Przejdź do zawartości

Duke University

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Uniwersytet Duke’a)
Duke University
Godło
Ilustracja
Centrum Medyczne Uniwersytetu Duke’a
Dewiza

Eruditio et Religio

Data założenia

1838

Typ

uniwersytet niepubliczny

Państwo

 Stany Zjednoczone

Adres

Durham

Liczba pracowników

3340 (2013)[1]

Liczba studentów

ok. 13 000

Rektor

Richard H. Brodhead[2]  

Drużyna sportowa

Duke Blue Devils

Położenie na mapie Karoliny Północnej
Mapa konturowa Karoliny Północnej, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Duke University”
Położenie na mapie Stanów Zjednoczonych
Mapa konturowa Stanów Zjednoczonych, po prawej znajduje się punkt z opisem „Duke University”
Ziemia36°00′04″N 78°56′20″W/36,001111 -78,938889
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Duke University – amerykański uniwersytet niepubliczny w Durham w stanie Karolina Północna, który w 2021 roku zajął 5. miejsce w rankingu Wall Street Journal / Times Higher Education College Rankings[3].

Ranking

[edytuj | edytuj kod]

Choć położenie Duke w rankingach uniwersyteckich waha się w znacznie w zależności od obieranych kryteriów oceniania, Duke zawsze mieści się w pierwszej 30 najlepszych Uniwersytetów na świecie. Jednym z największych osiągnięć Duke było zajęcie w 2021 roku 5. miejsca[4] w rankingu Wall Street Journal / Times Higher Education College Rankings oraz 2. miejsca pod względem wyników uczniów[3][5].

Rok wcześniej Duke zajął 22. miejsce na świecie według US News & World Report i 20. miejsce według rankingu Times Higher Education World University Rankings. Z kolei QS World University Rankings umieścił Duke’a na 25. miejscu na świecie w rankingach 2020.[6]

W badaniu Forbes z 2016 r. Duke zajął 11. miejsce[7] wśród uniwersytetów w Stanach Zjednoczonych, które wyprodukowały najwięcej miliarderów i 1. miejsce wśród uniwersytetów na południu.

Dodatkowo Duke zremisował z Harvard University i Yale University, osiągając 1. miejsce w rankingu oceniającym wyniki absolwentów[8].

Światowej sławy jest również Szkoła Medyczna Duke, która w 2021 roku zajęła 3. miejsce[9] wyprzedzając uniwersytety takie jak Stanford czy Columbia.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Początkiem dzisiejszego uniwersytetu była niepubliczna szkoła założona w 1838 pod nazwą Brown’s Schoolhouse przez grupę metodystów i kwakrów, w miejscowości Trinity. W 1841 instytucja została przemianowana na Union Institute Academy, w 1851 na Normal College, a w 1859 na Trinity College. W 1892 przeprowadziła się do Durham, co połączono z reformą uczelni na wzór uniwersytetów niemieckich. W 1924 na cześć Washingtona Duke’a zmieniono nazwę uczelni na Duke University[10].

Prestiż

[edytuj | edytuj kod]

Duke University jest zaliczany do grupy najbardziej prestiżowych Uniwersytetów na Świecie. Możliwości badawcze, środki pieniężne przeznaczane na rozwój nauki oraz wybitni wykładowcy sprawili, iż Duke University stał się jednym z najcenniejszych ośrodków badawczych w Stanach Zjednoczonych, a wychowankowie i wykładowcy związani z Uniwersytetem są cytowani przez naukowców na całym świecie.

Sława Uniwersytetu sprawia, iż jest on jednym z najbardziej selektywnych na świecie. Rata przyjęć dla obywateli Stanów Zjednoczonych w 2021 roku wyniosła 4.3%[11]. Warto jednak wspomnieć, że dla nieznacznie ponad 20%[12] międzynarodowych studentów proces selekcji był jeszcze bardziej rygorystyczny.

Środowisko akademickie obecne na Duke przyczyniło się do tego, iż ma już 15 laureatów Nagrody Nobla i 3 zwycięzców Nagrody Turinga, 50 stypendystów Rhodesa, 25 stypendystów Churchilla, 13 stypendystów Schwarzmana i 8 stypendystów Mitchella[13][14][15]. Tym samym placówka znalazła się na 3. miejscu pod względem uczonych, którzy otrzymali stypendium Churchilla i na piątym co do wielkości liczby nagrodzonych stypendiami: Rhodes, Marshall, Truman, Goldwater i Udall (w latach 1986–2015)[16].

Ponadto oprócz 14 żyjących miliarderów[16] do grona alumni Uniwersytetu należy także były prezydent Stanów Zjednoczonych – Richard Nixon.

Duke w Azji

[edytuj | edytuj kod]

Duke University administruje dwiema równoległymi szkołami w Azji, Duke-NUS Medical School w Singapurze (założonym w 2005) i Duke Kunshan University w Kunshan w Chinach (założonym w 2013).

  • Duke-NUS – jest światowej klasy szkołą medyczną, która posiada programy łączone z Yale University oraz King’s College London. Placówka powstała dzięki współpracy z NUS UNIVERSITY
  • Duke Kunshan powstał dzięki współpracy z Wuhan University. Studenci owej jednostki część 4-letniego college’u spędzają w Kunshan (Chiny), a część na głównym kampusie Duke w Karolinie Północnej (USA). Tym samym przerabiają zarówno program chiński, jak i amerykański i są uprawnieni do otrzymania dwóch dyplomów (amerykańskiego i chińskiego). W 2020/2021 roku na ów chińsko-amerykański program aplikowali studenci z ponad 100 różnych krajów na całym świecie.

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]

Wykładowcy

[edytuj | edytuj kod]
  • Elizabeth Grosz[17] – wybitna filozofka specjalizująca się w badaniach nad ewolucją, biologią i seksualnością
  • Robert J. Lefkowitz, MD[18] – laureat Nagrody Nobla w dziedzinie chemii (2012).
  • Paul Modrich, PhD[19] – laureat Nagrody Nobla w dziedzinie chemii (2015).
  • Kelly Brownell[20] – dyrektor Światowego Centrum Polityki Żywnościowej, były dziekan Sanford School of Public Policy na Duke University. W 2006 roku magazyn Time umieścił Brownell’a na liście „100 najbardziej wpływowych ludzi na świecie”.
  • Campbell R. Harvey – otrzymał nagrodę Best Paper Awards 2016 i 2015 od The Journal of Portfolio Management za badania nad odróżnieniem szczęścia od umiejętności.
  • Adrian Bejan[21] – wynalazca teorii konstrukcji i imiennik liczby Bejan. Znajduje się w gronie 0,01% najbardziej cytowanych i wpływowych naukowców na świecie.
  • Kazimierz Grzybowski
  • George Marsden
  • Benjamin Wildman-Tobriner[22] – lekarz; złoty medalista olimpijski w pływaniu.
  • David Smith[23] – pionier pelerynek-niewidek; nagrodzony Nagrodą Kartezjusza w 2005 r.
  • Philip Bennett[24] – były redaktor naczelny z The Washington Post.
  • Moo-Young Han – odkrywca ładunku koloru kwarków.

Absolwenci[25]

[edytuj | edytuj kod]
  • Richard Nixon – 37. Prezydent Stanów Zjednoczonych
  • Ricardo Lagos – były przewodniczący z Chile
  • Brian Kobilka – Laureat Nagrody Nobla w dziedzinie chemii
  • Paul Farmer
  • Ken Jeong
  • Charles Townes – laureat Nagrody Nobla z fizyki w 1964
  • William Kaelin – laureat Nagrody Nobla w dziedzinie medycyny
  • Jeff Williams – dyrektor operacyjny Apple
  • Shaikha Al-Bahar – dyrektor generalny Narodowego Banku Kuwejtu; nazwana 85. najpotężniejszą kobietą na świecie przez Forbes
  • René Echevarria – producent filmów: The 4400, Dark Angel, Now and Again; scenarzysta Star Trek: The Next Generation, Star Trek: Deep Space Nine
  • Robert L. Cook – nagrodzony Oscarem programista.
  • Patrick Williams – nominowany do Oscara kompozytor filmowy i telewizyjny; Zdobywca nagród Emmy i Grammy
  • Robert Yeoman – nominowany do Oscara operator filmów: Bottle Rocket, Rushmore, The Royal Tenenbaums, The Life Aquatic With Steve Zissou, The Darjeeling Limited, oraz The Grand Budapest Hotel

