Marian Błażej Kruszyłowicz
| Biskup tytularny Hadrumetum | ||
 Marian Błażej Kruszyłowicz (2009) | ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | ||
| Biskup pomocniczy szczecińsko-kamieński | ||
| Okres sprawowania |
1990–2013 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Inkardynacja | ||
| Śluby zakonne |
8 grudnia 1957 | |
| Prezbiterat |
7 lutego 1960 | |
| Nominacja biskupia |
9 grudnia 1989 | |
| Sakra biskupia |
6 stycznia 1990 | |
| Data konsekracji |
6 stycznia 1990 | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość |
Watykan | ||||
| Miejsce | |||||
| Konsekrator | |||||
| Współkonsekratorzy | |||||
| |||||
Marian Błażej Kruszyłowicz (ur. 6 maja 1936 w Gliniszczach) – polski duchowny rzymskokatolicki, franciszkanin konwentualny, biskup pomocniczy szczecińsko-kamieński w latach 1990–2013, biskup pomocniczy senior archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej od 2013.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 6 maja 1936 w Gliniszczach koło Wołkowyska. Uczył się w Małym Seminarium Duchownym Ojców Franciszkanów w Niepokalanowie. Z powodu trudności stawianych przez komunistyczne władze maturę państwową uzyskał dopiero w 1958[1][2]. W 1952 został przyjęty do klasztoru Franciszkanów w Łagiewnikach. Otrzymał imię zakonne Błażej. 31 sierpnia 1953 na zakończenie rocznego nowicjatu złożył pierwsze śluby zakonne i został przypisany do Prowincji Matki Bożej Niepokalanej w Warszawie. Śluby wieczyste złożył 8 grudnia 1957 na ręce prowincjała Anzelma Kubita. W latach 1954–1960 odbył seminaryjny kurs filozofii chrześcijańskiej i teologii w seminariach zakonnych w Łodzi-Łagiewnikach oraz w Krakowie. W 1959 rozpoczął studia w zakresie teologii moralnej ze specjalizacją teologii moralnej Kościoła Prawosławnego i ruchu ekumenicznego na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego[1]. Święceń prezbiteratu udzielił mu 7 lutego 1960 w łagiewnickim klasztorze biskup pomocniczy łódzki Jan Kulik[3][4].
Pracował jako katecheta w koszalińskich szkołach średnich. W prowincji zakonnej pełnił funkcje ekonoma, definitora i wikariusza[1]. W latach 1971–1978 był gwardianem klasztoru Niepokalanów[2]. W Kurii Generalnej Franciszkanów w Rzymie pełnił funkcje definitora generalnego, wikariusza generalnego (1978–1989), a także obowiązki generała zakonu[1][2]. W trakcie pracy w Rzymie był jednocześnie członkiem Papieskiej Komisji ds. Rosji odpowiedzialnym za opiekę nad franciszkanami w krajach Europy Wschodniej, gdzie władze komunistyczne zlikwidowały struktury zakonne. W 1989 został wybrany na przełożonego prowincji zakonnej w Warszawie, a także przewodniczącym Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonów Męskich w Polsce[1][3].
W Wyższym Seminarium Duchownym Ojców Franciszkanów w Krakowie prowadził wykłady z teologii ekumenicznej i pryncypiów teologii moralnej, a na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim wykłady zlecone z prawosławnej teologii moralnej[1].
9 grudnia 1989 został mianowany biskupem pomocniczym diecezji szczecińsko-kamieńskiej i biskupem tytularnym Hadrumetum. Święcenia biskupie otrzymał 6 stycznia 1990 w bazylice św. Piotra w Rzymie[1]. Udzielił mu ich papież Jan Paweł II w asyście arcybiskupa Giovanniego Battisty Re, substytuta ds. Ogólnych Sekretariatu Stanu, oraz arcybiskupa Myrosława Marusyna, sekretarza Kongregacji ds. Kościołów Wschodnich[4]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Obedientia et pax” (Posłuszeństwo i pokój), nawiązujące do franciszkańskiej dewizy „Pax et Bonum”[5][1]. W Szczecinie pełnił funkcję wikariusza generalnego[1]. Ukończywszy 75 lat życia, złożył na ręce papieża rezygnację z pełnienia posługi biskupiej. 21 czerwca 2011 papież Benedykt XVI zdecydował o kontynuowaniu jej przez kolejne dwa lata po osiągnięciu wieku emerytalnego[3]. 11 maja 2013 papież Franciszek przyjął jego rezygnację[6][7].
W strukturach Konferencji Episkopatu Polski pełnił funkcję przewodniczącego Zespołu ds. Dialogu ze Wspólnotą Kościelną Polskokatolicką, a także był członkiem Komisji ds. Wydawnictw Katolickich, Komisji ds. Radia Maryja, Komisji ds. Życia Konsekrowanego[8]. Wszedł również w skład Rady ds. Środków Społecznego Przekazu, będąc jednocześnie asystentem Telewizji Niepokalanów, a następnie przewodniczącym Rady Programowej Telewizji Puls[3]. Był ponadto przewodniczącym Zespołu Komisji Episkopatu Polski ds. Synodu Biskupów. W 1994 uczestniczył w Synodzie Biskupów. Przyczynił się do utworzenia Radia Niepokalanów, Telewizji Niepokalanów i Telewizji Familijnej[8].
W 1998 był współkonsekratorem podczas sakry biskupa diecezjalnego Formosy Jana Kazimierza Wilka[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i Nota biograficzna Mariana Błażeja Kruszyłowicza na stronie archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej. diecezja.szczecin.pl. [dostęp 2013-05-11].
- ↑ a b c B. Nowak. „Posłuszeństwo i pokój”. „Niedziela”. 11/2010 (edycja szczecińska). ISSN 0208-872X. [dostęp 2013-05-11].
- ↑ a b c d Papież przyjął rezygnację bp. Kruszyłowicza. ekai.pl (arch.), 2013-05-11. [dostęp 2018-12-25].
- ↑ a b c Marian Błażej Kruszyłowicz. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2013-05-11]. (ang.).
- ↑ Marian Błażej Kruszyłowicz na stronie Konferencji Episkopatu Polski. episkopat.pl. [dostęp 2016-12-31].
- ↑ Rinuncia dell’Ausiliare di Szczecin-Kamień (Polonia). press.vatican.va, 2013-05-11. [dostęp 2016-12-31]. (wł.).
- ↑ Szczecin – Kamień: Bp Marian Błażej Kruszyłowicz OFMConv przechodzi na emeryturę. episkopat.pl (arch.), 2013-05-11. [dostęp 2016-12-31].
- ↑ a b Biskup Kruszyłowicz przechodzi na emeryturę. episkopat.pl (arch.), 2013-05-11. [dostęp 2016-12-31].
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Nota biograficzna Mariana Błażeja Kruszyłowicza na stronie archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej [dostęp 2013-05-11]
- Marian Błażej Kruszyłowicz na stronie Konferencji Episkopatu Polski [dostęp 2016-12-31].
- Marian Błażej Kruszyłowicz [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2010-11-26] (ang.).