Przejdź do zawartości

Hilary Kossak

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Hilary Kossak
major dyplomowany kawalerii major dyplomowany kawalerii
Data i miejsce urodzenia

20 lipca 1889
Lwów

Data śmierci

?

Przebieg służby
Lata służby

do 1932 i 1939

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

Dowództwo Okręgu Generalnego „Kielce”
Inspektorat Armii Nr IV
8 Pułk Ułanów
9 Pułk Ułanów

Stanowiska

oficer sztabu
dowódca szwadronu
zastępca dowódcy pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
II wojna światowa
kampania wrześniowa
obrona Lwowa

Późniejsza praca

dyrektor zakładu zdrojowego

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Kawaler Orderu Kambodży (Francja)
Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych

Hilary Wiktor Kossak (ur. 20 lipca 1889 we Lwowie, zm. ?) – doktor praw, major dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 20 lipca 1889 we Lwowie, w rodzinie Leona[1]. Ukończył studia na tamtejszym Wydziale Prawa Uniwersytetu Franciszkańskiego, w marcu 1914 uzyskując tytuł naukowy doktora praw[2].

Brał udział w I wojnie światowej jako oficer c. i k. armii. W grudniu 1914 został awansowany do stopnia porucznika rezerwy przy 1 pułku ułanów[3]. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę wstąpił do Wojska Polskiego. Jako oficer Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w stopniu kapitana rozpoczął służbę Dowództwie Okręgu Generalnego „Kielce”, w którym od 8 maja 1920 był zastępcą szefa sztabu, a od 12 lipca 1920 pełnił funkcję szefa sztabu okręgu. 11 kwietnia 1921 roku został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Generalnego „Kraków” na stanowisko szefa Wydziału IV[4].

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 87. lokatą w korpusie oficerów jazdy[5]. Ukończył III Kurs Doszkolenia od 2 listopada 1923 do 15 października 1924 w Wyższej Szkoły Wojennej. Uzyskał tytuł oficera dyplomowanego. Służąc w Inspektoracie Armii Nr IV był oficerem nadetatowym 8 pułku ułanów księcia Józefa Poniatowskiego. 14 października 1926 roku został przydzielony do składu osobowego inspektora armii generała dywizji Mieczysława Norwid-Neugebauera[6]. 31 października 1927 roku został przeniesiony do 9 pułku Ułanów Małopolskich w Trembowli na stanowisko dowódcy szwadronu[7][8]. Od stycznia 1929 roku pełnił obowiązki zastępcy dowódcy 9 puł, a w lipcu tego roku został zatwierdzony na tym stanowisku[9][10]. W styczniu 1931 roku został zwolniony ze stanowiska i oddany do dyspozycji szefa Sztabu Głównego z zachowaniem dotychczasowego dodatku służbowego[11]. Z dniem 31 maja 1932 roku został przeniesiony w stan spoczynku.

Pod koniec lat 30. pełnił funkcję dyrektora zarządu zdrojowego w Morszynie[12][13].

Po wybuchu II wojny światowej 1939 podczas kampanii wrześniowej pełnił funkcję zastępcy szefa sztabu (kwatermistrza) w Dowództwie Grupy obrony Lwowa.

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2022-04-06].
  2. ↑ Kronika. Z uniwersytetu. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 69 z 27 marca 1914. 
  3. ↑ Odznaczenia i mianowania w armii. „Nowa Reforma”, s. 2, Nr 543 z 11 grudnia 1914. 
  4. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 17 z 30 kwietnia 1921 roku, poz. 651.
  5. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 157.
  6. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 44 z 14 października 1926 roku, s. 355.
  7. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 303.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 298, 339.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 188.
  10. ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 22, 72.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 3.
  12. ↑ Bilans majątku Towarzystwa Lekarzy Polskich we Lwowie za rok 1938. W: Sprawozdanie Rady Zawiadowczej Towarzystwa Lekarzy Polskich we Lwowie za rok 1938. Lwów: 1939, s. 6.
  13. ↑ Książka telefoniczna. Morszyn. [dostęp 2015-04-15].
  14. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 34.
  15. ↑ M.P. z 1929 r. nr 123, poz. 302 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Hilary_Kossak&oldid=74368630”