İçeriğe atla

Suriye muhalefeti

Vikipedi, özgür ansiklopedi
Suriye Muhalefeti
المعارضة السورية (Arapça)
al-Muʻaraḍatu s-Sūrīyah
Suriye Muhalefeti bayrağı
Bayrak
Şubat 2020 itibarıyla çeşitli muhalif grupların kontrolü altındaki alanlar      Geçici Hükûmet (Millî Ordu)      Kurtuluş Hükûmeti (Heyetu Tahriru'ş Şam)      Devrimci Komando Ordusu
Şubat 2020 itibarıyla çeşitli muhalif grupların kontrolü altındaki alanlar
     Geçici Hükûmet (Millî Ordu)
     Kurtuluş Hükûmeti (Heyetu Tahriru'ş Şam)
     Devrimci Komando Ordusu
BaşkentŞam (iddia)
Azez (de facto SGH)[1][2]

İdlib (de facto SKH)

El-Tanf Üssü (Devirmci Komando Ordusu tarafından kullanılmakta)
En büyük şehirŞam (iddia)
Resmî dil(ler)Arapça
DemonimSuriyeli
HükûmetÜniter geçici hükûmet
• Suriye Ulusal Koalisyonu Başkanı
Hadi el-Bahra
• Başbakan
Abdurrahman Mustafa
Yasama organıGenel Meclis
Tarihçe
• Kuruluş
18 Mart 2011
Para birimiSuriye lirası, Türk lirası, [kaynak belirtilmeli] (SYP)
Zaman dilimiUTC+2 (DAS)
• Yaz (YSU)
UTC+3 (DAYS)
Trafik akışısağ
Telefon kodu+963
ISO 3166 koduSY
İnternet alan adı.sy
سوريا.

Suriye muhalefeti (Arapça: المعارضة السورية, romanize: al-Muʻaraḍatu s-Sūrīyah, Arapça telaffuz: [almʊˈʕaːɾadˤɑtu s.suːˈɾɪj.ja]), Suriye Ulusal Koalisyonu ve alternatif bir Suriye hükûmeti olarak belirli toprak kontrolüne sahip Suriye hükûmeti karşıtı gruplar tarafından temsil edilen siyasi yapıdır.

Suriye muhalefeti, Suriye çatışmasının başlangıcından bu yana, Suriye'de Esad hükûmetinin devrilmesini talep eden ve onun Baas hükûmetine karşı çıkan gruplardan evrildi.[3] Suriye İç Savaşı'ndan önce, "muhalefet" terimi (Arapça: المعارضة‎) geleneksel siyasi aktörlere atıfta bulunmak için kullanılıyordu. - örneğin Demokratik Değişim için Ulusal Koordinasyon Komitesi - Onlar, Suriye devletine karşı bir muhalif geçmişi olan gruplar ve bireylerdir.[4]

Suriye ayaklanmasında oluşan ilk muhalefet yapıları yerel protesto düzenleme komiteleriydi. Bunlar Nisan 2011'de, protestocular kendiliğinden protestolardan önceden toplantılarla düzenlenen protestolara geçiş yaparken oluştu.[5]

Mart 2011'den Ağustos 2011'in başına kadar olan Suriye ayaklanması aşaması, ayaklanmanın katılımcıları arasında şiddet içermeyen bir mücadele için fikir birliği ile karakterize edildi.[6] Bu nedenle, protesto hareketine karşı hükûmetin misillemelerine yanıt olarak ordu birimleri iltica edene kadar, çatışma henüz bir "iç savaş" olarak nitelendirilemezdi.[7][8] Ordudaki karışma, 2012'de gerçekleşti ve çatışmanın "iç savaş" tanımını karşılamasını sağladı.[9]

Suriye'deki muhalif gruplar, 2011 yılının sonlarında, Suriye İç Savaşı sırasında, önemli bir uluslararası destek gören ve diyalog ortağı olarak tanınan Suriye Ulusal Konseyi'ni (SUK) [10] oluşturmak üzere birleştiklerinde yeni bir döneme girdiler. Suriye Ulusal Konseyi, üçü (Fransa, Birleşik Krallık ve Amerika Birleşik Devletleri) Güvenlik Konseyi'nin daimi üyesi olmak üzere, Birleşmiş Milletler'in en az 17 üye ülkesi tarafından tanınmış veya bir ölçüde desteklenmiştir.[11][12][13][14][15][16]

Daha geniş bir muhalefet çatı grubu, Suriye Devrimci ve Muhalif Güçler Ulusal Koalisyonu, Kasım 2012'de kuruldu ve Körfez Arap Ülkeleri İşbirliği Konseyi (KAÜİC) tarafından "Suriye halkının meşru temsilcisi" ve Arap Birliği tarafından "Suriye halkının özlemlerinin temsilcisi" olarak tanındı.[17] Suriye Ulusal Koalisyonu daha sonra Suriye'nin Arap Birliği'ndeki koltuğunu aldı ve Beşar Esad hükûmetinin temsilcisi o yıl askıya alındı. Başlangıçta Suriye Ulusal Koalisyonu'nun bir parçası olan Suriye Ulusal Konseyi, koalisyonun Cenevre görüşmelerine katılma kararını protesto etmek için 20 Ocak 2014'te çekildi.[18] Gerginliklere rağmen, Suriye Ulusal Konseyi, Suriye Devrimci ve Muhalefet Güçleri Ulusal Koalisyonu ile bir dereceye kadar bağlarını korudu. Suriyeli muhalif gruplar, Ekim 2015'te Kazakistan'ın Astana kentinde uzlaşma görüşmeleri yaptı.[19] 2015 yılının sonlarında Suriye Geçici Hükümeti, karargahını Kuzey Suriye'deki Türk kontrolü altındaki bölgelere taşıdı ve bölgede bazı yetkileri uygulamaya başladı. 2017 yılında, İdlib Valiliği'ndeki muhalefet hükûmetine, İslamcı hizip Heyetu Tahriru'ş Şam (HTŞ) tarafından desteklenen rakip Suriye Kurtuluş Hükümeti tarafından meydan okundu.

