obornik

obornik (język polski)

obornik (1.1)

rozrzucanie obornika (1.2)

wymowa:

IPA: [ɔˈbɔrʲɲik], AS: [oborʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.

^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) roln. odchody zwierząt hodowlanych uprzątnięte wraz ze ściółką; zob. też obornik w Wikipedii

(1.2) roln. nawóz z obornika (1.1)

(1.3) gw. miejsce zrzutu gnoju

(1.4) przest. obora

odmiana:

(1.1) blm

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	obornik
dopełniacz	obornika
celownik	obornikowi
biernik	obornik
narzędnik	obornikiem
miejscownik	oborniku
wołacz	oborniku

przykłady:

składnia:

kolokacje:

(1.2) obornik płynny

synonimy:

(1.1) posp. gnój

(1.3) gnojownik, gnojowisko

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. obora ż, obórka ż, oborka ż, obóreczka ż, oborowy m, Oborniki nmos

przym. obrnikowy, oborowy, oborny

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• baskijski: (1.1) simaur, samats, sats; (1.2) simaur, samats, sats
• hiszpański: (1.1) estiércol m, fiemo m, guano m
• nowogrecki: (1.1) κοπριά ż
• włoski: (1.1) sterco m; (1.1) bovina ż, buina ż

źródła: