Przejdź do zawartości

Teofil Bojanowski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Teofil Bojanowski
major saperów major saperów
Data i miejsce urodzenia

5 grudnia 1889
Jarząbkowo

Data i miejsce śmierci

21 czerwca 1940
Palmiry

Przebieg służby
Lata służby

1914–1929

Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego
Wojsko Polskie

Formacja

Armia Wielkopolska

Jednostki

V Batalion Saperów

Stanowiska

dowódca batalionu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
powstanie wielkopolskie
wojna polsko-bolszewicka
III powstanie śląskie

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie)
Grób rodziny Bojanowskich na Cmentarzu Bródnowskim

Teofil Bojanowski (ur. 5 grudnia 1889 w Jarząbkowie, zm. 21 czerwca 1940 w Palmirach) – major saperów Wojska Polskiego, powstaniec wielkopolski i śląski, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Franciszka i Michaliny z Jochemskich. Służył z poboru w armii niemieckiej[1]. Po zakończeniu I wojny światowej wziął udział w powstaniu wielkopolskim, dowodząc oddziałem m.in. w zwycięskiej potyczce pod Zdziechową. Służył w 4 pułku strzelców wielkopolskich, który w styczniu 1920 roku został przemianowany na 58 pułk piechoty wielkopolskiej. W jego szeregach wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Walczył także w III powstaniu śląskim.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 105. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 2 pułk Saperów Kaniowskich w Puławach[2]. Później został przeniesiony do 6 pułku saperów w Przemyślu. W tym pułku, w latach 1923–1924, pełnił obowiązki dowódcy V batalionu saperów[3][4]. W czerwcu 1925 roku został przeniesiony do batalionu mostowego w Modlinie[5]. 18 lutego 1928 roku został awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 15. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[6]. W kwietniu tego roku został przeniesiony do kadry oficerów saperów z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Powiatowej Komendy Uzupełnień Modlin na okres sześciu miesięcy w celu odbycia praktyki poborowej[7][8]. 31 stycznia 1929 roku został przeniesiony w stan spoczynku[9][10].

W 1934 roku, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[11].

16 kwietnia 1940 roku został zatrzymany i osadzony na Pawiaku. 21 czerwca tego roku został zamordowany w Palmirach i pogrzebany na miejscu egzekucji (mogiła F). Po wojnie został ekshumowany i pochowany na Cmentarzu w Palmirach[12].

Teofil Bojanowski był żonaty z Józefą z Nowaczyków (ur. 4 marca 1891), z którą miał dwóch synów: Eugeniusza (1921–1929) i Alfreda Zenona (1923–1942).

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Wykaz oficerów 1920 ↓, s. 10.
  2. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 232.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 884, 908.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 808, 830.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 64 z 17 czerwca 1925 roku, s. 323.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928 roku, s. 48.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 148.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 583, 594.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 383.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 14 lutego 1929 roku, s. 81, przesunięto termin przeniesienia w stan spoczynku z dnia 30 listopada 1928 na dzień 31 stycznia 1929.
  11. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 350, 852.
  12. ↑ Straty ↓.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 23 kwietnia 1921 roku, s. 813.
  14. ↑ M.P. z 1937 r. nr 259, poz. 409 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 583.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Teofil_Bojanowski&oldid=66757177”