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Quick Statistics about Duke University. Duke University. [dostęp 2015-03-04]. (ang.).
  2. ↑ Current President. Duke University. [dostęp 2015-03-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-18)]. (ang.).
  3. ↑ a b Here’s a new college ranking, based entirely on other college rankings, „The Washington Post”, ISSN 0190-8286 [dostęp 2021-06-09] (ang.).
  4. ↑ WSJ/THE US College Rankings 2021: Duke and Carnegie Mellon rise [online], Times Higher Education (THE), 18 września 2020 [dostęp 2021-06-16] (ang.).
  5. ↑ Duke #2 in Student Outcomes, 2021 WSJ / Times Higher Education Rankings | Duke [online], alumni.duke.edu [dostęp 2021-06-16].
  6. ↑ David Gleisner, See the 2021 Best Global Universities [online], 2020.
  7. ↑ Chase Peterson-Withorn, The 28 Schools That Mint The Most Billionaire Alumni [online], Forbes [dostęp 2021-06-09] (ang.).
  8. ↑ WSJ rankings place Duke in No. 1 spot for graduate outcomes [online], The Chronicle [dostęp 2021-06-09].
  9. ↑ 2022 Best Medical Schools: Research [online].
  10. ↑ Duke University: A Brief Narrative History. Duke University. [dostęp 2015-03-04]. (ang.).
  11. ↑ Duke admits record-low 4.3% of regular decision applicants [online], The Chronicle [dostęp 2021-06-09].
  12. ↑ Duke University International [online], College Factual, 20 lutego 2013 [dostęp 2021-06-09] (ang.).
  13. ↑ Duke Senior Awarded George J. Mitchell Scholarship to Study in Ireland [online], today.duke.edu [dostęp 2021-06-09] (ang.).
  14. ↑ Duke Senior Gabriella Deich Named Rhodes Scholar [online], today.duke.edu [dostęp 2021-06-09] (ang.).
  15. ↑ Office of the American Secretary | The Rhodes Scholarships [online], www.rhodeshouse.ox.ac.uk [dostęp 2021-06-09] (ang.).
  16. ↑ a b Kathleen Elkins, 19 colleges to attend if you want to be a billionaire [online], CNBC, 6 września 2016 [dostęp 2021-06-09] (ang.).
  17. ↑ Elizabeth Grosz | Scholars@Duke [online], scholars.duke.edu [dostęp 2022-08-20] (ang.).
  18. ↑ Nobel Laureates | Duke School of Medicine [online], medschool.duke.edu [dostęp 2021-06-30].
  19. ↑ Paul Modrich, PhD, 2015 Nobel Laureate in Chemistry | Duke School of Medicine [online], medschool.duke.edu [dostęp 2021-06-30].
  20. ↑ Kelly Brownell [online], Duke Global Health Institute [dostęp 2021-06-30] (ang.).
  21. ↑ Adrian Bejan [online], Duke Mechanical Engineering and Materials Science, 29 czerwca 2021 [dostęp 2021-06-30] (ang.).
  22. ↑ Benjamin Wildman-Tobriner, M.D. | Duke University Department of Radiology [online], Duke Radiology [dostęp 2021-06-30] (ang.).
  23. ↑ David R. Smith [online], Duke Electrical and Computer Engineering, 29 czerwca 2021 [dostęp 2021-06-30] (ang.).
  24. ↑ Philip Bennett | FRONTLINE | PBS | Official Site [online], FRONTLINE [dostęp 2021-06-30] (ang.).
  25. ↑ Notable Alumni. Duke University. [dostęp 2015-03-04]. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Duke_University&oldid=75309855”