Suriye'nin 14 vilayetinin tamamında 1.365 yetişkinin katıldığı Temmuz 2015 ORB International anketi, Suriye nüfusunun yaklaşık yüzde 26'sının Suriye muhalefetini (kontrol ettiği bölgelerde yüzde 41), yüzde 47'sinin Suriye Arap Cumhuriyeti hükûmetini (kontrol ettiği bölgelerde yüzde 73), yüzde 35'inin El-Nusra Cephesi'ni (kontrol ettiği bölgelerde yüzde 58) ve yüzde 22'sinin İslam Devleti'ni (kontrol ettiği bölgelerde yüzde 71) desteklediğini ortaya çıkardı.[20] Benzer bir yöntem ve örneklem büyüklüğüne sahip Mart 2018 tarihli bir ORB Uluslararası Anketi, desteğin %40 Suriye hükûmeti, %40 Suriye muhalefeti (genel olarak), %15 Suriye Demokratik Güçleri, %10 El Nusra Cephesi ve %4 İslam Devleti olarak değiştiğini tespit etti (hiziplerin destekçileri arasında geçiş olabilir).

Arka plan

[değiştir | kaynağı değiştir]

Suriye, Fransız kuvvetlerinin sınır dışı edilmesinin ardından 1946'dan beri bağımsız bir cumhuriyettir. Baas Partisi, 1963'teki bir darbeden sonra Suriye'de iktidarı ele geçirene kadar, ülke onlarca yıldır bir dizi darbeyle kısmen istikrarlıydı. 1971'den beri devlet başkanı, Hafız Esad'dan (1971  – 2000) başlayarak Esad ailesinin bir üyesidir. Suriye, 1963 darbesinden 21 Nisan 2011'e kadar, Hafız'ın hayatta kalan en büyük oğlu ve şu anki Suriye Devlet Başkanı Beşar Esad tarafından feshedilene kadar olağanüstü hal yasası altındaydı. Arap Baharı olarak adlandırılan devrimci dalga 2011'in başlarında şekillenmeye başlayınca, Suriyeli protestocular muhalefet konseylerini güçlendirmeye başladılar.

Tarihi

[değiştir | kaynağı değiştir]

Suriye muhalefetinin ilk toplantısı olan Suriye için İstanbul Toplantısı, Suriye'deki sivil ayaklanma sırasında 26 Nisan 2011'de gerçekleşti. Bunu Suriye'de Değişim İçin Antalya Konferansı veya 31 Mayıs - 3 Haziran 2011 tarihleri arasında Türkiye'nin Antalya kentinde düzenlenen Suriye muhalefetinin temsilcilerinin üç günlük bir konferansı olan Antalya Muhalefet Konferansı izledi.

Ammar el-Kurabi'nin Suriye'deki Ulusal İnsan Hakları Örgütü tarafından organize edilen ve zengin Şamlı Sankar ailesi tarafından finanse edilen toplantı, uzlaşma veya reform çözümlerini reddeden nihai bir bildiriye ve 31 üyeli bir liderliğin seçilmesine yol açtı.

Antalya konferansının ardından iki gün sonra Brüksel'de bir devam toplantısı, ardından Paris'te Bernard Henri Levy tarafından ele alınan bir başka toplantı gerçekleştirildi.[21] 23 Ağustos 2011'de İstanbul'da Suriye Ulusal Konseyi şeklinde kalıcı bir geçiş konseyi kurmadan önce, İstanbul ve Doha'da birkaç toplantı daha yapıldı.[22]

Siyasi gruplar

[değiştir | kaynağı değiştir]

Suriye muhalefetinin kesin bir siyasi yapısı yok. Aralık 2015'te, Suriye muhalefetinin üyeleri Suudi Arabistan'ın Riyad kentinde toplandı: Suriye hükûmeti ile müzakereler için birleşik bir heyet oluşturmayı amaçlayan kongreye 34 grup katıldı.[23] Mevcut önemli gruplar:

Aralık 2015 sözleşmesi özellikle şunları içermiyordu:[23]

Suriye Muhalif ve Devrimci Güçler Ulusal Koalisyonu

[değiştir | kaynağı değiştir]
Suriye Muhalif ve Devrimci Güçler Ulusal Koalisyonu'nun resmi logosu.

Suriye Devrimci ve Muhalif Güçler Ulusal Koalisyonu, Suriye devrimi tarafını destekleyen, Suriye'yi yöneten Esad hükûmetine karşı çıkan ve çoğunluğu sürgünde olan muhalif grup ve bireylerden oluşan bir koalisyondur. 11 Kasım 2012'de Katar'ın Doha kentinde düzenlenen muhalif gruplar ve bireyler konferansında kuruldu. Taban hareketini temsil etmeye çalışan sürgün bir siyasi yapının önceki tekrarı olan Suriye Ulusal Konseyi gibi diğer muhalefet örgütleriyle ilişkileri var. İkisinin birleşmesi planlanmıştı, ancak gerçekleştirilemedi. Ayaklanmanın şiddet içermeyen ilk evresinde Suriye sokaklarında protesto yapan ılımlı İslami vaiz Muaz el-Hatib, bir dönem koalisyon başkanı olarak görev yaptı, ancak kısa süre sonra görevinden istifa etti, Suriye'deki ayaklanmanın gövdesi ile taban arasındaki boşluktan bıkmış durumdaydı.[24] Her ikisi de ayaklanmanın başlarında Suriye'de sokakta protesto gösterileri yapan Riyad Seyf ve Suheyir Attasi başkan yardımcılığına seçildiler. Mustafa Sabbah koalisyonun genel sekreteri oldu.[25]

