Paul Le Guen

Paul Le Guen

Data i miejsce urodzenia	1 marca 1964 Pencran
Pozycja	obrońca
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1983–1989 Stade Brest 154 (6) 1989–1991 FC Nantes 76 (1) 1991–1998 Paris Saint-Germain 248 (16) W sumie: 478 (23)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1993–1995 Francja 17 (1) 1998 Bretania 1 (0) W sumie: 18 (1)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1998–2001 Stade Rennais 2002–2005 Olympique Lyon 2006–2007 Rangers FC 2007–2009 Paris Saint-Germain 2009–2010 Kamerun 2011–2015 Oman 2017–2018 Bursaspor 2019–2022 Le Havre AC

Paul Le Guen (wym. [pɔl lə ɡwɛn]; ur. 1 marca 1964 w Pencran, w Bretanii) – francuski trener piłkarski i piłkarz występujący na pozycji obrońcy.

Kariera piłkarska

Był wyróżniającym się obrońcą ligi francuskiej. Wysoki i dobrze zbudowany stanowił o obliczu defensywy FC Nantes i Paris Saint-Germain, z którym w latach 90. osiągnął swoje największe sportowe sukcesy. Obok Bernarda Lamy i Bruno N’Gotty’ego był filarem obrony paryżan w meczu finałowym Pucharu Zdobywców Pucharów w maju 1996 roku, który PSG wygrało z Rapidem Wiedeń 1:0.

Piłkarską karierę zakończył w wieku trzydziestu czterech lat, w 1998 roku, czyli wtedy, gdy „Trójkolorowi” zdobyli mistrzostwo świata. Le Guen w drużynie narodowej rozegrał 17 meczów. Brał udział w eliminacjach do Mundialu 1994 i Euro 1996.

Sukcesy piłkarskie

• mistrzostwo Francji 1994, wicemistrzostwo Francji 1993, 1996 i 1997, Puchar Francji 1993, 1995 i 1998, Puchar Ligi 1995 i 1998, Puchar Zdobywców Pucharów 1996 oraz finał Pucharu Zdobywców Pucharów 1997 z PSG

Kariera szkoleniowa

Pracę szkoleniową rozpoczął w 1998 w Stade Rennais, z którym jeszcze w tym samym sezonie dotarł do finału Pucharu Intertoto. W kolejnym uchronił klub przed degradacją. W 2002 roku zastąpił Jacques’a Santiniego na stanowisku pierwszego trenera Olympique Lyon.

W Lyonie z młodych i niedoświadczonych zawodników udało mu się zbudować zgrany kolektyw, który wkrótce stał się wizytówką francuskiego futbolu w Europie. Drużyna trzy razy z rzędu zdobyła mistrzostwo Francji, a większość wychowanków Le Guena trafiło do reprezentacji (Éric Abidal, Anthony Reveillere, Sidney Govou, Grégory Coupet, w Lyonie objawił się talent Ghanijczyka Mickaela Essiena). Młody szkoleniowiec, mając już zapewniony tytuł mistrzowski, na trzy kolejki przed końcem sezonu 2004–05 niespodziewanie podał się do dymisji.

Przez rok odpoczywał i starannie wybierał propozycje, na których brak nie mógł narzekać. W marcu 2006 roku podpisał kontrakt ze szkockim Rangers, którego stery objął na początku sezonu 2006–2007. Został zwolniony już pół roku później. Przyczyną szybkiego rozstania były słabe wyniki w lidze, odpadnięcie z rozgrywek o Puchar Ligi Szkockiej po porażce z drugoligowym St. Johnstone oraz odsunięcie od pierwszej drużyny Barry’ego Fergusona, jednego z liderów zespołu.

Jeszcze w tym samym miesiącu powrócił do Ligue 1 jako następca Guy Lacombe'a na stanowisku szkoleniowca Paris Saint-Germain. W pierwszym sezonie swojej pracy wywalczył Puchar Francji. W kolejnym zajął dopiero szóste miejsce, nie gwarantujące udziału w europejskich pucharach.

Po jego zakończeniu przyjął propozycję prowadzenia reprezentacji Kamerunu. Już pięć miesięcy później świętował awans do Mundialu 2010. Jego podopieczni zagrają na mistrzostwach świata pierwszy raz od 2002 roku. 24 czerwca 2010 roku został zwolniony z funkcji selekcjonera Kamerunu. 12 czerwca 2011 roku został selekcjonerem reprezentacji Omanu.

Sukcesy szkoleniowe

• finał Pucharu Intertoto 1999 ze Stade Rennes
• mistrzostwo Francji 2003, 2004 i 2005 z Olympique Lyon
• Puchar Francji 2008 z Paris Saint-Germain
• awans do Mundialu 2010 oraz ćwierćfinał Pucharu Narodów Afryki 2010 z reprezentacją Kamerunu