İçeriğe atla

Layne Staley

Vikipedi, özgür ansiklopedi
Layne Staley
Alice in Chains performansı sırasında, 1992
Genel bilgiler
DoğumLayne Thomas Staley
22 Ağustos 1967
Kirkland, Washington, ABD
Ölüm5 Nisan 2002 (34 yaşında)
Seattle, Washington, ABD
TarzlarAlternatif metal, grunge, alternatif rock, heavy metal
MesleklerMüzisyen, şarkıcı
ÇalgılarVokal, gitar, bateri
Etkin yıllar1980-2002
Müzik şirketiColumbia
İlişkili hareketlerAlice In Chains, Sleze, Mad Season, Class of '99

Layne Thomas Staley (Layne Rutherford Staley, 22 Ağustos 1967 - 5 Nisan 2002)[1][2] grunge grubu Alice in Chains'in orijinal solisti Amerikalı bir müzisyendir. 1990'ların başında Seattle'ın grunge hareketinin bir parçası olarak uluslararası üne kavuştu ve Staley'in farklı vokal tarzı ve tenor sesinin yanı sıra kendisiyle gitarist / vokalist Jerry Cantrell arasındaki uyumlu armonize vokallerle tanındı. Staley aynı zamanda glam metal grupları Sleze, Alice N 'Chains, Mad Season ve Class of ' 99'un da bir üyesiydi.

Alice in Chains'in ilk albümü Facelift'in (1990) ikinci single'ı olan " Man in the Box " parçasındaki performansı, Staley'e vokal tarzıyla eleştirel beğeni getirerek ilk albümlerinden itibaren dikkat çeken bir solist olmuştur[3] Alice in Chains'in EP'si Jar of Flies (1994), Billboard 200 listesine bir numaradan giriş yaparak Alice in Chains'in ilk 1 numaralı albümü oldu.[4] Ancak kariyerinin zirvesinde, Staley'nin eroini kötüye kullanımı nedeniyle durumu kötüleşti ve[5] bir rehabilitasyon kliniğine girmesine neden oldu.

90'ların ortasında Layne Staley aşırı uyuşturucu kullanımı nedeniyle konser veremeyip grubun müziğe ara vermesine neden oldu. Kariyerinin zirvesinde olduğu yıllarda bağımlılığı nedeniyle sık sık hayran ve medya topluluklarının manşetlerindeydi.[6]  

1996'nın ortalarından itibaren, Staley kamuoyunun dikkatini çekti ve bir daha asla canlı performans sergilemedi. Yetişkin hayatının çoğunda depresyon ve uyuşturucu bağımlılığı ile mücadelesi, 5 Nisan 2002'de 34 yaşında aşırı dozdan ölümüyle sonuçlandı. Otopsi raporunda speedball (kokain+eroin karışımı ağır uyuşturucu) tespit edilmiştir.

İlk yılları

[değiştir | kaynağı değiştir]

Staley, 22 Ağustos 1967'de Kirkland, Washington'da Layne Rutherford Staley ismiyle doğdu.[2] Ailesi Phillip Blair "Phil" Staley ve Nancy Elizabeth Staley'dir (evlilik öncesi soyadı Layne). Staley göbek adı olan "Rutherford" dan hoşlanmazdı ve birisi ona bu adla her seslendiğinde sinirlenirdi. Mötley Crüe davulcusu Tommy Lee'nin hayranı olduğu için gençlik yıllarında göbek adını yasal olarak "Thomas" olarak değiştirdi.[2][7]

Staley, ebeveynleri boşandığında 7 yaşındaydı ve boşanmanın ardından annesi ve üvey babası Jim Elmer tarafından büyütüldü.[8] Lynnwood'daki Meadowdale Lisesi'ne kaydolurken üvey babasının soyadını aldı ve bir süre Layne Elmer olarak bilindi.[9] 2002'de, ölümünden kısa süre önce annesiyle babasının boşanmalarına dair deneyimlerini şöyle dile getirmiştir: 

"Hayatım bir kâbusa dönüştü, her yanımda sadece gölgeler vardı. Bir gün birisi telefonda bana babamın öldüğünü söyledi, zaten ailecek babamın her türlü uyuşturucuyu kullandığını biliyorduk. O günden sonra hep "Babam nerede?" sorusunu sordum. Onun için çok üzüldüm ve onu özlüyorum. 15 yıl boyunca hayatımda yoktu.[10]"

Aynı röportajda Staley, ailevî sorunlarının uyuşturucu bağımlılığında kısmen de olsa pay sahibi olduğunu üstü kapalı olarak ifade etmiş ve geçmişte, ünlü olursa babasının kendisine döneceğinin hayalini kurduğunu söylemiştir.

Staley bir Hristiyan Bilim İnsanı olarak yetiştirildi[11] ancak yetişkin yaşamında dini eleştirdi[12] 1991'deki bir röportajda şunu belirtti: "Beyinleri yıkanmış insanların din ile nasıl başa çıktıklarına ve dinlerini nasıl bırakacaklarına hayranlık duyuyorum. Bence hayattan ve yaşamaktan korkan ve Cennete gittiklerinden emin olmak isteyen birçok insan var. Elimden geldiğince ondan uzak durmaya çalışıyorum. 16 yaşıma kadar kilisede büyüdüm ve hatırlayabildiğim sürece onların inançlarına katılmadım, bu yüzden seçimim olduğunda kendimden başka hiçbir şeye inanmamayı seçtim. "[13] Staley, 1999 tarihli bir röportajında "Get Born Again" şarkısının "dini ikiyüzlülük" hakkında olduğunu da belirtti.[14]

Profesyonel kariyeri

[değiştir | kaynağı değiştir]

Alice in Chains öncesi amatör dönem (1984-1987)

[değiştir | kaynağı değiştir]

Müziğe ilk yaklaşımı ebeveynlerinin koleksiyonuyla gerçekleşti. Black Sabbath (kendisi tarafından ilk etkisi olarak kabul edildi) ve Deep Purple'ı dinledi.[15] Diğer favori gruplar arasında The Stooges,[16] Anthrax, Judas Priest, Saxon, Rainbow, Mercyful Fate,[17] Twisted Sister, Van Halen gibi hard rock/metal grupları ve Ministry,[16] The Lord of the New Church ve Skinny Puppy gibi endüstriyel / yeni dalga grupları vardı.[15] Ayrıca Prince ve David Bowie'yi en büyük iki idolü olarak gösterdi.[16]

Staley 12 yaşında davul çalmaya başladı; gençliğinde birkaç glam grubunda çaldı, ancak Staley bir şarkıcı olma arzusuna sahipti.[5] 1984'te Staley, Shorewood Lisesi öğrencilerinden oluşan Sleze[18] adlı bir gruba katıldı.  

1986'da Sleze, Alice N 'Chains grubuna dönüşünce speed metal çalmaya başladı. Staley o dönemki grubunu şöyle nitelendirdi; "drag giyinip speed metal çalan tuhaf gruptu". Yeni grubuyla, Seattle bölgesinde Slayer ve Armored Saint cover'larını çalarak konserler verdi.[19]

Amatör dönem grup arkadaşı Jonny Bacolas, Staley'in o dönemki performansı için şunları söyledi;

Onun tarafından şaşkına dönmüştük. O zaman bile yıldız niteliklerine sahipti. Çok çekingen davranıyordu, şarkı söylerken aşağı bakardı. Ama sesi oradaydı, ruh oradaydı.

Staley, 1987'de Music Bank prova stüdyolarında çalışırken gitarist Jerry Cantrell ile Seattle'daki bir partide tanıştı.[20][21] Bundan birkaç ay önce Cantrell, Staley'in kendi grubu Alice N 'Chains ile memleketi Tacoma Little Theatre'da performans sergilemesini izlemiş ve sesinden etkilenmişti.[22] Cantrell ailesinin evinden atıldıktan sonra evsiz kaldı,[12] Olaydan sonra Staley Cantrell'i hem stüdyo hem barındığı yer olan Music Bank'ta onunla yaşamaya davet etti.[5] İki arkadaş, paylaştıkları harap prova alanında bir yıldan fazla bir süre oda arkadaşı olarak yaşadılar.[5][23]

(Grup daha sonra 1999'da o döneme ithafen Music Bank adlı bir DVD çıkaracaktır. Bakınız: Music Bank (Alice in Chains DVD'si) )

