Przejdź do zawartości

Ołeksij Arestowycz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ołeksij Arestowycz
Олексій Арестович
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Ołeksij Mykołajowycz Arestowycz

Data i miejsce urodzenia

3 sierpnia 1975
Dedoplisckaro

Zawód, zajęcie

analityk, doradca, aktor, bloger, wojskowy

Alma Mater

Wyższy Instytut Nauk Religijnych św. Tomasza z Akwinu
Odeski Instytut Wojsk Lądowych

Odznaczenia
Odznaka Prezydenta Ukrainy „Za udział w operacji antyterrorystycznej” Odznaka Honorowa
Multimedia w Wikimedia Commons

Ołeksij Mykołajowycz Arestowycz (ukr. Олексій Миколайович Арестович, ur. 3 sierpnia 1975[1] w Dedoplisckaro) – ukraiński analityk polityczny i wojskowy pochodzenia polsko-białorusko-rosyjskiego, bloger, terapeuta, podpułkownik rezerwy Sił Zbrojnych Ukrainy. Był aktorem, producentem filmowym oraz oficerem wywiadu. Zajmuje się także psychologią oraz filozofią[2]. W latach 2020–2023 doradca Szefa Kancelarii Prezydenta Ukrainy ds. komunikacji strategicznej w dziedzinie bezpieczeństwa narodowego i obrony. Od 2023 roku na emigracji[3].

Jest aktywny jako bloger. Ma ponad 870 tys. obserwujących na Facebooku[4], ponad 490 tys. obserwujących na Twitterze[5] i przeszło 1,6 mln subskrybentów na YouTube[6]. Według sondażu opublikowanego przez program „Fakty” znalazł się na liście 100 najpoczytniejszych blogerów Ukrainy[7].

Konferencja prasowa Ołeksija Arestowycza z 19 kwietnia 2022 na temat sytuacji wojennej

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Pochodzenie i wykształcenie

[edytuj | edytuj kod]

Arestowycz ma polskie korzenie[8]. Pochodzi po ojcu, białoruskim Polaku, ze szlacheckiej rodziny Arestowicz herbu Rola[a], matka zaś jest Rosjanką z obwodu woroneskiego[9][10]. Urodził się w wojskowym miasteczku Dedoplisckaro w Kachetii w Gruzińskiej SRR, gdzie służył jego ojciec[11][8]. Znaczną część dzieciństwa spędził na Białorusi, później zaś rodzina przeprowadziła się na Ukrainę[12]. W 1992 roku ukończył szkołę nr 178 w Kijowie. Wstąpił na Wydział Biologii Uniwersytetu Narodowego im. Tarasa Szewczenki. W 1993 roku zaczął występować w kijowskim teatrze studyjnym Czornyj kwadrat („Czarny kwadrat”) i opuścił uczelnię[1].

Od 2000 roku prowadzi seminaria i szkolenia psychologiczne[13]. W 2003 roku wstąpił do prywatnej szkoły Cziełowiek sriedi ljudiej („Człowiek wśród ludzi”) rosyjskiego psychologa Absałoma Podwodnego, którą ukończył w 2010 roku[14]. Studiował także teologię w Instytucie św. Tomasza z Akwinu w Kijowie[15].

Aktor, producent

[edytuj | edytuj kod]

W latach 90. i 2000. kontynuował pracę jako aktor w teatrze studyjnym Czornyj kwadrat w Kijowie[1]. Grał w reklamach, a także wystąpił w 17 rosyjskich i ukraińskich filmach, takich jak Powernennja Muchtara, Ne bijsja, ja porucz, czy Brat za brata-2[16].

W 2007 roku był współzałożycielem przedsiębiorstwa zajmującego się produkcją filmów Aegis Artist Group[17].

W 2013 roku brał udział w realizacji programu telewizyjnego Nawczyty nas żyty („Naucz nas żyć”) na kanale ICTV jako psycholog rodzinny i gospodarz[18][19].

Wojskowy, polityk

[edytuj | edytuj kod]

Jest absolwentem Odeskiego Instytutu Wojsk Lądowych, posiada dyplom tłumacza wojskowego[14]. Według danych, które wymagają dalszych potwierdzeń, w latach 1994–2005 pracował w Centralnej Agencji Wywiadu[11][20].

