Przejdź do zawartości

Włodzimierz Kalicki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Włodzimierz Kalicki
Ilustracja
Data urodzenia

1955

Zawód, zajęcie

dziennikarz, pisarz

Alma Mater

Politechnika Wrocławska

Włodzimierz Kalicki (ur. 1955) – polski dziennikarz i pisarz.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Z wykształcenia inżynier cybernetyk, ukończył studia na Wydziale Elektroniki Politechniki Wrocławskiej.

Pierwsze artykuły pisał w latach 70. w prasie studenckiej: w wydawanym na Politechnice Wrocławskiej miesięczniku „Sigma”; w latach 1978–1981 reporter tygodnika „Kultura”. W stanie wojennym współpracował z prasą podziemną i katolicką. Od powstania „Gazety Wyborczej” w 1989 jest jej dziennikarzem.

Podziemne Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich przyznało mu w 1984 Nagrodę im. Jerzego Zieleńskiego[potrzebny przypis]. W 1997 r. otrzymał Polsko-Niemiecką Nagrodę Dziennikarską za cykl artykułów o pojednaniu polsko-niemieckim[1]. (m.in. o mniejszości niemieckiej w Polsce, o sporach po 1945 roku o przebieg granicy polsko-niemieckiej i o Bibliotekę Pruską). W 1998 otrzymał nagrodę „Polski Pulitzer 1998” w kategorii „reportaż” za cykl reportaży z Chin. W 2000 r. otrzymał Nagrodę im. Dariusza Fikusa za cykl artykułów w „Gazecie Wyborczej”, które przyczyniły się w 1999 do odzyskania starodruków ukradzionych z Biblioteki Jagiellońskiej (w 2001 został członkiem kapituły tej nagrody). W 2000 otrzymał nagrodę Grand Press w kategorii „dziennikarstwo śledcze” za ten sam cykl artykułów[2]. Laureat Nagrody im. Barbary Łopieńskiej za najlepszy wywiad prasowy roku (2008)[3]. Jego książka o Chinach W domu smoka otrzymała w 1999 nagrodę Warszawskiej Premiery Literackiej. Włodzimierz Kalicki laureatem nagrody CEI SEEMO Award 2011 w dziedzinie dziennikarstwa śledczego[4]

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • Inaczej (1989)
  • Panowie na zabytkach (1991)
  • W domu smoka (1998)
  • Powrót do Sulejówka (2001)
  • Ostatni jeniec wielkiej wojny. Polacy i Niemcy po 1945 roku (2002)
  • Zdarzyło się (2014)[5]
  • Sztuka zagrabiona. Uprowadzenie Madonny – wspólnie z Moniką Kuhnke (2014)[5]
  • Madonna znika pod szklanką kawy. Sztuka zagrabiona 2. – wspólnie z Moniką Kuhnke (2021)[5]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Laureaci w latach 1997–2022 [online], dnimediow.org [dostęp 2024-10-23].
  2. Grand Press 1998, www.grandpress.press.pl [dostęp 2016-02-06].
  3. X edycja Nagrody im. Barbary N. Łopieńskiej. Stowarzyszenie Dziennikarzy RP – Oddział Katowice, 2014-01-17. [dostęp 2015-04-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-17)]. (pol.).
  4. CEI Award 2011 [online], SEEMO [dostęp 2024-10-20] (ang.).
  5. a b c Beata Maciejewska, Poszukiwacze zaginionych skarbów, Gazeta Wyborcza – Tygodnik Wrocław, 26 listopada 2021, str 4.