Alice N 'Chains kısa süre sonra dağıldı ve Staley, o zamanlar hem solist hem gitarist arayan bir funk grubuna katıldı[24]  Staley, Cantrell'den de gruba gitarist olarak katılmasını istedi.[24][25] Cantrell o zamanlar Alice in Chains'in(gruba ad vermemişlerdi) kuruluş aşamasında davulcu Sean Kinney ve basçı Mike Starr'ı gruba dahil etmişti ama vokalisti yoktu. Cantrell bu boşluğu değerlendirerek, Staley'in funk grubuna katılma teklifini kabul etti.[25] Alice in Chains Music Bank'ta Layne Staley'nin yanı dibinde kurulup üye topladı ama Layne Staley grubun kurucularından değildi. Grubun bateristi Sean Kinney'i Jerry Cantrell'e öneren de Layne Staley'dir. Jerry Cantrell, kuruluş aşamasında bas ve davulcuyu bulduktan sonra Layne Staley'i solist olarak gruba davet etse de Staley ilk zamanlarda grubun teklifini reddetti. Grup üyeleri Staley'i yıldırmak için Music Bank'ta Staley'in önünde vokal seçmeleri düzenledi.[23][25] Staley için bardağı taşıran son damla, önünde erkek bir striptizciyi seçmeleriydi, bundan sonra gruba katılmaya karar verdi.[23] Cantrell, Staley'nin sesi hakkında şunları söyledi: 

 "Birlikte çalmak istediğim kişinin o ses olduğunu biliyordum. Sesi sıska küçük Layne'den ziyade 350 kiloluk bir motorcudan çıkmış gibi geliyordu. Onun sesini benim sesim olarak düşündüm."[5]

Alice in Chains'le amatör dönem (1987-1990)

[değiştir | kaynağı değiştir]

Sonunda Staley'nin funk projesi dağıldı ve 1987'de Staley, Cantrell'in grubuna tam zamanlı olarak katıldı.[23] İlk kuruluş yıllarında grubun, "Fuck"[23][24] ve "Diamond Lie"[23][26] gibi isimleri vardı. Diamond Lie Cantrell'in önceki amatör grubunun ismiydi.[23]

Staley (ön) ve Jerry Cantrell 1992'de Boston'da The Channel'da sahne alıyor.

Grubun oluşumundan iki hafta sonra, Washington Üniversitesi'nde bir konser teklifi aldılar. Hanoi Rocks, David Bowie coverları ve birlikte birkaç orijinal şarkı ile 40 dakikalık bir seti doldurmaya çalışıp konsere hazırlandılar. Konserler beğeni alıp Diamond Lie, Seattle bölgesinde dikkat çekti. Grup ismi konusunda tereddütte olan Staley, eski grup arkadaşlarından Alice N 'Chains ismini kullanmak için izin aldı.[27] Staley isim iznini aldıktan sonra grup adını Alice in Chains olarak değiştirdi.[23][28][29]

Yerel organizatör Randy Hauser bir konserde gruptan haberdar oldu ve demo kayıtları için ödeme yapmayı teklif etti. Grup teklifi kabul etti, ancak grubun Washington'daki Music Bank stüdyosunda kayda girmesinden bir gün önce polis, eyalet tarihindeki en büyük esrar baskını sırasında stüdyoyu kapattı.  1988'de tamamlanan demo The Treehouse Tapes olarak adlandırıldı ve Demo bir şekilde Seattle merkezli Soundgarden grubunu da yöneten müzik yöneticileri Kelly Curtis ve Susan Silver'a ulaştı. Curtis ve Silver demoyu, şirket başkanı Don Ienner ile randevu ayarlayan Columbia Records'un A&R temsilcisi Nick Terzo'ya aktardı. The Treehouse Tapes'i beğenen Terzo, Alice in Chains ile 1989'da dönemin büyük albüm firmalarından biri olan Columbia Records ise bir sözleşmeye imza attı.  Grup ayrıca 1989'da üç aylık bir süre boyunca başka adsız demolar da kaydetti. Bu kayıtlar, kaçak sürüm Sweet Alice adlı demoda mevcuttur.

Facelift dönemi (1990-1992)

[değiştir | kaynağı değiştir]

Staley Alice in Chains'le ilk uzun süreli albümü olan Facelift 21 Ağustos 1990'da piyasaya sürüldü. Sözleri Staley'in yazdığı ikinci single " Man in the Box " büyük bir hit oldu. Albüm grubun ve Staley'in imajını belirledi. Staley'in kendine özgü gergin boğazlı vokalleri Cantrell'in efekt yüklü riffleriyle büyük bir uyum yakaladı[3]

Facelift, Amerika Birleşik Devletleri'nde iki milyon albüm satışı için RIAA tarafından çift platin sertifikasına sahiptir.[30] Grup, 1992'nin başlarında akustik EP Sap'ı yayınlamadan önce iki yıl boyunca albümü desteklemek için turneye çıktı.[31] Alice in Chains, Cameron Crowe'un 1992 yapımı Singles filminde "It Ain't Like That" ve " Would?[ölü/kırık bağlantı] parçalarını çalarak filmde küçük bir rol aldı" .[32]

Sap, Dirt ve Jar of Flies dönemi (1992-1994)

[değiştir | kaynağı değiştir]

Eylül 1992 yılında Alice in Chains Dirt albümünü yayınladı.[31] Grubun en başarılı albümü olan ve eleştirmenlerce beğenilen albüm, Billboard 200'de altıncı sırada yer aldı ve dörtlü platin sertifikası aldı.[4][33] Staley, albümün kaplamasında güneş logosunu tasarladı.[34] 1993'te Brezilya'daki konser turnelerinde bas gitarist Mike Starr uyuşturucu komasına girdi, Staley ilk yardım müdahalesinde bulunarak Starr'ın hayatını kurtardı.[35][36] Olaydan sonra turne henüz devam ederken Mike Starr gruptan ayrıldı. Staley, Rolling Stone'a 1994 yılında Starr'ın gruptan ayrıldığını şöyle anlattı: "Bu sadece grubun öncelikleri ile ilgiliydi. Yoğun bir şekilde turneye devam etmek istedik. Ancak Mike eve gitmeye hazırlandı."  Yıllar sonra Starr, uyuşturucu bağımlılığı nedeniyle kovulduğunu iddia etti. Mike Starr 2011 yılında aşırı ilaç kullanımından ölecektir.

Alice in Chains'in ilk albüm ve EP'lerinde neredeyse tüm müzik ve şarkı sözlerine katkı sağlayan gitarist Jerry Cantrell'di. Ancak zaman geçtikçe Staley de daha fazla şarkı sözü vermeye başladı. Sonunda Staley, 2009'da Black Gives Way to Blue'nun piyasaya sürülmesinden önce Alice in Chains kataloğundaki tüm şarkı sözlerinin yaklaşık yarısında imzası bulundu.[37] Ayrıca " Hate to Feel ", " Angry Chair " ve "Head Creeps" şarkılarının müziklerini ve sözlerini ve diğer şarkıların melodilerini üretti.. Staley'nin şarkı sözleri, büyük ölçüde uyuşturucu kullanımı ve depresyon gibi kişisel sorunları ile ilgiliydi.[5] Staley ayrıca "Angry Chair"[38][39] ve "Hate to Feelǃ parçalarında gitar çaldı.[40] Cantrell, 1999 Music Bank kutu setinin notlarında "Angry Chair" için şunları dedi: 

Harika bir şarkı. Layne yazdığı için gurur duyuyorum. Geçmişte vokal olarak yükseldiğimde bana çok destek olmuştu ve işte gitara adım atıp bir başyapıt yazdığına dair güzel bir örnek oldu.

Yan Proje: Mad Season (1994)

[değiştir | kaynağı değiştir]

1994'te Alice in Chains ikinci EP'leri Jar of Flies'i yayınladı. Bir numaradan giriş yaparak Alice in Chains'in ilk 1 numaralı albümü oldu[4] Staley'nin kötüleşen durumunu gören Alice in Chains'in diğer üyeleri, Jar of Flies'i desteklemek için turneye çıkmamayı seçtiler .[5] Albümün yayınlanmasının ardından Staley bir rehabilitasyon kliniğine girdi ve birkaç Seattle müzisyeni, Pearl Jam'den Mike McCready, Screaming Trees'ten Barrett Martin ve The Walkabouts'tan John Baker Saunders ile bir yan proje üzerinde çalışmaya başladı.[41] Grup birkaç ay şarkı denemeleri üzerinde çalıştı ve 12 Ekim 1994'te Seattle'daki Crocodile Cafe'de "The Gacy Bunch" adıyla ilk gösterisini yaptı.[42][43] Birkaç hafta içinde grup adını Mad Season olarak değiştirdi.[44] Ocak 1995'te Mad Season Pearl Jam'in Self-Pollution uydu radyo yayınında "Lifeless Dead" ve " I Don't Know Anything " adlı iki şarkı seslendirdi.[45] Grup, Mart 1995'te yayımlanan Above adlı albümlerini tamamladı. İlk single " River of Deceit ", alternatif radyoda mütevazı bir başarı elde etti. Seattle'daki Moore Tiyatrosu'nda çekilen bir canlı performans, Ağustos 1995'te Live at the Moore adıyla piyasaya sürüldü.[46]

Alice in Chains(albüm), MTV Unplugged dönemi (1995 -1996)