Koalisyonun Önemli üyeleri şunlardır:

Suriye Ulusal Konseyi

[değiştir | kaynağı değiştir]

Suriye Ulusal Konseyi (al-Majlis al-Waṭanī as-Sūri), [28][29] Suriye Ulusal Geçiş Konseyi [30] veya SUK, Ağustos 2011'de Beşşar Esad hükûmetine karşı Suriye sivil ayaklanması sırasında kurulan İstanbul (Türkiye) merkezli bir Suriye muhalefet koalisyonudur.[31][32]

Konsey başlangıçta sürgün hükûmeti rolü oynamayı reddetti,[33] ancak bu durum Suriye'deki şiddetin yoğunlaşmasıyla birkaç ay sonra değişti.[34][35][36] Suriye Ulusal Konseyi, Beşar Esad'ın yönetimine son verilmesini, modern, sivil ve demokratik bir devletin kurulmasını istemektedir[37]

Kasım 2012'de Konsey, Suriye Muhalif ve Devrimci Güçler Ulusal Koalisyonu'nu oluşturmak için diğer birkaç muhalif grupla birleşmeyi ve 60 sandalyeden 22'sine sahip olmayı kabul etti.[38][39][40] Konsey, Koalisyon'un Cenevre'deki görüşmelerine katılma kararını protesto etmek için 20 Ocak 2014'te Koalisyondan çekildi.[41]

Konsey'in önemli üyeleri şunlardır:

Demokratik Değişim için Ulusal Koordinasyon Komitesi

[değiştir | kaynağı değiştir]

Demokratik Değişim için Ulusal Koordinasyon Komitesi (UKK) veya Demokratik Değişim için Ulusal Koordinasyon Organı [44] (UKO), Hasan Abdülazim tarafından yönetilen, 13 sol siyasi partiden ve "bağımsız siyasi ve gençlik aktivistlerinden" oluşan bir Suriye bloğudur.[45] Reuters, komiteyi iç muhalefetin ana şemsiye grubu olarak tanımladı.[46] UKK'nin başlangıçta birkaç Kürt siyasi partisi üyesi vardı, ancak Demokratik Birlik Partisi dışında hepsi Ekim 2011'de Kürt Ulusal Konseyi'ne katılmak için ayrıldı.[47] Bazı muhalif eylemciler UKK'yi Beşşar Esad hükûmeti için bir "ön örgüt" olmakla suçladılar ve bazı üyelerini eski hükûmetin adamları olarak kınadılar.[48]

UKK'nin genellikle diğer Suriyeli siyasi muhalefet gruplarıyla ilişkileri zayıf. Suriye Devrimi Genel Komisyonu, Suriye Yerel Koordinasyon Komiteleri ve Suriye Devrimi Yüksek Konseyi, UKK'nin Suriye hükûmetiyle diyalog çağrısına karşı çıkmaktadır.[49] Eylül 2012'de Suriye Ulusal Konseyi (SUK), üyeliğini genişletmesine rağmen, "UKK'ye yakın akımlara" katılmayacağını bir kez daha teyit etti.[50] UKK'nin 23 Eylül 2012'de Özgür Suriye Ordusu'nu (ÖSO) tanımasına rağmen [51] ÖSO, UKK'yi hükûmetin bir uzantısı olarak reddetti ve "bu muhalefet aynı madalyonun diğer yüzü" dedi.[46]

Komitenin önemli eski üyeleri:

Suriye Demokratik Konseyi

[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana madde: Suriye Demokratik Konseyi

Suriye Demokratik Konseyi, 10 Aralık 2015'te Malikiye'de kuruldu. Önde gelen insan hakları aktivisti Haysem Manna tarafından ortaklaşa kuruldu ve Suriye Demokratik Güçleri'nin siyasi kanadı olarak tasarlandı. Konsey, Demokratik Toplum Hareketi, Suriye'deki Kürt Ulusal İttifakı, Hukuk-Vatandaşlık-Haklar Hareketi ve Eylül 2016'dan bu yana Suriye'nin Yarını Hareketi de dahil olmak üzere Suriye'de federalizmi destekleyen bir düzineden fazla blok ve koalisyonu içermektedir. Son grup ise eski Ulusal Koalisyon başkanı ve Suriye Ulusal Konseyi Ahmed Cerba tarafından yönetilmektedir . Ağustos 2016 yılında SDK Haseke'de bir kamu ofis açtı.[54]

Suriye Demokratik Konseyi, "alternatif bir muhalefet" bloğu olarak görülmektedir.[55] Liderleri arasında Suriye muhalefetinde "kilit figür" olan Riyad Darar ve Mart 2016'da SDK'den Kuzey Suriye Federasyonu ilanını protesto etmek için istifa eden Heysem Manna gibi eski UKK üyeleri vardı.[56] SDK, federalizm sistemi nedeniyle diğer bazı muhalif gruplar tarafından reddedildi.[57]

Suriye Demokratik Konseyi, Mart 2016'da Suriye konulu uluslararası Cenevre III barış görüşmelerine katılmaya davet edildi. Ancak Demokrat Birlik Partisi liderliğindeki Demokratik Toplum Hareketi'nden hiçbir temsilci davet edilmediği için Konsey, davetleri reddetti.[kaynak belirtilmeli]

