczki

a wielbicielom Tove Jansson domek Muminka

W bocznym korytarzyku, przy schodach można zapoznać się z treścią legend warszawskich i pracami plastycznymi, wykonanymi na konkurs z nimi związanymi.

Mnie najbardziej zachwyciły te dwa chlebki związane z legendą "Komu chleb spleśniały stanie za specjały".

No i na koniec chciałabym się jeszcze pochwalić, że udało mi się zapisać 5-osobową drużynę do wykonania "Domku z sercem" - 29.09 będziemy tworzyć misiowy domek dla dzieciaków ze Szpitala Kopernika.

Jeśli tylko będziecie mieli okazję, odwiedźcie to magiczne miejsce. Nie tylko dla jego magii i powrotu w beztroskie lata dzieciństwa, ale również dla osób tam pracujących - ciepłych, miłych i bardzo zaangażowanych w swoją pracę. Ja wyszłam oczarowana każdym elementem tego Muzeum i niechybnie będę tam wracać :-)

Muzealnie...

2018-08-24T18:36:00.001+02:00

nam minął wczorajszy dzień.

Na pierwszy ogień poszła Galeria Figur Stalowych. Galeria ma kilka lokalizacji - latem wystawa znajduje się w PKiN. Jesienią modele, zbudowane w całości z metalu ze złomowiska, można podziwiać w Pruszkowie. Galeria ma również swoje oddziały w Krakowie, Gliwicach i Pradze. My mieliśmy okazję przespacerować się po Galerii w PKiN.

Szymona najbardziej przyciągały wszelkie pojazdy.

Mnie intrygowały postacie bajkowe i filmowe

oraz precyzja wykonania i dbałość o szczegóły.

Moje wielkie zaciekawienie wzbudziła figura żubra - cała wykonana z nakrętek.

Futro zwierzęcia, to powyginany drut zbrojeniowy

Postacie Minionków, wykonane chyba z butli gazowych, cudne ;-)

No i na koniec Shrek i Fiona ;-)

Po Galerii skierowaliśmy swe kroki do innego Muzeum, ale o tej wizycie w kolejnym wpisie :-)

Przygotowania ....

2018-08-04T07:57:00.000+02:00

w toku. Ogólny rozgardiasz w domu - wszędzie poustawiane kartony, skrzynki, opakowania. Ubrania w niedużych kupkach ułożone to tu, to tam.

Wyjeżdżamy na wakacje... Nareszcie... I do tego na zupełnie nowy, nieznany nam sposób, znaczy się KAMPEROWO !!!

Szymon zrobił już podział łóżek w naszym wypożyczonym domu na kółkach ;-)

I bardzo jest przejęty nadchodzącą przygodą ;-)

Nigdy nie sądziłam, że uda mi się Małża namówić, a tu proszę - zaskoczenie. Udało się i to bez wielkich problemów. Chyba dorósł do alternatywnych form odpoczynku, tudzież zrobił się nieco bardziej uległy ;-)

Ruszamy na północ, do kraju przyjaznego kamperom ze względu na dużą ilość kempingów i prawo, przychylne temu sposobowi podróżowania.

Najpierw będzie Billund z Legolandem, a po dwóch dniach witajcie promy, fiordy, lodowce i Trolle :-)

Zdjęcie Konrad Konieczny, blog www.norwegofil.pl

Obiecuję relację - nie wiem, czy na bieżąco, bo nie znam możliwości netowych norweskich kempingów, ale chciałabym, bo nie lubię zaległości.

Historia jednego Kota i ....

2018-07-25T16:56:00.000+02:00

torby sprytnej i inteligentnej ;-)....

Odkąd szyję, to odkrywam uroki tworzenia "szyciowych" prezentów dla przyjaciół i znajomych. Dziś ma urodziny moja Przyjaciółka Ewa i właśnie dla Niej powstała Kotka Bernie - towarzyszka podróży rowerowych (specjalnie wyposażona w mocowadełko do kierownicy) oraz torba składana do kieszonki.

Wzór na Kota tutaj

Wzór na torbę tutaj Składa się się szybko i bezproblemowo i nawet mam już zamówienie na kolejną ;-)

Do torby i Kotki Bernie dołączył jeszcze tęczowy Kameleon Leon od Kopalni Ciepła

I tak sobie właśnie pomyślałam, że i ręczne i maszynowe szycie staje mi się powoli coraz bardziej przyjazne i coraz chętniej sięgam po igłę z nitką. No nie wiem, nie wiem ;-)

Bujam się ...