[değiştir | kaynağı değiştir]

Alice in Chains'in ara vermesi sırasında, Staley'nin bağımlılığı hakkındaki haberler, kısmen uzun süreli eroin kötüye kullanımının neden olduğu fiziksel durumundaki değişiklikler nedeniyle hayran ve medya topluluklarında yaygın bir şekilde gündem olmaya başladı.[6]

Alice in Chains, Kasım 1995'te piyasaya sürülen ve bazen "Tripod" olarak anılan Alice in Chains'i kaydetmek için yeniden bir araya geldi. Albüm, ABD listelerinin zirvesinde yer aldı[47] RIAA tarafından çift platin statüsüne layık görüldü.[33] " Grind ", " Heaven Beside You " ve " Over Now " istisnaları dışında, sözlerin tamamı Staley tarafından yazılmıştır,[48] bu albüm Staley açısından grubun kataloğuna en büyük lirik katkısı olmuştur. Albüm tanıtımı için grup, The Nona Tapes[49] adlı bir mini belgesel yayınladı, ancak grup albümü desteklemek için planlanan turları tamamlayamadı ve yine başarısız oldu. Albümü desteklemek için turneye çıkmamanın hayal kırıklığı sorulduğunda, Cantrell, Staley'nin bağımlılıklarının grup içinde nasıl gerginliğe yol açtığı konusunda bir demeç verdi: "Çok sinir bozucu, ama biz bunu geride bıraktık. İyi günleri birlikte sürdük ve zor zamanlarda birlikte kaldık. Birbirimizi asla arkadan bıçaklamadık ve içimizi dökmedik ve bu tür saçmalıkların çok olduğunu gördük" Staley, Rolling Stone'a Şubat 1996'da şu demeci verdi 

"Uyuşturucu benim için yıllarca işe yaradı ve şimdi bana karşı oluyor... şimdi cehennemde yürüyorum ve bu berbat. Hayranlarımın eroinin havalı olduğunu düşünmesini istemedim. Ama sonra hayranlarım bana gelip orta parmaklarını kaldırdılar. Benim tam olarak olmasını istemediğim şey buydu."

Staley'in Alice in Chains ile yaptığı son şovlarından biri, 10 Nisan 1996'da New York'ta MTV Unplugged performansıydı.[50] Unplugged'ın kayıtları, grup uzun bir süre ara verdikten sonra geldi; iki buçuk yıl aradan sonra ilk konserleri oldu.[51] 1996 yılında Mtv Unplugged'a katılan grup performansıyla göz doldurdu. Ancak performans çok beğenilse de Layne Staley 'nin durumunun kötülüğü daha çok öne çıkıyordu. Sesinden hiçbir şey kaybetmemişti ancak görünüş olarak zayıflamış bedeni, pembeye boyadığı saçları ve belki de yorgunluktan ve bağımlılıktan bitap düşmüş olan gözlerini saklamak için taktığı gözlükler her şey öne koyuyordu.. Arada bir şarkı sözlerini unutsa dahi aniden durup benim motivasyonum nerede deyip performansına devam ediyordu 

Alice in Chains 1996 yılında Kiss ile turneye çıktı. Layne Staley'in yoğun uyuşturucu kullanımından dolayı turneyi yarıda bırakmak zorunda kaldı[5] Staley, son performansını 3 Temmuz 1996'da Kansas City, Missouri'de yaptı.

Diğer projeler

[değiştir | kaynağı değiştir]

Staley, Heart'ın 1993 tarihli Desire Walks On albümünde yer alan Bob Dylan'ın "Ring Them Bells" albümünün covernda Ann Wilson ile baş vokalleri paylaştı.[52]

Second Coming'in 1994'teki ilk albümü LOVEvil'den "It's Coming After" şarkısında ana vokalde Staley yer alıyor.[53][54] Second Coming'de Staley'nin eski grubu Alice N 'Chains'den grup arkadaşları yer alıyor.[55]

Vokalde Staley'in yer aldığı "Things You Do" adlı şarkı, 2012 yapımı Grassroots filminin müziklerinin bir parçasıydı.[55] Filmde, şarkı "Layne Staley'i içeren The Bondage Boys"[56] aitti, ancak şarkı internet yıllarında sızdırıldığında "Layne Staley and The Aftervibes" ve "Layne Staley and Second Coming" e atfedilmişti.[55]

Özel Yaşamı

[değiştir | kaynağı değiştir]

1990'ların başında, Staley birkaç rehabilitasyon programına kaydoldu, ancak uzun süre temiz kalamadı. Bir aşamadan sonra, Alice in Chains'in diğer üyeleri Staley'in rehabilitasyonun haftalık terapisi için Los Angeles'a uçtu.[5] Dirt turu sırasında Alice in Chains yöneticisi Susan Silver, Staley'i kendisine uyuşturucu vermeyi deneyebilecek kişilerden uzak tutmak için korumalar kiraladı,[57] ancak tur sırasında alkol ve uyuşturucuyu tekrarladı.[58] Kurt Cobain'in Nisan 1994'teki ölümü, Staley'i korkuttu ve geçici olarak ayık tuttu, ancak kısa süre sonra bağımlılığına geri döndü. Alice in Chains'in menajerleri kazançlı tur olanaklarını geri çevirdi ve Staley'e yardımcı olacağını umarak grubu yollardan uzak tuttu.[5] Pearl Jam'in baş gitaristi Mike McCready, Staley'i yan projesi Mad Season'a davet ederek ona yardım etmeye çalıştı.[59][60] McCready, ayık müzisyenlerle çalmanın Staley'i cesaretlendireceğini ummuştu.[5]

Sevgilisi Demri Parrott'un Ölümü

[değiştir | kaynağı değiştir]

Yaygın iddialara göre Layne Staley'i uyuşturucuya alıştıran, bir ara nişanlısı da olan sevgilisi Demri Parrott'u. Diğer bir iddiaya göre Mike Starr'ı da uyuşturucuya alıştıran Layne Staley'di.

Staley ve Parrott 80'lerin sonunda daha grup albüm çıkarmadan önce tanışıyordu. Arkadaşlarının anlattıklarına göre Staley ve Parrott ruh ikiziydi. Nişanlandıktan kısa bir süre sonra 1994'te ayrılmışlardır.

Demri Parrott 1996 yılında uyuşturucu komasından dolayı ölmüştür.[61][62] NME'ye göre Staley 24 saatlik bir intihar nöbetine alındı[5]

Screaming Trees'ten Mark Lanegan, Rolling Stone'a 2002'de şunları söyledi: 

"Staley 1996 yılında Demri Parrott'un ölümünden aşırı derecede kötü etkilendi ve derin bir depresyona girdi. Demri'nin ölümünden asla kurtulamadı. Ondan sonra devam etmek istediğini sanmıyorum. "[5]

Demri'nin ölümünden sonra Layne Staley Demri için 2 parça yazdı. Mad Seoson'dan "Lifeless Dead" (1996) ve Alice in Chains'in albüm dışı bir kayıt olan Died parçaları Demri Parrott'a adanmıştır.

Died'ın şarkı sözleri;

I could climb until I reach where angels reside

Ask around to find out where the junkies applied

You just up and left me on this rock all alone

It's my fault for knowing not what I should have known

Oh

My heart is dried up, beating slow

Oh

It's been deflating since you died

Died

Since you died

You died

I could drop until I touch the sinister side

Visit all attractions flippin' back and aside

Still you leave me rotting on this rock all alone

It's my fault for knowing not what I should have known

Ölüme Giden Süreç 1997-2002

[değiştir | kaynağı değiştir]

26 Şubat 1997'de Staley ve Alice in Chains'in diğer üyeleri " Again " şarkısının En İyi Hard Rock Performansı için aday gösterilmesinin ardından Grammy Ödülleri'ne katıldı.[63]  

Jerry Cantrell, 1998 yılında Kerrang'a verdiği bir röportajda şunları söyledi; 

Staley'in evini nadiren terk ediyor. Kangrene yakalandı ve yiyecek yeme yeteneğini kaybedip bir süredir Ensure diyetiyle yaşıyor. Alice in Chains üyeleri düzenli olarak Staley'nin evinde takılıyor.

22 Haziran 1998'de, Staley radyo programı Rockline'a bir telefon görüşmesi yaptı ve Cantrell ilk solo albümü Boggy Depot'u için bir röportaj verdi. Staley, Cantrell ile konuşmak için şovu aradı ve albümü sevdiğini söyledi.

