Julian Stachiewicz

Julian Stachiewicz
Wicz
	; w stopniu pułkownika
	generał brygady
Data i miejsce urodzenia	26 lipca 1890 ; Lwów, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	20 września 1934 ; Warszawa, Polska
	Przebieg służby
Lata służby	1914–1934
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier; Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	Front Środkowy; 6 Armia; Inspektorat Armii nr III; 13 Dywizja Piechoty
Stanowiska	szef sztabu frontu i armii; dowódca dywizji piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa,; wojna polsko-ukraińska, wojna polsko-bolszewicka
	Odznaczenia
	;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Julian Stachiewicz, ps. „Wicz” (ur. 26 lipca 1890 we Lwowie, zm. 20 września 1934 w Warszawie) – polski historyk wojskowości, generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Dzieciństwo i młodość

Urodził się 26 lipca 1890 we Lwowie, w rodzinie lekarza Teofila Stachiewicza i Anieli z Kirchmayerów. Był starszym bratem Wacława Stachiewicza i kuzynem Jerzego Kirchmayera. Kształcił się i działał we Lwowie, w Związku Strzeleckim. W 1908 ukończył C.K. V Gimnazjum we Lwowie i zdał z odznaczeniem egzamin dojrzałości^[1]. Następnie przez cztery lata studiował na Wydziale Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego (egzaminów końcowych nie zdał). Był członkiem Związku Walki Czynnej^[2]. Był czynnym członkiem Akademickiego Klubu Turystycznego we Lwowie^[3]. Absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego (1912), kursu oficerów austro-węgierskiego Sztabu Generalnego (1917) i Centrum Studiów Artyleryjskich (1919).

Służba w Legionach Polskich

W latach 1914–1917 służył w Legionach Polskich. Po kryzysie przysięgowym przeszedł do pracy w konspiracji, był m.in. szefem Sztabu Komendy Głównej Polskiej Organizacji Wojskowej. W listopadzie 1918 powierzono mu dowodzenie oddziałem wysłanym z Krakowa do Przemyśla w celu obrony przed Ukraińcami.

Dwudziestolecie międzywojenne

W 1919 został szefem Sztabu Dowództwa Głównego Wojsk Wielkopolskich, po czym skierowano go do Oddziału III Naczelnego Dowództwa, gdzie w marcu 1920 objął funkcję szefa tego oddziału. W sierpniu 1920 wyznaczono go na stanowisko szefa Sztabu Kwatery Głównej Naczelnego Wodza, krótko dowodził 65 pułkiem piechoty, po czym był szefem Sztabu Frontu Środkowego, a od września 1920 – szefem Sztabu 6 Armii. Na polecenie Józefa Piłsudskiego przygotował wraz z Bolesławem Wieniawą-Długoszowskim i adiutantem Naczelnika Państwa – Stanisławem Radziwiłłem plan operacji kijowskiej.

9 maja 1921, po zakończeniu wojny polsko-rosyjskiej, wyznaczony został na stanowisko I oficera sztabu Inspektoratu Armii nr III w Toruniu. 9 kwietnia 1922 mianowany został dowódcą 13 Dywizji Piechoty w Równem^[4]. W 1923 powierzono mu kierowanie Wojskowym Biurem Historycznym Sztabu Generalnego.

31 marca 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski, na wniosek Ministra Spraw Wojskowych generała dywizji Władysława Sikorskiego, nadał mu stopień generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 21. lokatą w korpusie generałów.

Z jego inicjatywy 22 września 1928 powołano Towarzystwo Badania Historii Obrony Lwowa i Województw Południowo-Wschodnich^[5]. W 1928 powołał do życia Przegląd Historyczno-Wojskowy oraz został sekretarzem generalnym Instytutu Badania Najnowszej Historii Polski. Przez wiele lat był prezesem Towarzystwa Wiedzy Wojskowej, a takie przewodniczącym Głównej Rady Programowej Polskiego Radia. W 1932 został współpracownikiem Komisji Historyczno-Wojskowej Polskiej Akademii Umiejętności.

Julian Stachiewicz w 1926 ożenił się z Marią (Marylą) Jadwigą z Sawickich (1892–1972), siostrą generała Kazimierza Sawickiego, z którą miał dwóch synów: Mieczysława (1917–2020) i Kazimierza (1920–2002).

Zmarł na gruźlicę w Warszawie 20 września 1934^[6]. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A 5-7-17)^[7].

Ordery i odznaczenia

Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (1921)^[8]
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1928)^[9]
Krzyż Niepodległości z Mieczami (6 listopada 1930)^[10]
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1922)^[11]
Krzyż Walecznych (czterokrotnie, po raz 1 i 2 w 1922)^[12]
Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1931)^[13]
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[14]
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[14]
Znak oficerski „Parasol”^[14]
Odznaka „Za wierną służbę”^[14]
Wielki Oficer Orderu Świętego Sawy (Jugosławia, 1929^[15])^[6]
Komandor Orderu Gwiazdy Rumunii z Mieczami (Rumunia)^[6]
Komandor Orderu Legii Honorowej (Francja, 1932)^[16]
Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja)
Kawaler Orderu Legii Honorowej (Francja, 1921)^[17]
Order Krzyża Żelaznego II klasy (Prusy, grudzień 1915)^[18]^[19]

Upamiętnienie

W latach 1996–2000 gen. bryg. Julian Stachiewicz był patronem 14 Przemyskiego batalionu dowodzenia^[20].