W 2005 roku wstąpił do partii Bractwo i był zastępcą przewodniczącego partii Dmytro Korczynskiego[21][22]. Wielokrotnie brał udział w konferencjach Międzynarodowego Ruchu Eurazjatyckiego Aleksandra Dugina, gdzie aktywnie sprzeciwiał się pomarańczowej rewolucji[23][24].

Na początku 2009 roku wraz z Dmytro Korczynskim zorganizował inicjatywę obywatelską Het’ usich („Pozbądź się wszystkich”), której zadaniem było „zmuszenie rządu do rozwiązania głównych problemów małych i średnich przedsiębiorstw oraz firm przewozowych w kraju”[25]. W czerwcu tego roku został zastępcą szefa Administracji Obwodu Nadmorskiego Rady Miejskiej Odessy[26], ale został odwołany na własną prośbę po 3 miesiącach[27].

Po Euromajdanie po raz pierwszy zaczął regularnie pojawiać się w mediach jako ekspert od spraw wojskowych i udzielał obszernych wywiadów z analizą wojskowo-polityczną bieżących wydarzeń dla wielu krajowych kanałów telewizyjnych, stacji radiowych, mediów elektronicznych i drukowanych, a także kontynuował prowadzenie bloga na Facebooku i YouTube[28].

Od 2014 roku przygotowuje jednostki bojowe w ramach programu Rezerwa Ludowa[29], jest też organizatorem charytatywnego funduszu pomocy psychologicznej dla wojskowych, którzy służyli w strefie ATO (2014–2017)[30].

Od września 2018 do września 2019 roku służył w strefie ATO pod Kramatorskiem w 72 Brygadzie Zmechanizowanej jako zwiadowca[20]. Wcześniej, według własnych oświadczeń, walczył ochotniczo, staczając łącznie 33 potyczki poza linią frontu[31].

28 października 2020 roku został mianowany doradcą ds. polityki informacyjnej z rekomendacji byłego prezydenta Łeonida Krawczuka[32][33][34] i oficjalnym przewodniczącym delegacji ukraińskiej do Trójstronnej Grupy Kontaktowej ds. Pokojowego Rozwiązania Wojny na Wschodzie Ukrainy na rozmowach w Mińsku[33][35][36].

Ołeksij Arestowycz na konferencji prasowej w imieniu Kancelarii Prezydenta Ukrainy, 6 marca 2022

1 grudnia 2020 roku Szef Kancelarii Prezydenta Ukrainy Andrij Jermak powołał Arestowycza na swojego niezależnego doradcę ds. komunikacji strategicznej w dziedzinie bezpieczeństwa narodowego i obrony[37]. Nominacja ta otrzymała zarówno recenzje krytyczne (Ihor Kozłowski), jak i pozytywne (Dmytro Kułeba)[38]. Łeonid Krawczuk zauważył, że kandydaturę Arestowycza wybrano ze względu na jego doświadczenie wojskowe oraz znajomość wizji i stanowiska państwa ukraińskiego w kwestiach będących przedmiotem rozmów w Mińsku[39].

W styczniu 2022 roku zrezygnował z funkcji niezależnego doradcy Szefa Kancelarii Prezydenta oraz przewodniczącego ukraińskiej delegacji do Mińska[40][41], jednak według Kancelarii Prezydenta nie podpisał wniosku o zwolnienie i „nie jest wykluczone, że ta współpraca będzie kontynuowana”[42].

Od początku pełnoskalowej inwazji Rosji na Ukrainę 24 lutego 2022 roku prowadził codzienne konferencje prasowe na temat sytuacji na froncie w imieniu Kancelarii Prezydenta[43]. W kwietniu 2022 roku otrzymał awans na podpułkownika[44].

Wieczorem 14 stycznia 2023 roku, po ataku rakietowym na budynek mieszkalny w Dnieprze, Ołeksij Arestowycz oświadczył w programie „Feygin Live”, że pocisk, który zniszczył część budynku w Dnieprze, został zestrzelony przez ukraińskie siły obrony powietrznej, spadł na budynek i eksplodował. Po zdementowaniu tej wersji wydarzeń przez dowódcę sił powietrznych generała broni Mykołę Oleszczuka, Arestowycz został oskarżony o dezinformację[45]. W ukraińskim parlamencie rozpoczęto zbieranie podpisów za dymisją Arestowycza, a także zbiorowy apel do SBU[46].