Ekim 1998'de Staley, 1999'da Music Bank setinde yayınlanan Alice in Chains ile " Get Born Again " ve " Died " adlı iki parçayı kaydetmek için yeniden ortaya çıktı.[31][64]  Albüm kaydının prodüktörü Dave Jerden, Staley'in son durumu hakkında şöyle dedi; 

"Staley 80 kiloydu ... ve bir hayalet gibi bembeyazdı." Cantrell Staley'in görünüşü hakkında yorum yapmayı reddetti ve grup yöneticisi Susan Silver şarkıcıyı "geçen yıldan" beri görmediğini söyledi.[64]

Staley, Seattle'da Jerry Cantrell solo konserine katıldığı 31 Ekim 1998'de son halk görünümünü yaptı. Cantrell'in sahnede kendisiyle şarkı söyleme isteğini reddetti. Staley'in bu gösteride sahne arkasında çekilmiş bir fotoğrafı, kamuoyuna açıklanmış en son fotoğrafı.[65]

Daha sonra Staley, Kasım 1998'de Class of '99 adlı bir süper grubun parçası olarak görev aldı.

19 Temmuz 1999'da Cantrell, Inez ve Kinney'yi Nothing Safe: Best of the Box'ın piyasaya sürülmesiyle ilgili radyo programı Rockline'a konuk oldu. Staley beklenmedik bir şekilde röportaja katıldı. Staley'nin son röportajıydı.[66]

1999'dan 2002'ye kadar, Staley inzivaya çekilip ve daha depresyona girdi,[67] Seattle'daki evinden nadiren ayrıldı; Bu dönemdeki hayatının detayları hakkında çok az şey biliniyor. Staley'in günlerinin çoğunu sanat yaratarak, video oyunları oynayarak veya uyuşturucuyla uyuşarak geçirdiği söylendi.[5] Staley'nin bir zamanlar oda arkadaşı olan Morgen Gallagher daha sonra 2001'de Staley'in Audioslave için seçmelere gideceğini söyledi, ancak Audioslave gitaristi Tom Morello iddiayı reddetti.[68][69]

Staley'nin annesi 2007'de Seattle Times'a şu demeci verdi; "Tecrit edilmesine rağmen, ailesi ve arkadaşlarından asla uzak olmadı, Telesekreterini ve posta kutusunu, mesajları ve mektuplara cevap veriyordu. İzole olması, onunla tatlı anlar yaşamadığımız anlamına gelmez." McCallum, Staley'i 2001 Şükran Günü'nde ve yine 2002 Sevgililer Günü civarında kız kardeşinin bebeğini ziyaret ettiğinde gördüğünü iddia etti. Bu McCallum'un oğlunu son görüşüydü.[9] Sean Kinney, Staley'nin son yılları ve tecrit süresi hakkında yorum yaptı: 

Hem fiziksel hem de duygusal olarak kendini kilitli tuttuğu bir noktaya geldi. Temas kurmaya çalıştım ... Haftada üç kez, saat gibi, onu arardım, ama cevap vermedi. Bölgeye her girdiğimde, onun evinin önünde ona bağırıyordum. Binasına girseniz bile kapıyı açmıyordu. Arardım ama cevap vermezdi. Kapıyı tekme atıp onu yakalayamazdın, ama bunu yapmayı düşündüğüm pek çok kez vardı. Ama biri kendine yardım etmezse, gerçekten başkası yapabilir mi?

Staley'nin fiziksel görünümü öncekinden daha da kötüleşmişti: birkaç dişini kaybetmişti, cildi hastalıklı bir şekilde solmuştu ve ciddi şekilde zayıflamıştı. Matt Fox gibi yakın arkadaşları, "Ondan haftalarca kimse haber almadıysa, bu olağandışı değildi" dedi. Staley, kendisini defalarca rehabilitasyona sokmaya çalışan arkadaşları ve grup arkadaşlarından giderek daha fazla koptu, Staley herkesi reddetti.[70] Staley'in Mad Season grubundan yakın arkadaşı olan Mark Lanegan, "Son zamanlarda kimseyle konuşmadı ... En son ölümünden 1 ay önce görmüştüm."

Ölümü

[değiştir | kaynağı değiştir]

19 Nisan 2002'de Staley'in muhasebecileri, eski menajeri Susan Silver ile temasa geçti ve iki hafta içinde şarkıcının banka hesabından hiç para çekilmediğini bildirdi. Silver daha sonra Staley'in annesi Nancy McCallum ile temasa geçti ve 911'i arayıp kendisinden "yaklaşık iki hafta içinde" haber alamadığını söyledi.[71] Polis McCallum ve eski kocası Jim Elmer[8] ile Staley'in evine gitti.[11] Staley'in evinde 1.80 boylarında 39 kg ağırlığında yüzü tanınmayacak şekilde bozulmuş bir vücut buldular[72] Staley'nin bedeni bulunduğunda kısmen parçalanmıştı. Tıp doktorları, diş kayıtlarını karşılaştırarak cesedi tanımlamak zorunda kaldı.[73] Yıllar sonra McCallum, Staley'in cesedinin bulunmasından iki gün önce, Demri Parrott'un erkek kardeşinin ölümü hakkında bilgi vermek için dairesine gittiğini açıkladı, ancak yanıt gelmedi. İki gün sonra oğlunu kontrol etmek için telefon aldığında, yanıt gelmemesine şaşırmadı. Staley'nin kapısında bir posta vardı ama kedisi miyavladı ve McCallum'a göre kedi bunu daha önce hiç yapmamıştı ve bu onu uyardı. Staley cevap vermeyince McCallum 911'i aradı.[74]

Staley'nin cesediyle ilgili otopsi ve toksikoloji raporu, speedball olarak bilinen eroin ve kokain karışımından öldüğünü ortaya çıkardı.[75] Otopsi Staley'in cesedinin bulunmasından iki hafta önce 5 Nisan'da Kurt Cobain ile aynı gün olduğu ortaya çıktı. Aşırı dozda eroin almıştı. İki büyük yeteneğin sonu aynı tarihte olmuştu. Kimilerince Layne artık olanlara dayanamamış ve böyle intihar etmiş olduğunu öne sürdü.

Ölümünden sonra grup arkadaşları şu açıklamayı yaptı; 

Bu büyük kayıpla başa çıkmak için mücadele ederken ve bu muazzam hayatı kutlamaya çalışırken arkadaşlarımız ve ailenizle birlikte olmak güzel. Tüm olağan şeyleri arıyoruz: rahatlık, amaç, cevaplar, tutunacak bir şey, huzur içinde gitmesine izin vermenin bir yolu.,Güzel arkadaşımızın ölümü nedeniyle kalbimiz kırıldı. Keskin bir mizah anlayışına ve derin bir insanlık anlayışına sahip tatlı bir adamdı. İnanılmaz bir müzisyen, ilham kaynağıydı. Harika müzikler yaptı ve dünyaya hediye etti. Onu tanımaktan, arkadaşı olmaktan ve onunla müzik yapmaktan gurur duyuyoruz. Layne, geçtiğimiz on yıl boyunca çok mücadele etti - ancak sonunda biraz barış bulduğunu umabiliriz. Seni seviyoruz Layne. Ve seni özleyeceğiz ... sonsuza dek

VH1'in Celebrity Rehab'ında Layne Staley'in annesi Nancy McCallum ile yaptığı röportajda Starr, Layne'nin doğum günü 4 Nisan olduğu için ölmeden önceki gün Staley ile vakit geçirdiğini söyledi. Starr, Staley'in çok hasta olduğunu ancak 911'i aramadığını iddia etti. İki eski grup arkadaşı o gece tartıştı ve gece Staley'in evden ayrılmasıyla sona erdi. Starr ayrılırken Staley'in peşinden seslendiğini belirtti: "Böyle gitme, senin için iyi değil". Staley'in bir gün sonra öldüğüne inanılan 5 Nisan'da Starr, arkadaşının hayatını kurtarmak için 911'i aramadığı için pişmanlığını dile getirdi; Starr, şayet polisi ararsa Staley'in arkadaşlıklarını kesmekle tehdit ettiğini bildirdi. Starr, Staley'i canlı gören son bilinen kişiydi. Görüşme Starr'ın 911'i aramadığı için McCallum'dan özür dilemesiyle sona erdi, ancak McCallum ne kendisinin ne de ailesinden herhangi birinin Staley'nin ölümünden Starr'ı suçlamadığında ısrar etti. Buna rağmen Starr hala Staley'nin ölümünden kendini sorumlu tuttu. Starr, bu hikâyeyi Şubat 2010'da Celebrity Rehab'da görünene kadar kendisine bir sır olarak sakladı. Starr, "Keşke [o gece] benzodiazepin yüksek olmasaydı, sadece kapıdan çıkmazdım" dedi. Ayrıca bu röportaj sırasında Starr, Alice in Chains 1993 yılının Ocak ayında Brezilya'da Nirvana ile turneye çıktığında Staley'in onun hayatını kurtardığını iddia etti. Hem Staley hem de Kurt Cobain bir gece turnede ona eroin kullandı. Onu tekrar kullandıktan hemen sonra, Starr bayıldı, ancak Staley ona CPR vererek hızla canlandı. Starr daha sonra histerik bir şekilde ağlayan Staley'ye uyandığını hatırladı.