2018-07-24T08:50:00.002+02:00

Kocham się zanurzyć w moim tkanym azylu. Zawsze lubiłam się bujać - czy to na huśtawce, czy w hamaku. I od zawsze marzyłam o takim własnym bujanym skrawku świata. Marzyłam o nim i w końcu zrealizowałam swoje marzenie w tamtym roku. I od tamtej pory nagradzam się - siadam sobie rano w cieple słońca albo pod chmurami i mam chwilę dla siebie - popijam kawę, chłonę otaczającą mnie zieleń, wsłuchuję się w odgłosy poranka. Takie "prenatalne", powolne ruchy powodują, że czuję się zaopiekowana, jestem bezpieczna i szczęśliwa - na progu nadchodzącego dnia.

Cieszę się, że mam ten swój kącik i kilka minut dla siebie. To taki Mój czas. Na reset, na puszczenie emocji, na przygotowanie się do nowego dnia. A Wy ? Czy macie taki swój czas ? Jak go spędzacie ? Gdzie jest to Wasze WASZE miejsce ?

Wstaje nowy dzień...

2018-07-23T08:49:00.001+02:00

Mąż obudził się chwilkę po mnie. Zjedliśmy razem śniadanie. A od niedawna Szymon przemyka między swoim pokojem, a łazienką. Codzienne poranne hałasy, normalność, a ja mam w głowię Ją. Od dwóch dni jestem często przy niej, a może to Ona jest przy mnie. Paulina.

Życie postawiło Ją na mojej drodze (dziękuję Ewa :-*) w momencie dla Niej wyjątkowo trudnym, wyjątkowo tragicznym. Chociaż od dawna była doświadczana, od dawna los nie szczędził Jej tragicznych przeżyć. Ale to, co przeżyła w ostatnich dniach jest szczególnie smutne. Życie, los, Siła Wyższa zadecydowały, że istota, którą miała wychować, z którą miała żyć, która miała zapełnić pustkę w Jej życiu, odeszła. W 7 miesiącu ciąży serduszko Kai przestało bić. I, aby nie popaść w patetyczność i nie zagadać tematu niepotrzebnymi słowami wrzucam bardzo emocjonalny, ale jakże prawdziwy, wpis Pauliny z Jej fb.

"17 07 2018, dwie siódemki, ktoś by rzekł, że szczęśliwa data. Promienieję, ciąża mi służy, uśmiech codziennie na twarzy jest, więc na pewno wszystko jest w porządku. Jednak nie wszystko okazuje się takie piękne. Kiedy żyłam w przekonaniu, że moje życie nabrało sens. Kiedy wiedziałam, że w końcu będę miała kogo uczyć, komu przekazywać wiedzę, pokazywać świat i pleść warkocze. Kiedy wyobrażałam sobie codzienny uśmiech tej małej istotki, czuć ciepło bliskości kiedy będzie na mnie spała. Przychodzi taki dzień jak dziś kiedy życie Ci mówi żartowałem!