Suriye muhalefetine bağlı diğer gruplar

[değiştir | kaynağı değiştir]
  • Müslüman Kardeşler : 1930'da kurulan İslamcı parti. Kardeşlik, 1976'dan 1982'ye kadar süren Suriye'deki İslamcı ayaklanmanın arkasındaydı. Parti Suriye'de yasaklandı ve üyelik 1980'de idam suçu ilan edildi. Müslüman Kardeşler, Suriye ayaklanmasına destek açıklamaları yayınladı.[58][59] Diğer kaynaklar, grubun "küllerinden kendisini yeniden dirildiğini" ve ayaklanmada baskın bir güç olduğunu söylediler.[60] Müslüman Kardeşler, Müslüman Kardeşler'e bağlı Devrim Konseyi Kalkanları'ndan İslami Cephe'ye iltica eden sahadaki militanlar üzerinde sürekli olarak etkisini kaybetti.[61]
  • Laik ve Demokratik Suriyeliler Koalisyonu: Suriye iç savaşı sırasında ortaya çıkan Suriye laik ve demokratik muhalefetinin çekirdeği. Bu, Suriye'deki azınlıkları Beşşar Esad hükûmetine karşı mücadeleyi desteklemeye çağıran bir düzine Müslüman ve Hristiyan, Arap ve Kürt partisinin birleşmesi ile ortaya çıktı. Koalisyon ayrıca, Kosova'dakine benzer bir uçuşa yasak bölge şeklinde, güvenli bölge ve güvenli şehirlerle Suriye'ye askeri müdahale çağrısında bulundu.[62] Aynı zamanda SUK üyesi olan koalisyonun başkanı Randa Kassis'tir.[63]
  • Suriye Türkmen Meclisi: Suriye'deki Türkmen partileri ve gruplarının koalisyonunu oluşturan Suriye Türkmenlerinin yeni kurulmuş bir meclisi. Baas hükûmetinin çöküşünden sonra Suriye'nin bölünmesine karşıdır. Suriye Türkmen Meclisinin ortak kararı şudur: "Suriye'nin geleceğinde, etnik veya dini kimliğe bakılmaksızın herkesin Suriyeli kimliği altında ortak yaşayabileceği bir gelecek hedeflenmektedir."
    • Suriye Türkmen Ulusal Bloku : Şubat 2012'de kurulan Suriye Türkmenlerinin muhalefet partisi. Siyasi partinin başkanı Yusuf Molla'dır.
  • Suriye Yerel Koordinasyon Komiteleri: 2011'de kurulan, Suriye İç Savaşı'nın bir parçası olarak protestoları organize eden ve raporlayan yerel protesto grupları ağıdır.[64][65] Ağustos 2011 itibarıyla, ağ sivil itaatsizliği destekledi ve Suriye hükûmetine karşı çıkma yöntemleri olarak yerel silahlı direnişe ve uluslararası askeri müdahaleye karşı çıktı.[66] Kilit kişiler aktivistler Razan Zaytuni ve Süheyir el-Attasi'dir.[67]
  • Suriye Ulusal Demokratik Konseyi: 13 Kasım 2011'de Suriye İç Savaşı sırasında Beşşar Esad'ın amcası Rıfat Esad tarafından Paris'te kuruldu. Rıfat Esad, Beşşar Esad'ı otoriter devlet aygıtıyla birlikte değiştirme ve hükûmet üyelerinin güvenliğini garanti altına alma arzusunu dile getirirken, aynı zamanda bir "geçiş"e de muğlak imalarda bulundu.[68] Rıfat'ın Birleşik Ulusal Demokratik Yürüyüşü isimli kendi siyasi örgütü var.[69]
  • Suriye Devrimi Genel Komisyonu: 40 Suriyeli muhalif gruptan oluşan Suriye koalisyonu, 19 Ağustos 2011'de İstanbul'da açıklandı.[70]
  • Hizb-ut Tahrir

Yönetim

[değiştir | kaynağı değiştir]

Suriye Geçici Hükümeti

[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana madde: Suriye Geçici Hükûmeti

Ulusal Koalisyon üyeleri, 19 Mart 2013'te İstanbul'da düzenlenen bir konferansta, Gassan Hitto'yu Suriye Geçici Hükümeti'nin (SGH) başbakanı olarak seçtiler. Hitto, Savunma Bakanı'nı Özgür Suriye Ordusu'nun seçeceği ve 10 ile 12 bakan tarafından yönetilecek bir teknik hükûmetin kurulacağını duyurdu.[71] SGH'nin merkezi Türkiye'dedir. Muhaliflerin elindeki Suriye'nin çoğunda birincil sivil otorite olmuştur. İdari yerel konseyler sistemi, bu bölgelerdeki okullar ve hastaneler gibi hizmetleri ve ayrıca Özgür Halep Üniversitesi'ni işletmektedir.[72] 2017 yılının sonlarına doğru, 12 il meclisine ve 400'den fazla seçilmiş yerel konseye başkanlık etti. Aynı zamanda Suriye ile Türkiye arasında her ay tahmini 1 milyon dolar üreten büyük bir sınır kapısı işletmektedir.[73] Diğerlerinin yanı sıra Avrupa Birliği ve Amerika Birleşik Devletleri tarafından uluslararası olarak tanınmaktadır. Ahrar uş-Şam gibi bazı ÖSO dışı isyancı gruplarla diplomatik bağlarını sürdürmekte, ancak İdlib Valiliği'ndeki en büyük silahlı gruplardan biri olan daha aşırıcı Tahrir el-Şam ile çatışmaktadır.