Anma Töreni ve Ölümünün Ardından

[değiştir | kaynağı değiştir]

Staley için 20 Nisan 2002 gecesi Seattle Center'da Alice in Chains grup arkadaşları Cantrell, Starr, Inez, Kinney ve Soundgarden solisti Chris Cornell de dahil olmak üzere en az 100 hayran ve arkadaşın katıldığı resmi olmayan bir anma düzenlendi.[76][77] Staley'nin cesedi yakıldı ve 28 Nisan 2002'de Washington'un Puget Sound bölgesindeki Bainbridge Adası'nda onun için özel bir anma töreni düzenlendi. 2010 yılında Celebrity Rehab programına çıktığında Staley'nin annesi oğlunun küllerinin bir kutuda olduğunu söyledi.[78] Staley'in özel anısına ailesi ve arkadaşları, Alice in Chains grup arkadaşları, grubun menajeri Susan Silver, Chris Cornell ve diğer müzik kişilikleri katıldı. Heart grubundan Ann ve Nancy Wilson'ın da katıldığı Chris Cornell, cenazede Rolling Stones'un " Wild Horses " yorumunu seslendirdi.[79] Ayrıca Lovemongers'ın " Sand " şarkısını seslendirdiler.[80]

Jerry Cantrell, Staley'nin ölümünden iki ay sonra yayımlanan solo albümü Degradation Trip'i Staley'in anısına adadı.[81]

Staley'in ölümünden kısa bir süre sonra, ailesi Nancy McCallum ve Phil Staley, dünyanın her yerinden hayranlarından bağış almaya başladı. Nancy ve Phil, Seattle müzik topluluğundaki diğer eroin bağımlılarına ve ailelerine yardım etmek için Layne Staley Anma Fonu'nu oluşturmak için Seattle'ın Terapötik Sağlık Hizmetleri kliniğiyle çalıştı.[82][83]

Alice in Chains, Staley'nin ölümünden sonra pasif kaldı. Sonraki birkaç yıl boyunca, grup ona saygı duyarak konser vermeyi reddetti.[84][85] 2005 yılında, Cantrell, Kinney ve Inez, 2004 Hint Okyanusu tsunamisinin kurbanlarına yönelik bir yardım konseri için yeniden bir araya geldi[85] Konserlerdeki olumlu tepkilerin ardından grup 2006 yılında resmen yeniden bir araya gelmeye karar verdi. Cantrell'in Alice in Chains şarkılarında sık sık Staley'nin bölümlerini seslendiren Cantrell'in solo turne grubunun üyesi olan Fall vokalisti William DuVall ile birlikte, yeniden birleşecekleri açıkladı.[86]

Müzik Dünyasına Etkisi

[değiştir | kaynağı değiştir]
  • Metallica bateristi Lars Ulrich; oğlunun adını Layne'nin anısına binaen Layne koydu.
  • Staley, Metallica'nın 2008 albümü Death Magnetic için ilham kaynağı oldu.[87] Metallica'nın Death Magnetic albümün ardından hemen çıkan Beyond Magnetic albümünde, "Rebel of Babylon" adlı parçayı Layne Staley için ürettiler.[88]
  • The Smashing Pumpkins'ten Billy Corgan, Staley'in "bu kadar güzel, hüzünlü, unutulmaz bir sese sahip inanılmaz bir sese sahip olduğunu belirtti. O farklıydı çünkü ağırlığı o sesteydi. "[89] The Smashing Pumpkins'in 2007 albümü Zeitgeist'ten "Bleeding The Orchid" şarkısı dolaylı olarak Staley'in ölümünden esinlenmiştir.[90]
  • Cold grubunun "The Day Seattle Died" şarkısı Layne Staley ve Kurt Cobain'e adanmıştır.[87]
  • Staind, 14 Shades of Gray albümünde şarkıcının anısına "Layne" adlı bir şarkı yayınladı.[87]
  • Black Label Society 2004 Hangover Music Vol. VI albümlerinde Staley'e "Layne" başlıklı bir övgü ekledi.[91]
  • Pearl Jam'in solisti Eddie Vedder, Staley'i öven bir şarkı yazdı. "4/20/02" (Vedder'in haberi duyduğu gün).[92] Şarkı sadece Vedder'in ukulele esintili bir akortla şarkı söyleyip gitar çalmasını içeriyordu. Sonra Pearl Jam'in 2003 B-side ve rarities albümü Lost Dogs'da gizli bir parça olarak yayınlandı. listelenen şarkı, "Bee Girl" adını aldı.[92] Vedder ayrıca Staley'nin 49. doğum günü olan 22 Ağustos 2016'da Chicago'daki Pearl Jam konserinde Staley'e saygılarını sundu ve Man of the Hour şarkısını geç Layne'e adadı.[93]
  • Jerry Cantrell, Staley'in ona şarkı söylemesi için kendine güven ve cesaret verdiğini söyledi.[22] "Layne, bana şarkıcı olmam için güven vermekte büyük sorumluklar aldı. "Bu şarkıyı sen yazdın, bu senin için bir şey ifade ediyor, söyle" derdi. Yıllar geçtikçe büyümeye devam ettim ve Layne gitar çalmaya başladı ve birbirimize ilham verdik ".[94]
  • Seattle'da, 2002'den beri doğum gününde Staley için her yıl konserler düzenleniyor. Moore Theatre,[95] The Showbox[96] The Fenix,[97] ve The Crocodile[98] gibi mekanlar etkinliğe ev sahipliği yaptı. Gösterilerden gelen gelir; Layne Staley Anma Fonu'na aktarılıyor.[99]
  • Staley, Hit Parader dergisinin Kasım 2006 sayısında yayınlanan "Heavy Metal'in Tüm Zamanların En İyi 100 Vokalisti" listesinde 27. sırada,[100] ve Complex dergisi "The 50 Best Lead Singers" listesinde 42. sırada yer aldı.[101]
  • 2009'da Alice in Chains, Cantrell ve ardından yeni vokalist ve ritim gitaristi William DuVall'ın baş vokallerini paylaştığı 14 yıl aradan sonra ilk stüdyo albümleri Black Gives Way to Blue'yu yayınladı.[102] Albümle aynı adı taşıyan parça Staley'e bir övgü niteliğindedir.[103] Cantrell, Elton John'u Alice in Chains'e katılmaya ve albümün kapanış şarkısı olan " Black Gives Way to Blue " da piyano çalan Staley'i anmaya davet etti.[104] Şarkı, grubun Staley'e veda ettiğini söyleyen Cantrell tarafından yazılmış ve söylenmiştir.[105] Staley'in katıldığı ilk konser Elton John'unki idi ve o konserden çok etkilendi.[104] Cantrell'e göre albümün siyah arka planla çevrili bir kalbe sahip kapak resmi, grup üyelerinin Staley'i kaybederek kalplerinin kırılmasından ifade ettiğini söyledi.[106] Staley'nin eski grup arkadaşları da albümün notlarında ona teşekkür ettiler.[107]
  • 6 Eylül 2011'de Hank Williams III, Attention Deficit Domination albümünü yayınladı ve onu Staley'e adadı.[108]
  • Alice in Chains üyleri, Layne'nin mirasının en üzücü yönlerinden birinin, kişiliğinin diğer yönlerinden ziyade öncelikle uyuşturucu kullanımıyla hatırlandığını duymak üzücü olduğunu belirtti.[94][109] Kinney ve Cantrell, Grammy'lerin, geçen yıl ölen müzisyenleri anma sırasında Staley'i görmezden gelmeleri konusundaki hayal kırıklıklarını da ifade ettiler.[110]
  • 2013 yılında Alice in Chains davulcusu Sean Kinney, 2011 yılında ölen Staley ve grubun eski basçısı Mike Starr'a bir övgü niteliğinde olan davul setine "LSMS" baş harflerini ekledi.[111][112]
  • Alice in Chains'in 2013 single'ı " Voices " için yayınladıkları videoda, Nirvana'nın solisti Kurt Cobain'in 2:20 işaretinin yanında Staley'in bir fotoğrafını gösterdi[113]
  • Alice in Chains yeniden bir araya geldiğinden, Jerry Cantrell " Nutshell " şarkısını seslendirmeden önce Staley'e saygılarını sunmaya başladı.[114] Cantrell, 2011'den beri şarkıyı konserlerde seslendirmeden önce hem Staley hem de Mike Starr'a saygılarını sunar.[115]
  • Nisan 2017'de Nancy Wilson, 90'larda Staley için "The Dragon" şarkısını yazmaya başladığını açıkladı. Şarkı 2016'da kaydedildi ve Wilson'un 2017'de çıkan yeni grubu Roadcase Royale'in EP'sinde yer aldı.[116][117]
  • Staley'nin 50. doğum günü olan 22 Ağustos 2017'de Alice in Chains, Jerry Cantrell, Ann Wilson, Mike McCready ve Barrett Martin'in yer aldığı bir video yayınladı.[118]
  • William DuVall, 2018 albümleri Rainier Fog'dan Alice in Chains'in " Never Fade " şarkısını yazarken, büyükannesi ve Soundgarden'ın vokalisti Chris Cornell'in Staley'i düşündüğünü açıkladı.[119] Cantrell tarafından yazılan albümün başlık parçası, kısmen Staley ve Mike Starr'a bir övgü niteliğindedir.[120]

