Język sabejski
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Pismo/alfabet | |||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | xsa[1] | ||
| IETF | xsa | ||
| Glottolog | saba1279 | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język sabejski – starożytny język południowoarabski epigraficzny[2][3], używany przez niektóre ludy starożytnej Arabii Południowej, w tym Sabejczyków i Himjarytów[4].
Charakterystyka
[edytuj | edytuj kod]Język sabejski zapisywany był pismem południowoarabskim[3][5]. Posługiwała się nim religijna mniejszość mandajska z okolic Chorramszahr i Ahwazu w Iranie[6]. Ostatni znany napis w sabejskim datowany jest na lata 554–559 n.e.[7] Ostateczne wyginięcie języka nastąpiło w wyniku szybkiej ekspansji islamu, niosącej ze sobą język arabski, który stał się językiem mówionym i pisanym, aż ostatecznie całkowicie wyparł sabejski[7].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ xsa | ISO 639-3 [online], iso639-3.sil.org [dostęp 2024-09-23] (ang.).
- ↑ Języki semickie [online], sztetl.org.pl [dostęp 2024-09-27].
- ↑ a b Inne: As salam alaykum, czyli opowieść o języku arabskim [online], Geozeta.pl [dostęp 2024-09-25].
- ↑ Andriej Korotajew, Ancient Yemen, 1995, ISBN 0-19-922237-1 (ang.).
- ↑ Encyclopaedia Aethiopica, s. 732 (ang.).
- ↑ Języki Iranu [online], peterlin.pl [dostęp 2024-09-30].
- ↑ a b Norbert Nebes, Peter Stein, The Ancient Languages of Syria-Palestine and Arabia, s. 145–178, ISBN 978-0-511-48689-0 (ang.).