17 stycznia 2023 roku złożył rezygnację z funkcji doradcy w Kancelarii Prezydenta[47]. Rezygnacja została przyjęta[48]. 11 maja Rosfinmonitoring wpisał Arestowycza na listę osób zamieszanych w działalność ekstremistyczną lub terroryzm[49][50]. We wrześniu 2023 roku Arestowycz opuścił terytorium Ukrainy przez przejście graniczne Korczowa-Krakowiec i oświadczył za pośrednictwem internetu, że „będzie politykiem opozycji na emigracji”[3][51].

Prognozy geopolityczne

[edytuj | edytuj kod]
Na konferencji prasowej Ukrinformu, 1 lipca 2021

W 2008 roku przewidział aneksję Krymu przez Federację Rosyjską, ograniczenie przez Rosję żeglugi na Morzu Azowskim oraz ograniczenie podróży turystycznych na Krym[52].

18 lutego 2014 roku, na kilka godzin przed pierwszymi strzałami na Majdanie, wysnuł dwa alternatywne scenariusze wydarzeń rewolucji godności, z których jeden się spełnił. Jednak jego prognoza dotycząca przyszłego rządu spełniła się tylko częściowo, gdyż Petro Poroszenko został w 2014 roku nie premierem, lecz prezydentem, a Witalija Kłyczko wybrano burmistrzem Kijowa, a nie prezydentem[53].

W styczniu 2019 roku skłonny był sądzić, że w wyborach prezydenckich w 2019 roku na Ukrainie nie dojdzie do zmiany głowy państwa, czyli wygra Petro Poroszenko, co nie nastąpiło[54].

W rozmowie z 18 marca 2019 roku na kanale Youtube „Apostrof TV” przewidział wojnę z Rosją na pełną skalę do 2022 roku. W swojej prognozie zidentyfikował wszystkie obszary interwencji wojskowej i metody prowadzenia wojny przez Rosję, które okazały się prawdziwe, m.in. atak z terytorium Białorusi i okupowanego Krymu, próby okrążenia Kijowa, czy ataki rakietowe na strategiczne obiekty wojskowe w całym kraju. Twierdził też wtedy, że wsparcia militarnego i materialnego Ukrainie udzielą także państwa zachodnie, które pomogą jej wygrać wojnę z Rosją, a później wstąpić do NATO[55].

Poglądy

[edytuj | edytuj kod]

Nazywa siebie zwolennikiem „projektu zjednoczonej Ziemi w duchu de Chardina i Wiernadskiego”, są mu bliskie poglądy Elona Muska na przyszłość ludzkości. Docenia wagę patriotyzmu i propagowania języka ukraińskiego, ale mówi, że nie jest nimi osobiście zainteresowany[56]. W 2018 roku uznał Tomos i utworzenie niezależnej od Moskwy Prawosławnej Cerkwi Ukrainy za kamień milowy w rozwoju Ukrainy[57].

W 2020 roku wspierał Petra Poroszenkę po opublikowaniu filmów z rzekomymi tajnymi rozmowami prezydenta Ukrainy z Władimirem Putinem[58]. 9 grudnia 2020 roku, komentując działania mediów bliskich Wiktorowi Medwedczukowi, stwierdził, że „[oni] nie są naszymi wrogami, to przedstawiciele ukraińskich mediów, którzy działają zgodnie z prawem. Doceniamy ich aktywność zawodową”[59]. 26 marca 2021 roku wyraził opinię, że uważa Andrija Antonenkę i Serhija Sternenkę za więźniów politycznych[60].

Kontrowersje

[edytuj | edytuj kod]

17 grudnia 2020 roku, komentując śmierć żołnierza schwytanego przez separatystów, stwierdził, że ukraiński wojskowy „był nietrzeźwy, dokonał nieuprawnionego przejścia na stronę wroga (bez broni) i zmarł w wyniku zatrucia alkoholem lub narkotykami”, co okazało się nieprawdą. Zgodnie z protokołem oględzin ciała zabitego żołnierza przyczyną zgonu była asfiksja ze śladami pobicia[61]. 18 grudnia Arestowycz przeprosił za dezinformację[62][63].