Seattle'da Layne Staley Günü

[değiştir | kaynağı değiştir]

Staley'nin 52. doğum günü olan 22 Ağustos 2019'da, Seattle belediye başkanı Jenny Durkan, Staley'in müzik dünyasına katkılarından ötürü şehirde o günü resmen "Layne Staley Günü" olarak ilan etti. Bu gün aynı zamanda ailesi tarafından 2002'de kurulan Layne Staley Anma Fonu'na da bir dikkat çağrısıydı.[121]

Hakkında Yazılan Kitaplar

[değiştir | kaynağı değiştir]

Her ikisi de Adriana Rubio tarafından yazılmış olan Staley hakkında iki biyografi kitabı mevcuttur. 2003 yılında yayımlanan Layne Staley: Angry Chair; Staley'in ölümünden üç ay önce Staley ile yapılmış son röportajı içerdiği iddia edildi[61] ve Layne Staley: Get Born Again, önceki kitabının gözden geçirilmiş ve güncellenmiş bir versiyonu olarak yeniden 2009'da yayınlandı.[122]

Staley ailesi "2002 yılında kendisiyle röportaj inanmıyorum" diyerek Rubio'nun röportaj iddialarına itiraz etti[123] Staley'nin son röportajı 19 Temmuz 1999'da Rockline radyosu içindi ve Alice in Chains'in diğer üyeleriyle Nothing Safe: Best of the Box derleme albümünün piyasaya sürülmesi le ilgiliydi.[124] Rubio'nun kitabının içeriği ve Staley'nin son röportajı olarak adlandırdığı içerik, gazeteci David De Sola'nın 2015 tarihli Alice in Chains: The Untold Story kitabında sorgulandı.[61] De Sola, Staley'in sözlerini gündelik konuşmada kullandığı gibi tasvir eden röportajın içeriğini sorgulamakla kalmıyor, aynı zamanda Rubio'nun röportajla kaseti yayınlamayı reddettiğini ve yayıncısının bile olmadığını gerekçe göstererek, onunla hiç konuşmadığını gösteriyor.[61] Staley'nin kız kardeşlerinden biri olan Liz Coats da kitabın doğruluğundan şüphe ettiğini belirtti.[123]

Staley, Greg Prato'nun Grunge Is Dead: The Oral History of Seattle Rock Music (2009),[125] ve Mark Yarm'ın Everybody Loves Our Town: An Oral History of Grunge (2011) kitaplarında da yer aldı. Her iki kitap da grunge tarihini ayrıntılı olarak araştırdı. Staley'nin annesi, arkadaşları ve Cantrell, Kinney, Starr ve Inez dahil grup arkadaşları ile yapılan röportajlar aracılığıyla Alice in Chains ve Staley'in yaşamına ve ölümüne değindi.[126][127]

Ağustos 2015'te gazeteci David de Sola, esas olarak Staley'e odaklanan ve arkadaşları ve akrabalarıyla röportajlar içeren Alice in Chains: The Untold Story[128] biyografisini yayınladı; Alice in Chains'in hayatta kalan üyeleri bu kitap için röportajlara katılmadı.[129]

Diskografi

[değiştir | kaynağı değiştir]
Release Date Title Band Label Other information
Temmuz, 1990 We Die Young Alice in Chains Columbia EP
Ağustos 20 1990 Facelift Alice in Chains Columbia US #42, 2xPlatinum
Mart 21 1992 Sap Alice in Chains Columbia EP, Gold
Eylül 29 1992 Dirt Alice in Chains Columbia US #6, 4xPlatinum
Kasım 16 1993 Desire Walks On Heart Capitol Guest vocals on the song "Ring Them Bells".
Ocak 25 1994 Jar of Flies Alice in Chains Columbia EP, US #1, 2xPlatinum
Mart 14 1995 Above Mad Season Columbia US #24, Gold
Kasım 7 1995 Alice in Chains Alice in Chains Columbia US #1,UK #37, 2xPlatinum
Aralık 15 1995 L.O.V. Evil Second Coming Red Rocket Guest vocals on the song "It’s Coming After".
Temmuz 30 1996 Unplugged Alice in Chains Columbia live, US #3,UK #20, Platinum
Aralık 15 1998 The Faculty soundtrack Class of '99 Sony Vocals on "Another Brick in the Wall" Parts 1 and 2.
Haziran 29 1999 Nothing Safe: Best of the Box Alice in Chains Columbia US #20, Gold
Ekim 26 1999 Music Bank Alice in Chains Columbia 4 CD box set, US #123
5 Aralık 2000 Live Alice in Chains Columbia US #142
Ağustos 28 2001 Greatest Hits Alice in Chains Columbia US #112, Gold
Eylül 5 2006 The Essential Alice in Chains Alice in Chains Columbia