Suriye Kurtuluş Hükümeti

[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana madde: Suriye Kurtuluş Hükûmeti

Suriye Kurtuluş Hükümeti, Eylül 2017'de Genel Suriye Konferansı tarafından kurulan İdlib Valiliği bünyesinde yer alan Suriye muhalefetinin alternatif hükûmetidir [74] Yerel grup, İçişleri; Adalet; Vakıf; Yüksek Öğrenim; Eğitim; Sağlık; Tarım; Ekonomi; Sosyal İşler ve Yerinden Edilmişler; İskân ve İmar; Yerel Yönetim ve Hizmetler'den sorumlu 11 bakanla birlikte Muhammed el-Şeyh'i hükûmetin başına atadı. El-Şeyh, Bab al-Hava Sınır Kapısı'nda düzenlediği basın toplantısında ayrıca dört komisyonun kurulduğunu duyurdu: Teftiş Kurumu, Mahkûmlar ve Kayıp İşleri, Planlama ile İstatistik Kurumu ve Sendikalar.[75] Özgür Suriye Ordusu'nun kurucusu Albay Riyad Esad, askeri işlerden sorumlu başbakan yardımcılığına atandı. SKH, Heyetu Tahriru'ş Şam (HTŞ) ile bağlantılıdır ve HTŞ ile çatışan muhalefetin geri kalanı tarafından tanınmamaktadır.

Rakip iki sivil otorite arasında keskin bir ideolojik ayrım var: SGH laik, ılımlı değerleri benimsemekte ve düzenli olarak uluslararası barış görüşmelerine katılmaktadır; SKH ise İslam hukukunun katı bir yorumunu dayatmakta ve Suriye rejimiyle görüşmeleri kesinlikle reddetmektedir.[73]

Bölgesel kontrol

[değiştir | kaynağı değiştir]
Suriye İç Savaşı'ndaki askeri durum (sık güncellenen harita).
  Suriye Arap Cumhuriyeti tarafından kontrol ediliyor
  Kuzey ve Doğu Suriye Özerk Yönetimi, (Rojava) (SDG) tarafından kontrol ediliyor
  Rojava (KDSÖY) ve Suriye Arap Cumhuriyeti tarafından kontrol ediliyor
  Suriye Geçici Hükûmeti (SMO) ve Türk Silahlı Kuvvetleri kontrol ediliyor
  Devrimci Komando Ordusu ve Amerika Birleşik Devletleri Silahlı Kuvvetleri tarafından kontrol ediliyor
  İslam Devleti (IŞİD) tarafından kontrol ediliyor
  Suriye Kurtuluş Hükûmeti (HTŞ) tarafından kontrol ediliyor

(Daha ayrıntılı, etkileşimli bir harita için bkz. Şablon:Suriye İç Savaşı ayrıntılı haritası.)


Çeşitli Suriyeli muhalif grupların Suriye'nin yedi vilayetinde de en azından bir miktar varlığı var, ancak hiçbiri tam olarak kesin kontrol sahibi değil. Kısmi muhalefet kontrolüne sahip valilikler şunları içerir:

Suriye Geçici Hükûmeti ile uyumlu muhalif grupların kısmi kontrolü altındaki valilikler:

Suriye Geçici Hükümeti tarafından kontrol edilen Türk Kontrollü topraklar ve bölgeler

[değiştir | kaynağı değiştir]

Nisan 2015'te, İkinci İdlib Muharebesi'nden sonra, Suriye Geçici Hükûmeti'nin geçici koltuğunun İdlib Valiliği'ndeki İdlib olması önerildi. Ancak bu hamle, aralarında İdlib'i kontrol eden El Nusra Cephesi ve Ahrar el-Şam liderliğindeki Fetih Ordusu tarafından reddedildi.[76] Suriye Ulusal Koalisyonu'na göre, 2017'de isyancı güçler tarafından kontrol edilen köylerde, kasabalarda ve şehirlerde faaliyet gösteren 404 muhalefet yanlısı yerel konsey vardı.[77] 2016 yılında Suriye Geçici Hükûmeti Türk Kontrollü bölgeler içinde kurulmuştur.

Kurtuluş Hükümeti tarafından yönetilen bölgeler

[değiştir | kaynağı değiştir]

Kurtuluş Hükûmeti, yetkisini çoğunlukla İdlib Valiliği'nde genişletmektedir.

Tanınma ve dış ilişkiler

[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana maddeler: Suriye muhalefetinin dış ilişkileri ve Suriye Ulusal Konseyinin uluslararası tanınması

Suriye muhalefetinin dış ilişkileri, kendisini gerçek Suriye olarak gören, kendi kendini Suriye Arap Cumhuriyeti'nin muhalefeti ilan eden dış ilişkilerine atıfta bulunur. Suriye muhalefetine bağlı grupların kontrolündeki bölgeler iyi tanımlanmamıştır. Türk hükûmeti, Suriye muhalefetini gerçek Suriye Arap Cumhuriyeti olarak tanımakta ve birçok kurumuna kendi topraklarında ev sahipliği yapmaktadır. Suriye'nin Arap Birliği'ndeki koltuğu, 2014'ten beri Suriye muhalefetine ayrılmıştır, ancak doldurulmamıştır.

Muhalefet bir bütün olarak İran,[78] Rusya [79] ve Suriye tarafından "terörist" olarak nitelendirilmektedir.[80]

Askeri güçler

[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana madde: Suriye Devrimci Komuta Konseyi

Başlangıçta, Özgür Suriye Ordusu Suriye Muhalefetinin nihai askerî gücü olarak algılanıyordu, ancak birçok ÖSO fraksiyonunun çöküşü ve güçlü İslamcı grupların ortaya çıkmasıyla, muhalefet için sadece laik askerî güçlerin ve ılımlı İslamcıların bir işbirliğinin olduğu açıkça ortaya çıktı. Hem Suriye Hükûmeti güçleriyle hem de IŞİD ve bazı durumlarda El Nusra Cephesi gibi radikal cihatçılarla savaşmak için yeterli bir koalisyon oluşturabilir.