Według byłego zastępcy sekretarza Rady Bezpieczeństwa Narodowego i Obrony Serhija Kriwonosa, Arestowycz miał w 2018 roku poprowadzić grupę snajperów na pole minowe w Donbasie[64]. Arestowycz odparł, że ta informacja była nieprawdziwa. W lutym 2021 roku partia Europejska Solidarność oskarżyła Arestowycza o seksizm wobec członkiń partii i wojska oraz wezwała do usunięcia go ze stanowiska rzecznika ukraińskiej delegacji na rozmowy pokojowe w Mińsku[65][66][67].

16 marca 2021 roku wulgarnie obraził jednego ze swoich czytelników za to, że poprosił go o pisanie po ukraińsku na Facebooku[68]. Jewhenia Krawczuk, zastępczyni szefa frakcji Sługa Ludu, powiedziała, że „to, co zrobił Arestowycz, jest niedopuszczalne, to świństwo. Takie zachowanie dyskredytuje go jako osobę, która powinna informować o postępach w negocjacjach”[69], ale lider frakcji Dawid Arahamia określił takie zachowanie normalnym[70]. Sam Arestowycz uważa swoją uwagę za „godną odpowiedź człowiekowi w języku, który rozumie” i nazwał botem użytkownika, który poprosił go o pisanie postów po ukraińsku[71].

W marcu 2022 roku Komitet Śledczy Białorusi na wniosek Prokuratury Generalnej wszczął postępowanie karne przeciwko Arestowyczowi za podżeganie podczas swoich publicznych wystąpień do popełnienia aktów terroryzmu i sabotażu na Kolejach Białoruskich oraz innych działań mających na celu naruszenie bezpieczeństwa narodowego Republiki Białorusi”[72].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Ojciec Mykoła Serhijowycz jest pułkownikiem rezerwy, a matka Tamara Ołeksijiwna szefem spółdzielni handlowej[2]. W 2015 roku ożenił się z Anastasiją Hrybanową, dyrektorką ds. rozwoju w jednym z wydawnictw. Para wychowuje syna Aleksandra i córkę Weronikę oraz córkę Ołeksija z pierwszego małżeństwa, Aelitę.

Filmografia[16][73]

[edytuj | edytuj kod]
Rok Tytuł (rosyjski) Produkcja Rola
2005 Дедушка моей мечты ukraińska milicjant
2005 За всё тебя благодарю ukraińska epizod
2006 Коллекционер epizod
2006 Возвращение Мухтара-3 rosyjska Wład
2006 Дом-фантом в приданое ukraińska epizod
2006 Седьмое небо rosyjska/

ukraińska

epizod
2007 Охламон rosyjska Kiryłł
2007 Чужие тайны ukraińska epizod
2010 Когда на юг улететают журавли ukraińska epizod
2011 Злоумышленник epizod
2011 Возвращение Мухтара-7 rosyjska Georgij
2011 Доставить любой ценой ukraińska Uszakow
2012 Брат за брата-2 rosyjska/

ukraińska

Maks Zaripow, adwokat
2012 Прости-прощай epizod
2012 Возвращение Мухтара-8 rosyjska Donin
2012 Лист ожидания rosyjska/

ukraińska

epizod
2012 Не бойся, я рядом ukraińska Igor Smirnow / Lusia «Karmelka» Zajcewa

- rola główna

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Ołeksij Arestowycz określa swoją narodowość jako „Polak z domieszką rosyjską, trochę Białorusin, z którego wyszedł Ukrainiec”. Aby podkreślić korzenie, na lewym ramieniu nosi wytatuowany szlachecki herb Rola, zob. Арестович LIVE №10. Психология, философия. @Школа мышления Апейрон. [dostęp 2022-08-13].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c Арестович Олексій. Інформаційне агентство ASPI. [dostęp 2022-03-22]. (ukr.).
  2. ↑ a b Gazeta.ua, Постійна війна з Росією – це доля України [online], Gazeta.ua, 4 września 2013 [dostęp 2022-08-13] (ukr.).
  3. ↑ a b Арестович виїхав за кордон і планує бути "опозиційним політиком у вигнанні. Гордон. [dostęp 2024-08-11]. (ukr.).
  4. ↑ Олексій Арестович. Facebook. [dostęp 2022-03-22].
  5. ↑ [strona główna], [w:] Arestovych [online], Twitter [dostęp 2022-11-08] (pol.).
  6. ↑ Alexey Arestovych. YouTube. [dostęp 2022-03-23].
  7. ↑ Каріна Зуєва: Факти ICTV запускають голосування ТОП-100 блогерів України 2019. Факти ICTV, 2019-09-06. [dostęp 2022-03-22]. (ukr.).
  8. ↑ a b Ірина Рибакова, Олександр Куриленко: Постійна війна з Росією – це доля України. Gazeta.ua, 2013-11-01. [dostęp 2022-03-22]. (ukr.).
  9. ↑ Арестович LIVE №10. Психология, философия. @Школа мышления Апейрон. [dostęp 2022-08-13].
  10. ↑ Alexey Arestovych: Арестович: Беларусь. Народное интервью 16.08.20. [dostęp 2022-03-22]. (ros.).
  11. ↑ a b skrypin.ua: Олексій Арестович у Романа Скрипіна на 16+. YouTube. [dostęp 2022-03-22]. (ukr.).
  12. ↑ «Мы ня хочам страляць у беларусаў», – дарадца кіраўніка Офісу Зяленскага Аляксей Арастовіч [online], Радыё Свабода [dostęp 2022-08-13] (biał.).
  13. ↑ Арестович Алексей. TRN.ua. [dostęp 2022-03-22]. (ros.).
  14. ↑ a b Увернуться от укуса кобры. Деловая столица, 2008-07-25. [dostęp 2022-03-22]. (ros.).
  15. ↑ Інститут релігійних наук св. Томи Аквінського у Києві: Сьогодні в Україні нові герої, яких ми бачимо, а слова і дії, яких нас ще більше об'єднують і підтримують. Facebook, 2022-03-08. [dostęp 2022-03-23]. (ukr.).
  16. ↑ a b Алексей Арестович. kino-teatr.ru. [dostęp 2022-03-22]. (ros.).
  17. ↑ Арестовича призначили радником в українській делегації ТКГ. 24tv.ua, 2020-10-28. [dostęp 2022-03-22]. (ukr.).
  18. ↑ Блог > Олексій Арестович. life.ictv.ua. [dostęp 2022-03-22]. (ukr.).
  19. ↑ Інна Долженкова: Не вчіть нас жити!. Детектор медіа, 2013-06-18. [dostęp 2022-03-22]. (ukr.).
  20. ↑ a b 5 канал: Олексій Арестович (речник ТКГ) у Рандеву з Яніною Соколовою. YouTube. [dostęp 2022-03-22]. (ukr.).
  21. ↑ Дмитро Корчинський: МАНІФЕСТ ПРАВОСЛАВНОЇ РЕВОЛЮЦІЇ. primordial.org.ua. [dostęp 2022-03-22]. (ukr.).
  22. ↑ Андреас Умланд: Добровольческие вооружённые формирования и радикальный национализм в послемайданной Украине. politkrytyka.org, 2016-03-15. [dostęp 2022-03-22]. (ros.).
  23. ↑ Евразийские неправительственные организации – как симметричный ответ „оранжевой чуме”. evrazia.info, 2005-02-17. [dostęp 2022-03-22]. (ros.).
  24. ↑ Владимир Карпец: Одна днепровская купель. Правая.Ru, 2005-02-18. [dostęp 2022-03-22]. (ros.).
  25. ↑ Общественное движение „Геть усiх” в феврале проведет акции гражданского неповиновения в Сумах, Одессе и Киеве. Интерфакс-Украина, 2009-02-12. [dostęp 2022-03-22]. (ros.).
  26. ↑ Замглавы Приморской райадминистрации Одессы стал человек с говорящей фамилией. Таймер, 2009-06-04. [dostęp 2022-03-22]. (ros.).
  27. ↑ Розпорядження Одеського міського голови №1146/К-01 р від 08.09.2009р.. Одесский городской совет. [dostęp 2022-03-22]. (ros.).
  28. ↑ Олег Павлюк: В українській делегації ТКГ у Мінську з’явився речник. Ним став військовий оглядач і актор Олексій Арестович. Громадське, 2020-10-28. [dostęp 2022-03-22]. (ukr.).
  29. ↑ Лілія Рагуцька: Як „янголи Тайри” рятують життя на передовій: розповідь легендарного парамедика. Obozrevatel, 2018-07-07. [dostęp 2022-03-22]. (ukr.).
  30. ↑ Справа Шеремета та зустріч Зеленського з Путіним – прогнози Арестовича. 5 канал, 2019-12-13. [dostęp 2022-03-22]. (ukr.).
  31. ↑ Олег Кононенко: «Є свідки»: Арестович заявив про 33 свої бойові виходи у зоні ООС, але розкрити подробиці відмовився. nv.ua, 2020-11-17. [dostęp 2022-03-22]. (ukr.).
  32. ↑ Арестовича призначили радником делегації у ТКГ з інформаційної політики. Телеканал Прямий, 2020-10-28. [dostęp 2022-03-22]. (ukr.).
  33. ↑ a b Арестович заявив, що його призначили радником української делегації в ТКГ з інформполітики. Radio Swoboda, 2020-10-28. [dostęp 2022-03-22]. (ukr.).
  34. ↑ Присяжнюк Владислава: Радником делегації з інформаційної політики в ТКГ призначили Арестовича. Суспільне Крим. [dostęp 2022-03-22]. (ukr.).
  35. ↑ Арестович став офіційним речником української делегації в ТКГ. Цензор.НЕТ, 2020-10-28. [dostęp 2022-03-22]. (ukr.).
  36. ↑ Христина Горобець: Речником української делегації в ТКГ призначили Олексія Арестовича. Новинарня, 2020-10-28. [dostęp 2022-03-22]. (ukr.).
  37. ↑ Єрмак призначив Арестовича своїм позаштатним радником з питань стратегічних комунікацій у сфері оборони. LB.ua, 2020-12-01. [dostęp 2022-03-22]. (ukr.).
  38. ↑ Нове призначення в ТКГ: хто такий Арестович та за що його критикують – сюжет. 5 канал, 2020-10-29. [dostęp 2022-03-22]. (ukr.).
  39. ↑ Кравчук о назначении Арестовича: „Я не знаю, кто первый сказал А, но знаю, что никто не возражал”. Цензор.НЕТ, 2020-10-28. [dostęp 2022-03-22]. (ros.).
  40. ↑ Арестович залишив посаду спікера делегації в ТКГ та радника Єрмака. Укрінформ, 2022-01-17. [dostęp 2022-03-23]. (ukr.).
  41. ↑ Дмитро Левицький: Арестович звільнився з ТКГ та Офісу президента. РБК-Украина, 17 =.01.2022. [dostęp 2022-03-23]. (ukr.).
  42. ↑ Роман Романюк: Арестович не підписував документів про звільнення – джерело. Українська правда, 19.01. 2022. [dostęp 2022-03-23]. (ukr.).
  43. ↑ Офіс Президента України: Брифінг радника керівника Офісу Президента Олексія Арестовича (22.03.2022 – день). #stoprussia. YouTube, 2022-03-22. [dostęp 2022-03-23]. (ukr.).
  44. ↑ „За чергову Чорнобаївку”: Арестовичу присвоїли звання підполковника (фото). ТСН.ua, 2022-04-03. [dostęp 2022-11-08]. (ukr.).
  45. ↑ Арестович пояснив свої скандальні слова про російську ракету в Дніпрі [online], BBC News Україна, 15 stycznia 2023 [dostęp 2023-01-17] (ukr.).
  46. ↑ У парламенті збирають підписи за відставку Арестовича через його заяву про ракетний удар по Дніпру [online].
  47. ↑ Arestowycz podał się do dymisji za słowa nt. tragedii w Dnieprze [online], www.rmf24.pl [dostęp 2023-01-17] (pol.).
  48. ↑ Юрій Корогодський: Арестовича звільнили з посади радника Офісу президента. LB.ua. [dostęp 2024-08-11]. (ukr.).
  49. ↑ Смольянинова и Арестовича включили в список экстремистов и террористов. РБК. [dostęp 2024-08-11]. (ros.).
  50. ↑ Смольянинова* и Арестовича включили в перечень террористов и экстремистов. RIA Nowosti. [dostęp 2024-08-11]. (ros.).
  51. ↑ ДПСУ та розвідка заперечують інформацію, що Олексій Арестович виїхав з України на підставі листа ГУР. Судово-юридична газета, 1.02.2024. [dostęp 2024-08-11]. (ukr.).