Kaynakça

[değiştir | kaynağı değiştir]
  1. ^ Alice in Chains: The Untold Story. Thomas Dunne Books. 4 Ağustos 2015. s. 7. ISBN 978-1250048073. 4 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Eylül 2020. 
  2. ^ a b c "The Origin of Layne Staley's Middle Name". DavidDeSola.com. 22 Temmuz 2017. 4 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Ağustos 2017. 
  3. ^ a b "Man in the Box". Allmusic. Erişim tarihi: 27 Şubat 2009. 
  4. ^ a b c "Billboard charts". Billboard charts. 3 Şubat 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Şubat 2008. 
  5. ^ a b c d e f g h i j k l m n Cross (6 Haziran 2002). "The Last Days of Layne Staley". Rolling Stone (897). s. 21. 19 Nisan 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Temmuz 2011. 
  6. ^ a b "Rock Singer Lay Dead for Two Weeks". Seattle Post-Intelligencer. 22 Nisan 2002. 7 Şubat 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Ağustos 2007. 
  7. ^ "Layne Staley's legacy, through his mother's eyes". Northwest Music Scene. 20 Temmuz 2017. 26 Temmuz 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Nisan 2018. 
  8. ^ a b "Jim Elmer Remembered". DavidDeSola.com. 2 Temmuz 2017. 17 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Ağustos 2017. 
  9. ^ a b Scanlon (24 Ağustos 2007). "Alice in Chains singer's legacy lives on through music". The Seattle Times. 10 Ekim 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Nisan 2018. 
  10. ^ "Layne Staley's Last Interview Revealed - News Story | Music, Celebrity, Artist News | MTV News". 4 Mart 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Temmuz 2011. 
  11. ^ a b "Interview: Layne Staley's Mom Nancy Mccallum Talks Layne's Childhood, Unreleased Music & Final Days". Alternative Nation. 3 Ağustos 2015. 10 Mayıs 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ağustos 2017. 
  12. ^ a b "Alice in Chains: To Hell and Back". 8 Şubat 1996. 5 Nisan 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Şubat 2017. 
  13. ^ McFarlane (1991). "Alice in Chains: Love, Sex, Pain And Suffering...". 
  14. ^ "Alice in Chains – "Nothing Safe" Rockline Interview, Jul 19. 1999". 17 Ağustos 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Ağustos 2017. 
  15. ^ a b Jake Brown, Alice in Chains, SCB Distributors, 2010
  16. ^ a b c "Alice In Chains - 10-28-93 Layne Staley Guest Programming Rage". 4 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Mayıs 2018. 
  17. ^ "King Diamond pictures". Chips & Beer Magazine #2. 13 Kasım 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Kasım 2013. 
  18. ^ "How Alice in Chains Found the Most Memorable Voice in Grunge". The Atlantic. 5 Nisan 2012. 9 Nisan 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Nisan 2012. 
  19. ^ Alice in Chains: The Untold Story. Thomas Dunne Books. 4 Ağustos 2015. s. 22. ISBN 978-1250048073. 4 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Eylül 2020. 
  20. ^ "Layne Staley Interview Alice in Chains 1996 part 1 of 2". 13 Şubat 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Temmuz 2017. 
  21. ^ Alice in Chains: The Untold Story by David de Sola. 4 Ağustos 2015. ISBN 9781466848399. Erişim tarihi: 5 Nisan 2018. 
  22. ^ a b "Intimate interview with Alice in Chains". 20 Nisan 2017. 2 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Temmuz 2017. 
  23. ^ a b c d e f g h "Interview Alice in Chains – Jerry Cantrell and Sean Kinney about Layne Staley". YouTube. 12 Ocak 2010. 7 Nisan 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Temmuz 2017. 
  24. ^ a b c "Alice in Chains: Through the Looking Glass". Rolling Stone. 28 Kasım 1992. 28 Temmuz 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Ağustos 2017. 
  25. ^ a b c "Layne Staley Interview Alice in Chains 1996 part 1 of 2". 13 Şubat 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Ağustos 2017. 
  26. ^ "Diamond Lie Press Kit". 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Temmuz 2017. 
  27. ^ Alice in Chains: The Untold Story. Thomas Dunne Books. 4 Ağustos 2015. s. 79. ISBN 978-1250048073. 4 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Eylül 2020. 
  28. ^ Kaynak hatası: Geçersiz <ref> etiketi; Music Bank2 isimli refler için metin sağlanmadı (Bkz: Kaynak gösterme)
  29. ^ "American album certifications – Alice in Chains – Facelift". Recording Industry Association of America. 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Ağustos 2017. 
  30. ^ a b c "Alice in Chains Timeline". SonyMusic.com. 7 Ekim 1999 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Nisan 2018. 
  31. ^ "Alice In Chains - Would? & It Ain't Like That [Singles Pro-Shot]". YouTube. 27 Haziran 2015. 5 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Mayıs 2018. 
  32. ^ a b "RIAA Searchable database – Gold and Platinum". Recording Industry Association of America. 1 Ocak 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Ocak 2008. 
  33. ^ "Alice in Chains – Dirt". Discogs. 10 Ekim 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Nisan 2018. 
  34. ^ "'Alice in Chains: The Untold Story' reveals the drug-addicted history of one of the greatest grunge bands: book review". New York Daily News. 1 Ağustos 2015. 30 Ocak 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Eylül 2020. 
  35. ^ "Five Years Ago: Former Alice in Chains Bassist Mike Starr Dies of a Drug Overdose". Diffuser. 8 Mart 2016. 6 Kasım 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Eylül 2020. 
  36. ^ "Songs written by Layne Staley". Warner/Chappell Music. 1 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Nisan 2018. 
  37. ^ "Alice in Chains – Dirt (CD, Album)". Discogs. 26 Nisan 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Temmuz 2017. 
  38. ^ "The Setlist: Jerry Cantrell of Alice in Chains". Guitar World. 23 Eylül 2008. 7 Ekim 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Temmuz 2017. 
  39. ^ "Jerry Cantrell Tells How Alice in Chains Buried Their Past with 'The Devil Put Dinosaurs Here'". Guitar World. 18 Haziran 2013. 19 Mart 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Ağustos 2017. 
  40. ^ Alice in Chains: The Untold Story. Thomas Dunne Books. 4 Ağustos 2015. s. 218. ISBN 978-1250048073. 4 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Eylül 2020. 
  41. ^ Alice in Chains: The Untold Story. Thomas Dunne Books. 4 Ağustos 2015. s. 221. ISBN 978-1250048073. 4 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Eylül 2020. 
  42. ^ Gilbert (Nisan 1995). "ALIVE - Pearl Jam's Mike McCready Says Goodbye To Drugs and Alcohol And Is a Better Man For It". Guitar World. 30 Temmuz 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Mayıs 2009. 
  43. ^ Alice in Chains: The Untold Story. Thomas Dunne Books. 4 Ağustos 2015. ss. 221-222. ISBN 978-1250048073. 4 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Eylül 2020. 
  44. ^ Gaar, Gillian G. "Radio Free Vedder". Rolling Stone. February 23, 1995.
  45. ^ "Mad Season Treat 'Live at the Moore' to 20th Anniversary Vinyl Release". Exclaim!. 10 Temmuz 2015. 7 Ağustos 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Mayıs 2018. 
  46. ^ "Alice in Chains – Chart history – Billboard 200". Billboard. 7 Kasım 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Nisan 2018. 
  47. ^ "Alice in Chains – Alice in Chains". Discogs. 16 Haziran 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Nisan 2018. 
  48. ^ "Alice in Chains – The Nona Tapes". YouTube. 27 Mart 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Nisan 2018. 
  49. ^ "Alice in Chains Concert Chronology: MTV Unplugged Session". John Bacus. 11 Aralık 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Temmuz 2017. 
  50. ^ "20 Years Ago: Layne Staley Performs One of His Final Shows With Alice In Chains for 'Unplugged'". Diffuser. 10 Nisan 2016. 13 Nisan 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Temmuz 2017. 
  51. ^ "Heart's Ann Wilson: Still a Fanatic". Houston Press. 4 Eylül 2012. 4 Nisan 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Nisan 2018. 
  52. ^ "Second Coming – L.O.V. Evil". AllMusic. 23 Ocak 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Nisan 2018. 
  53. ^ "Second Coming w/ Layne Staley / It's Coming After". 2 Ocak 2007. 26 Haziran 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Nisan 2018. 
  54. ^ a b c "Layne Staley Songs in 'Grassroots' Film Have Previously Surfaced". Loudwire. 18 Haziran 2012. 22 Haziran 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Nisan 2018. 
  55. ^ "Grassroots (2012)". Soundtrack.Net. 28 Mayıs 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Nisan 2018. 
  56. ^ Alice in Chains: The Untold Story. Thomas Dunne Books. 4 Ağustos 2015. s. 187. ISBN 978-1250048073. 
  57. ^ Alice in Chains: The Untold Story. Thomas Dunne Books. 4 Ağustos 2015. s. 198. ISBN 978-1250048073. 
  58. ^ "Mike McCready tried to help Layne Staley and John Baker Saunders with Mad Season". YouTube. 2 Ağustos 2017. 8 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Mayıs 2018. 
  59. ^ "I Don't Wanna Be a Soldier: An Interview with Pearl Jam's Mike McCready". PopMatters. 2 Nisan 2013. 5 Mayıs 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Mayıs 2018. 
  60. ^ a b c d "Setting the Alice in Chains Record Straight". 16 Aralık 2011. 4 Şubat 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Temmuz 2017. 
  61. ^ "Obituaries – Oct 31st, 1996". Kitsap Sun. 31 Ekim 1996. 30 Temmuz 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Nisan 2018. 
  62. ^ "Men in a Box: With nothing new on tap, Alice in Chains drums up the past". Rolling Stone. 29 Ocak 1997. 23 Mart 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Nisan 2018. 
  63. ^ a b Fischer (3 Eylül 1998). "Malice in Chains?". Rolling Stone. 3 Kasım 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Eylül 2020. 
  64. ^ Alice in Chains: The Untold Story. Thomas Dunne Books. 4 Ağustos 2015. s. 280. ISBN 978-1250048073. 
  65. ^ "Alice in Chains: Final National Radio Appearance With Whole Band To Re Air Next Week - Blabbermouth.net". Roadrunnerrecords.com. 2 Eylül 2005. 4 Kasım 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Temmuz 2014. 
  66. ^ Alice in Chains: The Untold Story. Thomas Dunne Books. 4 Ağustos 2015. s. 217. ISBN 978-1250048073. 
  67. ^ "The Story Behind the Story: Was Layne Staley Going to Audition for Audioslave?". daviddesola.com. 6 Haziran 2017. 30 Haziran 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Nisan 2018. 