2014 yılında, Suriye Muhalefeti ile bağlantılı askerî güçler, daha çok Özgür Suriye Ordusu'na (Suriye Ulusal Koalisyonu ile bağlantılı) ve İslami Cephe'ye (Suriye) dayanan Suriye Devrimci Komuta Konseyi tarafından tanımlandı. Suriye Devrimci Komuta Konseyi üyeleri:

  • Özgür Suriye Ordusu: Suriye iç savaşı sırasında aktif olan paramiliterlerdir.[81][82] Esas olarak iltica etmiş Suriye Silahlı Kuvvetleri personelinden oluşan birliğin oluşumu, 29 Temmuz 2011'de, Suriye ordusundan iltica edip onlara katılmaya çağıran Suriye ordusundan üniformalı bir grup kaçak tarafından internette yayınlanan bir videoda duyuruldu..[83] Kendisini Albay Riyad Esad olarak tanıtan grubun lideri, Özgür Suriye Ordusu'nun sistemi çökertmek için göstericilerle birlikte çalışacağını duyurdu ve sivillere saldıran tüm güvenlik güçlerinin haklı hedefler olduğunu ilan etti.[84][85] Ayrıca, birçok eski Suriye Konsolosluğunun, sahili güvence altına almak için balıkçılardan ve sığınmacılardan oluşan bir Özgür Suriye Donanması'nı bir araya getirmeye çalıştığı da bildirildi.[86]
    • Suriye Türkmen Tugayları: Suriye Silahlı Kuvvetlerine karşı savaşan Suriye Türkmenlerinin silahlı muhalif yapısı. Aynı zamanda Suriye Türkmen Meclisinin askeri kanadıdır. Albay Muhammed Avad ve Ali Beşir tarafından yönetilmektedir.
  • İslami Cephe: Kasım 2013'te Ahrar uş-Şam liderliğinde kurulan İslamcı bir isyancı grup.[87] Her zaman gevşek bir ittifaktı ve 2015 yılında feshedildi.[88]

Diğer isyancı savaş güçleri:

Muhalefet figürleri listesi

[değiştir | kaynağı değiştir]

Ayrıca bakınız

[değiştir | kaynağı değiştir]