Przypisy

↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C.K. V Gimnazyum we Lwowie za rok szkolny 1908. Lwów: 1908, s. 118.
↑ Ryszard Świętek, Lodowa ściana. Sekrety polityki Józefa Piłsudskiego 1904–1918, Kraków 1998, s. 414.
↑ Sprawozdanie roczne Akademickiego Klubu Turystycznego we Lwowie za rok 1910. Lwów: 1911, s. 18.
↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 10 z 30.04.1922 r.
↑ Kronika działalności Towarzystwa. „Rocznik Towarzystwa Badania Historii Obrony Lwowa i Województw Południowo-Wschodnich”. Nr I, s. 149, 1936.
↑ ^a ^b ^c Julian Stachiewicz. [w:] Internetowy Polski Słownik Biograficzny [on-line]. ipsb.pl. [dostęp 2014-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-04-06)].
↑ Juliusz Jerzy Malczewski: Cmentarz komunalny (dawny Wojskowy) na Powązkach. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1975, s. 32.
↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 2763 z 15 marca 1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 13, poz. 409
↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 630 „za zasługi na polu organizacji wojska oraz na polu opracowywania historji ostatnich walk orężnych o niepodległość”.
↑ M.P. z 1930 r. nr 260, poz. 349 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 29.
↑ Rozporządzenie Kierownika MSWojsk. L. 4597/22 (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 9, s. 315)
↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101 „za zasługi w zorganizowaniu i urządzeniu działu wojskowego na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu”.
↑ ^a ^b ^c ^d Na podstawie fotografii [1] [2].
↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 19 z 12 grudnia 1929 r., s. 361.
↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 8 z 4 lipca 1932. wbc.poznan.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-18)]., s. 336
↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1717 z 28 maja 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 29, poz. 1208)
↑ Kronika. Wiadomości osobiste. „Głos Rzeszowski”, s. 4, Nr 17 z 16 kwietnia 1916.
↑ Łukasz Zalewski: Generał Julian Stachiewicz (1890–1934). Piłsudczyka szlak ciernisty. [dostęp 2014-09-10].
↑ Decyzja Nr 257/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 7 listopada 1996 r. w: Dziennik Rozkazów MON z 1996 r. poz. 176.

Bibliografia

Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione.
PiotrP. Stawecki PiotrP., Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939, Warszawa: Bellona, 1994, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159 .

Linki zewnętrzne

Ś. p. generał brygady Julian Stachiewicz. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 226 z 23 września 1934.
Archiwum Generała Juliana Stachiewicza w zbiorach Instytutu Piłsudskiego. pilsudski.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2005-04-26)].
Generał Julian Stachiewicz (1890–1934) Piłsudczyka szlak ciernisty
Publikacje Juliana Stachiewicza w serwisie Polona.pl

[1] Sprawozdanie Dyrekcyi C.K. V Gimnazyum we Lwowie za rok szkolny 1908. Lwów: 1908, s. 118.

[2] Ryszard Świętek, Lodowa ściana. Sekrety polityki Józefa Piłsudskiego 1904–1918, Kraków 1998, s. 414.

[3] Sprawozdanie roczne Akademickiego Klubu Turystycznego we Lwowie za rok 1910. Lwów: 1911, s. 18.

[4] Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 10 z 30.04.1922 r.

[5] Kronika działalności Towarzystwa. „Rocznik Towarzystwa Badania Historii Obrony Lwowa i Województw Południowo-Wschodnich”. Nr I, s. 149, 1936.

[ipsb-6] Julian Stachiewicz. [w:] Internetowy Polski Słownik Biograficzny [on-line]. ipsb.pl. [dostęp 2014-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-04-06)].

[7] Juliusz Jerzy Malczewski: Cmentarz komunalny (dawny Wojskowy) na Powązkach. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1975, s. 32.

[8] Dekret Wodza Naczelnego L. 2763 z 15 marca 1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 13, poz. 409

[9] M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 630 „za zasługi na polu organizacji wojska oraz na polu opracowywania historji ostatnich walk orężnych o niepodległość”.

[10] M.P. z 1930 r. nr 260, poz. 349 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[11] Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 29.

[12] Rozporządzenie Kierownika MSWojsk. L. 4597/22 (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 9, s. 315)

[13] M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101 „za zasługi w zorganizowaniu i urządzeniu działu wojskowego na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu”.

[:0-14] Na podstawie fotografii [1] [2].

[15] Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 19 z 12 grudnia 1929 r., s. 361.

[16] Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 8 z 4 lipca 1932. wbc.poznan.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-18)]., s. 336

[17] Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1717 z 28 maja 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 29, poz. 1208)

[18] Kronika. Wiadomości osobiste. „Głos Rzeszowski”, s. 4, Nr 17 z 16 kwietnia 1916.

[19] Łukasz Zalewski: Generał Julian Stachiewicz (1890–1934). Piłsudczyka szlak ciernisty. [dostęp 2014-09-10].

[20] Decyzja Nr 257/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 7 listopada 1996 r. w: Dziennik Rozkazów MON z 1996 r. poz. 176.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]