  52. ↑ Світлана Шереметьєва: У Путіна залишився останній шанс в Україні, а загроза є не тільки з боку Росії – Олексій Арестович. Апостроф, 2017-10-20. [dostęp 2022-03-22]. (ukr.).
  53. ↑ Оксана Перевозна, Ольга Москалюк: До середини квітня матимемо іншу країну. Кличко – президент, Порошенко – прем'єр. Gazeta.ua, 2014-02-18. [dostęp 2022-03-22]. (ukr.).
  54. ↑ «Порошенко переможе на виборах Президента. Для цього достатньо одного чинника», – Олексій Арестович. Високий Замок, 2019-01-28. [dostęp 2022-03-22]. (ukr.).
  55. ↑ Апостроф TV: Полноценная война с Россией начнется через пару лет – Алексей Арестович. YouTube, 2019-03-18. [dostęp 2022-03-22]. (ros.).
  56. ↑ Алексей Арестович признался, что врал всем с 2014 года, изображая патриота. Детектор медіа, 2017-12-21. [dostęp 2022-03-22]. (ros.).
  57. ↑ Арестович: Томос – крок до розуміння усім світом того факту, що Московщина – це всього лише «ДНР» Золотої Орди, що триває з 14-го століття. uagolos.com, 2018-10-11. [dostęp 2022-03-22]. (ukr.).
  58. ↑ „Тисну руку. Обіймаю”: злив „розмови Путіна і Порошенка” викликав бурю в мережі. BBC, 2020-07-10. [dostęp 2022-03-23]. (ukr.).
  59. ↑ Альона Мазуренко: Арестович про близькі до Медведчука медіа: „Вони не вороги і працюють за законом”. Українська правда, 2020-12-09. [dostęp 2022-03-23]. (ukr.).
  60. ↑ Радник голови ОПУ Арестович назвав Антоненка і Стерненка ув'язненими за політичними причинами. Espreso TV, 2021-03-26. [dostęp 2022-03-22]. (ukr.).
  61. ↑ Боєць ЗСУ потрапив до окупантів ОРЛО, його тіло повернули з ознаками побиття (деталі). Вільне Радіо, 2020-12-18. [dostęp 2022-03-22]. (ukr.).
  62. ↑ Арестович вибачився за дезінформацію про тіло загиблого військовослужбовця. Radio Swoboda, 2020-12-18. [dostęp 2022-03-23]. (ukr.).
  63. ↑ Радник з інформполітики ТКГ Арестович помилково оприлюднив версію окупантів про смерть українського військового на Донбасі. LB.ua, 2020-12-18. [dostęp 2022-03-23]. (ukr.).
  64. ↑ Кривонос заявив, що Арестович у 2018 завів снайперів на мінне поле: той заперечує. Українська правда, 2020-12-29. [dostęp 2022-03-22]. (ukr.).
  65. ↑ „Гуртожиток ПТУ”: Арестович дозволив собі сексистські заяви в бік депутаток „ЄС”. zbruc.eu, 2021-02-16. [dostęp 2022-03-22]. (ukr.).
  66. ↑ В «Європейській солідарності» звинувачують Арестовича в сексизмі через заяви про «жіночий гуртожиток». Radio Swoboda, 2021-02-16. [dostęp 2022-03-22]. (ukr.).
  67. ↑ Борис Ткачук: Арестович заявив, що українські військові «люблять пожалітися» волонтерам, а «ЄС» назвав «жіночим гуртожитком ПТУ». Громадське, 2021-02-16. [dostęp 2022-03-22]. (ukr.).
  68. ↑ «Пошел на х*й. Так понятнее?» Арестович відповів на прохання писати українською у Facebook. Детектор медіа, 2021-03-16. [dostęp 2022-03-22]. (ukr.).
  69. ↑ У „Слузі народу” назвали поведінку Арестовича „свинством”. Українська правда, 2021-03-16. [dostęp 2022-03-23]. (ukr.).
  70. ↑ «Я в своем фейсбуке тоже могу материться». Арахамия считает нормальным нецензурный комментарий Арестовича. nv.ua, 2021-03-17. [dostęp 2022-03-22]. (ros.).
  71. ↑ «Це була гідна відповідь». Арестович пояснив, чому використав ненормативну лексику у соцмережі. Детектор медіа, 2021-03-17. [dostęp 2022-03-22]. (ukr.).
  72. ↑ Проти Арестовича порушили кримінальну справу в Білорусі: подробиці. segodnya.ua, 2022-03-17. [dostęp 2022-03-23]. (ukr.).
  73. ↑ Olexij Arestovich [online], Kinorium [dostęp 2022-11-08] (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ołeksij_Arestowycz&oldid=74522596”