Kaynakça

[değiştir | kaynağı değiştir]
  1. ^ Charles Lister (31 Ekim 2017). "Turkey's Idlib Incursion and the HTS Question: Understanding the Long Game in Syria". War on the Rocks. 4 Haziran 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Mayıs 2019. 
  2. ^ al-Khateb, Khaled. "Idlib still wary of attack despite Turkish-Russian agreement". Al-Monitor. 8 Mayıs 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Mayıs 2019. 
  3. ^ "Bashar al-Assad: Facing down rebellion". BBC News (İngilizce). 3 Eylül 2018. 11 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Ocak 2020. 
  4. ^ "The Syrian Opposition's Leadership Problem". Carnegie Middle East Center (İngilizce). 20 Aralık 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Ocak 2020. 
  5. ^ Ghattas (22 Nisan 2011). "Syria's spontaneously organised protests". BBC News (İngilizce). 5 Aralık 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Ocak 2020. 
  6. ^ Kouddous (23 Ağustos 2012). "How the Syrian Revolution Became Militarized". The Nation (İngilizce). ISSN 0027-8378. 29 Ocak 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Ocak 2020. 
  7. ^ "Asad's Armed Opposition: The Free Syrian Army". www.washingtoninstitute.org (İngilizce). 13 Mayıs 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Eylül 2020. 
  8. ^ "We Live as in War". Human Rights Watch (İngilizce). 11 Kasım 2011. 13 Temmuz 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Eylül 2020. 
  9. ^ "Syrian Civil War | Facts & Timeline". Encyclopedia Britannica (İngilizce). 16 Haziran 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Ocak 2020. 
  10. ^ "The main components of the Syrian opposition". Londra: BBC Arabic. 24 Şubat 2012. 24 Şubat 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Eylül 2013. 
  11. ^ thejournal.ie (27 Şubat 2012). "EU ministers recognise Syrian National Council as legitimate representatives". 29 Şubat 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Şubat 2012. 
  12. ^ "France recognises Syrian council, proposes military intervention". EUObserwer. 24 Ekim 2011. 26 Kasım 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Kasım 2011. 
  13. ^ "Clinton to Syrian opposition: Ousting al-Assad is only first step in transition". CNN. 6 Aralık 2011. 28 Eylül 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Eylül 2013. 
  14. ^ "UK Recognizes Syrian Opposition". International Business Times. 24 Şubat 2012. 29 Aralık 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Şubat 2012. 
  15. ^ "Libya NTC says recognises Syrian National Council". Khaleej Times. 11 Ekim 2011. 11 Ekim 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Ekim 2011. 
  16. ^ "Libya to arm syrian rebels". The Sydney Morning Herald. Sydney Morning Herald. 27 Kasım 2011. 12 Ağustos 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Ağustos 2013. 
  17. ^ "Syria's newly-formed opposition coalition draws mixed reaction". Xinhua. 13 Kasım 2012. 16 Kasım 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Ocak 2013. 
  18. ^ "Main bloc quits Syrian National Coalition over Geneva". The Times of Israel. 21 Ocak 2014. 22 Ocak 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Ocak 2014. 
  19. ^ "Syrian opposition sign joint document in Kazakhstan's Astana". Tengri News. 10 Ekim 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Kasım 2015. 
  20. ^ "ORB/IIACSS POLL IN IRAQ AND SYRIA GIVES RARE INSIGHT INTO PUBLIC OPINION."
  21. ^ "Syria". Arab Spring: Negotiating in the Shadow of the Intifadat. Athens, Georgia: University of Georgia Press. 2015. s. 302 f. ISBN 978-0-8203-4824-7. 
  22. ^ Ufuk Ulutaş (2011). "The Syrian Opposition in the Making: Capabilities and Limits". Insight Turkey. 13 (3): 92. 
  23. ^ a b "Syrian opposition seeks unified front at Riyadh conference". bbc.com. 8 Aralık 2015. 19 Aralık 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Haziran 2018. 
  24. ^ "Lack of U.S. Peace Movement Solidarity with Syrian Uprising and the "No Good Guys Excuse" | Fellowship of Reconciliation". Forusa.org. 22 Nisan 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Ocak 2014. 
  25. ^ Rebhy, Abdullah (11 Kasım 2012). "Syrian opposition groups reach unity deal". Associated Press. 28 Kasım 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Kasım 2012. 
  26. ^ "Carnegie Middle East Center: The Assyrian Democratic Organization". Carnegie Middle East Center. 26 Ekim 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ekim 2014. 
  27. ^ "Assyrians and the Syrian Uprising". 26 Ekim 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ekim 2014. 
  28. ^ Skelton (12 Temmuz 2012). "The Syrian opposition: who's doing the talking?". The Guardian. Londra. 13 Temmuz 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Temmuz 2012. 
  29. ^ the CNN (23 Ağustos 2011). "Syrian activists form a 'national council'". CNN. 7 Kasım 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Ağustos 2011. 
  30. ^ "Arab League under pressure, resists freezing Syria membership". Al Ahram. 12 Kasım 2011. 7 Kasım 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Aralık 2011. 
  31. ^ Yezdani (23 Ağustos 2011). "Syrian dissidents form national council". World Wires. Miami Herald Media. 3 Şubat 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Ağustos 2011. 
  32. ^ Yezdani (23 Ağustos 2011). "Syrian dissidents form national council". The Edmond Sun. 4 Aralık 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Kasım 2011. 
  33. ^ "Syrian council wants recognition as voice of opposition". Reuters. 10 Ekim 2011. 1 Ekim 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Kasım 2011. 
  34. ^ "Syrian National Council, Syria's rebel government, opens offices in Turkey". Global Post. 15 Aralık 2011. 20 Aralık 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Aralık 2011. 
  35. ^ "Syrian National Council Holds First Congress in Tunis". Tunisia Live. 16 Aralık 2011. 8 Ocak 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Aralık 2011. 
  36. ^ "Why Syria's Kurds Will Determine the Fate of the Revolution". IKJNEWS. 15 Aralık 2011. 26 Nisan 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Aralık 2011. 
  37. ^ "Q&A: Syrian opposition alliance". BBC News. 16 Kasım 2011. 24 Haziran 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Haziran 2018. 
  38. ^ AP 4:15 p.m. EST 11 November 2012 (11 Kasım 2012). "Syrian opposition groups reach unity deal". Usatoday.com. 13 Kasım 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ocak 2014. 
  39. ^ "Syrian opposition groups sign coalition deal – Middle East". Al Jazeera English. 30 Ocak 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ocak 2014. 
  40. ^ Gamal (11 Kasım 2012). "Syrian opposition agrees deal, chooses preacher as leader". Reuters. 4 Ocak 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ocak 2014. 
  41. ^ "Main bloc quits Syrian National Coalition over Geneva". The Times of Israel. 21 Ocak 2014. 22 Ocak 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Ocak 2014. 
  42. ^ "Carnegie Middle East Center: The Syrian Democratic People's Party". Carnegie Middle East Center. 29 Haziran 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ekim 2014. 
  43. ^ "Carnegie Middle East Center: George Sabra". Carnegie Middle East Center. 29 Haziran 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ekim 2014. 
  44. ^ "The Current Impasse in Syria: Interview with Haytham Manna". Jadaliyya. 30 Haziran 2012. 26 Kasım 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2012. 
  45. ^ "Guide to the Syrian opposition". BBC News. 25 Temmuz 2012. 20 Kasım 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Kasım 2011. 
  46. ^ a b "Damascus meeting calls for peaceful change in Syria". Reuters UK. 23 Eylül 2012. 3 Ekim 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Eylül 2012. 
