Racibor (książę obodrzycki)

Racibor (zm. 1043) – książę obodrzycki.

Życiorys

Racibor doszedł do władzy po śmierci księcia Przybygniewa, prawdopodobnie wybrany przez wiec. Początkowo był jednym z trzech książąt obodrzyckich, pozostali to Anatrog (Onodróg) i Gneus (Gniewosz). Wszyscy trzej zostali wymienieni jako obecni na zjeździe w Hamburgu w roku 1036, gdzie zobowiązali się płacić trybut księciu Saksonii, Bernardowi.

Racibor zjednoczył wszystkie plemiona pod władzą swoją i swoich ośmiu synów. Zginął w roku 1043 z rąk Duńczyków, szczegółowe okoliczności jego śmierci nie są znane. Jego synowie podjęli w następnym roku wyprawę przeciw Danii, lecz zostali pokonani i zabici przez króla duńskiego Magnusa I Dobrego, niedaleko Hedeby. O bitwie informuje nas zarówno dzieło Adama Bremeńskiego, jak również poezja skaldów. Bitwę tę identyfikuje się ze sławioną w wierszach bitwą nad rzeką Skotborg.

Następstwem tej klęski był powrót na tron przedstawiciela starej dynastii - Gotszalka, wspieranego przez Danię i Saksonię.

Bibliografia

Adamus Bremensis, Gesta Hammaburgensis ecclesiae pontificum.
Helmolda kronika Słowian. tł. J. Matuszewski, wstęp J. Strzelczyk, Warszawa 1974.

Opracowania

A. Turasiewicz, Dzieje polityczne Obodrzyców, Kraków 2004.
K. Wachowski, Słowiańszczyzna Zachodnia, Poznań 2000.