Przejdź do zawartości

Ziemczycy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Ziemczycy lub Siemczycy (łac. Zamcici, Zemzici) – średniowieczne plemię słowiańskie zaliczane do Wieletów.

Pochodzenie nazwy plemienia nie jest jasne, a wśród badaczy część opowiadała się za odczytywaniem jej z „s” na początku, natomiast inni z „z”. Ci pierwsi (wśród nich Lubor Niederle, Aleksander Brückner czy Mikołaj Rudnicki) postulujący posługiwanie się mianem *Siemczycy, wywodzili je od słowiańskiego, zdrobniałego imienia (jak „Siemek”, „Siemko” od „Siemomysł”, „Siemowit”). Natomiast drudzy jako źródło nazwy wskazywali słowo *zěm („ziemia”) lub również imię (jak „Ziemek”). Różnice w łacińskim zapisie między Zamcici a Zemzici tłumaczy się tym, że między X a XII wiekiem „ě” zapisywano jako „a”.

Ziemczycy byli jednym z mniej znaczących plemion wieleckich. W źródłach zostali wymienieni w dokumentach fundacyjnych dwóch biskupstw, w Brennie i Hobolinie (późniejsze Brandenburg i Havelberg), wydanych przez cesarza Ottona I w latach 40. X wieku. Znaleźli się tam na liście wielu plemion podporządkowanych tym diecezjom oraz zobowiązanych do płacenia dziesięciny. Kolejne wzmianki o Ziemczycach pojawiły się wyłącznie w potwierdzeniach fundacji biskupstwa havelberskiego z lat 1150 i 1179 (jak również w pewnych dokumentach z lat 1161, 1188, 1190), ponadto występują w odpisach z XV–XVII wieku.

Lokalizacja ich siedzib była jednym z dłużej dyskutowanych problemów historiografii, bowiem miała wpływ na wskazanie zasięgu terytorialnego obu diecezji wśród Wieletów. Dokument biskupstwa breńskiego wymienia Ziemczyców na końcu listy plemion, natomiast hobolińskiego na jej początku. Tą sprzeczność próbowano wyjaśnić istnieniem dwóch plemion o tej samej nazwie, żyjących w różnych miejscach, jednak koncepcja ta nie jednak potwierdzona żadnymi dowodami.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Ewa Rzetelska-Feleszko, Gerard Laubuda: Ziemczycy. W: Słownik starożytności słowiańskich. Encyklopedyczny zarys kultury Słowian od czasów najdawniejszych do schyłku XII wieku. T. VII: Y–Ż i suplementy. Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk-Łódź: Zakład Narodowy im. Ossolińskich Wydawnictwo PAN, 1982, s. 135–136. ISBN 83-04-00463-1.