Przyjeżdżam zaniepokojona ale z wielką nadzieją, że maleństwo tylko śpi.
Serduszko przestało bić, powiedział do mnie lekarz. Nie łapie już za pępowinkę, nie ssie kciuka. Zgasło. Życie mojego maleństwa w siódmym miesiącu zgasło. Tak po prostu serduszko przestało bić.
Więc ja się pytam życia CO JESZCZE!? Co jeszcze mi da i zabierze? Został mi tylko pies i zdrowie, ja o tym dobrze wiem!
Krzyczę do Boga, że ta próba mnie nie złamie i wytrzymam, i przeżyję, i będę silniejsza mocniej jeszcze! Ile mam tych tragedii przeżyć, żeby szczęśliwie żyć? Ile bólu i łez mam znieść i w milczeniu powtarzać sobie, że będzie dobrze, że Bóg mnie kocha! Oszukiwać się, że nie jestem sama kiedy kurwa właśnie sama jestem!!! Gdyby nie fotograf to nikogo przy mnie by nie było, w tak tragicznym dla mnie momencie! Czy mam zrezygnować z ludzkiej miłości? Tylko dawać i nic nie brać? Tylko patrzeć i zazdrościć? Jaki jest cel w wyzwaniach przede mną postawionych? Co ma mi dać urodzenie w bólach martwego dziecka, które nigdy nie zapłacze i nie uśmiechnie się do mnie!?!! Jaką jeszcze lekcję straty mam dostać i po co? Po co mi ta siła i jeszcze większa świadomość, że nie pisana mi rodzina!? Nie wiem...
Nie wiem czym sobie zasłużyłam, czy kogoś kiedyś zabiłam, że doświadczam w tym życiu same straty. Tak bolesne straty…. Dlaczego całe moje życie to jedno wielkie udowadnianie, że dam sobie radę, że jestem tak silna psychicznie i fizycznie, że zniosę wszystko i muszę to przetrwać samotnie? Dlaczego ciągle jestem wystawiana na próby, których większość by nie przeżyła? Pytań się rodzi coraz więcej i uzyskuję tylko brak odpowiedzi. I kiedy mówię ludziom, że miłość nie jest mi pisana czy od rodziców, mężczyzny, matki czy siostry. Nie wierzą, wypierają to z czym się pogodziłam już dawno ja. Ciągłe ich przekonania, że wcale tak nie jest już nawet mnie nie denerwują. Mam tą świadomość, że miłości nie mam, że nikt mnie nie kocha, bo nikt mnie nie kocha. Nikt o mnie nie dba, bo nikt o mnie nie dba i nawet jak proszę, żeby ktoś przy mnie był to nikogo nie ma! Więc pytam w co mam wierzyć? Łudzić się, że będzie lepiej i liczyć i czekać? Na co? Na to, że znów się pojawi iskierka nadziei na bliskość, na miłość, na uśmiech, na CHWILĘ!!? Ja nie chcę na chwilę tylko na całą resztę!
Wczoraj o 20:15 po kilku godzinach męczarni rodzenia w najgorszych bólach położono mi na brzuchu martwą córeczkę. Nie było w niej iskierki życia. Mimo rozpaczy jaką przeżyłam wyobrażając sobie ten moment, nie płakałam kiedy na mnie leżała. Dotykałam jej rączkę i nóżkę. Miała jeszcze sine paznokcie, trochę przezroczystą skórę i leżała spokojnie. Miałam świadomość, że na więcej liczyć nie mogę, że więcej od losu nie dostanę niż martwy widok pierwszego małego dziecka. Mojego dziecka.
Normalnego człowieka ta sytuacja by doszczętnie zniszczyła, chociaż na moment albo za moment. Po raz kolejny ludzie patrzą na mnie z niedowierzaniem jak silną mam psychikę. Dzisiaj znowu usłyszałam od lekarki, że mnie podziwia, bo nie widziała jeszcze takiej pacjentki przy takim porodzie. Jak zmagam się z bólem i cierpieniem mając świadomość pustki i żalu, a ja po chwili rozmawiam spokojnie. Zastanawiam się co ja z tego mam, że ludzie są w szoku mojej siły? Mam być z siebie dumna!? Mam podziwiać skutki dramatycznych zdarzeń z całego mojego życia? Skoro już nie płaczę to co mam się śmiać czy chodzić smutna? Ja żyję dalej, normalnie, jakby nic się nie stało mimo, że się stało, bo nie mogę sobie pozwolić na rozpacz. Gdybym pozwoliła to bym nie przeżyła a żyć będę! Płaczę po kątach kiedy nikt nie widzi, bo przecież nie mam przy kim. Przecież jak proszę jak pytam, to słyszę tylko nie mam czasu. Jestem obyta ze stratą o ile w ogóle można się do tego przyzwyczaić nie chcecie to nie wierzcie. Zbieram siłę z bólu jak jakąś pierdoloną kolekcję i mało tego, mam jeszcze być odważna i liczyć na szczęście…to jest dopiero śmieszne.
Nie wiem już w jaką przyszłość mam wierzyć. Moje marzenia to dom i rodzina, nic więcej! Ktoś by powiedział jakie to proste… jak widać nie jest i niejednokrotnie życie mi to udowodniło niestety, zrozumcie to wreszcie.
Więc proszę Was ludzie co macie doceńcie! Jeżeli kochacie, mówcie sobie o tym codziennie. Jeżeli macie kogo kochać lub jest ktoś kto kocha Was, to się przytulajcie! Doceniajcie każdy dzień, w którym idziecie na przód z możliwością trzymania się za ręce. Nie zazdrośćcie, nie stwarzajcie sobie problemów, szkoda czasu na złości! Nie róbcie sobie krzywdy, ufajcie, szanujcie i w siebie wierzcie.
Ja z Dolarem$ dopóki żyje będę z boku cieszyć się Waszym szczęściem.
Są historie życiowe różne i gorsze ale to wcale nie jest pocieszające.
Kochajcie się jeśli możecie i drugiego człowieka jak macie doceńcie!
Dziękuję Olu, że byłaś, że się odważyłaś i dzięki Tobie będę miała nie tylko wspomnienie.
Dziękuję wszystkim lekarzom, położnym i wszystkim, którzy przeżywali ze mną to nieszczęście. Mam nadzieję, że kiedyś się jeszcze spotkamy w lepszych okolicznościach.
Dziękuję i pozdrawiam Serdecznie!
Z powagi sytuacji proszę o brak komentarzy, bo one mi w niczym nie pomogą. Generalnie facebook nie jest odpowiednią formą do łączenia się w takich sytuacjach jak i pisanie na messengerze. Ja się przed ludźmi nie zamykam dobrze o tym wiecie. Chcecie coś zrobić zawsze możecie mnie odwiedzić lub wyciągnąć z domu. Ja jeszcze nie wiem co będzie dla mnie najlepsze.
Pozdrawiam
Paulina"

(zdjęcie autorstwa Pauliny)

I tak mi się nasuwa myśl - często, w wielu sytuacjach, czytam dobrze znaną już sentencję księdza Twardowskiego. Tę o pośpiechu z kochaniem ludzi. Znacie ją wszyscy. Niby wytarta, niby taka oczywista, a jednak na co dzień nie doceniamy tego, co mamy. Może powinnam mówić we własnym imieniu. Często chciałabym zmieniać ludzi wokół mnie. Często coś mi się nie podoba, narzekam. A tak naprawdę powinnam się cieszyć, że to jednak więcej niż jedna para kapci stoi w przedpokoju, że mam z kim zjeść śniadanie, że mam się z kim pokłócić, że mam się z kim godzić. A przede wszystkim, że mogę dzielić się tym, co mnie otacza, z bliskimi mi osobami.

Paulino - głęboko zapadłaś mi w serce. Robienie czapeczki dla Kai było dla mnie ogromnym wyzwaniem. Robiłam i płakałam, nawet nie próbując sobie wyobrazić co teraz czujesz. Ale mam nadzieję, że ta krótka obecność tej Kruszyny w Twoim życiu da Ci siłę na dalsze życie i wierzę głęboko w to, że będziesz szczęśliwa. Że Twoje życie wypełni się kochającymi Cię ludźmi. Wierze w to i tego Ci życzę z całego serca.

A my, wszyscy, pozostali spieszmy się kochać ludzi. Nie tylko dlatego, że tak szybko odchodzą, ale dlatego, że są. Że są w naszym życiu ważni...

Prowansja 3 i nie tylko...

2018-07-22T13:11:00.000+02:00

Opisując nasz wyjazd do Prowansji, nadmieniłam, że wybrałam się tam z trzema Koleżankami. I to było clou tego wyjazdu. Bo oczywiście - miejsce, oczywiście - widoki, oczywiście - lawenda, oczywiście - jedzenie i te wszystkie inne rzeczy, które tylko i wyłącznie w Prowansji. Ale... No właśnie - jest "ale"...

Ale ... wartością dodaną było to, że byłyśmy w kobiecym kręgu. Nie to, żebym miała coś przeciw koedukacji, czy też przeciw Panom, jako takim - broń Boże ! Panów kocham miłością wielką i nie wyobrażam sobie życia bez nich (dlatego nie zostałam zakonnicą).
Jednocześnie uważam, że nasza rodzinna, koedukacyjna codzienność powinna być równoważona przez czas spędzany z własną płcią. Wielokrotnie doświadczyłam zbawiennego wpływu innych Kobiet na mnie - ich mądrości życiowej, wsparcia, energii kobiecej. Myślę, że dziś, bardzo często, jest to aspekt niedoceniany. Stałyśmy się dla siebie konkurentkami, porównujemy się, zazdrościmy sobie. Spychamy starsze, doświadczone kobiety na margines życia - nie czerpiemy z ich życia nauki i energii dla siebie. A szkoda, bo mamy sobie naprawdę wiele do zaoferowania.

Zobaczcie, moje drogie Panie, jak często spotykamy na swojej drodze Kobietę odmienną, z inną historią, doświadczeniami, sytuacją życiową, a jednak możemy coś mieć dla siebie z tej znajomości i dać coś tej drugiej Kobiecie - jednoczymy się w myśleniu, doświadczaniu. Łączy nas niewidzialna nić porozumienia, taka intuicyjna, instynktowna.

Myślę, że dzisiejszy świat, ze wszystkimi udogodnieniami spycha na margines nasze kobiece poczucie jedności, potrzebę pobycia razem. Dlatego z wielką ciekawością odkrywam wszelkie aspekty trwania w takich zażyłościach, kontaktach. Doświadczam w byciu w kobiecym gronie ogromny potencjał - kreatywności, jedności, siły, mądrości życiowej i miłości - do ludzi i świata. Wspólne wyjazdy pokazują, jak wiele potrafimy wspólnie zdziałać, stworzyć, znaleźć rozwiązań. Razem się bawić, śmiać, płakać, po prostu żyć.

Dlatego pozwolę sobie na odrobinę dydaktyzmu. Drogie Kobiety - spotykajcie się, czerpcie z energii kręgów żeńskich, uczcie się, dzielcie doświadczeniami. To wielkie bogactwo - nie zatraćmy go :-)