Pochówek ciałopalny
Pochówek ciałopalny – obrządek pogrzebowy po spaleniu ciała zmarłego, pochówki ciałopalne podzielić można na dwie grupy, groby popielnicowe oraz groby bez popielnicy. Badania archeologiczne ujawniają, że w pochówkach kultury wielbarskiej prochy umieszczane bywały także w trumnach kłodowych[1].
W trakcie popielenia zwłok mogło dochodzić do rytualnego spalania wszystkich darów i rzeczy osobistych zmarłego, z czego większe z nich były dodatkowo gięte lub łamane (np. miecze). Mężczyzn chowano wraz z uzbrojeniem i narzędziami kowalskimi, a kobiety z zapinkami, klamrami i przęślikami. W Europie dominujący w okresie środkowolateńskim 300 p.n.e. do 100 p.n.e. (regionalnie do ok. 150 p.n.e.)[2].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Redakcja, Księżniczka zamknięta w kłodzie czyli archeologiczne skarby w Białymstoku [online], Kurier Poranny, 30 listopada 2006 [dostęp 2024-01-20] (pol.).
- ↑ red. Lech Leciejewicz - Mały słownik kultury dawnych Słowian, Warszawa 1972