  47. ^ "National Coordination Body for Democratic Change". Carnegie Middle East Center. 25 Nisan 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Eylül 2012. 
  48. ^ "Syria opposition groups fail to reach accord". Financial Times. 4 Ocak 2012. 23 Mart 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Ağustos 2012. 
  49. ^ "Meet Syria's Opposition". Foreign Policy. 1 Kasım 2011. 9 Kasım 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Kasım 2011. 
  50. ^ "Syria's opposition SNC to expand, reform". AFP. 2 Eylül 2012. 19 Şubat 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Eylül 2012. 
  51. ^ "Syria Salvation Conference: Our Main Principles". NCC/NCB official statement. 23 Eylül 2012. 26 Eylül 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Eylül 2012. 
  52. ^ "Swedish protesters invade Syrian Embassy - UPI.com". UPI (İngilizce). Erişim tarihi: 3 Ağustos 2024. 
  53. ^ "Kurdish-Arab coalition fighting Islamic State in Syria creates political wing". GlobalPost (AFP). 10 Aralık 2015. 10 Aralık 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Mayıs 2016. 
  54. ^ "Inauguration of the 1st MSD office". Hawar News Agency. 1 Ağustos 2016. 4 Ağustos 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Ağustos 2016. 
  55. ^ "Haytham Manna Elected Joint Chairman of Syrian Democratic Council". Syrian Observer. 14 Aralık 2015. 23 Ekim 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Haziran 2017. 
  56. ^ "Syrian opposition co-leader speaks about Kurdish-Baathist party relations". Rudaw. 28 Nisan 2017. 3 Temmuz 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Haziran 2017. 
  57. ^ "Interview with Ilham Ahmad Co-chair of Syria Democratic Council (MSD)". Washington Kurdish Institute. 13 Şubat 2017. 20 Haziran 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Haziran 2017. 
  58. ^ "Muslim Brotherhood Behind Syrian Uprising". The Stafford Voice. Beirut. AP. 29 Nisan 2011. 13 Mayıs 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Ocak 2013. 
  59. ^ Ghosh (11 Nisan 2011). "Outlawed Muslim Brotherhood supports Syrian revolt". International Business Times. 13 Mayıs 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Ocak 2013. 
  60. ^ "Free Article for Non-Subscriber". Stratfor. 27 Şubat 2012. 23 Ekim 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Ocak 2014. 
  61. ^ Masi (9 Mart 2015). "Aleppo Battle: Al Qaeda's Jabhat Al-Nusra is Friend To Syrian Rebel Groups". International Business Times. 12 Mayıs 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Mart 2015. In 2013, the Syrian opposition included a large number of Islamist brigades that were neither moderate nor jihadist but were aligned with the Syrian Muslim Brotherhood, under an umbrella organization called the Commission of the Shields of the Revolution. Two years later, the brigades have begun to slowly disperse. 
  62. ^ ""Répression en Syrie: Al Assad seul contre tous ?"". 15 Ocak 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Temmuz 2021. 
  63. ^ ""Randa Kassis est membre du comité directeur de la Coalition des forces laïques et démocratiques syriennes."". 12 Şubat 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Temmuz 2021. 
  64. ^ "Syrian woman activist wins human rights award". Amnesty International. 7 Ekim 2011. 5 Şubat 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Ocak 2012. 
  65. ^ Basil (5 Şubat 2012). "Opposition group calls for strike as Syrian violence grows". CNN. 5 Şubat 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Şubat 2012. 
  66. ^ "Syrian Local Coordinating Committees on Taking Up Arms and Foreign Intervention". Jadaliyya. Arab Studies Institute. 31 Ağustos 2011. 5 Şubat 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Şubat 2012. 
  67. ^ Shadid (30 Haziran 2011). "Coalition of Factions From the Streets Fuels a New Opposition in Syria". The New York Times. 5 Şubat 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Şubat 2012. 
  68. ^ "Exiled Assad's uncle wants to lead Syria transition". Al Arabiya. 14 Kasım 2011. 26 Haziran 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Ağustos 2012. 
  69. ^ "United National Democratic Rally التجمع القومي الديموقراطي الموحد". 27 Ekim 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ekim 2014. 
  70. ^ "Syrian coalition against Assad formed". Dawn. Agence France-Presse. 19 Ağustos 2011. 8 Mart 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Ağustos 2011. 
  71. ^ "Syrian rebels to choose interim defence minister | Middle East". World Bulletin. 29 Mart 2013. 19 Aralık 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Eylül 2013. 
  72. ^ "A power struggle over education emerges between rival opposition governments in Idlib province". Syria Direct. 10 Ocak 2018. 14 Kasım 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Kasım 2018. 
  73. ^ a b "HTS-backed civil authority moves against rivals in latest power grab in northwest Syria". Syria Direct. 13 Aralık 2017. 19 Eylül 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Kasım 2018. 
  74. ^ "The Syrian General Conference Faces the Interim Government in Idlib". Enab Baladi. 18 Eylül 2017. 23 Kasım 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Aralık 2017. 
  75. ^ "Who Will Lead Idleb's New 'Salvation Government?'". The Syrian Observer. 9 Kasım 2017. 14 Kasım 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Kasım 2018. 
  76. ^ "Will Syrian opposition move interim government to Idlib? – Al-Monitor: the Pulse of the Middle East". Al-Monitor. 7 Nisan 2015. 26 Aralık 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  77. ^ "Why Moscow now sees value in Syrian local councils". Al-Monitor: the Pulse of the Middle East. 20 Şubat 2017. 22 Şubat 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Şubat 2017. 
  78. ^ "Arşivlenmiş kopya". 16 Kasım 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Temmuz 2021. 
  79. ^ "Arşivlenmiş kopya". 8 Kasım 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Temmuz 2021. 
  80. ^ "Arşivlenmiş kopya". 12 Kasım 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Temmuz 2021. 
  81. ^ Albayrak (4 Ekim 2011). "Turkey Plans Military Exercise on Syrian Border". Wall Street Journal. 16 Nisan 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ekim 2011. 
  82. ^ "Syria Army Defectors Press Conference – 9–23–11". Syria2011archives. 5 Aralık 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Ekim 2011. 
  83. ^ "Free Syrian Army Founded by Seven Officers to Fight the Syrian Army". Syria Comment. 29 Temmuz 2011. 23 Temmuz 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Ağustos 2011. 
  84. ^ "Defecting troops form 'Free Syrian Army', target Assad security forces". World Tribune. 3 Ağustos 2011. 27 Kasım 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Ağustos 2011. 
  85. ^ "Syrian Army Colonel Defects forms Free Syrian Army". Asharq Alawsat. 1 Ağustos 2011. 29 Eylül 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Ağustos 2011. 
  86. ^ "Former Syrian Consulates Support Free Syrian Navy". 18 Ocak 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Temmuz 2021. 
  87. ^ "Leading Syrian rebel groups form new Islamic Front". BBC. 22 Kasım 2013. 25 Ocak 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Ocak 2014. 
  88. ^ "Islamist Mergers in Syria: Ahrar al-Sham Swallows Suqour al-Sham". Carnegie Middle East Center. 23 Mart 2015. 1 Ekim 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Kasım 2018. 
  89. ^ "Our Team". Foundation for defense of democracies. 22 Eylül 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Ocak 2013. 
  90. ^ Dreams and Shadows: The Future of the Middle East. New York: Penguin Press. 2008. s. 232. ISBN 978-1-59420-111-0. 

Dış bağlantılar

[değiştir | kaynağı değiştir]
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Suriye_muhalefeti&oldid=33605776" sayfasından alınmıştır