Maryla Rodowicz

Maryla Rodowicz

Maryla Rodowicz (2023)
Imię i nazwisko	Maria Antonina Rodowicz
Pseudonim	Maryla Rodowicz
Data i miejsce urodzenia	8 grudnia 1945 Zielona Góra
Instrumenty	gitara akustyczna
Typ głosu	kontralt
Gatunki	pop, rock, world music, adult contemporary, muzyka folkowa, pop-rock, poezja śpiewana
Zawód	piosenkarka, gitarzystka
Aktywność	od 1962
Wydawnictwo	Polskie Nagrania „Muza”, PolyGram Polska, Universal Music Polska, Sony Music Entertainment Poland
Powiązania	Agnieszka Osiecka, Marek Grechuta, Seweryn Krajewski, Helena Vondráčková, Stan Borys, T-raperzy znad Wisły, Donatan, Sławek Uniatowski
Odznaczenia
Strona internetowa

Maryla Rodowicz, właśc. Maria Antonina Rodowicz (ur. 8 grudnia 1945 w Zielonej Górze) – polska piosenkarka, gitarzystka, osobowość medialna i okazjonalnie aktorka. Uznawana za jedną z najpopularniejszych piosenkarek w historii polskiej muzyki rozrywkowej i największą gwiazdę polskiego show-biznesu.

W młodości lekkoatletka. Zdobywczyni brązowego medalu w biegu na 80 m przez płotki na Mistrzostwach Polski Młodzików 1959 i złotego medalu w sztafecie 4 × 100 m na Mistrzostwach Polski Młodzików 1962. W tym samym roku wzięła udział w eliminacjach do I Festiwalu Młodych Talentów w Szczecinie. Profesjonalną karierę muzyczną rozpoczęła w 1967 startem na Festiwalu Piosenki i Piosenkarzy Studenckich w Krakowie oraz zrealizowaniem nagrań w Radiowym Studiu Piosenki Polskiego Radia. Fonograficznie zadebiutowała w 1970 albumem studyjnym pt. Żyj mój świecie. Od tamtej pory wydała ponad 20 polskojęzycznych płyt oraz po jednym albumie z repertuarem w języku angielskim, czeskim, niemieckim i rosyjskim. Za sprzedaż albumów w Polsce uzyskała pięć platynowych płyt i trzy złote. Uczestniczyła w wielu festiwalach muzycznych, m.in. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu i festiwalu sopockim, a także koncertowała po Europie, Ameryce i Azji oraz Australii.

Ze względu na swój dorobek (ma w repertuarze ok. 2 tys. piosenek) i wkład w rozwój krajowej popkultury często nazywana jest „królową polskiej piosenki”. Ma w repertuarze wiele przebojów, m.in.: „Ballada wagonowa”, „Jadą wozy kolorowe”, „Małgośka”, „Futbol, futbol, futbol”, „Damą być”, „Dziś prawdziwych Cyganów już nie ma”, „Sing-Sing”, „Kolorowe jarmarki”, „Remedium”, „Wielka woda”, „Wariatka tańczy”, „Szparka sekretarka”, „Niech żyje bal”, „Rozmowa przez ocean”, „Polska Madonna”, „To już było”, „Łatwopalni” czy „Wszyscy chcą kochać”. Laureatka wielu nagród muzycznych i odznaczeń, m.in. Złotego Krzyża Zasługi, Krzyża Kawalerskiego i Krzyża Komandorskiego Orderu Odrodzenia Polski i Złotego Medalu „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.

Zagrała w kilku filmach i serialach telewizyjnych, użyczyła głosu jednej z postaci filmu animowanego Prawdziwa historia Kota w Butach i serialu animowanego SpongeBob Kanciastoporty, była jurorką w programie rozrywkowym Gwiezdny cyrk i trzykrotnie w finale krajowych eliminacji do Konkursu Piosenki Eurowizji oraz trenerką w programie The Voice Senior.

Rodzina i edukacja

Urodziła się 8 grudnia 1945 w Zielonej Górze. Jest córką Wiktora Rodowicza (1907–?) i jego żony Janiny z domu Szymkowskiej (1924–2017). Ojciec Maryli skończył dwa fakultety – entomologię i prawo, pracował na Uniwersytecie im. Stefana Batorego (zob. wysiedlenie Polaków z Kresów Wschodnich 1944–1946), a po wojnie prowadził własną księgarnię w Zielonej Górze. Matka Maryli pochodziła z rodziny związanej z teatrem, była plastykiem-dekoratorem i śpiewała w chórze spółdzielczym we Włocławku. Rodzina Maryli w większości pochodzi z Wilna, a wielu jej przodków pochowanych jest na tamtejszym cmentarzu Bernardyńskim. Jej dziadkowie prowadzili aptekę „Pod Łabędziem” koło Ostrej Bramy, a babka śpiewała w chórze katedralnym w kościele Świętego Ducha w Wilnie. Ze strony ojca artystka ma pochodzenie rosyjskie i żmudzińskie, a przez babkę była spokrewniona z Czesławem Niemenem. W 1948 ojciec Maryli trafił do więzienia za wileńską działalność polityczną, a w 1956 objęła go amnestia. Maryla po aresztowaniu ojca przeprowadziła się z matką i starszym o dwa lata bratem Jerzym do Włocławka. Po rozwodzie rodziców (do którego doszło po wyjściu Rodowicza z więzienia) pozostała z matką, a opiekę nad synem powierzono ojcu, który zamieszkał w Bydgoszczy.

W dzieciństwie chodziła do przedszkola prowadzonego przez siostry zakonne. Od ósmego roku życia nie ma bliskich związków z Kościołem. Podczas bierzmowania przyjęła imię Teresa. W 1956 ukończyła podstawową szkołę muzyczną w klasie skrzypiec. Jako dziecko śpiewała i tańczyła w zespole dziecięcym we Włocławku oraz uczęszczała na zajęcia baletowe. W czasach licealnych zaczęła grać na gitarze, czego nauczył ją szkolny kolega. W 1961, będąc uczennicą dziewiątej klasy, zaczęła występować w szkolnym zespole estradowym.

Jest absolwentką I Liceum Ogólnokształcącego im. Ziemi Kujawskiej we Włocławku. W 1965 bez powodzenia zdawała na studia w Akademii Sztuk Pięknych. W 1966, opuściwszy rok akademicki w wyniku doznanej kontuzji, odrzuciła ofertę rozpoczęcia nauki w PWST w Warszawie. W tym okresie przez dwa lata pracowała jako inwentaryzatorka w PSS „Społem”. Uczyła się na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie na specjalizacji żeglarstwo i gimnastyka lecznicza, na której przygotowała pracę dyplomową pt. „Próba oceny światopoglądu młodzieży w szkole przyzakładowej Warszawa”; studiów jednak nie ukończyła z powodu niezdania wszystkich egzaminów. W trakcie studiów dorabiała, myjąc okna na wysokości.

Kariera sportowa

W młodości czynnie uprawiała lekkoatletykę – trenowała skok w dal, sprint i biegi płotkarskie, a także narciarstwo. Trenowała m.in. we Włocławskim Klubie Sportowym „Kujawiak”. W 1959 zdobyła brązowy medal w biegu na 80 metrów przez płotki na mistrzostwach Polski młodzików. Na początku lat 60. została mistrzynią Polski Północnej w biegu przez płotki podczas zawodów w Olsztynie. W 1962 zajęła pierwsze miejsce w sztafecie 4 × 100 metrów na Lekkoatletycznych Mistrzostwach Polski Młodzików w Olsztynie. W 1966 doznała kontuzji (zwichnięcie stawu barkowego), wskutek której musiała przerwać treningi oraz rozpocząć kilkumiesięczną rehabilitację.

W latach 60. została członkiem akademickiego „Yacht Klubu”, który działał w Katowicach. W dorosłym życiu rozpoczęła amatorskie treningi gry w tenisa.

Kariera zawodowa

Lata 60.

W 1962 wzięła udział w eliminacjach do I Festiwalu Młodych Talentów w Szczecinie i choć została zakwalifikowana do finału, to w nim nie wystąpiła, bo termin koncertu zbiegł się z Lekkoatletycznymi Mistrzostwami Polski Młodzików, w których uczestniczyła. W 1963 wystąpiła z piosenką „Alu, Alu” w finale 2. Festiwalu Młodych Talentów w Szczecinie, jednak nie zakwalifikowała się do pierwszego „dziesiątki”. W 1965 została wokalistką w bigbitowym zespole Szejtany, który działał w studenckim klubie „Relaks”. Z formacją zdobyła pierwsze miejsce na warszawskim przeglądzie zespołów bigbeatowych w klubie „Finka”. Po dwóch latach współpracy w 1967 odeszła z zespołu.

Latem 1966 związała się ze studenckim kabaretem Gag, który działał pod przewodnictwem kompozytora Jerzego Andrzeja Marka i poety Adama Kreczmara. W tym samym roku wystąpiła na Przeglądzie Piosenki Studenckiej w Lublinie i zdobyła główną nagrodę na Giełdzie Piosenki w Częstochowie za wykonanie piosenki „Jak cię miły zatrzymać” (którą następnie nagrała Teresa Tutinas). Pod koniec listopada za piosenki „Jak cię miły zatrzymać” i „Pytania” – wykonane do akompaniamentu pianistki Aliny Piechowskiej – otrzymała pierwszą nagrodę na 6. Studenckim Festiwalu Piosenki w Krakowie. Dzięki występowi na festiwalu, który był transmitowany w telewizji, zyskała rozpoznawalność w Polsce. Po festiwalu w ramach nagrody wyleciała do Wielkiej Brytanii, gdzie odbyła dwutygodniową trasę koncertową z chórem Politechniki Szczecińskiej. W tym samym roku rozpoczęła współpracę m.in. z Wojciechem Młynarskim, Janem Borkowskim i Piotrem Kaczkowskim, dzięki którym zaczęła gościć na antenie Programu III Polskiego Radia. Na początku 1968 premierę miał film pt. Kulig, w którym zaśpiewała trzy piosenki Adama Sławińskiego, m.in. „Jeszcze zima” i „Zakopane”. Również w 1968 wystąpiła z – zainspirowanymi amerykańskim folkiem – utworami „Zabierz moje sukienki” i „Co ludzie powiedzą” w koncercie „Debiutów” na 6. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu, poza tym dokonała pierwszych nagrań dla Radiowego Studia Piosenki Program III Polskiego Radia oraz wystąpiła na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Bratysławie i na Festiwalu „Złotego Klucza” w Karlowych Warach. Od listopada 1968 na koncertach zaczął towarzyszyć jej zespół „Maryla Rodowicz i Jej Gitarzyści”, w którym grali Grzegorz Pietrzyk i Tomasz Myśków.

W czerwcu 1969 występowała na 7. KFPP w Opolu, na którym odebrała nagrodę Przewodniczącego Towarzystwa Przyjaciół Opola za wykonanie piosenki „Mówiły mu” podczas koncertu „Maraton kabaretowy” i uczestniczyła z utworem „Za duże buty” w konkursie „Premier”. W sierpniu wystąpiła z utworem „Mówiły mu” na 9. Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie. Następnie, na zaproszenie producenta płytowego Roberta Kingstona, wyjechała do Londynu, by nagrać piosenki „Mówiły mu” i „Zakopane” w wersji anglojęzycznej (jako „Love Doesn’t Grow on Trees” i „Empty Spaces”); do nagrań jednak nie doszło, bo Kingston zerwał kontrakt po nagłej odmowie przyjazdu Rodowicz do Londynu. Artystka jeszcze w tym samym roku zagrała kilka koncertów na Festiwalu FAMA w Świnoujściu oraz wystąpiła z utworami „Żyj mój świecie”, „Za duże buty” i „Ech darogi” na 3. Międzynarodowym Festiwalu Piosenki Politycznej w Soczi, na którym zajęła piąte miejsce i zdobyła nagrodę dziennikarzy. W tym okresie, za sprawą swojego ówczesnego narzeczonego Františka Janečka, pojawiała się w czechosłowackiej prasie i telewizji oraz zaczęła grać koncerty w Czechosłowacji. W tym samym roku otrzymała statuetkę Srebrnego Gwoździa Sezonu Plebiscytu Popularności Czytelników „Kuriera Polskiego” i statuetkę „Złotej Kotwicy” w kategorii wokalistka oraz została wyróżniona tytułami: piosenkarki roku w plebiscycie rozgłośni radiowych, solistki roku w plebiscycie radiowej Listy Przebojów i najpopularniejszej piosenkarki w kraju w plebiscycie „Złote dziesiątki Musicoramy”.

Lata 70.

Na początku 1970 wydała swój debiutancki album studyjny pt. Żyj mój świecie, za którego sprzedaż w ponad 170 tys. egzemplarzy odebrała status złotej płyty w Polsce. W czerwcu zdobyła nagrodę Telewizji Polskiej za wykonanie utworu „Jadą wozy kolorowe” na 8. KFPP w Opolu. W lipcu wystąpiła z utworem „To było w maju...” na Festiwalu Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu oraz uczestniczyła w koncercie „Pop 70” w ramach festiwalu w Palermo. W sierpniu zajęła trzecie miejsce z utworem „Jadą wozy kolorowe” w finale 10. Międzynarodowego Festiwalu Piosenki w Sopocie. We wrześniu zagrała koncerty w Czechosłowacji, początkowo jako support zespołu The Rebels, a następnie jako artystka solowa. Nagrała też dwa single na czechosłowacki rynek muzyczny: „Podivín” i „Kolibaj się, kolibaj”, będące czeskojęzycznymi wersjami piosenek: „Let It Be” zespołu The Beatles i jej „Ballady wagonowej”. Również w 1970 wystąpiła na międzynarodowym festiwalu piosenki w Varadero, na którym wykonała m.in. anglojęzyczną wersję „Ballady wagonowej”. W czerwcu 1971 za wykonanie piosenki „Z tobą w górach” otrzymała nagrodę główną Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej na 9. KFPP w Opolu. Dzień przed występem została porzucona przez narzeczonego, co miało źle wpłynąć na jej formę fizyczną i psychiczną. W tym samym roku wykonała utwór „Powołanie” na 5. Festiwalu Piosenki Żołnierskiej w Zielonej Górze. Poza tym wydała album pt. Wyznanie i zagrała swoją pierwszą trasę koncertową po ZSRR i zagrała kolejne koncerty w Czechosłowacji. W 1972 wystąpiła na 10. KFPP w Opolu i wydała album pt. Maryla Rodoviczová na rynku czechosłowackim.

Na początku 1973, reprezentując Polskę ze Zdzisławą Sośnicką i Andrzejem Dąbrowskim, zajęła drugie miejsce na festiwalu „Puchar Europy” w Gmunden. W tym samym roku wystąpiła na Międzynarodowym Festiwalu „Bratysławska Lira” w Bratysławie i Festiwalu „Złoty Orfeusz” w Słonecznym Brzegu. 20 czerwca 1973 otrzymała wyróżnienie za piosenkę „Diabeł i raj” w koncercie „Premier” na 11. KFPP w Opolu. Następnie otrzymała Grand Prix du Disque i nagrodę publiczności na 13. Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie, na którym zaśpiewała utwory: „A gdzie to siódme morze”, „Diabeł i raj” oraz „Małgośka”. Również w 1973 wydała album, zatytułowany po prostu Maryla Rodowicz, i pierwsze single na rynek niemiecki. Poza tym zagrała koncerty w NRD, a w trakcie pobytu w kraju wystąpiła w koncercie telewizyjnym m.in. z Tadeuszem Woźniakiem i zespołem Alibabki. W tym samym roku nawiązała współpracę z kompozytorem Jackiem Mikułą, wystąpiła na festiwalu „L’Humanite” w Paryżu i wystąpiła (z Urszulą Sipińską) w filmie telewizyjnym Nareszcie razem, a także została zgłoszona (ze Stanem Borysem) na polską kandydatkę do udziału w Międzynarodowych Targach Płytowych 1974 w Cannes. Jej menedżerem był wówczas Andrzej Smereka. Pod koniec 1973 wyruszyła w ogólnopolską trasę koncertową pt. „Muzykorama”.

W 1974 otrzymała wyróżnienie za piosenkę „Urodzajny rok” wykonaną podczas koncertu „Rock przez cały rok” w ramach 12. KFPP w Opolu. Festiwalową piosenkę nagrała na potrzeby udziału w imprezie dożynkowej, jednak nie dojechała na występ z powodu kontuzji doznanej w wypadku samochodowym. Również w 1974 wydała trzeci polskojęzyczny album studyjny pt. Rok, który promowała m.in. singlem „Kiedy się dziwić przestanę” autorstwa Czesława Niemena i Jonasza Kofty. Poza tym zaśpiewała piosenkę-hymn „Futbol” podczas ceremonii otwarcia Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej w Monachium; po latach stwierdziła, że „wstydzi się” nagrania tego utworu i określiła go mianem „bardzo złego”. Również w 1974 została uhonorowana Złotym Krzyżem Zasługi. W maju 1975 wystąpiła premierowo w oratorium Katarzyny Gärtner i Ernesta Brylla Zagrajcie nam dzisiaj wszystkie srebrne dzwony. W czerwcu wystąpiła na 13. KFPP w Opolu, na którym m.in. wykonała „Pieśń ocalenia” w duecie z Czesławem Niemenem w koncercie „Premier” oraz utwór „Wrócą chłopcy z wojny” w duecie z Danielem Olbrychskim w koncercie „Mikrofon i ekran”.

W 1976 wystąpiła na 14. KFPP w Opolu i na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie oraz uczestniczyła w Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Stambule, gdzie zaśpiewała utwór „Nie ma jak pompa”. W tym samym roku wydała też album pt. Sing-Sing, zagrała koncerty w NRD i wzięła udział w dwudziestu programach telewizyjnych, m.in. Maryla 2000 nagranym w Sali Kongresowej. W 1977 otrzymała nagrodę za wykonanie piosenki „Krąży, krąży złoty pieniądz” w koncercie „PasTele” na 15. KFPP w Opolu, zdobyła nagrodę publiczności na 1. Międzynarodowym Festiwalu Interwizji w Sopocie, na którym zaśpiewała piosenki „Nie ma jak pompa” i „Kolorowe jarmarki”, zagrała postać Hildy w spektaklu Marka Grechuty i Jana Kantego Pawluśkiewicza Szalona lokomotywa (reż. Krzysztof Jasiński) w Teatrze STU w Krakowie, zagrała epizodyczną rolę w filmie Hak (1974) oraz odbyła trasę koncertową po USA i Kanadzie.

W czerwcu 1978 za utwór „Remedium” otrzymała pierwszą nagrodę na 16. KFPP w Opolu. W tym samym roku uczestniczyła w telewizyjnym filmie muzycznym Dziewczyna z zapałkami, a także zagrała koncerty w Bułgarii, USA i Kanadzie. Poza tym wzięła udział w Festiwalu Młodzieży i Studentów w Hawanie (gdzie spotkała się z Fidelem Castro), wystąpiła jako gość specjalny na 18. Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie (zaśpiewała przebój „Remedium” i utwór „Laska niebieska” w duecie z Heleną Vondráčkovą) oraz wydała album pt. Wsiąść do pociągu. W 1979 odbyła trasę koncertową na Węgrzech, wystąpiła z utworem „Konie” na Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze, wzięła udział w 17. KFPP w Opolu, została uhonorowana Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i wydała album studyjny pt. Cyrk nocą, za którego wysoką sprzedaż uzyskała certyfikat złotej płyty w Polsce.

Lata 80.

Na początku lat 80. zdobyła trzecią nagrodę na Festiwalu Muzyki Country „Tulsa International Mayfest” w Tulsa w Oklahomie (zaśpiewała tam kilka folkowych piosenek po polsku i kilka amerykańskich standardów muzyki country) oraz zajęła trzecie miejsce na Festiwalu Muzyki Country w Independent w stanie Kansa, na którym wystąpiła z trio wokalnym „Gang Marcela”. Zagrała też serię koncertów dla amerykańskiej Polonii w Chicago. Poza tym uczestniczyła w cyklu programów telewizyjnych z piosenkami dla dzieci pt. Spotkanie dobrych znajomych. W czerwcu miała wziąć udział z piosenką „Hej żeglujże, żeglarzu” w koncercie „Premier” podczas 18. KFPP w Opolu, jednak – jak doniosła organizatorom Krystyna Prońko – utwór łamał regulamin konkursu (ponieważ został wyemitowany publicznie w radiu przed rozegraniem festiwalu [na antenie Trójki]), dlatego wykonała go poza konkursem. Za inny utwór, „Leżę pod gruszą”, zdobyła trzecią nagrodę na opolskim festiwalu. W tym samym roku koncertowała w ZSRR oraz klubach Chicago i Nowego Jorku. W tym okresie jej menedżerem został Ryszard Kozicz.

W 1981 wystąpiła na koncercie „Premier” na 19. KFPP w Opolu i wydała longplay pt. Święty spokój, a także zagrała serię koncertów w klubie polonijnym „Polonez” na Florydzie. W 1982 założyła zespół Różowe Czuby, który był żartobliwą próbą nawiązania do stylu punk; po wprowadzeniu stanu wojennego zakazano emisji piosenki „Dentysta sadysta” z repertuaru zespołu. W 1983 ponownie koncertowała po ZSRR i w Chicago, a także wystąpiła na 20. KFPP w Opolu, który odbył się po roku przerwy spowodowanej stanem wojennym, a także wydała album, zatytułowany po prostu Maryla Rodowicz. W 1984 wystąpiła na 21. Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie oraz na Festiwalu Młodzieży i Studentów w Moskwie, na festiwalu The World Song Festival in America w Los Angeles (na którym reprezentowała Polskę z utworem „Niech żyje bal”) i podczas koncertu z okazji 30-lecia rewolucji kubańskiej w Hawanie (na którym zaśpiewała piosenkę „Un unicorño”). Odbyła też kolejną trasę koncertową po ZSRR i klubach polonijnych w USA.

W 1985 otrzymała nagrodę dziennikarzy za utwór „Niech żyje bal” podczas koncertu „Przebojów” na 22. KFPP w Opolu, a na festiwalu wykonała również piosenkę „Adios pomidory” w duecie z Andrzejem Rosiewiczem. W tym samym roku wydała longplay pt. Był sobie król. W 1986 wystąpiła na festiwalu Polish Extravaganza w klubie Studio 54 w Nowym Jorku, na 23. KFPP w Opolu, na Festiwalu Muzyki Country w Mrągowie i na 22. Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze. W tym samym roku odbyła trasę koncertową po ZSRR, a także została uhonorowana Dyplomem Ministra Spraw Zagranicznych za „wybitne zasługi w upowszechnianiu kultury polskiej za granicą” oraz wydała longplay pt. Gejsza nocy. W 1987 za utwór „Polska Madonna” zdobyła nagrodę dziennikarzy na 24. KFPP w Opolu. W tym samym roku wydała longplay, również zatytułowany Polska Madonna, a także zagrała 10 koncertów w Australii i wystąpiła w radzieckim filmie telewizyjnym Czerwcowa fotografia. W 1988 zagrała Linellę Carmello de Bazar w filmie Pan Kleks w kosmosie oraz wystąpiła na 25. KFPP w Opolu i na 1. Wszechzwiązkowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Witebsku. Na przełomie 1988 i 1989 zagrała koncerty w Jerozolimie i Tel Awiwie. W 1989 wystąpiła na Międzynarodowym Festiwalu Radiowym w San Remo i na międzynarodowym festiwalu w Szanghaju, a także zaśpiewała podczas koncertu Polska wita Miss Świata dla Anety Kręglickiej po powrocie z wygranych przez nią wyborów Miss World 1989.

Lata 90.

W 1990 wydała longplay pt. Absolutnie nic, który był jej jedenastym albumem na polskim rynku, a także wystąpiła na 27. KFPP w Opolu. W 1991 wydała pierwszą w swojej dyskografii płytę kompaktową pt. Full, na której umieściła nowe aranżacje swoich największych przebojów. W tym samym roku zagrała Dorotę w spektaklu Krakowiacy i górale w Operze Wrocławskiej. W 1992 koncertowała w Kanadzie i Szwajcarii, a także uczestniczyła w międzynarodowym Pikniku Muzyki Country w Sopocie, otrzymała Grand Prix za całokształt twórczości na 30. KFPP w Opolu oraz zdobyła Bursztynowy Laur i Bursztynowego Słowika za twórczość estradową na 29. Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie.

Rodowicz i Krzysztof Kolberger podczas występu w więzieniu przy ul. Kleczkowskiej we Wrocławiu, 1991

W 1993 wzięła udział w 31. KFPP w Opolu oraz w nagraniach telewizyjnych: Kabaretowa Lista Przebojów, Piosenki z butiku i Szansa na sukces. W 1994 wzięła udział w 32. KFPP w Opolu oraz nagrała album pt. Marysia biesiadna, który okazał się jej największym komercyjnym sukcesem w Polsce – uzyskał status podwójnie platynowej płyty, rozchodząc się w ponad ćwierćmilionowym nakładzie. W ramach promocji albumu Rodowicz zagrała koncert pt. „Marysia biesiadna” dla TV Kraków oraz cykl koncertów pod hasłem „Gala Piosenki Biesiadnej”. W tym samym roku otrzymała Nagrodę Artystyczną Polskiej Estrady „Prometeusz ’94”.

W 1995 nagrała album pt. Złota Maryla, który był nominowana do Fryderyka 1995 w kategorii album roku – muzyka tradycji i źródeł. Płytę promowała singlem „Dworzec”, który sprzedał się w nakładzie ponad 60 tysięcy sztuk. Z okazji wydania albumu przygotowała imprezę promocyjną w formie spektaklu teatralnego, który wyreżyserował Krzysztof Jasiński i prowadził Krzysztof Materna i wydała trzypłytową składankę przebojów pt. Antologia (wydawnictwo można było kupić w komplecie bądź każdą płytę osobno); za sprzedaż pierwszej część albumu w ponad 50 tys. egzemplarzy odebrała certyfikat złotej płyty. W tym samym roku wystąpiła na 33. KFPP w Opolu i na 35. festiwalu sopockim. W 1997 otrzymała nagrodę „Mateusz” dla „wybitnej osobowości rozrywkowej” przyznaną przez Program 3 Polskiego Radia, a także wydała dwupłytową kompilację pt. Tribute to Agnieszka Osiecka: Łatwopalni; składanka zawierała mniej znane piosenki Osieckiej nagrane przez Rodowicz oraz premierową piosenkę „Łatwopalni”, która została napisana ku pamięci zmarłej poetki przez Jacka Cygana i Roberta Jansona. Z utworem „Łatwopalni” po raz pierwszy w karierze dotarła do pierwszego miejsca na „Liście przebojów Programu Trzeciego”. W 1997 uczestniczyła także w 34. KFPP w Opolu w koncercie „Zielono mi” poświęconym Agnieszce Osieckiej, a także otrzymała „Super Wiktora” za całokształt twórczości telewizyjnej.

W 1998 wystąpiła w koncercie „Pamiętajcie o ogrodach” na 35. KFPP w Opolu oraz otrzymała Nagrodę Prezydenta Miasta Sopotu za całokształt twórczości na 37. festiwalu sopockim, a jej piosenka „Małgośka” została przebojem 35-lecia w plebiscycie „O!Polskie piosenki”. W tym samym roku wydała album pt. Przed zakrętem, który uzyskał status złotej płyty, rozchodząc się w nakładzie ponad 80 tys. egzemplarzy. Otrzymała za niego nominację do Fryderyka 1998 w kategorii album roku – pop. Płytę promowała przebojem „Bar przed zakrętem”. W 1999 zagrała trasę koncertową, która obejmowała występy w cyrkach w 10 miastach, a także wystąpiła w koncercie na Placu Czerwonym w Moskwie z okazji 750-lecia miasta. Zdobyła pierwsze miejsce wśród wokalistek w plebiscycie „Polityki” – „Piosenkarze, piosenkarki i zespoły XX wieku”, otrzymała nagrodę „Grubej Ryby” od Radia Kolor „za najbardziej zmysłowy głos”, tytuł najpopularniejszej piosenkarki w rankingu OBOP-u oraz Telekamerę dla najpopularniejszej wokalistki. 22 listopada wydała album pt. Karnawał 2000 z polskojęzycznymi wersjami największych latynoskich standardów; album promowała singlem „Czadu Maryla” (do melodii hitu „Maria” Ricky’ego Martina). Dzień przed premierą płyty zagrała koncert promocyjny na warszawskim Torwarze, którego reżyserem był Krzysztof Jasiński, choreografem – Agustin Egurrola, a sponsorem – Jan Kulczyk. Również w 1999 dołączyła do obsady serialu Polsatu Rodzina zastępcza, w którym przez kolejne 10 lat wcielała się w ciocię Ulę, urzędniczkę Ministerstwa Obrony Narodowej.

Lata 2000–2009

W 2000 otrzymała Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, zagrała koncerty w Stanach Zjednoczonych oraz wzięła udział w nagraniach z chórem gospel w Los Angeles, a także wystąpiła w koncercie „Tyle słońca” w hołdzie Annie Jantar oraz w koncercie w Wadowicach z okazji 80. urodzin Jana Pawła II. Poza tym odbyła trasę koncertową „Niebieskie Lato z Marylą”, którą udokumentowano na pierwszym w jej karierze koncertowym albumie pt. Niebieska Maryla, który zyskał status złotej płyty za sprzedaż w ponad 35-tysięcznym nakładzie. W 2001 wydała płytę pt. 12 najpiękniejszych kolęd, którą była dołączana jako dodatek do magazynu „Pani Domu” oraz poprowadziła telewizyjne programy rozrywkowe: Tour de Maryla – Viva Italia! i Tour de Maryla – Ole!.

W 2002 koncertowała w Chicago i Nowym Jorku, a także wzięła udział w 40-leciu Festiwalu Piosenki Studenckiej w Krakowie i odebrała statuetkę „Gwiazdy Telewizji Polskiej” za „osobowość estradową” podczas koncertu galowego z okazji 50-lecia TVP, wydała płytę pt. Życie ładna rzecz oraz wystąpiła w koncercie charytatywnym I ty możesz zostać św. Mikołajem na Starym Rynku w Poznaniu i w koncercie Kolęda w Libanie dla polskich żołnierzy w Bazie Wojskowej ONZ w Libanie, a na koniec roku zaśpiewała w koncercie sylwestrowym Sylwester z Jedynką. 3 kwietnia 2003 wystąpiła w Moskwie na Kremlu. Wyruszyła w trasę koncertową promującą płytę pt. Życie ładna rzecz, a także wydała album dla fanów pt. Sowia Wola, który ukazał się w limitowanym nakładzie 35 egzemplarzy. W tym samym roku otrzymała Grand Prix na 40. KFPP w Opolu, a także Grand Prix za „całokształt działalności artystycznej” na 41. Studenckim Festiwalu Piosenki w Krakowie. W styczniu 2004 wydała album pt. Maryla Rodowicz i przyjaciele, która ukazał się w limitowanym nakładzie z okazji 85-lecia PKO BP. W tym samym roku odbyła trasę koncertową po Ameryce Północnej, wzięła udział w koncercie „Anioły Europy” na wrocławskim rynku z okazji wejścia Polski do Unii Europejskiej, zaśpiewała w koncercie poświęconym twórczości Seweryna Krajewskiego podczas 25. Przeglądu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu oraz w koncercie „Dwa kolory” na Starym Mieście we Wrocławiu z okazji Święta Barw Narodowych. Poza tym wystąpiła na koncertach charytatywnych na rzecz Fundacji Ewy Błaszczyk oraz Anny Dymnej oraz na Festiwalu Kultury Romów w Ciechocinku, a także na koncercie galowym siódmej edycji konkursu „Pamiętajmy o Osieckiej”. W październiku zdobyła nagrodę „Złoty Wołek” na koncercie z okazji 50. urodzin Jana Wołka i zagrała koncert w Sankt Petersburgu. W grudniu otrzymała od redakcji „Przeglądu Tygodniowego” nagrodę „Busola” za „osobowość, która nigdy nie daje wygrać sile przyzwyczajenia”, a także wzięła udział w koncercie transmitowanym przez Polskie Radio Program III ze Studia M im. Agnieszki Osieckiej, odebrała w Moskwie nagrodę Ministra Spraw Zagranicznych Rosji za działalność artystyczną i zasługi w zbliżeniu kultury polskiej i rosyjskiej oraz wydała drugi album dla fanów pt. Wola 2 – Hopsasa, który został wydany w 45 egzemplarzach.

W styczniu 2005 wzięła udział w finale Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy w Kutnie i nagrała z innymi wykonawcami charytatywny singiel „Pokonamy fale”, który powstał z myślą o ofiarach trzęsienia ziemi na Oceanie Indyjskim. W lutym wystąpiła w koncercie dobroczynnym Pokonamy fale, podczas którego zebrano pieniądze na rzecz programu Adopcja na odległość, a następnie wystąpiła w bazie wojskowej w Diwanii; generał dywizji Andrzej Ekiert przyjął Rodowicz w poczet żołnierzy pełniących służbę w składzie Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Iraku. W maju cztery jej piosenki – „Niech żyje bal”, „Sing-Sing”, „Mówiły mu” i „Małgośka” – zajęły cztery pierwsze miejsca w czterech zaproponowanych przez organizatorów kategoriach plebiscytu Programu I Polskiego Radia „80/80” (80 przebojów na 80-lecie Polskiego Radia), a w czerwcu otrzymała Honorowy Złoty Mikrofon Polskiego Radia na 42. KFPP w Opolu. Między 25 czerwca a 25 sierpnia zagrała 18 koncertów w ramach trasy „Magiczne Lato z Radiem 2005”. We wrześniu zagrała recital na 42. festiwalu sopockim i wydała album pt. Kochać, na który nagrała piosenki z tekstami autorstwa Katarzyny Nosowskiej; za sprzedaż albumu uzyskała certyfikat złotej płyty. W tym samym roku wydała też kolejng album dla fanów – Maryla Voila! Hopsasa. 31 grudnia uświetniła występem koncert sylwestrowy TVP2 Sylwester pod Dobrą Gwiazdą we Wrocławiu.

W 2006 nagrała piosenkę „Za Janasa” z okazji XVIII Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej, zasiadła w komisji jurorskiej programu Piosenka dla Europy 2006 oraz wystąpiła w katowickim „Spodku” w koncercie charytatywnym Jesteśmy z wami na rzecz ofiar katastrofy budowlanej na Śląsku. Ponadto wydała album dla fanów pt. Wola 4a, który ukazał się w limitowanym nakładzie 65 sztuk, a w czerwcu odebrała Superjedynkę dla wykonawcy roku na 43. KFPP w Opolu. 27 sierpnia zagrała w koncercie inaugurującym czwartą edycję programu Podziel się posiłkiem transmitowanym w telewizji Polsat. We wrześniu zaśpiewała podczas koncertu wspomnień 43. festiwalu sopockiego i dostała platynową płytę za album pt. Kochać (za sprzedaż 50 tys. egzemplarzy płyty). Również w 2006 odebrała tytuł „Artystki Bez Granic” oraz nagrodę TV Polonia, a także nagrała tytułowy utwór na potrzeby ścieżki dźwiękowej do serialu TVP Dwie strony medalu oraz wystąpiła podczas koncertu inaugurującego 15. edycję akcji „I ty możesz zostać świętym Mikołajem” w Kwidzynie, koncertu Wystarczy chcieć Fundacji Polsat i telewizyjnych koncertów bożonarodzeniowych: „Święta, święta” w bazylice Najświętszego Serca Jezusowego w Warszawie i „Kolęda w Polsacie” w kościele pod wezwaniem św. Zygmunta w Słomczynie. Z okazji 10-lecia istnienia Fundacji Polsat wzięła udział w nagraniu singla „Wystarczy chcieć”, który wspólnie z nią wykonali też: Edyta Górniak, Mietek Szcześniak, Grzegorz Markowski, Natalia Kukulska i Kayah. 31 grudnia wystąpiła podczas koncertu sylwestrowego telewizji Polsat na krakowskim Rynku Głównym.

Rodowicz (2007)

W styczniu 2007 nagrała piosenkę „Przyjaciel” w duecie z Rafałem Olbrychskim oraz wystąpiła w kampanii reklamowej RMF FM Najlepsza muzyka na Karnawał. Poza tym wydała w limitowanym nakładzie 100 egzemplarzy album koncertowy pt. Wola na 5, zrealizowany podczas koncertu w Teatrze Polskim, wystąpiła w koncercie „TOP” podczas festiwalu TOPtrendy 2007, zaśpiewała utwór „Nie spoczniemy” w koncercie dla Seweryna Krajewskiego „Niebo z moich stron” na 44. KFPP w Opolu, wzięła udział w letniej trasie koncertowej RMF FM: Muzyka najlepsza pod słońcem i zajęła pierwsze miejsce w sondażu TNS OBOP dotyczącego artystów prezentujących najwyższy poziom artystyczny w Polsce. W styczniu 2008 odmówiła przyjęcia nagrody Złotego Fryderyka za całokształt twórczości, tłumacząc decyzję „dezaprobatą wobec kryteriów, jakimi kieruje się kapituła nagrody, jak i wobec samego składu tejże kapituły”. W lutym zasiadła w komisji jurorskiej programu Piosenka dla Europy 2008. W maju wydała album pt. Jest cudnie (zawierający utwory akustyczne i folkowe, czym nawiązała do początków swojej kariery), który w dniu premiery osiągnął status złotej, a po trzech tygodniach sprzedaży – status platynowej płyty (za ponad 30 tys. sprzedanych egzemplarzy); album nieoficjalnie osiągnął diamentowy nakład 150 tys. egzemplarzy, choć ponad 100 tys. sztuk dołączono w listopadzie po kilkakrotnie niższej cenie do dziennika „Gazeta Wyborcza”, czego nie liczy się w certyfikacji płyt. W ramach promocji albumu Rodowicz wystąpiła z recitalem Maryla Show na 45. KFPP w Opolu. We wrześniu była jedną z jurorek w konkursie o nagrodę Bursztynowego Słowika podczas 44. festiwalu sopockiego. W grudniu wydała album koncertowy, który dołączono do reedycji płyty pt. Jest cudnie, zawierającej ponadto dwa premierowe nagrania, ponadto uczestniczyła w świątecznym odcinku teleturnieju TVP1 Jaka to melodia?.

Wiosną 2008 była jurorką pierwszej edycji programu rozrywkowego Polsatu Gwiezdny cyrk oraz wystąpiła w spocie promocyjnym Radia Złote Przeboje. W maju była nominowana do nagrody Wiktora dla gwiazdy piosenki i estrady. W okresie wakacyjnym zagrała minirecital podczas festiwalu TOPtrendy, została nominowana do Róż „Gali” w kategorii „Piękni zawsze”, wystąpiła w ramach ogólnopolskiej trasy koncertowej RMF FM: Muzyka najlepsza pod słońcem w Lidzbarku Warmińskim oraz uczestniczyła w 5. Festiwalu Kultury Żydowskiej „Warszawa Singera”. 13 października premierę miał album pt. Nasza niepodległa zawierający utwory patriotyczne, w tym m.in. piosenkę nagraną przez Rodowicz. W tym samym roku była nominowana przez Polską Akademię Muzyczną w Londynie do nagród w ramach plebiscytu „PAM Awards 2008” w kategoriach: solistka roku, piosenka roku („Jest cudnie”) i album roku pop/dance (Jest cudnie).

W lutym 2009 wydała album dla fanów pt. Pro-Fanacja (Swa-Wola 6), który wydała w nakładzie 65 egzemplarzy i na którym umieściła swoje wybrane piosenki z lat 70. i 80. XX wieku. W kwietniu została nominowana do Superjedynek w trzech kategoriach: artysta roku, płyta roku i przebój roku. W maju zwyciężyła z piosenką „Ech mała” (utwór zdobył ponad 40% głosów) w plebiscycie Maj Polskiej Piosenki stworzonym przez radiową „Jedynkę”. Również w maju odmówiła występu na 46. KFPP w Opolu, ponieważ organizatorzy nie zgodzili się na jej występ w duecie z Dodą. W czerwcu zajęła pierwsze miejsce w raporcie Celebrity Monitor, na osobę, która najbardziej z polskich „celebrytów” zasługuje na miano gwiazdy (zdobyła 68,6% głosów). 26 czerwca wystąpiła w koncercie „Top” na festiwalu TOPtrendy 2009, a także gościnnie w koncercie jubileuszowym zespołu Golec uOrkiestra. W lipcu była jedną z gwiazd koncertu Gwiazdy dla Country w Mrągowie, a w sierpniu – koncertu ku czci Czesława Niemena w ramach Sopot Festival 2008. W grudniu 2009 wystąpiła w świątecznym spocie promocyjnym TVP2. 31 grudnia wystąpiła podczas koncertu sylwestrowego TVP2 na Placu Wolności w Łodzi, gdzie zaśpiewała recital w duecie z Dodą.

Lata 2010–2019

W 2010 wydała kolejny album dla fanów pt. Seventh Vol.: Samo-Wola, który ukazał się w nakładzie 120 egzemplarzy. 27 lutego była jedną z gwiazd koncertu z okazji jubileuszu 20-lecia radia RMF FM. Wiosną 2010 wystąpiła w kampanii reklamowej producenta lodów Koral. 23 października wystąpiła w koncercie Jedyna taka Dwójka – 40. urodziny z okazji jubileuszu 40-lecia TVP2. 19 listopada wydała pop-jazzowy album pt. 50, za który kilka miesięcy później otrzymała certyfikat platynowej płyty. 31 grudnia wystąpiła podczas sylwestrowego koncertu TVP „Sylwester z Dwójką – Imperium gwiazd” we Wrocławiu. 3 czerwca 2011 wystąpiła na festiwalu TOPtrendy w Sopocie, zajmując piąte miejsce w konkursie „Top” za sprzedaż płyty pt. 50. 10 czerwca wystąpiła 48. KFPP w Opolu, na którym odebrała Superjedynkę w kategorii Superpłyta (za płytę pt. 50) oraz Superjedynkę Superjedynek za najlepszy festiwalowy występ. Latem brała udział w plebiscycie „My YouTube”, w którym uplasowała się poza czołową piątką najpopularniejszych polskich artystów w serwisie YouTube. 20 sierpnia zagrała koncert w Elblągu w ramach trasy RMF FM: Muzyka najlepsza pod słońcem. 25 listopada wydała album pt. Buty 2, zawierający piosenki z premierowymi tekstami Agnieszki Osieckiej. Za płytę odebrała platynowy certyfikat. W grudniu wystąpiła w koncercie z okazji 15-lecia działalności Fundacji Polsat oraz w koncercie Cała Polska śpiewa Kolędy organizowanym w Gdańsku przez Radio Plus i TVP1, a 31 grudnia uświetniła występem koncert Polsatu Sylwestrowa noc przebojów w Warszawie.

Rodowicz (2012)

W 2012 z utworem „Dalej Orły” zajęła trzecie miejsce w konkursie „Moja Piosenka na Euro 2012” organizowanym przed rozpoczęciem Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej oraz wystartowała w plebiscycie na oficjalny hymn reprezentacji Polski w piłce nożnej. Była też nominowana do nagrody Wiktora 2011 w kategorii „gwiazda piosenki i estrady”. 30 marca zagrała drugoplanową rolę w sztuce Trójka do potęgi w reż. Wojciecha Malajkata, powstałej w ramach 50-lecia działalności Programu Trzeciego Polskiego Radia. 25 maja wystąpiła w koncercie „Top” w ramach festiwalu TOPtrendy 2012, na którym zagrała również jubileuszowy recital pt. „Czterdziestolecie Małgośki”. Była jedną z artystek biorących udział w trasie Lata z radiem. 11 listopada zaśpiewała podczas koncertu Śpiewnik Polaka – pieśni patriotyczne i żołnierskie, organizowanego przez TVP z okazji 94. rocznicy odzyskania niepodległości przez Polskę, a 18 grudnia – podczas koncertu jubileuszowego z okazji 20-lecia działalności telewizji Polsat. 31 grudnia uświetniła występem koncert Sylwester z Dwójką we Wrocławiu.

W 2013 z piosenką „Futbol” znalazła się na piątym miejscu listy „10 największych przebojów nagranych z myślą o piłkarskich Mistrzostwach Świata” sporządzonej przez amerykański magazyn Billboard. 14 czerwca utworem „Wariatka tańczy” otworzyła koncert „SingSing – SuperDebiuty z Marylą!” w ramach 50. KFPP w Opolu, w którym debiutanci wykonywali jej największe przeboje. Tego dnia odebrała również nagrodę „Super Expressu” za największy przebój Festiwalu w Opolu („Niech żyje bal”), a dzień później wystąpiła na festiwalowym koncercie pt. „Opole! Kocham Cię!” z piosenkami „Rozmowa przez ocean”, „Bardzo smutna piosenka”, „Wielka woda” i „Niech żyje bal”. Była także jedną z gwiazd tras koncertowych: Lata z Radiem Polskiego Radia i Złote Przeboje na wakacjach Radia Złote Przeboje. 12 listopada wystąpiła podczas jubileuszowego koncertu z okazji 10-lecia działalności dziennika „Fakt”. 25 listopada odebrała nagrodę Różę „Gali” w kategorii „muzyka”. 31 grudnia wywołała ogólnopolską sensację, występując w kreacji ze sztucznym biustem na koncercie sylwestrowym Polsatu organizowanym na Skwerze Kościuszki w Gdyni.

Rodowicz podczas koncertu z okazji XIX Europejskiego Festiwalu Gwiazd w Międzyzdrojach (2014)

9 kwietnia 2014 zaprezentowała utwór „I warto czekać”, który nagrała z dedykacją dla Ukraińców w związku z napiętą sytuacją w kraju. Jesienią wystąpiła jako gość muzyczny w finale piątej edycji programu TVP2 The Voice of Poland, gdzie wraz z Aleksandrą Nizio wykonała utwór „Wielka woda”. Również w 2014 gościnnie wystąpiła w charakterze jurorki w jednym z odcinków programu TVP1 SuperSTARcie. W lutym 2015 zajęła 11. miejsce w plebiscycie radia RMF FM na „artystę 25-lecia”. Latem ponownie wystąpiła w trasie Lata z radiem. 7 i 8 czerwca wystąpiła podczas 51. KFPP w Opolu. 13 czerwca 2015 wzięła udział z piosenką „Pełnia”, którą nagrała w duecie z producentem muzycznym Donatanem, w koncercie „SuperPremier” podczas 52. KFPP w Opolu, na którym odebrała także festiwalową nagrodę specjalną, SuperJedynkę – The SuperOne Of Poland. Jesienią 2015 wystąpiła gościnnie w finałowym odcinku czwartej edycji programu Polsatu Twoja twarz brzmi znajomo. 5 czerwca 2016 wykonała piosenkę „Niech żyje bal” podczas koncertu „Grand Prix Publiczności – Złote Opole” w ramach 53. KFPP w Opolu. 31 grudnia uświetniła występem koncert plenerowy Sylwester z Dwójką, wykonując przebój zespołu Akcent „Przez Twe oczy zielone” w duecie z Zenonem Martyniukiem.

W 2017 obchodziła 50-lecie kariery artystycznej, czemu towarzyszył ogólnopolski skandal; w czerwcu miała świętować jubileusz podczas recitalu w ramach 54. KFPP w Opolu, jednak występ nie doszedł do skutku z powodu bojkotu festiwalu przez innych artystów, co było odpowiedzią na rzekome zablokowanie występu Kayah podczas koncertu, a zakończyło – odwołaniem festiwalu i przeniesieniem go na wrzesień. Koncert pt. „Wariatka tańczy – 50 lat na scenie. Jubileusz Maryli Rodowicz” odbył się 15 września 2017 w trakcie pierwszego dnia festiwalowego 54. KFPP w Opolu. Tego samego dnia Rodowicz wydała album pt. Ach świecie..., który zdobył status złotej płyty za sprzedaż w ponad 15-tysięcznym nakładzie. Wydawnictwo promowała singlami „Hello” i „W sumie nie jest źle”, do którego zrealizowała teledysk. W marcu 2018 przewodniczyła komisji jurorskiej w finale Krajowych Eliminacji do 63. Konkursu Piosenki Eurowizji.

W marcu 2019 wydała singel „Wiosna”. 14 maja wykonała w duecie z Dawidem Kwiatkowskim piosenkę „Shallow” w programie śniadaniowym TVP2 Pytanie na śniadanie; ich występ był szeroko krytykowany w mediach.

Od 2020

W 2020 uczestniczyła w akcji Hot16Challenge, odpowiadając na nominację od prezydenta RP Andrzeja Dudy. W czerwcu 2021 została wydana streamingowa reedycja singla Rodowicz „Envy”. W sierpniu została ogłoszona przez Telewizję Polską trenerką trzeciej edycji programu TVP2 The Voice Senior. 22 października premierę miał singiel „Dalej”, który nagrała z Cleo. Do utworu powstał teledysk pt. „Dalej / Neony”.

W 2024 zapowiedziała wydanie albumu Niech żyje bal z nowymi wersjami swoich utworów, nagranymi w duetach. 12 kwietnia 2024 odbyła się premiera pierwszego promującego go singla, „Sing-Sing”, z udziałem Mroza.

Charakterystyka muzyczna i inspiracje

Karierę muzyczną zaczynała w bigbitowym zespole Szejtany, który grał przeboje z repertuaru brytyjskich grup The Animals, The Beatles i The Hollies, a następnie także i Boba Dylana. Solowo debiutowała z materiałem akustycznym. Początkowo wykonywała głównie ballady, z czasem zaczęła nagrywać albumy jazzowe i soulowe, a do repertuaru dodała m.in. utwory o charakterze kabaretowym i zawierające brzmienia ludowe.

Wśród swoich muzycznych inspiracji wymienia artystów, takich jak Stevie Wonder, Pointer Sisters, Miles Davis czy Aerosmith.

Wizerunek

Jest jedną ze „100 najcenniejszych gwiazd polskiego show-biznesu” według danych magazynu „Forbes Polska”; jej wizerunek został wyceniony przez reklamodawców na: 436 tys. zł w 2008 (19. miejsce), 385 tys. zł w 2010 (55. miejsce), 485,5 tys. zł w 2012 (26. miejsce) i 446,5 tys. zł w 2013 (32. miejsce).

Styl

Rodowicz w trakcie koncertu, 2007

Styl ubierania się wokalistki jest szeroko komentowany w mediach; określany jako „ekscentryczny”, „niepowtarzalny” i „kolorowy”, ale i „obciachowy”. Sama Rodowicz opisuje swój wizerunek sceniczny jako „oryginalny”.

W 1977 otrzymała nagrodę „Złota Ręka” przyznawaną przez redakcję „Przekroju” za „najwybitniejsze osiągnięcia roku w dziedzinie mody i kostiumologii”.

Działalność charytatywna

23 marca 2013 odebrała w Kijowie tytuł „Człowieka Roku 2012”. Zaangażowała się w kampanię społeczną Fundacji Polsat „Wystarczy chcieć” (2008), akcję „Tak dla polskiej muzyki!” (2010), kampanię społeczną „Policzmy się” wspierającą osoby z chorobą nowotworową i akcję „Choinki Jedynki” (2013).

Procesy sądowe

W 2003 Aleksandra Przymanowska wniosła do sądu wniosek o odszkodowanie w wysokości 130 tys. złotych za naruszenie praw autorskich, którego miała dopuścić się Rodowicz, wykorzystując bez wiedzy i zgody powódki fragmenty serialu Czterej pancerni i pies w teledysku do piosenki „Marusia” z 2002. W 2007 Sąd Okręgowy w Warszawie orzekł, że piosenkarka miała prawo wykorzystać fragmenty produkcji, ponieważ uzyskała odpowiednie pozwolenie od TVP, spadkobiercy prawnego producenta serialu. W 2008 wyrok został uchylony przez Sąd Apelacyjny w Warszawie, który w 2010 oddalił pozew przeciwko Rodowicz. W październiku 2011 jednak narzucił piosenkarce karę finansową w wysokości 37 tys. zł na rzecz Aleksandry Przymanowskiej.

Wpływ na popkulturę

Pozostaje jedną z najpopularniejszych i najwybitniejszych piosenkarek w historii polskiej muzyki rozrywkowej. Uważana jest za ikonę polskiej muzyki rozrywkowej, największą gwiazdę polskiego show-biznesu i za jedną z najsilniejszych marek mediowych w Polsce. Często nazywana jest „królową polskiej piosenki”.

Na rynku ukazały się jej cztery książki autobiograficzne: „Niech żyje bal” (1992), „Wariatka tańczy” (2013), „Maryla. Życie Marii Antoniny” (2014) i „Maryla. Królowa jest tylko jedna” (2015). Wywiad z nią został opublikowany również w książce Tomasza Raczka „Karuzela z madonnami” (2003).

W 1969 była bohaterką filmu telewizyjnego pt. Ballada wagonowa. W 1981 była bohaterką cyklu programów telewizyjnych Maryli Rodowicz podróże po podwórzach.

Została sparodiowana w Rozmowach w tłoku, końcowej części programu Szymon Majewski Show, gdzie w jej rolę wcielił się Sebastian Olejniczak, nieoficjalny sobowtór artystki, który występuje pod pseudonimem „Druga Maryla”. Ponadto w postać Rodowicz wcieliło się kilku uczestników programu rozrywkowego Polsatu Twoja twarz brzmi znajomo.

Wizerunek Rodowicz został wykorzystany przez markę „Marylove” produkującą ubrania i gadżety poświęcone artystce.

W 2018 w Bibliotece Narodowej w Warszawie otwarto wystawę „Wszystkie Małgośki świata” będącą zbiorem pamiątek i stylizacji scenicznych Rodowicz.

25 grudnia 2021 premierę miał film dokumentalny o życiu i karierze Rodowicz pt. Maryla. Tak kochałam, którego producentem była Telewizja Polska.

W styczniu 2022 zapowiedziała prace nad musicalem Maryla.

Życie prywatne

Rodowicz przy Porsche 911 na finisażu wystawy „Wszystkie Małgośki świata” w Bibliotece Narodowej (2018)

Z lat szkoły średniej wspomina, nie podając ich nazwisk, kolegów klasowych Wojciecha, syna dyrektora banku, i Zbyszka, syna ginekologa. Później pozostawała w nieformalnym związku z gitarzystą Grzegorzem Pietrzykiem. Była zaręczona z czeskim producentem muzycznym Františkiem Janečkiem, z którym rozstała się w czerwcu 1971. Następnie spotykała się z fotografem Krzysztofem Gierałtowskim, po czym przez trzy lata pozostawała w nieformalnym związku z aktorem Danielem Olbrychskim, który wówczas był mężem Moniki Dzienisiewicz. Ich związek uchodził za jeden z najsłynniejszych romansów Polski lat 70. W trakcie związku z Olbrychskim nawiązała przelotny romans z kierowcą rajdowym Andrzejem Jaroszewiczem Następnie przez siedem lat była związana z aktorem Krzysztofem Jasińskim, z którym ma dwoje dzieci: Jana (ur. 1979) i Katarzynę (ur. 1982). W 1989 poślubiła przedsiębiorcę Andrzeja Dużyńskiego, producenta nakrętek na plastikowe butelki, z którym ma syna Jędrzeja (ur. 1987). Świadkami ich ślubu byli Agnieszka Osiecka i Seweryn Krajewski. Od 2016 małżeństwo pozostawało w separacji, a w 2021 sąd orzekł o ich rozwodzie.

W latach 2003–2006 zasiadała w Radzie Nadzorczej Fundacji Okularnicy.

Jest pasjonatką samochodów marki Porsche. Jej pierwszy samochód tej marki można oglądać w muzeum motoryzacji w Otrębusach. Przez wiele lat jeździła czerwonym porsche 911 Carrera.

Jest kibicem piłki nożnej. 4 września 2010 została oficjalną przyjaciółką Euro 2012. Wielokrotnie wypowiadała się publicznie o grze m.in. piłkarzy reprezentacji Polski.

Wielokrotnie otrzymywała propozycje bycia jurorką w programach Bitwa na głosy i The Voice of Poland, ale ich nie przyjęła. Kilkukrotnie odrzuciła też zaproszenia do udziału w programie Dancing with the Stars. Taniec z gwiazdami, co tłumaczyła brakiem czasu.

Dorobek artystyczny

Muzyka

Albumy studyjne

• Żyj mój świecie (1970)
• Wyznanie (1972)
• Maryla Rodowiczová (1972, Czechosłowacja)
• Rok (1974)
• Maryla Rodowicz (1974, Niemcy Wschodnie)
• Sing-Sing (1976)
• Wsiąść do pociągu (1978)
• Cyrk nocą (1979)
• Święty spokój (1981)
• Марыля Родович (1983, Związek Radziecki)
• Był sobie król (1984)
• Gejsza nocy (1986)
• Polska Madonna (1987)
• Absolutnie nic (1991)
• Marysia biesiadna (1994)
• Złota Maryla (1995)
• Przed zakrętem (1998)
• Karnawał 2000 (1999)
• Życie ładna rzecz (2002)
• Kochać (2005)
• Jest cudnie (2008)
• 50 (2010)
• Buty 2 (2011)
• Ach świecie… (2017)

Filmografia

Źródło:

Filmy

Rok	Tytuł	Rola	Dodatkowe informacje
1968	Kulig	ona sama
1970	Mały
1977	Hak
1980	Pozłacany warkocz		przedstawienie telewizyjne
1988	Pan Kleks w kosmosie	Linella Carmello de Bazar
1995	Dzieje mistrza Twardowskiego	Agnieszka
1996	Maryla	ona sama	film dokumentalny
2009	Prawdziwa historia Kota w Butach	Królowa	dubbing w wersji polskojęzycznej
2021	Maryla. Tak kochałam	ona sama	film dokumentalny

Seriale

Rok	Tytuł	Rola	Dodatkowe informacje
1999–2009	Rodzina zastępcza	Urszula	98 odcinków
1999	Klan	ona sama	odcinek 291
2009	Niania	ona sama	odcinek „Pierwsza randka”
2011	SpongeBob Kanciastoporty	Wiedźma	odcinek „Przekleństwo klątwy”; dubbing w wersji polskojęzycznej

Teatr

Źródło:

Rok	Tytuł	Rola	Teatr
1977	Szalona lokomotywa	Hilda	Teatr STU w Krakowie
1982	Karnawałowe upominki	nieznana	Sala Kongresowa w Warszawie
1991	Krakowiacy i Górale, czyli cud mniemany	Dorota	Opera Wrocławska we Wrocławiu
1994	Królewna Śnieżka i krasnoludki	Gburek	Teatr Komedia w Warszawie
1999	Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale	Dorota	Teatr Wielki im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu
2012	Trójka do potęgi	rola niema	Teatr Syrena w Warszawie

Książki

Źródło:

• Niech żyje bal (Dom Wydawniczy Szczepan Szymański sp. z o.o., Warszawa 1992, ISBN 83-85606-01-7);
• Wariatka tańczy (współautor: Jarosław Szubrycht; G+J Gruner + Jahr Polska Sp. z o.o. & Co., Warszawa 2013, ISBN 978-83-7778-592-8);
• Maryla. Życie Marii Antoniny (współautor: Maria Szabłowska; Burda Publishing Polska Sp. z o.o. Spółka Komandytowa, Warszawa 2014, ISBN 978-83-7778-699-4);
• Maryla. Królowa jest tylko jedna (współautor: Maria Szabłowska; Burda Publishing Polska Sp. z o.o. Spółka Komandytowa, Warszawa 2015, ISBN 978-83-7778-708-3).

Odznaczenia

• Złoty Krzyż Zasługi (1974)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1979)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2000)
• Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2005)
• Perła Honorowa w kategorii kultura (2012)

Bibliografia

• Maryla Rodowicz: Niech żyje bal. Dom Wydawniczy Szczepan Szymański, 1992. ISBN 83-85606-01-7.
• Maryla Rodowicz, Jarosław Szubrycht: Wariatka tańczy. G+J Gruner + Jahr Polska, 2013. ISBN 978-83-7778-592-8.

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona internetowa Maryli Rodowicz
• Marylapress.pl – serwis prasowy Maryli Rodowicz
• Strona twórczości Maryli Rodowicz. marylomania.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-11)].
• Archiwum radiowo-telewizyjne Maryli Rodowicz
• Maryla Rodowicz w bazie filmpolski.pl
• Maryla Rodowicz w bazie Filmweb
• Maryla Rodowicz w bazie IMDb (ang.)
• Maryla Rodowicz w rodzinnym Wilnie. veg.lt. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-01-19)].
• Występ Maryli Rodowicz w Opolu w kronice PKF w bazie Repozytorium Cyfrowe Filmoteki Narodowej