  68. ^ "Tom Morello's response". Twitter. 5 Ağustos 2015. 1 Aralık 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Eylül 2020. 
  69. ^ "We Left Him Alone". Blender. Ağustos 2002. 23 Kasım 2005 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Ağustos 2017. 
  70. ^ "Alice in Chains Singer's Death". The Smoking Gun. 19 Nisan 2002. 21 Aralık 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Temmuz 2017. 
  71. ^ "Seattle News and Events | Smack Is Back". Seattleweekly.com. 9 Ekim 2006. 20 Ağustos 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Temmuz 2014. 
  72. ^ "Body found in rock singer's home in Seattle". CNN. 20 Nisan 2002. 31 Temmuz 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Temmuz 2017. 
  73. ^ "Interview: Layne Staley's Mom Nancy Mccallum Talks Layne's Childhood, Unreleased Music & Final Days". Alternative Nation. 3 Ağustos 2015. 10 Mayıs 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ağustos 2017. 
  74. ^ "Staley's death was from mix of heroin and cocaine". Seattle Post-Intelligencer. 6 Mayıs 2002. 12 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Ağustos 2017. 
  75. ^ "Jerry Cantrell, Chris Cornell, Others Make Appearance at Seattle Memorial For Layne Staley". Roadrunnerrecords.com. 21 Nisan 2002. 27 Haziran 2002 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Temmuz 2014. 
  76. ^ "Fans gather to mourn troubled grunge singer Layne Staley, dead at 34". Seattle Times. 21 Nisan 2002. 10 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Temmuz 2017. 
  77. ^ "Mike Starr Layne Staley Death Alice in Chains Celebrity Rehab Sober House CONFUSION AIC". 22 Şubat 2010. 12 Mayıs 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Ağustos 2019. 
  78. ^ "We Die Young: A Tribute to Layne Staley". Guitar World. 5 Nisan 2012. 22 Temmuz 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Temmuz 2017. 
  79. ^ "Heart With Alice in Chains, Dave Navarro, Duff Mckagan -Performing "Barracuda" ! Promo". Dailymotion. 7 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Ağustos 2015. 
  80. ^ "Well Worth The Trip". Roadrunner Records UK. 24 Aralık 2002. 19 Ocak 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Aralık 2007. 
  81. ^ "Layne Staley Memorial Fund – Summer 2011 Newsletter" (PDF). Therapeutic Health Services. 24 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Nisan 2018. 
  82. ^ "Layne Staley Memorial Fund". Therapeutic Health Services. 18 Eylül 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Nisan 2018. 
  83. ^ "Degradation Trip: An interview with Jerry Cantrell". PopMatters. 26 Aralık 2002. 24 Ekim 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Aralık 2017. 
  84. ^ a b Hay, Travis (21 Şubat 2005). "Alice in Chains owns stage in tsunami-relief show full of surprises". Seattlepi.com. 26 Mayıs 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Kasım 2007. 
  85. ^ "Remaining Alice in Chains Members Reuniting". MTV News. 23 Şubat 2006. 18 Aralık 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Ağustos 2019. 
  86. ^ a b c "Top 10 Songs About Alice in Chains' Layne Staley". Loudwire.com. 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Temmuz 2014. 
  87. ^ Metallica: Metal Machines (Louder Faster Stronger). Rolling Stone. Ekim 2008. ss. 58-67. 
  88. ^ "'An Angry Angel' – Layne Staley Remembered By Bandmates, Friends". MTV News. 22 Nisan 2002. 4 Ocak 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Nisan 2018. 
  89. ^ "Corgan Talks New Pumpkins Art, Inspirations". Friday Morning Quarterback. 6 Temmuz 2007. 8 Temmuz 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Eylül 2018. 
  90. ^ "Hangover Music Vol. VI - Black Label Society". AllMusic. 3 Haziran 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2020. 
  91. ^ a b Cohen, Jonathan. "The Pearl Jam Q & A: Lost Dogs". Billboard. 17 Mart 2005 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Mart 2005. .
  92. ^ "Watch Eddie Vedder's Heartbreaking Tribute To Layne Staley During Pearl Jam's US Show". Music Feeds. 26 Ağustos 2016. 28 Ağustos 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Ağustos 2019. 
  93. ^ a b "Interview: Jerry Cantrell Discusses Alice in Chain's 2009 Comeback, 'Black Gives Way to Blue'". Guitar World. 10 Ocak 2013. 2 Temmuz 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Temmuz 2017. 
  94. ^ "Concert Review: Layne Staley Tribute creates magical experience for Moore Theatre crowd". NorthWest Music Scene. 20 Ağustos 2017. 24 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Nisan 2018. 
  95. ^ "LAYNE STALEY: Eighth Annual Tribute & Benefit Concert Announced". Blabbermouth. 11 Temmuz 2009. 5 Nisan 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Nisan 2018. 
  96. ^ "Sixth Annual LAYNE STALEY Tribute And Benefit Concert To Be Held in August". Blabbermouth. 30 Mayıs 2007. 6 Nisan 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Nisan 2018. 
  97. ^ "Layne Staley Tribute Show Set for August 22 at The Crocodile". NorthWest Music Scene. 17 Ağustos 2015. 5 Aralık 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Nisan 2018. 
  98. ^ "SOULBENDER Confirmed For Seattle's LAYNE STALEY TRIBUTE CONCERT". Blabbermouth. 21 Ağustos 2002. 5 Nisan 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Nisan 2018. 
  99. ^ "ROB HALFORD, ROBERT PLANT, BON SCOTT, OZZY Are Among 'Heavy Metal's All-Time Top 100 Vocalists'". Blabbermouth. 1 Aralık 2006. 26 Eylül 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Eylül 2020. 
  100. ^ "The 50 Best Lead Singers of All Time". Complex. 15 Kasım 2012. 23 Ağustos 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Eylül 2020. 
  101. ^ "Alice in Chains – Black Gives Way to Blue". Consequence of Sound. 29 Eylül 2009. 13 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Ağustos 2017. 
  102. ^ Goodman, Dean (15 Temmuz 2009). "Alice in Chains previews new album in Los Angeles". Reuters. 18 Temmuz 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Nisan 2018. 
  103. ^ a b "Q&A: Jerry Cantrell of Alice in Chains". Spin. 21 Ağustos 2009. 1 Mayıs 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Haziran 2017. 
  104. ^ "Jerry Cantrell recalls Alice in Chains goodbye to Layne Staley". Metal Hammer. 16 Temmuz 2017. 17 Temmuz 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Haziran 2017. 
  105. ^ "Alice in Chains "Black" and "Blue"". YouTube. Billboard. 21 Ekim 2009. 7 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Nisan 2018. 
  106. ^ Liner notes, Black Gives Way to Blue. Virgin/EMI. 2009.
  107. ^ "Q&A with Hank 3". We Love DC. 15 Mart 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Nisan 2018. 
  108. ^ "Alice in Chains "Black" and "Blue"". YouTube. Billboard. 21 Ekim 2009. 7 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Eylül 2020. 
  109. ^ "Jerry Cantrell and Sean Kinney on Layne Staley being snubbed by the Grammys". 23 Ağustos 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Eylül 2020. 
  110. ^ "WMMR MMRBQ 2013 Alice in Chains Interview". 5 Mart 2015. 8 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Ağustos 2019. 
  111. ^ "Alice in Chains Always Remember Original Members Layne Staley & Mike Starr". Feel Numb. 11 Ocak 2015. 15 Ocak 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Temmuz 2017. 
  112. ^ "Alice in Chains – Voices". YouTube. 5 Eylül 2013. 7 Eylül 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Ağustos 2019. 
  113. ^ "Alice in Chains – Nutshell – Live SWU 2011 Brasil". 1 Nisan 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Ağustos 2019. 
  114. ^ "Jerry Cantrell Remembers Pantera's Vinnie Paul: 'He Lived His Life Unapologetically'". 27 Haziran 2018. 3 Temmuz 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Ağustos 2019. 
  115. ^ "Heart: Can Ann and Nancy Wilson Go on After Family Assault". Rolling Stone. 10 Nisan 2017. 10 Nisan 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Eylül 2020. 
  116. ^ "Heart's Nancy Wilson Explains the 'Beautiful Collusion' of Roadcase Royale: Exclusive Interview". Ultimate Classic Rock. 30 Mayıs 2017. 7 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Eylül 2020. 
  117. ^ "Alice in Chains Pay Tribute to Layne Staley on His 50th Birthday". Loudwire. 5 Nisan 2018. 23 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Ağustos 2017. 
  118. ^ "Alice In Chains Address The Ghosts Of Their Past And Plot A Glorious Future". Kerrang!. 23 Ağustos 2018. 23 Ağustos 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Eylül 2020. 
  119. ^ Nick Hasted (Ağustos 2018). "No Excuses". Classic Rock, 252. ss. 62-63. 3 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Eylül 2020. 
  120. ^ "Seattle Mayor Jenny Durkan Proclaims August 22, 2019 as Layne Staley Day". KEXP. 22 Ağustos 2019. 22 Ağustos 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Eylül 2020. 
  121. ^ "Alice in Chains: 'Layne Staley' Biography Used By Social Workers And Drug Counselors". Roadrunnerrecords.com. 3 Eylül 2006. 28 Şubat 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Temmuz 2014. 
  122. ^ a b "Statement from Liz Coats – David DeSola". 2 Ocak 2012. 14 Eylül 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Mayıs 2017. 
  123. ^ "ALICE IN CHAINS: Final National Radio Appearance With Whole Band To Re-Air Next Week". 2 Eylül 2005. 5 Aralık 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Nisan 2018. 
  124. ^ "'Grunge Is Dead' - An Interview with Greg Prato". UGO Entertainment. 29 Nisan 2009. 1 Temmuz 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Ağustos 2019. 
  125. ^ Grunge Is Dead: The Oral History of Seattle Rock Music. 15 Aralık 2010. ISBN 9781554903474. Erişim tarihi: 5 Nisan 2018. 
  126. ^ "Everybody Loves Our Town". Pitchfork. 25 Ocak 2012. 28 Ocak 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Ağustos 2019. 
  127. ^ "Alice in Chains – The Untold Story". daviddesola.com. 22 Ağustos 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Ağustos 2018. 
  128. ^ "'Alice in Chains: The Untold Story': Entire First Chapter Posted Online". Blabbermouth. 2 Ağustos 2015. 5 Ağustos 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Ağustos 2019. 
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Layne_Staley&oldid=33955705" sayfasından alınmıştır